1rvVo27A5
1rvVo27A5
1rvVo27A5
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Πανικοβάλ των 500<br />
Του ΓΙΑΝΝΗ ΝΕΝΕ<br />
➜ panikoval500@gmail.com<br />
Χωρίς Οικογένεια<br />
«Ένας ατζαμής και μύωπας λαθροκυνηγός<br />
σκότωσε μια νύχτα, που είχε πανσέληνο<br />
στο Instagram, τη μαμά του Μπάμπι με μια<br />
Bennelli-Raffaello, περνώντας την ελαφίνα<br />
για φραγκόκοτα. Της άνοιξε μια τεράστια<br />
τρύπα στο κεφάλι, ίσα με μια –ανοιχτή– ο-<br />
μπρέλα θαλάσσης. Ο Μπάμπι είπε “δεν πειράζει,<br />
θα ζήσω με τον μπαμπά μου”. Ο μπαμπάς<br />
του όμως είχε άλλα σχέδια –αφού δεν του<br />
’δινε χάπια ο ΕΟΠΥΥ για να γλιτώσει την κατάθλιψη–<br />
και στα σαράντα της γυναίκας του<br />
έφτιαξε μια ωραία θηλιά σταυρόκομπο και<br />
κρεμάστηκε πάρα πολύ απελπισμένος και πικραμένος<br />
από μια ροδακινιά. Ο Μπάμπι είπε<br />
“that’s life, δε γαμείς, θα ζήσω με το θείο μου”.<br />
Η θεία του όμως είχε –κι αυτή– άλλα σχέδια<br />
και κάρφωσε του άντρα της ένα μαχαίρι ίσα<br />
με τριάντα πέντε πόντους στο πάγκρεας γιατί<br />
είχε υπόνοιες (δικαίως) πως την απατούσε<br />
παρά φύση και κατά φύση με την οχιά τη μακαρίτισσα<br />
την αδερφή της. Ο Μπάμπι είπε με<br />
μάτι που γυάλιζε “θείτσα, τα δυο μας τώρα”<br />
και η θείτσα έπεσε στα ψυχοφάρμακα –αφού<br />
της έδινε χάπια με το ντουρβά ο ΕΟΠΥΥτζής<br />
της γειτονιάς που τη γούσταρε τη μιλφίτσα–<br />
γιατί ήξερε κι απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη<br />
τι κουμάσι είναι ο Μπάμπι…»<br />
ΜΙΚΡΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ ΚΛΑΣΙΚΑ<br />
Tο «Xenia» και άλλα παιδικά παραμύθια<br />
● ● ● Πριν λίγες μέρες μού χάρισαν σχεδόν τυχαία, χωρίς λόγο, ανάλαφρα, σαν να μου έλεγαν «μου δανείζεις<br />
τη γόμα σου;» το τελευταίο ever τεύχος του Μίκυ Μάους πριν κλείσει οριστικά πέρσι – Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου<br />
2013 η ημερομηνία της αποχαιρετιστήριας κυκλοφορίας του. Τίτλος «Σκρουτζ: To μυστήριο του Ρομπολαστέξ».<br />
● ● ● Την ίδια εκείνη μέρα λέγαμε ότι αυτό που μας ενώνει, εμάς, μια παρέα ημίτρελων αταίριαστων παντού και σε<br />
όλα, απροσάρμοστων, είναι ότι είμαστε κολλημένοι στην παιδική ηλικία. Με μία παιδικότητα σκληρή, με το ένα ρουθούνι<br />
ανοιγμένο να τρέχει αίμα. Με γδαρμένα γόνατα και μώλωπες. Αναρωτηθήκαμε μήπως θα πρέπει να ωριμάσουμε,<br />
να πετάξουμε τα μίκυ-μάου στην πυρά σε συμβολική τελετή, και αμέσως βάλαμε τα γέλια. «Αν δεν έχεις σοβαρευτεί<br />
μέχρι τα 50, μετά δεν χρειάζεται» είπε καθησυχαστικά η Ε. Ακούστηκαν μερικές ενστάσεις, μήπως πρέπει να κατεβάσουμε<br />
το όριο στα 40 και, ναι, συμφωνήσαμε: δεν χρειάζεται.<br />
● ● ● Την άλλη μέρα την πέρασα ανεβασμένος στο πατάρι, ψάχνοντας τα παλιά Μίκυ Μάους και τα Μικρά Εικονογραφημένα<br />
Κλασικά για να τα χαρίσω στα ανίψια μου. Αυτός είναι ο προορισμός τους, να φτάνουν στα χέρια των μικρών<br />
και αυτοί είναι εκείνοι που τα αποθησαυρίζουν – οι θείοι. Τα πατάρια<br />
τους κρύβουν θησαυρούς, τα ντουλάπια τους εκπλήξεις, παράδοξα<br />
και μυστήρια (του Ρομπολαστέξ).<br />
● ● ● Την επομένη πήρα στο mail ένα pdf κατευθείαν από τα χρόνια<br />
του δημοτικού, σαν κάποιος να μου επέστρεφε μία δανεισμένη γόμα.<br />
«Το βιβλίο μου» έλεγε. Υπογραφή, Κάπα Κάπα Μοίρης. Ο διάσημος<br />
μπλόγκερ Κάπα Κάπα Μοίρης για μένα είναι πάντα ο Άκης. Παιδικός<br />
φίλος, οι μανάδες μας φίλες και συμμαθήτριες, μας μεγάλωσαν<br />
κι εμάς μαζί, στις χριστουγεννιάτικες διακοπές και τα καλοκαίρια<br />
να καθόμαστε πλά-πλάι σε πεζούλια και να διαβάζουμε ο ένας τα<br />
μίκυ-μάου του άλλου. Τα Μικρά Εικονογραφημένα Κλασικά μας γράφονταν<br />
με μία σιωπηλή συνωμοσία, αναπληρώναμε ο ένας τα κενά<br />
του άλλου – ανταλλάσσαμε τα τεύχη, τις ιστορίες μας και τις εικόνες.<br />
Βάζαμε lego-lego τα κομμάτια του μυαλού μας σε σειρά.<br />
● ● ● Αργότερα ανταλλάσσαμε δίσκους, εκείνος χαϊφιντελίστας<br />
με λεπτομερή αγάπη στα εξώφυλλα, στον Brian Eno και τους Van<br />
Der Graaf Generator, στις μεγάλες συμφωνικές θλίψεις, κι εγώ άτσαλος,<br />
με φαγωμένα στις άκρες εξώφυλλα, Ramones και Lou Reed,<br />
Ultravox, σκονισμένους Allman Brothers, κάτι blues με ατέλειωτα<br />
σκρατς και σάουντρακς από παλιές ταινίες. Προφανώς εμένα μου<br />
έλειπε κάποιο lego.<br />
● ● ● Ο Κάπα Κάπα ξαναέγραψε τα παιδικά<br />
μας Μικρά Εικονογραφημένα Κλασικά<br />
σε ένα βιβλίο με τίτλο «Στον καταψύκτη του<br />
Χάνσελ και της Γκρέτελ (και άλλες τρομαχτικές<br />
ιστορίες)» και μόλις τα κυκλοφόρησε<br />
σε 200 μετρημένα αντίτυπα στις εκδόσεις<br />
Bibliothèque. Με κομψό, φλεγματικό ύφος<br />
και ακαριαία, σαδιστική ωμότητα, περνάει<br />
βίαια στην ενηλικίωση των παιδικών μας<br />
παραμυθιών, πιάνοντάς τα ένα-ένα και δίνοντάς<br />
τους μία τευτονική, σκληρή τροπή.<br />
Είναι όλα εκεί: ανάμεσα σε φωτογραφίες,<br />
ταξιδιωτικές, από ασπρόμαυρα ξενοδοχεία<br />
και οικογενειακές πολαρόιντ στιγμές με καρφωμένα<br />
και καμένα πρόσωπα, βρίσκεις μέσα στον καταψύκτη το Άσχημο<br />
Παπάκι με μάνα πάπια τρελή που γεννά κροκόδειλους σε γερμανικά λιβάδια,<br />
το Κοριτσάκι με τα ψηφιακά Σπίρτα στο Κρεμλίνο, τον Αδάμ και την Εύα αλλεργική<br />
στα μήλα, τη Χιονάτη με ελάχιστο μπάτζετ αναζητώντας Νάνους, τον<br />
Λύκο και το Κορίτσι με το Κόκκινο Βυνίλ Αδιάβροχο, τον Παπουτσωμένο Γάτο,<br />
τον Πρίγκιπα με το Φτηνό Μαύρο Κοστούμι, τον Τζεπέτο με πριονοκορδέλα,<br />
καθρέφτες, ξενοδοχεία, χαμηλές θερμοκρασίες, τον Μπάμπι το ελαφάκι.<br />
● ● ● Με τον Κάπα Κάπα Μοίρη ακόμα α-<br />
νταλλάσσουμε κασέτες και ιατρικές πληροφορίες,<br />
λεπτομέρειες για φάρμακα και παλιές,<br />
κατεψυγμένες αναμνήσεις που πας να<br />
τις πιάσεις και κάνουν κρακ – και σπάνε σε<br />
χίλια κομμάτια.<br />
● ● ● Κυνηγημένοι για πάντα από τον «Γιγαντιαίο<br />
Μουσακά» του Πάνου Κούτρα που<br />
εικονογράφησε κλασικά στα 90s την αιώνια<br />
αναπηρία μας να μεγαλώσουμε στην Αθήνα,<br />
μια πόλη που μας καταβροχθίζει, είδαμε προχτές<br />
το μεσημέρι, το νέο του φιλμ «Xenia» που<br />
παίχτηκε στις Κάνες με θερμή υποδοχή, όπως<br />
μας πληροφορεί ο Γιώργος Κρασσακόπουλος<br />
στη στήλη του. Ο Κούτρας με ένα μετρονομημένο<br />
στιλ, παίζοντας ανάμεσα στο όνειρο και<br />
την πραγματικότητα, μας παρουσιάζει βήμαβήμα<br />
την ενηλικίωσή του (και μερικές άλλες<br />
τρομαχτικές ιστορίες) μέσα από την ιστορία<br />
δύο νεαρών Ελληνοαλβανών που αναζητούν<br />
τον Έλληνα πατέρα τους για να τους δώσει την<br />
ιθαγένεια και μια ανάσα σε μία χώρα που τους<br />
γέννησε, αλλά τους καταβροχθίζει. Κυνηγημένοι<br />
από τον Ελληνάρα Μουσακά τους κι αυτοί,<br />
βρίσκουν καταφύγιο σε ένα εγκαταλελειμμένο<br />
ξενοδοχείο Xenia του ’60, απομεινάρι μιας<br />
εποχής που η πατροπαράδοτη ελληνική φιλοξενία<br />
ήταν τουριστικό σλόγκαν (και η Κότα<br />
με τα Χρυσά Αυγά – για να παραμείνουμε στα<br />
παραμύθια). Τώρα, η philoxenia έχει γίνει ξενοφοβία<br />
και με μια απότομη κίνηση τελειώνει το<br />
παραμύθι – σκοτώνει τον Μπάμπι το Ελαφάκι ή<br />
τον Ντίντο το Κουνελάκι, στην περίπτωση του<br />
μικρότερου από τα δύο αδέρφια, που κουβαλάει<br />
πάντα μαζί του τα μικρά του όπλα κι αυτός:<br />
γλειφιτζούρια, τον κούνελό του, ένα πιστόλι<br />
και τα αγαπημένα του τραγούδια, «της θεάς<br />
του», της Patty Pravo. Μία θαυμάσια έκπληξη<br />
της ταινίας, που δίνει ήχο στην εποχή των ξενοδοχείων<br />
Xenia και θαλπωρή στην «οικογένεια»<br />
των αταίριαστων.<br />
● ● ● Ό,τι και να γίνει θα έχουμε ο ένας τον<br />
άλλο, για πάντα ετών 15, με μώλωπες, και τα<br />
τραγούδια της Patty Pravo. «Το ’χω διπλό, αν<br />
θέλεις μπορώ να στο χαρίσω». A<br />
6 A.V. 22 - 28 MAΪOY 2014