kasimoglu-coskun-erguvan-aralik-2012-sayi-3

ERGUVAN
ÖZEL KASIMOĞLU ANADOLU VE FEN LİSESİ
EDEBİYAT / KÜLTÜR / SANAT YAYINIDIR Aralık 2012 Sayı:3
ERGUVAN, Özel Kasımoğlu Anadolu ve Fen Lisesi edebiyat,
kültür, sanat yayın organıdır. Kaynak gösterilerek alıntı yapılabilir.
Sahibi: Bülent Yavuz
Editör: Kerim Akın
Bu Sayıdakiler: M. Ali Özemir, Ali Talha Gülle, Yusuf Yağız Öztürk,
İhsan Alperen Çalışkan, Veysel Çolak, Tolunay Keskin, Ali Osman
Toprak, Muhammed Musab Tuğrul
1

Kerim Akın Şiir
UZAKTA ÇOCUK
ayaklarını sürüyen bir anne
acısıyla eşikler aşınır
ıslak kirpikli bir hane
loş odalarında neler yaşanır
incecik bir sızı hafiften ağıt
dokunduğu yeri kanatan gül
sahibini yitiren mukaddes söz
kitaplardan çekilmiş, azalmış kağıt
uzakta bahar, çokça da hasret
menzile erildikçe uzayan gece
sallanan minicik el, davet
çocukluk içimde en güzel hece
2

Ali Osman Toprak Gezi-İnceleme
BURSA - ULU CAMİ
Yıl 1396. Osmanlı sultanı Yıldırım Beyazıd Haçlı
ordusunun İstanbul'u kuşatmak için hareket ettiğini ve Niğbolu
önlerinde olduğunu duyunca ordusunu hazırlayıp yola çıkar.
Eğer Niğbolu kuşatmasından zaferle dönerse elde edeceği
ganimetle yirmi tane camii yapmayı vaat eder. Zafer
kazanılmıştır, sıra yirmi camiinin yapılmasına gelmiştir. Damadı
Emir Sultan ki Hz. Peygamberimizin soyundan ve Bursa
evliyasının büyüklerindendir, kendisine yirmi camii yerine yirmi
kubbeli büyük bir camii yaptırmasını tavsiye eder. Bu cami 1399
yılında, Osmanlı İmparatorluğunun kuruluşunun 100.
yıldönümünde açılır. Açılışında namazı kıldıran Somuncu
Baba’nın, açılış günü Ulu Caminin üç kapısından aynı anda
çıktığının görüldüğü ve bu sırrı da açığa çıktığı için Bursa’yı terk
ettiği söylenir.
3

Ulu Caminin şadırvanının da ayrı bir hikayesi vardır.
Yıldırım Bayezid Niğbolu zaferinde kazanılan ganimetlerle
muhteşem bir mescit yaptırmak ister. Mimarlar bugün Ulu
Cami’nin bulunduğu mevkide karar kılarlar. Söz konusu arsa
üzerinde evi, bahçesi olanlara başka yerden muadil yer verilir.
Ancak yaşlı bir kadıncağız bir “Evim de evim” feryadı
tutturur ki sormayın. Değerinin fevkinde ücretlere omuz silker,
bütün tekliflere “olmaz” der. Önce vezirler, sonra bizzat Sultan,
kadının ayağına gider, onu iknaya çalışırlar. Ama o direnir.
Sultan Bayezid caminin yerini sevmiştir. Hiç hesapta olmayan bu
pürüz canını sıkar. Hatta divanı toplar, çözüm yolu arar. Kadılar
“mal onun değil mi” derler, “satarsa satar, satmazsa satmaz!”
Bayezid’in aklına damadı gelir. Emir Sultan’ı bulur
meseleyi anlatır. Mübarek, Acele etme! der, bir gecede neler
değişmez?
İhtiyar kadın o gece rüyasında mahşer meydanını görür.
İnsanlar alemlere rahmet olarak yaratılan Efendimiz’in yanına
koşarlar. Şefaate kavuşan kavuşana. Kadıncağız da niyetlenir,
ama bırakın yürümeye, kıpırdamaya mecali yoktur. Feryat figan
ağlamaya başlar.
Tam o sırada Emir Sultan’ı görür: ‘Herkes cennete gitti, ben
bir başıma kaldım burada.’ der. Mübarek, o tatlı sesiyle sorar:
‘Kurtulmak istiyor musun?’ Kadın nefes nefese cevap verir: ‘Hiç
istemez miyim?’ Emir Sultan, öyleyse Sultanımızı üzme!
Ertesi gün kadın ayağı ile gelir, evini verir. Üstelik önüne
konulan ücreti de bağışlar camiye. Ancak daha sonra, rızası zorla
alınan yerde namaz kılınmanın uygun olup olmayacağı
endişesiyle oraya şadırvan yapılmıştır.
Bu camii, aslen zaviye olarak yapılıp, sonradan sadece
cami olarak kullanılmaya başlanmış olmasına rağmen çok ayaklı
cami şemasının en klasik ve anıtsal örneği sayılır.
4

Dikdörtgen planlı cami yaklaşık toplam 5000 metrekare
boyutlarında olup yirmi kubbe ile örtülüdür.
Ulu Cami’nin en önemli özelliklerinden biri, burasının aynı
zamanda muhteşem bir hüsn-i hat sergisi olmasıdır. Zira burada
dünyaca meşhur hattatların kaleminden çıkma seksen yedisi
sabit, kırk beşi levha halinde yüz otuz iki yazı bulunmaktadır.
Bu yazılarda Fatiha, İhlâs ve Nas sureleri olmak üzere üç
adet sûre, üç ayrı tarzda Ayet’el-Kürsi, kırk yedi farklı ayet, on
dört hadis-i şerif, Esma’ül-Hüsnâ’daki isimler, Allah (cc) lafızları,
Muhammed (sas) ve islam büyüklerinin isimleri, yirmi beşten
fazla dua ve tesbih sözü ile birkaç beyit ve iki şiir bulunmaktadır.
Benden söylemesi, görmeyenler mutlaka bir fırsatını bulup
yolunu düşürsün, görenler de daha dikkatli bir gözle tekrar
gezip incelesin.
5

Yusuf Yağız Öztürk Hikaye
İLAÇ
Kardeşim çok hastaydı ve annem kardeşime ilaç almam
için yüklü bir miktar para vermişti. İlacı almak için yola çıkmıştım
yolda giderken ayakkabıcı dükkanının vitrininde uzun zamandır
arayıp da bulamadığım bir ayakkabı görmüştüm. Bütün parayı
vererek ayakkabıyı almıştım ve eve dönünce de anneme parayı
düşürdüğümü söyledim.
Bunu nasıl yapmıştım, bencilliğimin sonucu kardeşim
içeride hastalıktan kıvranıyor, annem ise koşturup duruyor.
Bunların hepsi bir çift yeni ayakkabı içindi.
Hemen yerimden fırladım, anneme bir şey söylemeden kendimi
sokağa attım. Bir şeyler yapmalıydım ama ne? Bunun bir yolu
olmalıydı. Hemen bodrum kata inip sakladığım ayakkabı
kutusunu alıp yola koyuldum. Çok beğenerek aldığım o ayakkabı
şimdi gözüme ne de çirkin görünüyordu. Vakit kaybetmeden
ayakkabı mağazasının yolunu tuttum. Koşar adımlarla
ilerliyordum ama yol sanki bitmiyor aksine uzuyordu, derken
yağmur yağmaya başladı, neyse ki çok ıslanmadan mağazanın
kapısına geldim, hava iyice kararmıştı. Mağazanın kapısından
içeriye girdiğimde dünyalar benim olmuştu. Artık yaptığım
yanlışları düzeltebilecektim. Acaba kardeşim nasıldı? Ona bir şey
olursa kendimi hiç affetmeyecektim.
Tezgâhtar halimi görünce yolunda gitmeyen bir şeyler mi
var diye sordu. Ona yaptığım bütün her şeyi anlattım ve
ayakkabıları geri vermek istediğimi söyledim. Tezgâhtar eliyle
duvardaki yazıyı gösterdi “iade alınmaz.” O an tüm dünya başıma
yıkıldı. Ama nasıl olur? Şimdi ben ne yapacaktım? Olduğum yere
yıkılıp kaldım. Halimi gören tezgâhtar bana mı acıdı, yoksa
kardeşime mi onu bilemiyorum. Bir dakika diyerek üst kattaki
mağaza sahibinin odasına gitti. On an içimde bir umut ışığı
doğmuştu. Kim bilir belki de yaptığım tüm yanlışlara rağmen
bana acırlardı. Derken tezgâhtar bayan gülümseyerek geldi, “Bir
şartla ayakkabıyı geri alabiliriz” dedi. Ben daha şartı duymadan
evet dedim.” Bütün şartlarınızı kabul ediyorum.”
6

Tezgâhtar: “ Bir hafta boyunca okul çıkışlarında burada çalışman
şartıyla ayakkabıyı geri alıyorum” dedi. O anki sevincimi bir daha
yaşar mıyım bilemiyorum. Kasaya doğru ilerleyen tezgâhtar
ayakkabı için ödediğim parayı verirken “Yarın görüşürüz” dedi ve
gülümsedi. “Teşekkürler” dedikten sonra mağazadan hızla çıktım.
Şimdi eczaneye koşmalıydım. Neyse ki eczane çok uzak değildi.
Birkaç dakika sonra eczanenin kapısından içeri girdim.
Cebimdeki ilacın isminin yazılı olduğu kâğıdı eczacıya uzattım.
Eczacı “Bu ne hal? Nefes nefese kalmışsın biraz dinlen” dedi.
Ama ben bunların hepsini hak etmiştim. Bencilce davranışım
bedelini ödüyordum. İlacı alıp parasını ödedikten sonra hızla çıkıp
evin yolunu koyuldum. Vicdan azabım biraz olsun hafiflemişti.
Kardeşim, aklımdan bir an olsun çıkmıyordu. Derken evin
kapısına gelmiştim. Zili çaldım. Kapıyı açan annem halimi
görünce “Aman Allah’ım! Ne oldu sana ?” dedi. Elimdeki ilacı ona
uzattım. “Bunu nasıl aldın ?“diyince. “Sonra konuşuruz anne,
önce ilacı kardeşime içirelim” dedim. Beraberce kardeşimin yanına
gittik. Kardeşime ilacı içiren annem şaşkın gözlerle bana
bakıyordu. Olanları tüm ayrıntıları ile anlattım. “Sen zaten
yaptığın yanlışın bedelini yaşadıklarınla ödemişsin. Bencilce
davranışınla kardeşinin hayatına sebep olabilirdin. Tüm bu
yaşadıklarınla aslında, acı ilacı sen içmişsin.” dedi
7

Muhammed Musab Tuğrul Deneme
TEKNOLOJİ
Şöyle bir bakıyorum da hayatımızda teknoloji ve makinelerin
olmadığı neredeyse hiçbir şey yok. Öyle bir hale gelmişiz ki
makineler olmadan yaşayamayacak hale geldik. Mesela bir hafta
boyunca elektriklerin kesildiğini düşünün hayatımız ne kadar çok
zorlaşırdı, bir sürü şeyden mahrum kalırdık. Teknoloji ve
makinelerin aslında zararlı yanlarından çok yararlı yanları var. Ama
zararlı yönlerini de göz ardı etmememiz lazım. Bunun en büyük
örneklerinden birisi de cep telefonlarının yaydığı radyasyon
miktarı. Uzmanlar bu konuda uyurken cep telefonlarını
uyuduğumuz odada bulundurmamamız gerektiğini söylüyor. Hatta
kanser hastalıklarının birçoğu da radyasyondan çıkıyor. Ama biz
hala bunları hiç umursamıyormuş gibi davranıyoruz. Tamam, cep
telefonlarını kullanalım ama her zaman elimizde, durmadan
kullanmayalım. Biz bu zararları sadece o teknolojik alet
bozulduğunda hatırlıyoruz. Yoksa tam gaz devam ediyoruz. Zaten
hayatımızın büyük bir bölümünü teknolojik aletler kaplıyor.
Teknolojik aletler yüzünden birbirimizle daha az konuşuyoruz. Eve
gidip bilgisayar ya da televizyonun karşısına geçip saatlerce orada
oturuyoruz. Sonra da “ben niye kilo aldım, benim niye başım
ağrıyor?” gibi şikâyetlerde bulunuyoruz. Zaten dünyadaki kilo ve
hastalık artışı bu yüzden oluyor. Bence siz siz olun geleceğinizi
kurtarın.
8

Ali Talha Gülle Hikaye
BÜYÜK DURUŞMA
Hakim bana dönüp ‘’Sayın Yusuf K.’’ dedi. ‘’Neden suç
oranının artmasına sebep oldun cevap verecek misin?’’. Avukatım
ayağa fırladı ve’’Bu çok saçma, dünyadaki suç oranının artmasına
müvekkilimi sebep gösteremezsiniz o …’’ Hâkim sözünü kesip
‘’Soruyu sanığın kendisine sordum ve yalnızca o cevap verebilir o
yüzden şimdi sessizce oturun ve sanığın cevabını vermesini
bekleyiniz!’’ dedi. Hâkim bana bakarak ‘’Evet, cevap verecek
misiniz?’’ dedi. Sıkılmaya başlamıştım dava üç saattir sürüyordu
ve hâkim bana hala aynı soruları soruyordu. ’’Neden insanların
açlıktan ölmesine sebep oldun?’’ , ’’Neden ormanları yok edip
yerlerine fabrikalar kurdun?’’ , ’’Neden, insanların birbirlerinden
çok parayı sevmelerine sebep oldun’’ , ’’Neden insanları yoldan
çıkardın.’’ Bir sürü neden, ama hiçbirinin bende bir cevabı yoktu
ben de ya ‘’Bunlar benim suçum değil’’ ya da ‘’Ben buna sebep
olmadım’’ diyordum hakimse bıkmak usanmak bilmeden elindeki
dosyadan bir sayfa daha çeviriyor bana aynı soruları sormaya
devam ediyordu. Avukatım da hep bunların saçma sorular
olduklarını bunların bir kişiye sorulmaması gerektiğini, bunlar
için sadece bir kişinin suçlanamayacağını söylüyordu. Bu sorular
artık beni de sıkmaya başlamıştı, hakime dönüp: ‘’Çünkü bu soru
da dahil sorduğunuz soruların her birindeki olaylar benim için
önemsiz ve zararsız, bu yüzden herhalde başkaları için de sorun
olmaz diye düşündüm ve bunlara sebep oldum.’’dedim.
Avukatım şaşkınlığını gizleyemeden ‘’Ne!’’ diye bağırdı.’’Hakim
bey bu üç saatlik süreç ve bütün bu sorular müvekkilimin kafasını
karıştırdı, lütfen duruşmaya mola verelim veya başka bir zamana
erteleyelim.’’ Hakim, ‘’Bu isteğiniz gereksiz, çünkü müvekkiliniz
dediklerinizin aksine daha yeni uyanıyor ve farkına varıyor.’’
dedi. Avukatım ‘’Bu çok saçma önce bir insanı yorup ve kafasını
karıştırıp sonra dediklerinizi kabul ettirince bunları onun kendi
fikriymiş gibi göstermek ,saçma!’’ Hakim ‘’Lütfen, saygınızı
kaybetmeyiniz.’’dedi. Avukatımsa aldığı yüksek ücreti hak etmek
istiyormuş gibi tekrar itiraz etti. ’’Sizin de müvekkilimin de
9

düşüncesi yanlıştır, ikiniz de yanlış düşünüyorsunuz çünkü
müvekkilim bırakın tüm bu olayları birinden bile sorumlu
değildir.’’dedi. Hakim ’’Siz öyle düşünüyor olabilirsiniz, çünkü
sizin göreviniz müvekkilinizin haklarını savunmak. Suçunu itiraf
etmek de şüphesiz onun bir hakkıdır ve siz tutmuş onun bu
hakkını engellemeye çalışıyorsunuz’’dedi. Avukatımsa inatla itiraz
etti tabi hala avukatlığımı yapıyor sayılırsa ’’Sizin bırakın bu
yaptığınızı düşünceniz bile yanlış tüm bu olan..’’ Artık canıma tak
etmişti bu adam resmen herkese yalan söylüyordu çünkü ben
suçluydum ama o benim suçsuz olduğumu ve yanlış
düşündüğümü söylüyordu bir anda cesaretimi toplayıp bağırarak
sözünü kestim ‘’Yeter artık yalan söyleme bütün bu olanların
sorumlusu benim, çünkü ben çocuklarıma, aileme, etrafımdakilere
yalana teşvik ettim, onları kazanmak için her yolu kullanmaları
gerektirdiğine inandırarak ahlaksızlığa ittim, ben çevremdekilere
kendilerinin öteki insanlardan üstte ve üstün olduğunu söyledim.
Bu ve benzeri şekillerde insanları sınıflandırdım!’’ İçimi dökmek
beni rahatlatmıştı ama avukatım bu sözlerimden çok rahatsız
olmuşa benziyordu zira kendisi bir anda çıkıştı: ’’Saçmalama sen
sıradan bir bankacısın bu olanlarla senin hiçbir alakan yok,
bunların hepsi büyük toplumların içinde oluşan sıradan sorunlar
sen bunların hiç birinden sorumlu değilsin.’’dedi. İtiraz etmeye
devam edecek gibi görünüyordu. Ben de bu yüzden hakime:
’’Hakim bey ben suçumu itiraf ettim. Siz de lütfen cezamı
kararlaştırın.’’ dedim. Avukatım memnun olmadığını ve pes
ettiğini belirten bir sesle: ’’Tamam.’’dedi.’’ Hakim kararı sanki
önceden belirlemişçesine ayağa kalktı ve: ‘’Yaz oğlum sanığın
suçunu itiraf ettiği kesinleşmiştir ve işlediğini kabul ettiği tüm bu
suçlardan dolayı idamına karar vermiştir. Sanığın idamının
tarihinin ise sonradan kararlaştırılması uygun görülmüştür.’’
Avukatım donakalmıştı ben ise suçumu itirafının rahatlığıyla
idam cezası almamın şaşkınlığı ve korkusu arasında gidip
geliyordum.
10

İhsan Alperen Çalışkan Şiir
Buz gibi bir rüzgar kavrar enseni
Birden gözlerini açıp bakarsın
Kıpkızıl yapraklar sarartmış seni
Kara çalıların koynunda yarsın
Duyup sürüklenen bir hışırtıyı
Genzini yakar bir dalga kokusu
Sezersin uzakta olan bir kıyı
Yokluktan usulca inler sanki su
GECELEYİN ORMANDA
Kükreme duyduğun an kurtulursun
Başlarsın koşmaya meçhule doğru
Bedenini boğup binlerce yosun
Eritir ruhların dumandan koru.
Ormanın sırrına erdiğin zaman
Eğilir üstüne hortlak ağaçlar
Karanlık ruhlarla çöker bir duman
Yapraklar savrulur, çatlar kayaçlar
Aniden kaçmaya yeltendiğinde
Topraktan fırlayan bir el yakalar
Tutup bileğinden bekler derinde
Yerin altındaki korkunç canavar
11

Veysel Çolak Hikaye
SONSUZA DEK MI ?
New York'ta sıradan bir kış sabahıydı. Kar lapa lapa
yağıyordu. Bu kartpostallık manzara yaşanırken birden saatin
alarmı çalmaya başladı “Kalk ve bitir işlerini.” der gibi.
O gün kalkmak, üzerimi giyinmek,kahvaltı edip 600
metre ötedeki işyerine gitmek, asırlar boyu çalışmak gibi bir şey
olarak geldi. Tam “ bitse de şu işler kurtulsak” diyordum ki
sesimin çıkmadığını hissettim. Aman Allah'ım! Neler oluyordu
böyle! Alarmı gayet iyi duyan kulaklarım kendi sesimi duymaz
olmuştu. Bir iki saniye düşündükten sonra acı gerçeği anladım.
Yapacak bir şey yoktu sadece alışabilirdim.
Sonra evi topladım. Şaşkınlık içinde hazırlandıktan
sonra evden çıktım kapıyı kilitledim, her günkü gibi. Ama sesim
eksikti. Ayaklarım beni bilinçsizce işyerine taşırken bende bu
duruma nasıl uyum sağlayacağımı düşünüyordum. O arada
ayaklarımın beni o siyah ve büyük -hayatın acımasızlığı ve
zorluğu kadar- binaya getirdiğini fark ettim.
İşyerinde asansöre bindim. Daha nerede olduğumu
anlayamadan bir içgüdüyle düğmeye bastım. Az sonra
odamdaydım. Her günkü gibi kahvemi aldım, kağıtları
hazırladım. Cetveller masanın kenarında her zamanki yerinde.
Arkadaşım “Günaydın” dedi, cevap yok. “Naber” dedi yine cevap
yok. “Ne o hiç sesin soluğun çıkmıyor dedi.” yine cevap yok. En
sonunda kağıt kalemle durumu ifade ettim. O an kalbimde tarifi
imkansız duyguların çatışmalarını hissettim.
Yıllarca okulda, işyerinde kağıt kalem mecburiyeti
yetmiyormuş gibi şimdi bir de not kağıdına mahkum olmak çekilir
şey değil fakat ne yaparsın! Not kağıdı işyerinde fena fikir değildi
yine de fakat günlük hayatta işe yarar mıydı? Denemekten zarar
gelmezdi. Zaten çevredeki bir iki esnaftan başka kimseyle pek işim
olmazdı. İlk günlerde çevremdekiler şaşırmıştı buna fakat onlar da
alıştılar. Bu duruma alışmıştım fakat içim burkuluyordu çevremde
konuşan, sohbet eden, hararetle tartışan insanları gördükçe.
12

Bir gün internette araştırma yaparken benim gibi
insanların kurmuş olduğu bir dernekle karşılaştım. Tesadüfe
bakınız ki bu derneğin başkanı Cambridge yıllarımdan arkadaşım
Trevor Blackfinger idi. Hemen binanın adresini alıp çıktım. Oraya
vardığımda arkadaşımla uzun uzun hasret giderdik, tabii işaret
diliyle. İlk günlerdeki hayattan soğumuşluğum, kendimi
bırakmışlığım bu andan itibaren yerini yeni bir hayata yelken
açmanın huzurlu sakinliğine bırakmıştı.
Yeni hayatıma ısındığım günlerde gazetelerde
üzüleceğimi mi yoksa sevineceğimi mi bilemediğim bir habere
rastladım “Konuşma yeteneği kayıplarına bir saatte kesin çözüm”
Durumu hemen Trevor'a bildirdim.
Arkadaşım da dernektekilere haber vermiş 46 kişi aynı
gün hastanede tedavi olduk. Bence Trevor hem mutlu hem
üzgündü çünkü derneğin kapanması demekti bu. Tedaviden sonra
doktor bir gün istirahat etmemiz gerektiğini söyledi. Bu
istirahatten sonra da bir aylık istirahat çilesi -ki son günleri çile
değildi eğlenceydi adeta- sona ermişti.
Ve bu ay, hayatımın en ilginç anısı olarak kaldı. Ama
henüz sesim geri gelmiş değil. Bu satırları kara kapaklı sırdaşıma
dilimin sonsuza dek lal kalacağı endişesini duyduğum bir anda,
hasta yatağımda, yazıyorum.
13

Tolunay Keskin Şiir
ÖĞRETMEN
Öğretmen bir bahçıvan gibi,
Bilgi pınarından sular öğrencileri.
Verimli topraklar gibi,
Yetiştirir en güzel çiçekleri.
Bilgisizlikten çatlayan dudaklara sudur,
Cana can katar, hayat buldurur.
Yüreğimizi her zaman umutla doldurur,
İşte hayalimdeki öğretmen budur.
Güler yüzlü, yumuşak, sevecen,
Muhtaçlara kol kanat geren,
Yarının gençliğini yetiştiren,
Hayalimdeki güzel öğretmen.
14

Mehmet Ali Özdemir Gezi-İnceleme
SICAK BİR YAZ GÜNÜ ADANA
Çok sıcak bir yaz günü Adana’dan Ceyhan’a doğru giderken
ailem bana hoş bir sürpriz yaptı. Bu gezi ve hikayesi bana çok enteresan
geldi. Gittiğimiz yer Yılankale adında Adana ve çevresinden gelen
insanların mutlaka gezip gördüğü tarihi bir kaleymiş. Adananın bu sıcak
havasında gezmek zordur fakat gördüklerime değdi ve bunu sizlerle
paylaşmak istedim. Öncelikle tarihi hakkında bilgi vermek istiyorum.
Yılankale, bugünkü Adana-Ceyhan E-5 Karayolu üzerinde, Misis
ile Ceyhan arasında birdenbire yükselen, ovaya hakim bir tepe üzerinde,
karayolundan 3 km. içeride yer alır. İç Anadolu'dan gelip Külek Boğazı
yoluyla Adana, Misis, Payas ve Antakya'dan geçen tarihi ordu ve kervan
yolunun üzerinde bulunan Yılan Kale, dağ kaleleri zincirinin ilk
halkasıdır.
Yılankale, boyutları ve karmaşık tasarımı ile Ortaçağ'ın en etkileyici
askeri yapıları arasındadır. Günümüze olabilecek en sağlam şekliyle
ulaşan kale, yapım karakteri, malzemesi ve Ortaçağ kalesi olması
yönüyle Bizans'a dahil edilmektedir. Korunması kolay, düşürülmesi çok
güç bir kale olarak bilinen Yılan Kale çevresi dıştan 700 m. kadardır ve
kale, ikişer katlı 8 yuvarlak burçla tahkim edilmiştir. Burçlar ve araları
tamamen mazgallı olup, bu mazgalların ortaları ateş etmek için delikli
bırakılmıştır. İç kısımda her iki yöne çıkışı sağlayan merdivenler iyi bir
durumdadır. Kale içerisindeki bölümleri ise yıkılmıştır.
15

Aslında bu kalenin tarihinden çok, hikayesi beni cezbetti.
Hikaye şöyle: Vaktiyle, binlerce yılanın yaşadığı bir mağaraya yanlışlıkla
giren bir adam, yılanlar tarafından padişahları Şahmeran'a götürülür.
Şahmeran adama canını bağışlayacağını ancak kendisini misafir etmek
zorunda olduğunu söyler. Yerini bilen birini serbest bırakarak kendi
hayatlarını tehlikeye atmak istememektedir.
Şahmeran adama çok iyi davranır. Adam bir dediği iki edilmeden
bütün ihtiyaçları sağlanarak yaşamakta, günlerinin büyük bölümünü
Şahmeran'la sohbet ederek geçirmektedir. Ne kadar rahat da olsa, gerçek
dünyadan uzak bir mağarada süren bu hayattan sıkılan adam, bir gün
yeryüzüne dönmek için Şahmeran'dan izin ister.
Şahmeran adama güveninin tam olduğunu, yerini kimseye
söylemeyeceğine inandığını belirterek gitmesine izin verir. Ancak
kendisini gördüğü için vücudunun pul pul olacağını, bu yüzden
vücudunu kimseye göstermemesi gerektiğini de tembih eder.
Yeryüzünde normal hayatına dönen adam, Şahmeran'ı gördüğünü
hiç kimseye söylemez. Bu arada padişahın kızı hasta olmuş, tedavisi için
bütün ülke seferber edilmiştir. Kızın iyileşmesini en çok isteyenlerden biri
de vezirdir.
16

Gerçek amacı kızla evlenip oğlu olmayan padişahın yerine
ülke yönetimini ele geçirmek olan vezir, bütün büyücüleri toplayarak,
bu hastalığa çare bulmalarını ister. Büyücülerden birisi, Şahmeran'ın
bulunup öldürülmesi ve vücudundan alınacak bazı parçaların
kaynatılıp içirilmesi durumunda kızın iyi olacağını söyler. Şahmeran'ı
bulabilmek için de vücudu pullu kişilerin aranması gerektiğini ekler.
Vezir ülkedeki herkesi zorunlu olarak hamama götürüp soydurarak,
Şahmeran'ı gören kişiyi bulur. Adam, Şahmeran'ı öldüreceğini vaat
ederek mağaraya gider.
Şahmeran'a bütün gerçekleri anlattıktan sonra, ne yapması
gerektiğini sorar. Şahmeran: "Ölümümün senin elinden olacağını zaten
biliyordum" diyerek kendisini öldürmesini, ancak bunun gizli
tutulmasını ister. Çünkü öldüğü duyulursa, dünyadaki bütün yılanlar,
insanlardan öç almaya kalkacaklardır. Daha sonra: "Kuyruğumun
suyunu kaynat ve vezire içir ki kısa zamanda ölsün. Gövdemin suyunu
kaynat ve kıza içir ki iyileşsin. Kafamın suyunu kaynat ve iç ki Lokman
Hekim olasın" diye ekler. Adam biraz da buruk bir şekilde bunları
dinler. Şahmeran yılanlara, adamın misafiri olarak gideceğini, çok uzun
yıllar dönmeyeceğini, kendisini merak etmemelerini söyler ve
yeryüzüne çıkarlar. Ondan sonrası da tabii ki tahmin ettiğiniz gibi.
17

Kerim Akın Hikaye
ASİTANENİN SUSKUNLARI
Koca göğün altında ben bir dut ağacı. Görmüş geçirmişlik
bizimkisi işte. Kimi tatlı kimi acı. Onca kurda kuşa yarenlik nice
dertliye dayelik etmişliğimiz de oldu. Görüyorum ki günlerim sayılı
artık. An değilse yarındır yarın değilse ertesi gün. Kim bilir hangi
merhametsiz elin tuttuğu balta ömrümün son acısı olacak.
Yaşımı başımı unuttum. Aylar yıllar hükümsüz birer cetvelken
artık nazarımda onca yaşanmışlıktan bir iz bırakamamanın sancısı
dilimi sana çözdüren. Yazarmışsın. Yaz. Gördüklerimi yaz yani ki
hafızasını mekânın. Görmeden duyduklarımı, ödünç aldığım
kelimeleri sana mukaddes bir mirası ehline bırakanların huzuruyla
teslim ettiğimi yaz.
Bundan böyle susmak bana düşer gayrı konuşmak sana...
Buraların ıssız ıpıssız olduğu zamanlardan geldim. O zamanlar
buralar ıpıssızdı dediysem de bugünkü gibi kargaşa curcuna yoktu
da ondan öyle dedim. Öyle gecekondular filan yoktu. Şehrin
mekanın bir ruhu vardı. O canım köşklerin yalıların küçük küçük
de olsa ahşap cumbalarında huzurla merak içinde evin
büyüklerinin beklendiği hanelerin huzuru dolduruyordu buraları.
Her bir hanenin bir mendil kadar bile olsa bağı bahçesi olurdu
rengârenk çiçekleriyle envai çeşit kokularıyla gönüllere huzur
taşırlardı. Bütün kurtlar kuşlar çiçekler böcekler âdemoğluyla
hemhal olur yabancılık çekmezlerdi birbirine karşı.
18

Böyle olunca bütün şehir yemyeşil görünür her taraftan nefes alırdı.
Sadece mabetler ihtişamlı devasa olurdu ki insanların ruhlarında bir
azamet haşmet uyandırsın, insana acizliğini küçüklüğünü
hatırlatsın diye. Kısacası özlediğim o günlerde evler binalar da
huzurluydu, bağlar bahçeler de. Cümle hayvanat ve nebatat da
huzurluydu bütün insanlar da. Kimse kimsenin evine gölge etmiyor
güneşini havasını kesmiyor şimdilerdeki gibi daracık daracık
sokaklara sıkıştırıp günsüz güneşsiz bırakmıyordu. Bina dibine bina
yapmak konu komşunun hakkına hukukuna saygısızlık kabul
ediliyor, mahremiyetine müdahale sayılıyordu. O ortamda yetişen
herkes adından sonra saygıyı öğreniyordu. Hal böyle olunca da ne
kavga gürültü oluyor ne de hır gür çıkıyordu. Hele hele bugünlerde
artık beni bile boğacak hale gelen böyle kalabalık, curcuna, gürültü
patırtı, koşuşturmacanın; sıkış tepiş binalar arasında havasızlıktan
boğulacak hale gelmenin hayali bile korkunçtu. Ama neylersiniz
göreceğimiz çekeceğimiz varmış. İşte o asude günlerden ve
mekanlardan sonra size az sonra anlatacağım hale döndü buralar ve
bu canım şehir, şehirlerin şehri Şehristanbul, yani ki Asitanem.
Artık yavaş yavaş tenhalığını yitirmeye başlamıştı buralar.
Yavaş yavaş dememe bakma sen yine de bana göre yavaş
anlayacağın. O dingin tenhalık sakin atmosfer yerini
ademoğullarının hay huyuna bıraktı. Önceleri gece demeden
gündüz demeden dur durak nedir bilmeden derme çatma
kulübecikler kondurmaya başladılar birer ikişer.
19

Telaşlardaydılar. Sevinçliydiler, şendiler. Geldiler. Hep beraber
kondular. Gündüz kondular gece kondular. Çoluk çocukla dört
duvar bir tavan. Hane-i saadetti aslolan gerisi teferruat. O ne
sevinçlerdi ya Rabbi ne mutluluk. Görülmeye değer. Hele o
çocuklarınki hele o çocukların. Dallarıma kurdukları salıncaklara
önceleri kızsam da sonraları pek bir alıştım.
Yıllar öncesinde gençlik yıllarımda misafir ettiğim, ilk yuvasını
dallarıma konduran serçelerin sevinci gibiydi sevinçleri, cıvıltıları.
Gel zaman git zaman evciklerin sayısı artmaya başladı.
Kalabalıklaştılar. Ahali evlerinden daha erken çıkar daha geç döner
oldu. Çocuklarla beraber işler de dertler de büyüdü anlaşılan evler
gibi. Büyüdü ve değişti her şey. Kadınlar kızlar çıkmazdı önceleri
dışarıya pek.
İlkin bu değişti. Sonra yavaş yavaş başlardaki sütbeyazı
örtülerin rengi bozuldu. Giderek küçüldüler haliyle küçüldükçe
etekler gibi açılmaya da başladı. Anladım ki bu şehrin damarlarında
dolaşan onların da damarına sızmış. Korktum. Gözlerdeki pırıltılar
ve masum heyecanlar da silindi simalardaki huzurun ardından.
Kılık kıyafet neredeyse tamamen değişti. Ellerdeki küçük poşetler
giderek büyüdü. Zamanla kocaman kocaman bavullara dönüştü.
Çocuk cıvıltılarının yerini ne idüğü belirsiz dım tıs dım tıs
gürültüler aldı.
Bütün bu olup biteni benimle beraber endişeyle izleyen biri
daha vardı. Esma nine. Konuşuyorsam ondan. Çözüldüyse dilimin
kilidi o istediği için ilkin. Bilmem o evdekilerin neyi olurdu.
Anneleriydi herhalde. Değişmeyen bir o kaldı. Eski çınar olduğu
her halinden belli. Sabır iffet ve sükut abidesi gibi dimdik hep.
Dudakları kıpır kıpır. Yüzünde nurani bir huzur. İçine kapanmıştı
iyice. Çevresinde bu pirifaniden nasiplenecek birinin olmayışı onu
iyice küstürmüş olmalıydı.
20

Bir sabah evin reisi olduğunu
tahmin ettiğim adamı çağırdı
yanına. Oğluydu muhtemelen de
en büyükleri. Belliydi ki pek sabrı
kalmamıştı. Dökmese içini biraz
daha sussa canı bir nefes olup
uçuverecekti sanki. Kulak
kesildim konuşmalarına:
─ Oğlum, bu gidiş nereye? Nedir
bu halimiz, gelinlerin kızların
kızanların hali? Niye geldik
buralara? Allah’a şükür başımızı
sokacak bir evimiz oldu.
Ama korkarım, daha fazlası, deyişiniz felaketimiz helaketimiz olur.
Ağzından çıkan cümleler daha çıkar çıkmaz kristal vazonun
birden elden kayıp mermere düşünce paramparça olması gibi tuz
buz oluyordu. Acıdan dudaklarını ısıra ısıra konuşuyordu. Oğlu
olacak adam da başı önünde dinliyordu. Aslında dinler gibi yapıyor
demeliyim.
─Ana bak biz geleli daha ne oldu. İş bulduk, arsa aldık evimizi
yaptık. Şimdi de hep beraber onların borcunu ödüyoruz. Tek
başıma nasıl öderim onca borcu, nasıl altından kalkarım? Hele bir
ödeyelim borçlarımızı elimiz rahatlasın sonra her şey senin istediğin
gibi olacak ana. Hem fena mı oldu bak hepsi iş güç sahibi oldu
çocukların. Ellerinde birer mesleği oldu. Aç kalmayacaklar ya darda
kalırlarsa. Kimseye muhtaç olmayacaklar.
─ Hani bu çocuklar okuyacaklardı? Ondan gidelim demedik
mi? Ondan değil mi ata ocağını boynu bükük bacasını dumansız
bırakışımız? Ondan değil mi gurbeti taş gibi bağrımıza basışımız?
─ Büyükler çalışmak ister ana. Küçükler elbet okuyacak. Hele
bi okul çağları gelsin.
Epey dedikten sonra da ihtiyarın bir şey demesine fırsat
vermeden kaçar gibi çekip gitti. Oracıkta bir başına kederleriyle
bıraktı gitti onu.
21

İhtiyarın göz pınarlarından birkaç inci peş peşe büyüyerek
süzülüp indi, toprağa değdi usulca. Toprağa karışan Esma ninenin
gözyaşları değildi sadece. Onca yıllık yaşanmışlık, bütün hatıratıyla
tertemiz bir mazi ve öpüp başa konulası ekmeğin emeğin
bereketiydi. Yutkundu acı acı. Ta ciğerime kadar işledi o gözlerde
ve yüzde gördüğüm acı, kördüğüm. Bir dilim olsun istedim
feryadına ortak olayım. Derdine dert ortağı biri çıksın da yükünü
azıcık hafifletsin. Yine eskisi gibi olsun gelsin benimle halleşsin
dertleşsin konuşsun. Ondan sonra bir daha görmedim Esma ninenin
konuştuğunu. Bir hüzün abidesine döndü günden güne büyüyen
sükûtuyla. Zaman bu sular seller gibi akıp gider. Gitti de. O
kulübeler gecekondular büyüdü, kocaman binalar oldu. Bahçeler
sahte güzelliklere büründü. O mini mini serçeler gibi cıvıldaşan
çocuklar kocaman kızlar oğlanlar oldu. Oğlanlar siyah siyah
kıyafetler giyip asık suratlar takındılar. Evlerdeki şen kahkahalar
çoktan sırra kadem bastı. Huzur bereket pılını pırtısını toplayıp
ardına bile bakmadan terk-i diyar eyledi.
Bir zaman sonra oğlanlardan biri görünmez oldu. Ne olduğunu
soracak oldum ihtiyara. Sormaya hacet kalmadan öğrendim. “Yazık
ettiler, yazık ettiler kendilerine de gençliklerine de bize de” deyip
deyip gizli gizli dizlerimin dibinde ağlayışından öğrendim. O
zamandan sonra her sabah oturağını koltuğunun altına alıp yanıma
gelir oldu. Başkalarına kilitli dili bizim için açıktı her daim yine
eskilerdeki gibi. Kurtlar kuşlar çiçeklerle konuşur oldu yine mırıl
mırıl. Hoş başka dinleyen de yoktu ya zaten.
Son zamanlarda iyice elden ayaktan düşmüştü. Bizim bile
hatrımızı sormaya zar zor gelir olmuştu. Bir acı haber daha
duymaya mecali kalmamış gibiydi. O günlerden birinde en küçük
oğlanın koşarak içeri girdiğini gördüm. Ardından da evde bir feryat
figan koptu. Hayli meraklansam da elimden gelen bir şey yoktu.
Nasıl olsa sabah Esma nineden öğrenirim diyordum. Ama kısmet
olmadı. Sabah Esma ninenin sessizce evden çıktığını gördüm. Çok
sevinçli olmalıydı ki hep gülümsüyordu. Dertleri bitmiş, bütün
yüklerden kurtulmuş olmanın huzuruyla ellerin üstünde uçarcasına
yol alıyordu.
22

Ali Talha Gülle Şiir
FIRTINA
Rüzgarın ürkekçe uzaklara esişi,
Adamı uzaklara yokuşlara saldı,
Parlak yıldırımın sessizliği kesişi,
Adamı bir ceylanın titremesi sardı
Boğuşan şeffaf damlaların sesi,
Adamı bıraktığı küçük semte çağırdı,
Koskoca kasvetli bulutların geçişi,
Adamı efkara dalmaya çağırdı
Serseri bir adamın yolu kesişi,
Adamın ruhunu çaresizlik kapladı,
Komşusunun evi sessizce terk edişi,
Adamı yalnızlığın garip hüznü sardı.
23