EYLÜL 2016 Dijital

Fıskiyeli havuzun güneyinde sıralı üç büyük çınar vardı.
Soldakine bakmak için yükselirken kulağıma gelen
ağlamaları takip ederek en sağdakine doğru yöneldim.
Güçlü bir kolun ortasındaki dalların üzerindeydi yuva.
Yavrular sanki annelerinin dönüşlerini hızlandıracakmış
gibi aralıksız bağırıyorlar, düzensiz olarak da parmağımdan
küçük ağızlarını açıp dillerini çıkarıyorlar. Üçünün de
gözleri açılmamış, tüysüz keratalar. Kanatlarının olması
gereken yerde kabartı var hepsi bu. Açlıklarını gidermek
için yanımda getirdiğim simidin bir parçasını çıkarıp
verdim, yiyemediler. Susam vereyim diyorum bir türlü kakıp
da denk getiremiyorum. Annelerinin acelesine bakılırsa
fazla zamanım yok, bir şekilde onları beslemem gerekiyor.
Aklıma anne serçenin topladığı pizza artıkları geldi. Ben de
İstiklal’deki ilk pizzacının kapısına uçtum. Sadece bir insan
görünce açılan kapı açıldığı gibi içeriye daldım. Pizzacının
müşterileri hayatlarında ilk defa gördükleri bu sahneyi ağız
dolusu tepkilerle karşıladılar.
- ‘’Martılar da iyice zıvanadan çıktılar artık. Şuna
bak! Gelip bizimle masada yiyecek neredeyse’’.
Yemesine yerim aslında ama acelem var. Bu yüzden masalarından
toplayabildiğim kadar mısır toplayıp kapının
açılmasını beklemek için sorti yapmaya başladım. Mekân
alışılmadık ölçüde basık olduğundan ne kadar yüksekte de
olsam ulaşılabilir bir vaziyetteydim. İşletmecinin aceleyle
tuvaletten getirdiği paspas ile bana vurma şansı vardı.
Sadece insanlara açılan kapının önüne artık bir insan
gelmeliydi. Tam altı tur atmama rağmen kapıya uğrayan
olmadı. İstiklal Caddesi’nin ortasındaki bu pizzacıya iki
dakikadır hiç kimsenin gelmemesine şaşırmadım. İçerisi
tıklım tıkış, insanlar oturmak için birbirlerinin üstüne
çıkıyor, para alan ile yemek veren adam aynı yerde farklı bir
iş yapacakmış gibi dönüp duruyor. İnsan böyle bir yere
ancak bir kere gelir. İşte o ilk gelecek olanlardan da ümidi
kesme zamanı geldi. Çünkü işgüzar bir müşteri beni haklamak
için devreye girdi. Kendisi işletmeciden en az iki kafa
uzun ve paspası beynime indirebilir. Başka çarem
kalmayınca merdivenlerin olduğu tarafa gidip üst kattan
bir çıkış aramaya karar verdim. Aman Allah’ım bu nasıl
merdiven? Aynı anda sadece bir insan kullanacak
büyüklükte. Fazladan bir martıya bile yer yok. Bereket bu
sırada bir kadın yukarı çıkıyordu da ensesini takiben ben de
yukarı çıkabildim. Yukarı kat aşağıya göre daha ferah
olmasına rağmen pencereler kapalıydı, kaçacak bir yer
bulamadım. Merdiven boşluğundan, elinde sancağıyla
uzun boylu müşteri de belirdi. Çare yok, tekrar alt kata
uçmak için müşterinin hamle yapamayacağı masaların
üzerinden, gözümü kapatıp merdiven boşluğuna daldım.
Kimseyle çarpışmayınca da gözümü açıp kapıya baktım.
Bu kez kapıya doğru gelen bir aile vardı. Çarşaflı kadın
kapıya yöneldi ama yanındaki adam onu geri çekti. Buna
rağmen çocukları kapıya adım atınca, otomatik kapı açıldı
ve dışarıya çıkabildim.
Bu yaşıma kadar uçtuğumun en hızlısını uçtuğuma yemin
edebilirim. Çınarın yapraklarından bir kaçı süratimden
kopup yere süzüldü. Yuvanın tepesine geldim, cüssemden
çekindiğim için yuvaya basmayıp hemen yanındaki irice
dala tutundum. Yavrulardan biri hiç ses çıkarmıyor ağzını
açmış öylece duruyor. İlk ona verdim ağzımda ezdiğim
mısır tanesini. Tırnak ucum kadarını yutabildiğini görünce
sevindim ama gerisini yiyemedi. Diğerleri ise hiç yiyemediler.
Bir şeyleri doğru yapmadığım belliydi. Aklıma Taklacı
güvercin geldi. Onların yiyeceklerini insanlar verdiği için
her çeşidi bulmak mümkündü. Yuvayı tek başıma bizim
semte taşıyamayacağım için yavruları biraz daha bekletmeyi
göze alarak bizim çatıya uçtum. Yolda bir serçe
görmek için gözlerimle yol boyu taradım. Fakat kimsecikler
yoktu. Çatıya geldiğimde Cevdet Abi ile beraber iki arkadaş
daha oturuyorlardı. Yanlarına gidip, durumu anlattım.
Cevdet Abi yanlış yaptığımı belirten bir ifadeyle kaşlarını
ortada buluşturdu:
- ‘’Kırca kardeşim yuvaya dokunulmaz! Hem
babası vardır onların yuvalarının yerini değiştirirsek
bulamaz’’ dedi. -‘’Babası benim’’ dedim.
Mahalleden arkadaşları yanıma alıp yola düştüm. Cevdet
Abi ise Taklacıyı bulmak için Kasımpaşa’ya gitti. Çınarın dal
ve yapraklarına, yuvayı taşırken çarpma olasılığımızı
ortadan kaldırmak için önce alçak uçuşla parktan çıkmayı
sonra yükselip semte gitmeyi planladık. Hala
endişelendiğim bir şey vardı. Uçarken birbirimizle aynı
ritimde uçamazsak sallanan yuvadan yavrular düşebilirdi.
Bu yüzden çöpte uçuşan market poşeti ile yuvanın üstünü
örtmeye karar verdik. Nihayet yuvayı yerinden oynattıkça
yavrular çıldırır gibi bağırmaya başladılar. İçim kıyılsa da
bu halde üstlerine poşeti geçirdim. Arkadaşlar iki yanından
kaptıkları yuvayla alçak uçuşa geçtiler. Uyumlarına diyecek
yoktu. Zaten bu ikisi çocukluktan beraber büyüdüler.
Birbirlerini en iyi tanıyan iki martı desem abartmış olmam.
Ben de tam altlarından ve bir boy gerilerinden onları takip
etmeye başladım. Parktan çıkınca Kuleye doğru caddeyi
dikey kesen sokakların üzerinden yükselerek devam ettik.
Dolunay, önümüzde yol gösterir gibi parlıyordu. Çatıya
gelmemize iki sokak kala yuvayı taşıyan arkadaşlar önce
birbirlerine baktılar sonra da kanatları sabitlediler. Bir
esinti gibi iki sokak boyunca alçalıp öylece kondular
yastıkların üzerine. Geldiğimizde Cevdet Abi ve Taklacı da
bizi bekliyordu. Önlerinde yuvayı tepeleme dolduracak
kadar yem vardı. İlk defa gördüğüm mor, yeşil, kırmızı
yemler bile vardı. Yavrular en çok da yeşil olanları yediler.
Diğer ikisine göre daha cılız olana Alaca adını verdik.
Diğerleri adlarını, onları taşıyanlardan aldılar: Ahmet ve
Mehmet. İnsanlar kendi yavrularının leylekler tarafından
getirildiğini söyleyip çocuklarını kandırırmış.
‘’Ben de yalan yok, yavrularıma onları
martıların getirdiğini anlatacağım.’’
15
EYLÜL 2016