Deli Hastanesi / Şubat

düşünceleriyle. Kanserli düşlerim diyorum, hiçbir doktor
bahçivan. Öyle bir sarmaşık ki, sadece aklımı ve tüm
DÜŞLER
KANSERLI
F R A E
Gerçek. Hem de hiç olmadığı kadar, hayal bile edemeyeceğiniz
odamda. Kalın bir halatla asmaya çalıştığım sineklerin uçuştuğu
S U M M E R E S C A P A D E S
Ölmek gibi bir devrimi her gece gerçekleştirmenin
verdiği yorgunlukla, tüm akıl hücrelerim eridi. Öfke tüm
kadar kalabalık bir yalnızlık. Yazdığım şeyler de öyle. Okuyacak olan
beynimi ele geçirirken, gecenin kör karanlığına denk
kişiye kolay ve "Vay be." dedirten. Ama yazarken, zulaladığım son
geliyor hep, kanserli düşlerimin ekili olduğu tarlayı
akıl kırıntılarını ve ruhumun tamamını asarak intihar ettiğim şeyler
kanla suladığım zamanlar. Kanserli düşlerimi
var benim. Öyle acı verici ki. Kulaklarımın uğuldaması, yazarken
büyütmeye çalışıyorum bu soğuk odada, bir psikopatın
elimin titremesi, başımı ağırıtan fısıltılar ve dayanamayıp attığım
çığlıkların haddi hesabı yok. Öyle zor ki, bembeyaz kağıtlara
tedavi etmeye yeltenmediği için öylece kaldılar.
kıpkırmızı kanla yazmak...
Düşlerimden korkuyorlar çünkü. Uyutulmak için verilen
İntihara kalkışan gece, son demlerini yaşamaya başladı. Ruhsal
morfin ile birlikte beynimi kemirmeye çalışan bir
dengesizliği dindirmek için, ilaç aramaya başladım kıç kadar
sarmaşık var. Bir de, o sarmaşığa özlenle bakan bir
gök yüzünden yağmur yağıyor. Dayanamıyorum artık. Beynimde
insani duygularımı kemiren bir kemirgenden farksız.
susması için yalvardığım sesler var. Hafızamda, bulanık cinnet
Beş-altı senedir, nefret krizlerimin tek gerçeği;
mezarları saklı. Öyle bir haldeyim ki, beynim atıyor, kalbim
ölümsüzlüğün beraberinde getirdiği yalnızlık.
düşünüyor artık. Prozac falan hikaye yani.