Skraplarka Claude`a i skraplarka Heylandta - budowa, działanie ...
Skraplarka Claude`a i skraplarka Heylandta - budowa, działanie ...
Skraplarka Claude`a i skraplarka Heylandta - budowa, działanie ...
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
TECHNIKI NISKOTEMPERATUROWE W MEDYCYNIE<br />
<strong>Skraplarka</strong> Claude’a i <strong>skraplarka</strong> Heylandt’a – <strong>budowa</strong>,<br />
<strong>działanie</strong>, bilans cieplny, charakterystyka techniczna.<br />
Natalia Szczuka<br />
Inżynieria mechaniczno-medyczna St.II<br />
Prowadzący: dr inż. W. Targański
Podejmując temat skraplania gazów, należy wyjaśnić czym jest skraplanie.<br />
Mianowicie, skraplanie jest to proces fizyczny prowadzący do zmiany stanu skupienia<br />
substancji w stanie gazowym na substancję w stanie ciekłym. Dla większości substancji<br />
proces ten prowadzony jest w warunkach normalnych, jednak istnieją też takie, dla których<br />
warunki te są niedostateczne. Są to substancje trwałe (permanentne), do których można<br />
zaliczyć azot, tlen, argon oraz gazy palne metan lub wodór. Skroplenie tych gazów<br />
umożliwiają omawiane w pracy skraplarki, tj. <strong>skraplarka</strong> Claude’a i Heylandt’a. Proces ten<br />
przeprowadza się poprzez szybkie odbieranie ciepła ze strumienia gazów za pomocą mediów<br />
chłodzących krążących w obiegu odwrotnym do przepływu strumienia skraplanego gazu.<br />
Urządzenia te pracują w oparciu o wykorzystanie efektu Joula-Thomsona, który jest<br />
temperaturowym efektem dławienia.<br />
<strong>Skraplarka</strong> Claude’a po raz pierwszy została użyta w 1902 roku. Schemat skraplarki<br />
oraz wykres T,s przedstawione poniżej przedstawiają jej budowę oraz zasadę działania. W<br />
budowie możemy wyróżnić następujące elementy: sprężarka, dwa wymienniki ciepła,<br />
rozprężarka, zawór dławiący oraz zbiornik skroplonej substancji. Działanie skraplarki<br />
Claude’a rozpoczyna się od sprężenia powietrza od ciśnienia atmosferycznego p0 do<br />
określonego ciśnienia p. Następnie sprężone powietrze przechodzi do pierwszego<br />
wymiennika ciepła, gdzie następuje jego ochłodzenie do temperatury -100˚C podczas<br />
pośredniego zetknięcia z powietrzem rozprężonym. W kolejnym etapie część sprężonego<br />
powietrza przechodzi bezpośrednio do drugiego wymiennika, zwanego skraplaczem, a<br />
pozostała część zostaje rozprężona do ciśnienia p0 i również przechodzi do tego wymiennika<br />
ciepła. W skraplaczu następuje dalsze chłodzenie gazu i wydzielenie pierwszych skroplin.<br />
Ostatecznie sprężone powietrze przechodzi przez zawór dławiący, dochodzi do jego<br />
całkowitego skroplenia i zebrania w zbiorniku.
Możliwe jest przedstawienie przebiegu tego procesu na wykresie T,s. Proces 1-2 to<br />
izotermiczne sprężanie powietrza atmosferycznego. Następnie zachodzi studzenie w<br />
wymienniku pierwszym w przeciwprądzie z rozprężonym, czyli zimnym powietrzem oraz<br />
dodatkowo w wymienniku drugim powietrzem dopływającym z rozprężarki w ilości 1-x, tak<br />
że do zaworu dławiącego 5 na 1kg zassanego powietrza dopływa tylko jego część w ilości x.<br />
W naczyniu zbiorczym otrzymuje się ciecz w stanie 0 i parę wodną w stanie 7. Wzdłuż izobary<br />
7-1 ma miejsce ogrzewanie nieskroplonego powietrza z wymienników ciepła.<br />
W celu dalszego polepszania procesu Claude zastosował nie jednostopniową<br />
rozprężarkę, ale dwustopniową, a przy skraplaniu tlenu, zaproponował wprowadzenie<br />
bezpośrednio powietrza o niższym ciśnieniu do wymiennika II, nie zmniejszając go przy<br />
doprowadzeniu do rozprężarki.W swym systemie skraplania powietrza, jak wynika z<br />
omówionego wyżej schematu, Claude wykorzystał nie tylko efekt Joule’a-Thomsona, ale i<br />
adiabatyczne dwustopniowe rozprężanie w rozprężarce, stąd i podwójne ochładzanie<br />
powietrza, co podniosło sprawność urządzenia. Wobec złożonej postaci procesu<br />
dwustopniowe rozprężanie powietrza w rozprężarce nie znalazło praktycznego<br />
zastosowania.
<strong>Skraplarka</strong> Heylandt’a różni się nieznacznie od skraplarki Claude’a. Elementami jej<br />
budowy jest również sprężarka, jeden wymiennik ciepła, rozprężarka, dwa zawory dławiące<br />
oraz zbiornik skroplonej substancji. Jej praca polega na sprężaniu powietrza<br />
atmosferycznego p0 do ciśnienia p = 150-200 atm. Następnie część powietrza w ilości x trafia<br />
do rozprężarki a druga część w ilości 1-x przechodzi do wymiennika ciepła, w którym<br />
następuje chłodzenie gazem pochodzącym z rozprężania do 10 atm i zdławienia w zaworze 4.<br />
Powietrze w wymienniku jest chłodzone, ulga zdławieniu w zaworze 5 po czym następuje<br />
jego skroplenie i zgromadzenie w zbiorniku.<br />
Proces skraplania <strong>skraplarka</strong> Heylandt’a można również przedstawić na wykresie T,s.<br />
W procesie 1-2 powietrze atmosferyczne jest izotermicznie sprężane do ciśnienia ok. 200<br />
atm. Następnie w ilości x przechodzi do rozprężarki, gdzie jego ciśnienie spada do 10 atm. W<br />
kolejnym etapie powietrze to jest dławione w zaworze 4 i przechodzi do wymiennika ciepła,<br />
gdzie wcześniej zostało doprowadzone powietrze w ilości 1-x. Gaz w wymienniku ulega<br />
chłodzeniu przez zimne powietrze z rozprężarki oraz przez pary wytworzone po zdławieniu<br />
powietrza w procesie 4-5. Skroplone powietrze wyprowadzone na zewnątrz jest produktem<br />
ostatecznym.
Z tego względu, że omawiane urządzenia są do siebie podobne, bilanse cieplne<br />
omówionych skraplarek są identyczne. Ten bilans cieplny przedstawia poniższe równanie:<br />
H1- straty entalpii w punkcie 1<br />
P1- moc generowana przez sprężarkę<br />
Qzewn - strumień ciepła pobranego<br />
H2- straty entalpii gazu wyprowadzanego, w punkcie 2<br />
Hcieczy - straty gazu, który nie uległ skropleniu<br />
P2 - moc generowana przez rozprężarkę<br />
Podsumowując widzimy, że <strong>skraplarka</strong> Claude’a i <strong>skraplarka</strong> Heylandt’a niewiele się<br />
od siebie różnią. Cel ich działania oraz bilans cieplny są identyczne, obie wykorzystują<br />
również efekt Joula-Thomsona. Omawiane urządzenia różnią się od siebie umiejscowieniem<br />
rozprężarek, ilością wymienników ciepła i zaworów dławiących. Systemy skraplania<br />
charakteryzują się sprawnością i wielkością pracy włożonej w otrzymanie 1kg skroplonego<br />
powietrza na takim samym poziomie. Natomiast w porównaniu do przykładowych obiegów<br />
Lindego cechują się one wyższą sprawnością oraz niższym nakładem pracy.
Literatura:<br />
<br />
<br />
E. Bodio, Skraplarki i chłodziarki kriogeniczne, Wydawnictwo Politechniki<br />
Wrocławskiej, Wrocław 1987<br />
Kriogenika. A. Bąk; materiały do wykładów Politechnika Wrocławska<br />
W. Pudlik, Termodynamika, Wydawnictwo Politechniki Gdańskiej, Gdańsk 2007<br />
<br />
<br />
B. Stefanowski , Technika bardzo niskich temperatur w zastosowaniu do skraplania<br />
gazów, WNT, Warszawa 1964<br />
Russell B. Scott: Technika niskich temperatur, Wydawnictwa Naukowo -Techniczne,<br />
Warszawa 1963