o_19ni77gus1f4m9inqvovhfep0a.pdf

Spartanat.com: Jesteś fotografem,
Austriaczką, kobietą. Jak w ogóle doszło
do rozpoczęcia projektu poświęconego
Gurkhom?
Alex Schlacher: W 2009 roku brałam udział w projekcie fotograficznym
związanym z amerykańską policją – odwiedziłam wiele posterunków
w różnych stanach na południu i środkowym zachodzie USA, a z kilkoma
funkcjonariuszami pozostałam w kontakcie po jego zakończeniu. Jednym
z nich był obecny szef policji stanu Georgia, pułkownik rezerwy piechoty
morskiej, który został wysłany do Afganistanu, gdzie brał udział w szkoleniu
miejscowej policji. Zaciekawiło mnie to, spytałam się czy mogę mu towarzyszyć
i tak w 2011 roku znalazłam się w prowincji Helmand. Podczas pobytu
poznałam kilku żołnierzy i oficerów z Royal Gurkha Rifles, jednego z dwóch
batalionów Gurkhów w armii brytyjskiej, którzy zgodzili się, abym na jakiś
czas do nich dołączyła.
Gurkhowie przygarnęli mnie jak zbłąkane dziecko, a ja natychmiast zostałam
oczarowana ich powagą, ciepłem, ale również historiami związanymi z poprzednimi
rotacjami oraz wspomnieniami o Nepalu. Błyskawicznie podjęłam
decyzję o stworzeniu projektu właśnie o nich.
Od razu można zauważyć, że tematu nie traktowałaś jako kolejnej,
zwykłej roboty. Jak długo towarzyszyłaś Gurkhom i gdzie z nimi jeździłaś?
Po wyjeździe z Afganistanu odwiedziłam wszystkie jednostki wchodzące
w skład Brygady Gurkhów i wzięłam udział w ich ćwiczeniach. Dokumentowałam
również codzienne życie w koszarach. Fotografowałam wstępną selekcję
w Dharan, we wschodnim Nepalu i jej ostatni etap w Pokhara, w zachodnim
Nepalu. Zrobiłam w Katmandu i Kaski sesję zdjęciową z weteranami, którzy
odeszli z powodów zdrowotnych, spędziłam sporo czasu na unitarce, dwa razy
brałam udział w ćwiczeniach w dżungli Brunei – jedno z nich trwało kilka
tygodni. Wzięłam również udział w dużych manewrach na terenie Australii
i Kenii, a także w wielu mniejszych szkoleniach poligonowych w Anglii, Szkocji
sce kobiety jest dość ściśle określone, to gdy pojawia się ktoś spoza ich kręgu
kulturowego nie reagują w negatywny sposób – są raczej ciekawi i zadają
dużo pytań. Gurkhowie akceptują zwyczaje innych i szanują je, nie osądzają
z góry. Można natomiast liczyć na mnóstwo żartów i docinków, ale przyjaznych.
W trakcie operacji bojowych albo w trakcie ćwiczeń z Gurkkami (ale i z każdą
inną jednostką), na początku wszyscy patrzą na ciebie raczej sceptycznie
i dopiero gdy zobaczą, że radzisz sobie, nie narzekasz i cały swój bajzel nosisz
sama, zaraz zaczynają traktować cię jak swoją. Bardzo szybko doszłam do porozumienia
z Gurkhami, a chłopaki zapewnili mi duże wsparcie przy projekcie.
Co zafascynowało Cię najbardziej? I czy było coś, co zapamiętałaś
negatywnie?
Chyba najbardziej fascynujący był dla mnie kontrast – twardzi jak stal,
wytrzymali i niezwykli wojownicy, a jednocześnie uprzejmi, ofiarni i ciepli. Nie
spotkało mnie nic negatywnego, choć sam pobyt w Afganistanie był doświadczeniem,
jak żadne inne. Widziałam tam i słyszałam rzeczy, które nękały mnie
potem.
RELACJA
oraz Walii. Tydzień spędziłam w ulewnym deszczu i po kolana w błocie razem
Na koniec jeszcze pytanie, jak wyglądają Twoje relacje z Gurkhami dziś?
z saperami z Queen’s Gurkha Engineers podczas ćwiczeń w Salisbury w Anglii.
„Arc of Gurkha” powstawał niemal dokładnie trzy lata – tyle minęło od pierwszego
spotkania z Gurkhami do momentu, kiedy pierwszy egzemplarz książki
wylądował na moim biurku.
Na zawsze pozostaną w moim sercu. Poznałam wielu Gurkhów, a z kilkoma
połączyła mnie głęboka przyjaźń. Mieszkałam z rodzinami moich nowych
przyjaciół w Nepalu, poznałam ich żony, dzieci i rodziców. Z wieloma pozostaję
w stałym kontakcie, głównie przez Facebooka. Gurkhowie z naboru w latach
To męski świat. Jak czułaś się jako jedyna kobieta pośród Gurkhów?
Nie było to żadnym problem. Tak w ogóle, to mój ojciec był żołnierzem
i właściwie to dorastałam w koszarach. W otoczeniu wojska czuję się dobrze.
Choć kultura Gurkhów oparta jest raczej na tradycyjnych wzorcach, gdzie miej-
2013-2014 mają specjalne miejsce w moim sercu – bezpośrednio obserwowałam
ich cały proces szkolenia od Nepalu, aż do Wielkiej Brytanii. Część z nich
podesłała mi zdjęcia z kolejnych etapów i z nowych jednostek, dają mi też znać
o kolejnych zdanych egzaminach. Czasami czuję się z nich dumna jak matka.
www.fragoutmag.com