Εμπαίζει Ï„Î¿Ï Ï‚ ÎºÏ Î½Î·Î³Î¿ÏÏ‚ - Η Έκδοση Της Ελασσόνας

17:elassona 19/08/2009 9:06 ΜΜ Page IΤετάρτη 19 Αυγούστου 200917 l Σελίδα12o μέροςΟ σκοπός με κοίταξε καιδεν απάντησε.-Μίλα!-ΝεζναΚάλεσα τον αρχιφύλακακαι του είπα να τον ρωτήσειγια τα καθήκοντα του. Ο αρχιφύλακαςήταν Γεωργιανόςόπως και ο σκοπός. Εγώ δεναρκέστηκα στη σύσταση πουέκανα στο σκοπό και στον αρχιφύλακα.Τον πλησίασα καιτου είπα.-Δόσε μου το όπλο! κι" αυτόςμου τόδωσε.-Καλά, δεν ξέρεις πως οσκοπός δε δίνει σε κανέναντο όπλο; εκτός από τον αυτοκράτοραΒασιλιά και μόνοόταν τον γνωρίζεις στο πρόσωπο;-Νεζνάϊ...-Ξέρεις πώς αν δώσειςτο όπλο σε άλλον μπορείς ναπας στο στρατοδικείο;Ο αρχιφύλακας του ταμεταβίβασε μεταφράζονταςτα.-Να προσεχής είπα στοσκοπό που με κοίταζε μεβλέμμα άγριο, μισαρό. Δενπρόλαβα να γυρίσω και ναμπω στο κτίριο που στεγάζονταντο φυλάκιο όταν άκουσακινητό ουραίο.Απότομα γύρισα και είδαστραμμένη σε μένα την κάννητου όπλου που έστησε οσκοπός, ρέμοντας ολόκληροςαπό οργή.Χτύπησα με μιας με τηγροθιά την κάννη του όπλουπρος τα πάνω και φώναξα.Καραούλ... φυλάκιο...Ο αρχιφύλακας κράτησετα χέρια του και του πήρε τοόπλο. Ο σκοπός εξακολουθούσενα τρέμει, άφριζε καιμ' αγριότητα ήθελε να επιτεθεί.Πετάχθηκαν κι" άλλοι άνδρεςκαι τον κράτησαν. Διέταξανα αντικατασταθεί καινα τον καθησύχαση ο αρχιφύλακας.-Γιατί τον βάλατε σκοπό;ρώτησα.-Αυτόν μας έστειλαν κ.Ανθ/στά. Μόλις προχθές επιστρατεύθηκε;ούτε γλώσσαξέρει, ούτε γυμνάσια, ούτεθεωρία.Μόλις συνήλθε, διέταξανα σταλεί στο λόχο του καιστη θέση του να ' ρθη άλλοςγυμνασμένος στρατιώτης.Να που μπορεί να μαςφέρι καμιά φορά ο υπερβολικόςζήλος ή όταν ενεργούμεαψυχολόγητα. Πόσοι έχασανέτσι τη ζωή τους απόυπερβολικό ζήλο δήθεν ήυπεραφοσίωση στο καθήκον.Όχι είναι ανοησία. Το πάθημαμου έγινε μάθημα. Από δωκαι πέρα θα ενεργούσα μεσύνεση και προσοχή.Η ΤΥΧΑΙΑΣΥΝΑΝΤΗΣΗ.Ο ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΙ.Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣΤον Απρίλη του 1916 είχεμία υπηρεσιακή αποστολήστην Τυφλίδα. Κάποια μέραεκεί τυχαία συνάντησα έναπαληό μου συμμαθητή στηνλεωφόρο Μιχαήλοβσκι. Εμαθααπ' αυτόν ότι μερικές συμπατριώτισσεςφοιτούν στοΓυμνάσιο της Πρωτεύουσαςκι έσπευσα να ρωτήσω ποιεςείν' αυτές. Μου αράδιασεΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΤΣΕΡΤΙΚΕΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ ΣΤΗ 10ΕΤΙΑ 1910 - 1920Στις επάλξεις του ΚΑΡΣγνωστά ονόματα, μα ότανμου είπε και για την Κ.Χ. ανάφλεξα...έγινα ανήσυχος καιβιαζόμουν πότε ν' απομακρυνθώαπό το φίλο μου.Καμμιά άλλη σκέψη δεν μ'απασχόλησε κείνη τη μέραόσο η επιθυμία να συναντήσωοπωσδήποτε κείνη, πουπρωταγάπησα κι' ας ήξεραακόμη ότι δεν με συμπαθούσε.Η ψυχή μου μ' έσπρωχνενα πάω να την βρω. ' Εμαθαπως πήγαινε στο ΓυμνάσιοΘηλέων πάνω στο λόφο Ντιντουμπέ.Πήγα στο βιβλιοπωλείοτης αγόρασα ένα χρυσόδετοΚλασσικό βιβλίο, έκαναστο εξώφυλλο την έντυπηαφιέρωση, της πήρα από τιςοικονομίες μου, ένα περιδέραιοαπό μαργαριτάρια. Κίνησαγια το Γυμνάσιο, ήτανώρα μαθήματος. Περίμεναστην αίθουσα αναμονής καιμόλις χτύπησε το κουδούνιγια διάλειμμα, παρακάλεσατην επιστάτρια να την ειδοποίησηνα κατέβη κάτω. Βιαστικόςόμως καθώς ήμουνδεν περίμενα και πέρασα στοπροχώλ. Παρέες, παρέες τακορίτσια κατέβαιναν τα σκαλιάγια την αυλή, άλλες πιασμένεςαπ' τα χέρια και άλλεςαγκαλιασμένες. Την είδα νακατεβαίνη με μια συμμαθήτριατης. Μόλις μ' αντίκρυσε,κοκκίνησε και χαμογέλασε...Εγώ πήρα τούτο σαν καλόσημάδι της συναντήσεως μαςκαι την κοίταζα με προσήλωση.Χτυπούσε η καρδιά μουκι' ανυπομονούσα για το πωςθα με δεχόταν.Αισθάνθηκα να με πλημμυρίζηένα κύμα χαράς σανμε πλησίασε και με χαιρέτησε.-Πώς και δω, Ρωμανέ;-Εύκολο θα έπρεπε να τομαντέψετε γιατί ήρθα! ' Ηρθανα δω... Δεν έπρεπε όμωςστο σχολείο μπορούσατεναρθήτε στο σπίτι.-Δεν ήξερα την διεύθυνση.Εάν θέλετε μπορώ καιτώρα να τη μάθω.-Σημειώσατε: Τημολέοντος26.-Δεν πειράζει. Το σημειώνωκαι μετά. Εγώ αν μου τοεπιτρέψετε μπορώ να σαςπεριμένω να τελειώσετε τομάθημα. Η ώρα είναι 12 καιμισή. Θα με κάνετε, πολύ ευτυχισμένονα σας συνοδέψωμετά από το μάθημα.-Σας ευχαριστώ. Δενθέλω να υποβληθήτε σε τέτοιουςκόπους.-Για μένα θα είναι τούτομεγάλη χαρά. Χτύπησε τοκουδούνι και τα κορίτσια,μπήκαν στις τάξεις. Εγώ πουπέρασε πάνω στο σώμα μουη γλυκεία και μεθυστική πνοήτου έρωτα δεν λογάριαζα τίποτεκείνη την ώρα μήτε κανονισμούςεπισκέψεων, μήπωςπως κυλά ο χρόνος. Ολοστην φανταζόμουνα μπροστάμου. Η καλή υποδοχήμου έδινε την ελπίδα πωςδεν έστεκε πια μπροστά τηςτο χωριατόπαιδο... Ημουνυπολογίσιμος... Έτσι γελούσατον εαυτό μου με τις αλλόκοτεςαυτές σκέψεις...Μετά από μισή ώρα σχόλασαν.Κατέβηκε με τη σάκατης. Πρόθυμη δέχθηκε να τησυνοδέψω. Μόλις βγήκαμεστη λεωφόρο της πρόσφερατο πακετάκι. Ενα μικρό δείγματης εκτιμήσεως μου. ΈναΚλασσικό βιβλίο και ένα περιδέραιο.-Δεν έπρεπε να το κάνης...-Είναι δείγμα μιας φοβισμένηςαγάπης...Εκείνη γέλασε.Περάσαμε από την μεγάληπλατεία. Την κάλεσα ναμπούμε σ' ένα κεντρικό ζαχαροπλαστείο,το δέχτηκε.Μετά συνεχίσαμε την μεγάληκεντρική λεωφόρο Γκολαβίνσκικαι φθάσαμε στην οδόΤΣΧΝΕΤΣΚΑΠΑ και σταματήσαμεμπροστά στην εξώπορταμε τον αριθμό 26. Η Κ.βιαζότανε να μ' αποχαιρετήσηκαι ν' ανεβή στο πάνω πάτωμαπου ήταν το διαμέρισματης.Εγώ την παρακάλεσα ναπαραμείνη λίγο. Εκείνη ανέβηκεγρήγορα τα σκαλιά,Νεαρός τότε ανθυπολοχαγόςάφησε τα βιβλία της πάνω καικατέβηκε.Η κρυφή μου ελπίδα ναξαναγιάνω την καμμένη μουκαρδιά όλο και μεγάλωνε,της το είπα καθαρά.-Εξακολουθώ να σας αγαπώ...Και δεν μπορώ να βάλωχαλινό στην καρδιά μου ναπάψη να χτυπά για σας...Κείνη κοκκίνησε και γύρισετο βλέμμα της αλλού μεένα γλυκό μεδείαμα. Σιωπούσεκαι σαν έστρεφε να μεδη στο πρόσωπο, στα μάτια,χαμογελούσε...Αυτό με νευρίαζε... Μεστενοχωρούσε.Η σκηνή κείνη του χωρισμούστην οδό ΤΣΧΝΕΤΣΚΑ-ΠΑ δεν είχε λιγότερο ενδιαφέροκαι σπουδαιότητα απ'εκείνη της πρώτης συνάντησηςμας. Μέσα μου έλεγα.Δεν μπορεί αυτή η ιστορία νασυνεχισθή επ' αόριστον...Έπρεπε να τελείωση... επίτέλους να δοθεί το μοιραίοτέλος.. Ναι ή όχι.-Δεσποινίς, συνέχισα,αναγκάστηκα να έρθω νασας βρω, χωρίς όμως να βρωούτε τη στοιχειώδη κατανόησηαπό μέρους σας.Έστεκα εκνευρισμένος μακαι ψυχικά συντριμμένος.Ήταν το τελευταίο ξέσπασμα...η ρήξη... Ένιωθατο βαθύ πόνο της καρδιάςμου, της τρυφερής αγάπηςμου που δεν έβρισκε ανακούφιση...-Φεύγω για το μέτωπο καιήρθα να σας αποχαιρετήσω.Για τελευταία φορά ήρθα ναβρω παρηγοριά και ν' ακούσωένα θερμό σου λόγο.-Το ίδιο και το ίδιο... Είστεβίαιος. Σε παρακαλώ, δενέχεις τίποτε άλλο να πεις...έλεγε δυσαρεστημένη καθώςτην κρατούσα στην πόρτα.Δεν μπορώ να συζητήσωμαζί σου πάνω σε τέτοιοθέμα...-Μήπως θέλατε να πείτεβιαστικός; Ναι! Οχι όμως καιβίαιος.Για μια στιγμή αγανάκτησαδεν συγκρατήθηκα καιτης ζήτησα εξήγηση για τηνάρνηση και την στάση της...-Τι τρόπος είναι αυτόςΡωμανέ δεν σε καταλαβαίνω.Συνήλθα, συγκράτησα τοφόβο μου κι' αναρωτήθηκαμήπως αυτή η άγουρη συμπεριφοράμου, η βιασύνημου σαν ερωτευμένος τρελός,γεννήθηκε από μια υπερβολικήκι αρρωστιάρικη αναισθησία.Μα είναι και φοβερόπράγμα ν' αγαπάς, χωρίςαυτή που αγαπάς να συγκινηταιαπ' τη γλυκεία χορδήτης αγάπης σου, χωρίς ν'ανταποκρίνεται στο νεαρόσου αίσθημα. Όχι, ούτε σαδούλος θα φερθώ ούτε καισα σκουλήκι θα συρθώ είπαμέσα μου και με συνεπείρεαυτοστιγμή το συναίσθηματου ανδρικού εγωισμού καιτης υπερηφάνειας. -Δεσποινίςμη νομίζετε ότι ήρθα νασας επιβάλω τον έρωτα μου.Κείνο που σας ζητώ μόνο είναιείναι πως θέλω να ακούσετεγια τελευταία φορά κείνον,που η καρδιά του μόνογια σας χτυπά. Εχω να σαςπω πολλά... Πάλι παρασύρθηκαστην ερωτολογία... Πάνταγια σας έβγαινα περίπατοστο πεζούλι του ΚαθεδρικούΝαού κι αγνάντευα από τηγωνιά το σπίτι σας. Κι όταν ηωραία σιλουέτα σας φάνταζεσαν θεά μέσα από τα ψηλάκρύσταλλα των μεγάλων παραθύρωντου σπιτιού σας...Πάλι παληές ιστορίες...Κοκκίνησε και πήρε άπονούφος. Ηταν πια φανερόπως η καρδιά της ήτανε πεισματικάκλειστή για μένα. Κιόλη η περιφρονητική, η αγέρωχηστάση της όχι μονάχαμ' αποθάρρυνε αλλά απόστιγμή σε στιγμή με εξώργιζε.Θέριευα όσο προσποιότανεπως αγνοεί τον έρωταμου. Μου ερχότανε να τηςεπιτεθώ... Πάλι συγκρατιόμουνα.Φοβούμουνα μήπωςφανώ παράτολμος ή ερωτολογούσαστον αέρα, πολύπερισσότερο απ' όσο έπρεπε.Ανάμικτα συναισθήματα θυμού,φόβου και μίσους ανάβλυζαναπό μέσα μου. Παλάβωσα.Δεν ήξερα τι νακάνω...Κείνη τη στιγμή μας πλησίασεένας άγνωστος γιαμένα στρατιώτης. Πριν μαςζυγώση ο στρατιώτης η Κ.από μακρυά τον ρώτησε απότομα.-Είδες-τον μπαμπά μου;Χτες γιατί δεν ήρθες;Κι άρχισε μαζί του έναατέλειωτο κουβεντολόι, χωρίςκαν να τηρήσει τα προσχήματα,τους τρόπους πουεπιβάλλει η καλή συμπεριφορά...Ούτε χαιρετισμός,ούτε σύσταση. Έμεινα στηγωνιά βουβός, αμίλητος. Κιόταν είδα ότι παράγινε, γύρισααπότομα και είπα. Στρατιώτη,έχεις τίποτε άλλο;Τώρα μπορείς να απέλθης. Οστρατιώτης σαν είδε τοαγριωπό βλέμμα μου τα χρειάστηκε,χλώμιασε και τεντώθηκεμπροστά μου. -Συγγνώμηκύριε Ανθυπασπιστά...Συνέχισα εγώ με πιο αυστηρότόνο. Φύγε. ΚΓ ο στρατιώτηςέκανε μεταβολή κιαπομακρύνθηκε. Η Κ. διαμαρτυρήθηκε.-Είναι ξάδελφος μου, καιδεν έχετε δικαίωμα να τοναποπέμψετε... Το ότι ήτανεξάδελφος σας δεν το γνώριζα.Θα χαιρόμουνα αν μουτον συνιστούσατε με το πρώτο.Ξεχνάτε φαίνεται τουςτρόπους της καλής συμπεριφοράς.Δεν φταίω με αναγκάζετενα σας κάνω την δίκαιααυτή παρατήρηση.-Να τέτοιοι είστε σεις. Καιτι εμπιστοσύνη να δίνη κανείςσε σας. -Δεσποινίς δηλητηριάσατεαυτή τη στιγμή τοπιο ευγενικό συναίσθημα πουέτρεφα για σας. Σας αφήνω,γεια... Φεύγω για το μέτωπο.Ο χωρισμός μου αυτόςγια πάντα πίστεψε με θα είναιευεργετικός για μένα. Εσείςθα μείνετε ήσυχη κι ανενόχλητηαπ' την ερωτική μουκρούση. Εγώ δε, θα μείνω μετην ιδέα ότι κάποτε κι εγώ,σαν νέος, σαν έφηβος αγάπησα.Νομίζω πως θα βρωανταπόκριση, να χαρώ τηναγάπη. Ήταν η ερωτική μουπεριπέτεια μια δοκιμασία. Γιαμια στιγμή κοιταχτήκαμε βαθειάσαν να θέλαμε να ερευνήσουμεο καθένας τα μύχιατης ψυχής του άλλου. Στοερεθισμένο βλέμμα της διάβασατην ψυχρή απόκρουση.Στάθηκε εντελώς αδιάλλακτη,ούτε συγκινήθηκε απότην δήλωση μου ότι φεύγωγια το μέτωπο. Έμεινα ασάλευτοςμε το πικρό παράπονοτης απογοήτευσης. Έχασακαι την τελευταία αυτή ευκαιρία.Δεν μου "έμεινε πια τίποτ'άλλο παρά ν' απομακρυνθώαμέσως από την εξώπορτα.Συνήλθα, για νασώσω την υπόλοιπη αξιοπρέπειαμου. Σιωπηλά τηςυποκλίθηκα και είπα «αντίοδεσποινίς» και προχώρησαπρος το πεζούλι του δρόμουμε ορθοστημένο κι αλύγιστοκορμί, για να περισώσωό,τι μπόρεσα από τον τραυματισμένοεγωισμό μου. Κιόταν απομακρύνθηκα καιανακατεύτηκα μέσα στουςδιαβάτες, αισθάνθηκα σα νααποσπάσθηκα από μια βαρειάαπόγνωση. Ο έρωταςμου απότυχε, νικήθηκα κατάκράτος, η ερωτική μου υπόθεσηείχε πια τελειώσει,