LENA 0

Annenle konuşmak sana iyi geldi mi? Sanırım on yılın
acısını çıkardık bu yüzden kendimi bir kuş gibi hafif
hissediyorum. Onu seni gördüğünü ve dinlediğini
inanıyor musun? Eve gidince bunu anlayacağım. Şu
karşıdaki apartmanda oturuyordun, değil mi? Evet. İşte
geldik. Kapıyı açmam için bir saniye verir misin? Tabii.
Her seferinde bu kapıyı açmak için bu kadar zorlanmak
durumunda mıyım? Bilmiyorum da evin ne kadar
dağınıkmış. Annemden sonra tüm alışkanlıklarımı
kaybettim. Sen uyuyacaksan daha fazla konuşup da
uykunun gitmesini sağlamayayım. Uykumda konuşursam
beni umursama, tamam mı? Tamam.
Gözlerini kapattıktan birkaç saniye sonra o tanıdık ses
kulaklarında yankılanmıştı. Annesinin seslendiğini anladı
ve tam bir şey söyleyecekken annesi sözünü kesti:
“Seni bugün görünce bir an tanıyamadım. Ne kadar
büyümüşsün, kendi ayaklarının üstünde durabilmeyi de
başarmışsın. Sana sürekli engel olsam da her işine ben
koşsam da seni büyümüş bir şekilde görmek beni çok
mutlu etti. Sana kızmıyorum kızım, birbirimizi ne kadar
sevsek de anlaşamadığımız o kadar nokta vardı ki
bunların üstünü hep kapatmak istesem de sen buna
karşı çıkıyordun. Daha fazla kansere dayanamadım,
daha fazla acı çekmekten korkuyordum ve bu yüzden
erken davranıp kendi fişimi kendim çektim. Burada
suçlanması gereken biri varsa o da benim. Sakın benim
için kendini suçlama. Seni çok seviyorum kızım. Her
daim seni izliyorum ve dinliyorum.”