Atlas Tokat

BİR GÖÇ HİKAYESİ
SAVAŞIN ÇOCUKLARI
Dünyada bir tane dahi çocuk mutsuz olduğu sürece büyük icatlar ve ilerlemeler yoktur(Albert
Einstein)
Aslında hepimizin hedefi büyük işler başarmak, fakat birimizin bile amacı neden çocukları mutlu
etmek değil?
Birde savaştaki o minik insanları yani çocukları düşünelim. Siz hiç parçalanmış bir ceset gördünüz
mü? Peki bu anneniz ya da babanızsa!
Peki ya sivilcem çıktı diye depresyona giren değil de yüzüne bomba şarapneli geldiği için üzülen
çocuk oldunuz mu?
Evet onlar her gün bu sorunlar içindeler. Her gün yerlerde ceset parçaları… Kimi ablası kimi
ağabeyi kimi arkadaşı...
Hani biz mutlu bir anımız olunca onu hatırlarız ya, en mutlu en heyecanlı en aksiyonlu anılarımızı!
Ya o minik insanlar ! İşte onlar için is en hüzünlü, en korkunç, en savunmasız anılar akılda kalır.
Yedi yasında bu durumu yaşamış ve tam savaşın ortasında kalmış bir kız çocuğu Maria. Güç olsa
da Türkiye’ye kaçabilmişler. Artık Tokat’ta yaşıyor. Şimdi savaşı bir de onun yaşadıklarıyla hissedelim:
‘’Bir gece en derin uykudayız, evet bir silah sesi ve kırık cam sesi ile Uyandık. Silahların arkasını
vurarak camı kırıp bizim odamıza girmişlerdi. İlk dedikleri şey:
Kadın ve çocuklar kenara, erkekler bizim tarafımıza bizim tarafımıza... Erkek olarak sadece babam
vardı. Paramızı sordular babama, sadece bir peçete sarılı az bir parası varmış hemen verdi.
Babamı diğer odaya götürdüler. En fazla 10-15 dakika sonra bir silah sesi duyduk. Biz odaya girdiğimizde
babam yerde gözünde bir siyah bez kanlar içinde yatıyordu. Hemen amcamlar geldi ve
götürdüler. Başta dört kardeştiler artık üç amcam kalmıştı. Bir hafta sonra geri geldiler. Biz bu
geldikleri zaman bahçedeydik hemen bir amcamı samanlığa sakladık. Diğerini ise hemen kuyunun
içine yerleştirdik. Koşarak geldiler. Bize her acılı bir olayın başlangıcında dedikleri gibi kadınlar
ve çocuklar kenara dediler
24