Astor Piazzolla. Moja historia.pdf - Polskie Wydawnictwo Muzyczne SA

new york – new york (pierwsza część)
Mając sześć lat byłem już dwukrotnie wyrzucony ze szkół za bójki. Chłopaki
z mojej paczki nazywali mnie Lefty (Mańkut), bo moje uderzenie już wtedy było
sławne. Byłem gwałtowny i naprawdę niebezpieczny. Moja paczka była bardzo
silna, wszyscy byli synami Włochów i biliśmy się z Żydami. To była taka dziecięca
wersja tego, co działo się między dorosłymi.
Nasze potyczki polegały głównie na szturchańcach, ale czasami trzeba było
mieć naprawdę odwagę, żeby wytrzymać uderzenia, które ze szturchańcami nie
miały nic wspólnego. Uchylić się od ciosu uchodziło za oznakę tchórzostwa.
Byłem bardzo niski i może dlatego, a także ze względu na moją nogę, z powodu
której musiałem używać specjalnych butów, zawsze chciałem się wyróżniać.
Stawiałem się całemu światu. Kiedy mój tata zabraniał mi wychodzić z domu
– uciekałem, kiedy lekarze nie zalecali mi uprawiania sportu – szedłem na mecz
baseballowy i biegałem jak wszyscy. Wygrałem też wiele zawodów w pływaniu
na 100 i 200 metrów. Lubiłem wyzwania. To, na co inni nie mogli się odważyć,
robiłem ja. Mając prawą nogę krótszą o dwa centymetry, nauczyłem się stepować
i nawet występowałem przed publicznością.
Rodzice pracowali nawet w niedziele, więc włóczyłem się sam po ulicach Nowego
Jorku. Tak się mówi, ale tak naprawdę należałem do dużej bandy. Dwaj
moi najlepsi przyjaciele nazywali się Willy i Nicky. Miałem też innych kumpli:
Jake’a La Motta, który został mistrzem wagi średniej, Johna Pomponio – managera
wielkich bokserów oraz Josepha Campanellę, który z czasem stał się znanym
graczem baseballowym. Zobaczyłem się z nimi wszystkimi po latach, kiedy
przyjechałem na koncerty do Stanów Zjednoczonych. Reszta paczki – według
ich relacji – siedziała w więzieniu, co zresztą mogło spotkać i mnie, gdybym został
w Stanach Zjednoczonych. Ja, Lefty, byłem wówczas jak prawdziwy mafioso
– zawsze stałem na czele. Moi przyjaciele nigdy nie mogli zrozumieć jak mogłem
grać w baseball z krótszą nogą.
Lata później, już w Argentynie, zaproszono mnie do wzięcia udziału w meczu
w jednym z klubów w Buenos Aires, ale nie miałem wtedy czasu: grałem w orkiestrze
Aníbala Troilo i jednocześnie studiowałem u Alberta Ginastery. Pamiętam,
że pewnego dnia w Montevideo, na plaży w dzielnicy Carrasco, tłum ludzi obserwował
dwóch wariatów, którzy bawili się jak dzieci grając w baseball. Szaleńcami
2 – Moja historia / PWM 20 683
17