1rvVo27A5

ΕΛΛΗΝΙΚΗ JAZZ
ΑΛΕΚΟΣ
ΒΡΕΤΤΟΣ
ÇΤην τζαζ στην
Ελλάδα την έφερε
η αστική τάξη.
Και διαδόθηκε
δεξιά και
αριστερά μέσα
από συνθέτες
που πάντοτε
κοιτούσαν
στην Ευρώπη
ή τις ΗΠΑÈ.
Το φινάλε των διακοπών του 1988 είχε πολλή πλάκα.
Τέλη του Ιούλη, πριν φύγω από νησί για Πειραιά, α-
γόρασα για πρώτη φορά το περιοδικό «i-D». Μια γερή
δόση νεανικής λονδρέζικης κουλτούρας θα έκανε το
ταξίδι επιστροφής στην πόλη λιγότερο επώδυνο. Σ’
εκείνο το τεύχος, με το μοβ εξώφυλλο, θέμα ήταν και
η «άνοδος» της acid jazz. Ο οργανίστας James Taylor,
φωτογραφημένος με ψυχεδελικό ροζ πουκάμισο
και τραγιάσκα, μιλούσε για το κουαρτέτο του, τους
James Taylor Quartet, και συμφωνούσε με τον –τότε
μόνο DJ– Gilles Peterson πως η χορευτική τζαζ ήταν
το μέλλον της ποπ κουλτούρας. Το ταξίδι τέλειωσε.
Και στην Αθήνα τα πρώτα χαρτζιλίκια έφυγαν σε δισκάδικα.
Οι συλλογές «Totally Wired 1» και μετά «Totally
Wired 2, 3, 4, 5, 6» άρχισαν να λιώνουν στο πικ-απ. Και
μετά; Μετά άρχισε το κώλυμα και το ψάξιμο για την
τζαζ που μπορούσα να χορέψω. Κάπου στα μέσα του
’90 έσκασαν σε κλαμπ της πόλης οι Mode Plagal. Α-
ποκάλυψη. Ο ντράμερ τους Τάκης Κανέλλος ήταν
κάποτε ντράμερ στο χύμα πανκ γκρουπ των Anti-
Tropau Council. Βλέποντας τους πρώτους ένιωσα
όπως όταν άκουγα τους δεύτερους. Οι βρώμικες κιθάρες
είχαν φύγει, αλλά η μαγεία της έντασης που
έβγαζαν οι μουσικοί ήταν ατόφια. Το δημώδες φανκτζαζ
τους είχε χιούμορ, ένταση, δεν ήταν ακόμα μία
ελληνική αναπαράσταση αμερικάνικου ήχου. Από
το τότε στο σήμερα η jazz έκανε του κεφαλιού της.
Άλλοτε έμπλεκε με τον εαυτό της, άλλοτε με το ska,
άλλοτε με τη house, άλλοτε με την ορχηστρική μουσική,
άλλοτε με τους ήχους των Βαλκανίων. Τι άλλο;
Επειδή είναι τζαζ –υπάρχει παντού, είναι ελεύθερη–
λέω πως οι Έλληνες μουσικοί την κατέχουν με το δικό
τους τρόπο. Την εξελίσσουν με το δικό τους τρόπο. Τη
διακινούν με το δικό τους τρόπο. Την ερμηνεύουν με
το δικό τους τρόπο.
Τελικά το καλοκαίρι του ’88 είχε πολλή πλάκα. Αγόρασα
το περιοδικό «i-D» για να πάρω «μάτι» βρετανική
μόδα του δρόμου και κοίτα τι συνέβη. Κείμενο του περιοδικού
έγινε αφορμή, εικοσιτέσσερα χρόνια μετά,
να λιώνω με το ξέφρενο τζίπσι-τζαζ των Swing Shoes.
Παρακάτω μιλούν για τη δική τους αφετηρία στην
τζαζ και τη μορφή που πήρε στα χέρια τους άνθρωποι-μουσικοί
διαφορετικών γενεών που ζουν στην
Αθήνα, εμφανίζονται σε κλαμπ της και εξελίσσουν
κάτι που αγαπούν πολύ. Τη μουσική.
ΤΖΑΖΙΣΤΕΣ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ
14 A.V. 22 - 28 MAΪOY 2014
Ο τζαζίστας (πιάνο, Hammond) Γιώργος Κοντραφούρης
δένει συνειδήσεις, μουσικών και κοινού, όταν
λέει: «Θέλω να παίζω συνέχεια μουσική. Αυτό είναι το
βασικό. Έτσι, δεν χάνω το ενδιαφέρον μου για τη ζωή.
Ήταν η γοητεία του αυτοσχεδιασμού που αρχικά με μαγνήτισε
στην τζαζ. Σήμερα πιστεύω πως ο αυτοσχεδιασμός
υπάρχει παντού. Η ίδια η φύση αυτοσχεδιάζει διαρκώς.
Και η φύση είναι μεγαλύτερη από την τζαζ. Έτσι δεν
είναι;». Ο Κοντραφούρης ζει ανάμεσα στην Αθήνα, την
Κέρκυρα (είναι λέκτορας στο τμήμα Μουσικών Σπουδών
στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο και μαζί με τον αναπληρωτή
καθηγητή στο ίδιο πανεπιστήμιο, στο ίδιο τμήμα,
Δήμο Δημητριάδη έχουν χρεωθεί την τζαζ διαπαιδαγώγηση
των σπουδαστών του πανεπιστημίου) και
τη Φινλανδία. Στην τελευταία σπούδασε μουσική και,
ως σήμερα, συνεργάζεται με ντόπια τζαζ αστέρια της.
Από το 2008 ο έμπειρος Έλληνας τζάζμαν συνεργάζεται
με το Baby Trio. Γκρουπ μουσικών που αλλάζει συνέχεια
σύνθεση και οι ηλικίες των μελών του θα μπορούσαν
να είναι εκείνες που θα μπορούσαν να έχουν
τα παιδιά του. Ο Κοντραφούρης λέει: «Από τους Baby
Trio παίρνω ενέργεια και από τη μεριά μου μεταδίδω