LENA 0

Aslında bu yönden birbirimize benziyoruz. Dini günlerde
yapılması gerekenleri söylerdin ama ben yapmazdım. Ta
ki bugüne kadar. Öldüğünden beri kendimi suçlu
hissediyorum. O gün evde seninle beraber kalmalıydım,
senin başında bekleyip sana yemek yedirip ilaçlarını
vermeliydim. Fakat ben seninle tartışmamızdan hemen
sonra çantamı alıp evden sinirle çıktım. Çıkmamalıydım.
Geri dönmeliydim. Aslında geri dönecektim ama beni
biliyorsun gururuma yediremezdim geri dönmeyi. Birkaç
saat sonra seni tamamen unutmuştum. Neden kavga
ettiğimizi bile zar zor hatırlıyordum. Yani artık eve
dönebilirdim. Ne de olsa diğer zamanlarda da olduğu gibi
birbirimize sarılıp özür dileyecektik, öyle değil mi? Eve
doğru adımlarımı göreceklerimden habersiz bir şekilde
atıyordum. Her zaman kapıyı kendi anahtarımla açmama
rağmen o gün senin açmanı istediğim için zile bastım.
Birkaç saniye bekledim ve içeriden ses gelmiyordu.
Şansımı tekrar denemek üzere zile bir kez daha bastım.
Yine ses yoktu. Daha fazla zorlamanın anlamı yoktu,
kapıyı kendim açtım ve içeri girdim. Sana seslenmek
istedim ama içimden bir ses bunu yapmamam gerektiğini
söyledi ve ben de yapmadım. Salona girdiğimde seni
yerde baygın bir şekilde gördüm. Yüzün bembeyazdı,
nefes almıyor oluşunu fark etsem bile yanına yaklaşıp
nefesini dinlemeyi denedim, hiçbir belirti yoktu. Etrafıma
şöyle bir göz attım ve ilaçlarını, her gün eksiksiz bir
şekilde içmen gerektiği aksi takdirde ölümüne sebep
olan, içmediğini fark ettim. Beklenmedik bir zamanda