Prężnie działająca firma w „Ptaku” - Łaski Serwis Samorządowy

PANORAMA ŁASKA
Choć ból i rany są jeszcze zbyt świeże, chcę
poznać bliżej człowieka, który stał na czele
naszych sił powietrznych i nie raz gościł na łaskim
lotnisku. Jeszcze mam w pamięci zaimprowizowaną
na płycie lotniska konferencję
prasową zorganizowaną w dniu przylotu F-16.
Był dumny z tego, że zyskaliśmy jedne z najlepszych
na świecie maszyn. Na jego oczach
spełniała się przecież wizja nowoczesnego lotnictwa,
o którym marzył od dziecka.
- W rodzinie były tradycje lotnicze, bo jeden
z wujków pracował jako technik helikopterowy
w Leźnicy. To blisko Wartkowic, więc Andrzej
bezustannie obserwował latające maszyny. Drugi
wujek latał na MiG-ach. Zapewne to spowodowało,
że trafi ł do dęblińskiej „Szkoły Orląt”.
A potem to już normalna służba – na różnych
lotniskach, m.in. w Świdwinie i Poznaniu. Latał
głównie na „Iskrach” i Su-22. Ostatnio szykował
się już do emerytury, dlatego zdobył uprawnienia
do latania na JAK-40, bo nie wiedział,
czy zostanie szefem sił powietrznych na drugą
kadencję. Jednak za kilka dni miała zapaść decyzja
o przedłużeniu jego misji. Cieszył się, bo,
jak mówił, miał jeszcze sporo do zrobienia.
Tak o swoim bracie mówi Piotr Błasik, łaskowianin,
na co dzień zatrudniony w jednej
z fi rm pracujących na rzecz wojska na tutejszym
lotnisku. Z trudem opowiada o Generale
Andrzeju Błasiku. Gdy rozmawiamy w mieszkaniu
na jednym z łaskich osiedli, panu Piotrowi
momentami z trudem udaje się opanować
wzruszenie. Od katastrofy w dniu 10 kwietnia
nie minął jeszcze miesiąc, a Generała pochowano
przecież jako ostatniego.
- Nie widział swojej przyszłości bez lotnictwa.
Gdy został generałem, nie mógł już latać tyle
co dawniej, ale gdy tylko nadarzyła się okazja,
siadał za sterem maszyny i wzbijał się w powietrze.
A potem, w rodzinnym gronie fantastycznie
opowiadał o tym, co przeżywał gdzieś pod
chmurami. Można go było słuchać godzinami.
Kochał latanie, był jednym z architektów przemian
w polskim lotnictwie. Stąd jego częste
wizyty na łaskim lotnisku i doglądanie F-16.
Te maszyny były oczkiem w jego głowie. „To
bajka” – mawiał o samolocie F-16. Cieszył się,
że polscy piloci otrzymali taki nowoczesny samolot.
Często powtarzał: „Rury się skończyły,
zaczynamy latać autobusami”. Co znaczyło,
że dla polskich lotników zaczęła się nowa era.
Od dłuższego czasu pasjonował się samolotem
szkoleniowym dla polskiego lotnictwa,
OSTATNI LOT
Był znakomitym pilotem i pasjonatem lotnictwa. Gdy 10 kwietnia znalazł się na
pokładzie prezydenckiej maszyny, nie spodziewał się, że będzie to jego ostatni lot.
Zginął w katastrofi e pod Smoleńskiem wraz z 95 innymi osobami.
czyli kolejnym ważnym etapem modernizacji
i doskonalenia naszych sił powietrznych. Był
autentycznie dumny z polskich pilotów, o których
bardzo dobrze mówi się teraz na świecie.
Był jednak człowiekiem bardzo odpowiedzialnym
i wiedział doskonale, że rutyna jest wrogiem
nie tylko w lotnictwie. Dlatego często
niezapowiedziany lądował na jakimś lotnisku.
Czasami nie były to wizyty przyjemne dla
podwładnych. „Już dwa lata nie było żadnej
tragedii” – mówił z niepokojem jakby tłumacząc
swoją surowość. Bał się rutyny, błędu
i tragicznych konsekwencji, dlatego o katastrofach
nie chciał raczej rozmawiać. Mocno
przeżył katastrofę „CASY”, w której zginęli
jego przyjaciele i koledzy. Wielu z nich szkolił.
- Gdy wpadał na nasze lotnisko – wspomina
dowódca 32 Bazy Lotnictwa Taktycznego
w Łasku płk pil. Dariusz Malinowski - interesował
się przede wszystkim funkcjonowaniem
Bazy i szkoleniem. Był bardzo życzliwy
dla Łasku i całej kadry. A ponadto normalny
człowiek, nie wywyższający się.
Pułkownik Malinowski podkreśla jeszcze jedno
– Generał był pasjonatem lotnictwa. Miał
jego wizję, chciał by było silne. Do polskich
sił powietrznych wniósł zupełnie inne myślenie
i nowoczesność.
- Lubił Łask. Kiedyś nawet chciał się tu osiedlić
– wspomina Piotr Błasik.
- Jaki był w młodości? Rozrabiaka, do tego
niezwykle dowcipny. Nie, nie należał do smutasów.
Do podstawówki chodził w Wartkowicach,
a potem był Dęblin. Wyleciał wtedy
z domu na dobre.
O swojej szkole zawsze pamiętał. Gdy niedawno
nadawano jej imię marszałka Piłsudskiego,
pojawił się w rodzinnej wsi i odwiedził szkołę.
Znalazł też czas, by odwiedzić ojca. Dzwonił
do niego bezustannie, starał się nie zrywać
więzi z rodziną.
Ostatnie spotkanie? Dwa tygodnie przed katastrofa
przyleciał do Łasku. Był krótko, załatwiał
jakieś sprawy. O szóstej wylądował,
o siódmej wyleciał, ale znalazł czas na spotkanie
ze mną. Jak zwykle rozmawialiśmy
o rodzinie, codziennych problemach. Planował
budowę domu w okolicy Białej Podlaskiej,
by na emeryturze mieć gdzie odpoczywać.
Wśród rodzeństwa był najmłodszy. Zapewne
dlatego często szukał u mnie rady i potwierdzenia
swoich przemyśleń czy decyzji. Do
dziś nie mogę uwierzyć, że odszedł tak nagle,
że już nigdy nie zadzwoni i nie zapyta: „Co
u ciebie, chłopie?, nie wpadnie do nas choćby na
kilka chwil. To wszystko, co się nagle zdarzyło,
wciąż jest jakieś nierealne, nieprawdopodobne.
- Tego dnia usiedliśmy do śniadania - opowiada
małżonka pana Piotra, Elżbieta Cieślak
Błasik. – Chcieliśmy oglądać w telewizji uroczystości
w Katyniu, bo mój dziadek Władysław
Cieślak, policjant, zginął w Ostaszkowie.
Chcieliśmy też zobaczyć Andrzeja, bo
wiedzieliśmy, że poleciał prezydenckim samolotem.
I nagle - komunikat w telewizji. Jeszcze
nie wierzyliśmy, jeszcze łudziliśmy się…
Były przecież sprzeczne informacje, mówiono
nawet, że rozbił się JAK-40 a nie Tu-154. Gdy
podano listę ofi ar, wiedzieliśmy, że stało się to
najgorsze. Zadzwoniliśmy do żony Andrzeja,
potwierdziła, że leciał „Tutką”…
Rodzina Generała miała lecieć do Moskwy na
identyfi kację zwłok. Po pewnym czasie stało
się jednak jasne, że lepiej będzie uniknąć tej
trudnej chwili.
- Podjęliśmy decyzje, by nie lecieć do Moskwy
– mówi Piotr Błasik. – Pozostała identyfi kacja
genetyczna. Później żona Andrzeja pojechała
zabrać jego rzeczy. W wielkiej hali wśród zegarków
odnalazła ten mężowski. Wskazówki
zatrzymały się na godzinie 8.37...
(P)
Przylot F-16 do Łasku - gen. A. Błasik gratuluje płk. D. Malinowskiemu
8