Elif Şafak - Mithat Alam Film Merkezi - Boğaziçi Üniversitesi

Elif Şafak 447
liyoruz. Perdeleri kapatıyoruz. Koltuğa oturuyoruz ve içeriye bir
yolculuk yapıyoruz. İşte bu mahremiyette yazarla okur arasında
kurulan bir sırdaşlık, bir ruhdaşlık var bence. O anlamda, tabii
ki, yazarın ruh akrabası okur.
İzleyici: Aşk’ı okurken beni en çok etkileyen kurallardan biri
de şuydu: “Bu dünyada herkes bir şey olmaya çalışırken, sen
hiç ol.” Bunu bir de sizden dinleyebilir miyim? Şu dış kabuğu
sıyırıp biraz daha derine inerek açabilir misiniz? Ne demek “hiç
olmak”?
Elif Şafak: Bu beni çok etkileyen öğretilerden bir tanesi. Ne kadarını
hayatıma uygulayabiliyorum, bilmiyorum tabii. Bu kuralları
düşünmek, idrak etmek, yazmak başka; hayata geçirmek,
uygulamak bambaşka. Ama, en azından zihinsel düzeyde, beni
çok etkileyen bir öğreti bu. Öte yandan, sürekli daha iyisini
yapma isteğimiz var. Edebiyatta da böyle. Her yazdığın kitabın
bir öncekinden daha iyi olmasını istiyorsun. Böyle gayelerimiz,
hırslarımız var. Bu, bir yanıyla, çok da kötü değil çünkü insanı
üretken kılıyor. Ama nereye kadar? Bir yanda az evvel konuştuğumuz
o yazar egosu, yaratıyorum zannı var, diğer tarafta ise
“Sen yaratıcı değilsin, yaratılansın,” diyen bambaşka bir ses var.
Onunla gelen bir hiçlik bilinci var. Ben, belki, bu ikisini de bir
çelişki gibi içimde taşıyorum, bilemiyorum ama yazarken o sese,
o kültüre, o öğretiye çok kulak verdim. Bir de yanlış anlaşılsın
istemem: Bu öğreti, “Hiçbir şey yapma, hayat aksın gitsin, sen
öyle tembel bir şekilde otur, sinek say,” demiyor. Bu başka bir
şey. Ben de onu anlatmaya çalıştım kitapta. Orada, hakikaten,
derin bir felsefe olduğunu düşünüyorum.