Show publication content! - Pomorska Biblioteka Cyfrowa

FELIETON
dził Medal św. Tycjana, którym był przywieziony
z Paryża przez Włodka Łajminga żeton z dziurką.
Najlepszy z grupy nosił go z dumą przez cały rok.
Też nosiłam.
A później trzeba było wybrać specjalizację.
Tak. Na trzecim roku zdecydowałam się na malarstwo
monumentalne, jako jedyna kobieta w katedrze
prof. Jacka Żuławskiego. Jednym z zadań
było zaprojektowanie wewnętrznej elewacji patia
w budynku przedszkola. Jak zwykle zrobiłam to
po swojemu. Odważnie, techniką kolażu, bo przecież
nikt tak dotąd nie projektował. Biorąc pod
uwagę właściwości naturalnego materiału, jaki
wybrałam (kamień), odpowiednio formowałam
pocięte kawałki papieru, no i mając gotowy pomysł,
komponowałam. Chyba byłam w tym dobra,
bo na kończącej nasze prace wystawie, mój
projekt został nagrodzony.
Nie mogę tu nie wspomnieć o asystentce profesora,
pani Barbarze Massalskiej, autorce wielu
bardzo dobrych witraży, jak np. w kościele pw.
św. Barbary w Gdańsku. Prowadziła (świetnie!)
zajęcia z projektowania witraży. Dużo się od niej
nauczyłam. Wprawdzie nie zawsze byłam zadowolona
ze swoich projektów, jendakże nieoczekiwanie,
jeszcze w czasie studiów, otrzymałam
propozycję zaprojektowania witraży dla kościoła
pw. Najświętszej Marii Panny w Gdyni. To było
dla mnie wyzwanie! W odcieniach zieleni i bieli
zaprojektowałam okna w nawie głównej, co przydawało
„morskości” temu wnętrzu, a w prezbiterium
zastosowałam czerwień, żółć i biel. Użyłam
form sferycznych, wszystko wirowało, wzajem się
przenikając.W tej samej technice, uzyskawszy
zgodę księdza proboszcza, odważyłam się po raz
pierwszy, zaprojektować postać! Był nią Chrystus
bez krzyża: biało-różowy na błękitnym tle − taki
barokowy. Nie było to łatwe zadanie, ale rezultat
okazał się zadowalający. A ja byłam szczęśliwa, że
moja praca się podobała.
Dyplom zdawał się formalnością, tym bardziej,
że otrzymała Pani kilka atrakcyjnych propozycji
zawodowych.
To prawda. Najpierw jednak trzeba było napisać
pracę pisemną i pokazać swoje obrazy. Wybrałam
temat Kolory w sztuce bizantyjskej, bo od zawsze
fascynowały mnie kolor, światło i struktura
materii. Pamiętam, że tuż po obronie dyplomu
(z wyróżnieniem), ale jeszcze przed ogłoszeniem
wyników weszli do dużej sali, w której były prezentowane
nasze obrazy, dwaj profesorowie, Władysław
Lam z Politechniki Gdańskiej i Juliusz
Studnicki z naszej uczelni. Profesor Lam zatrzymał
się przy moich obrazach i powiedział: Tego
faceta chcę, on czegoś nauczy studentów! Profesor
Studnicki, wiedząc, że Lam nie chciał zatrudniać
kobiety, z błyskiem w oku odpowiedział: Dobrze,
poszukamy tego studenta, który − być może − jest
już po dyplomie... Zwinął dłonie w trąbkę i zawołał:
Anieelu! Weszłam uczesana w warkoczyki
i grzecznie dygnęłam. Obaj panowie zachowali
powagę. Masz swojego chłopaka − powiedział
Studnicki, na co Lam: Jak ona tak maluje i rysuje,
to ją biorę!
Tak oto dostałam się na Politechnikę Gdańską,
w której nieprzerwanie na Wydziale Architektury
przepracowałam czterdzieści trzy lata, ucząc studentów
artystycznej wrażliwości niezbędnej architektom.
Ja, która tak się zarzekałam, że nigdy nie
będę pedagogiem!
Kongres
Zbigniew Cywiński
Emerytowany profesor
Mamy za sobą V Pomorski Kongres Obywatelski, który odbył się 21 kwietnia br.
w murach naszej uczelni. Naczelnym hasłem tegorocznego Kongresu było pytanie
„Jakie wartości, jaki rozwój”
Po raz drugi byłem uczestnikiem tego kongresu.
Postawione hasłowo pytanie rozważane było
w sesji plenarnej i w pięciu równoległych sesjach
tematycznych. Te ostatnie zatytułowane zostały
następująco:
I. Na jakich wartościach oprzeć rozwój Pomorza
5/2012 PISMO PG
45