N owo ś ci Å»ycie bieÅ¼Ä ce Szkoły 2005 rok

Do wzięcia udziału w Olimpiadzie Wiedzy o Żywieniu namówili mnie koledzy.
Początkowo nawet nie chciałam słuchać, jednak po pewnym namyśle uległam,
stwierdzając, że każda przygoda w jakiś sposób kształci człowieka, więc czemu
nie!? Jak to się mówi „co mnie nie zabije, to mnie wzmocni”. Nie możemy
przeciwstawiać się podanemu kagankowi oświaty,ofiarowanemu przez ZSG.
Do etapu szkolnego nie przygotowywałam się w ogóle. Jestem w 3 klasie
TG-H i uznałam, że idąc „na żywioł” przekonam się, czy nauczyłam się
„czegoś”, czy nie.
Gdy ujrzałam swoje nazwisko na tablicy ogłoszeń uznałam, że jednak „nauka
nie idzie w las”. Postanowiłam więc zacząć zagłębiać się w tajniki żywieniowotechnologiczno-towaroznawcze,
głownie drobiu, ryb i owoców morza, bo taki
był temat wiodący XIX edycji olimpiady. Moje wysiłki z pewnością spełzłyby na
niczym, gdyby nie wsparcie naukowe- w postaci wielu podręczników i rozmów
„na temat”: a także duchowe-w postaci pozytywnej energii i ciepłego uśmiechu
ze strony p .prof. K. Jachowicz, która uczy mnie technologii.
Pomogły mi również wiadomości wyniesione z lekcji podstaw żywienia z
p.prof. B. Wasilewską, która zawsze starała się entuzjazmem nakłaniać nas do
uczestniczenia w wykładach na SGGW i ogólnie uświadomić nam, jak ważne we
współczesnym świecie jest odżywianie się zgodnie z modą na zdrowie.