Donna Hosie - Şeytanın Rüya Kapanı The Devils 2

Donna Hosle
Etrafımızdaki şeyler yavaş yavaş beni içine alıyor.
Evimdeyim. İnanamıyorum. Evimdeyim. Sekiz sene
boyunca içinde yaşadığım o ev tam da hatırladığım gibi: pis,
eski ve boyası dökülmüş. Bahçedeki otlar, henüz güneşten
kurumamış çimenlerin üstünü örtmüş. Cehennem’deki fırınlardan
ya da mutfaktan gelen yanık kokusuna öyle alışkınım
ki sanki burnum işlevini yitirmiş gibi geliyor çünkü burada
hiçbir koku almıyorum.
Birden içim içime sığmıyor. İçeri koşup annemi bulmak
istiyorum. Hiç ardıma bakmadan kaçıp gitmek istiyorum.
“En azından San Francisco’daki haziran ayı New
York’un kasımından iyidir,” diyor Mitchell. “Bu defa kendimi
çubukta buzlu şeker gibi hissetmiyorum.”
soldu,”
• _
“iyi misin, M?” diye fısıldıyor Elinor. “Yüzünün rengi
“Yarım asırdır ölüyüm, Elinor. Muhtemelen bir hayalet
gibi görünüyorumdur.”
Ben bir hayalet miyim?
“Annem beni görebilecek mi?” diye soruyorum birden
endişeyle. Annemin beni görmesini istiyor muyum? İstemiyorum.
Bu şekilde değil. Pembe gözlerimle değil. Böyle
olursa ömrümün kalan son anlarında benden korkar ve ben
böyle olmasını istemiyorum. Yaşayan Melissa’nın sadece
altı ayı kaldı.
Mitchell beni çekip ayağa kaldırıyor. “Annen bu halini,
yani seni görebilecek. Bu yüzden bir plan yapman gerek,
Medusa. Şu anda hâlâ hayattasın. Annen ve arkadaşlarının
108