Cytaty na jubileusz - Zwiastun Ewangelicki

Cytaty na jubileuszStrażnica Ewangelicznarocznik 1948Sklep z BibliamiNowy Świat. Ulica w centrum Warszawy, niegdyś zupełniezniszczona, a dziś pełna już odbudowanych kamienic.Nowoczesna, estetyczna wystawa o dwóch witrynachksięgarskich przyciąga oczy przechodniów. Co chwilaktóryś z nich przystanie przed oknem wystawowym i z podziwemogląda pięknie oprawne księgi, o których wielejuż może słyszał, ale które rzadko kiedy sam czytał. Potemwzrok jego pada na tablicę. To wykaz języków, na któreBiblia została przetłumaczona. U dołu wystawy napis:„Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne. Centralana Polskę”. Przechodzień stoi chwilę przed wystawąi wreszcie odchodzi. Ale czasem skusi go ciekawość. Alboteż i ceny. Pięć złotych kosztuje ta mała książeczka w miłej,barwnej okładce. To naprawdę za darmo. Przechodzeńwchodzi więc z niewyraźną trochę miną do sklepu. Czasempodejrzliwość swoją głośno manifestuje. „E, co tamwasza Biblia”. Ale w sklepie są już na to przygotowani. BibliaWujka leży pod ręką. „Proszę spojrzeć choćby napierwszą stronę Biblii. To samo, czy nie to samo?”. Nieufnośćprzekonana pryska. A reszty dokonywuje cena. Bibliakatolicka kosztuje 5000 zł., a ta Biblia kosztuje 450 zł.,Nowy Testament katolicki kosztuje 650 zł., a tutaj 50 zł. Na50 zł. każdego stać. Pięć złotych za poszczególne Ewangelieteż chyba każdy dać może. To już nie jest Pismo Św. dlabogaczy, to już jest Słowo Boże prawdziwie dla ludu.H. Sikowski,Nr 7, 15 kwietnia 1948 r.List otwarty do Ministra Komunikacjiob. RabanowskiegoDwustu dzieciom z Bytomia i Zabrza, dwóch miast górniczychna Ziemiach Odzyskanych, pragnęliśmy pokazaćpolskie góry. Dwustu dzieciom, które co krok stykają sięz powiedzeniem: „jesteś Niemcem, boś ewangelik” pragnęliśmypokazać polską wieś ewangelicką. Jednym słowemchcielibyśmy urządzić dla nich 2 dniową wycieczkędo Wisły.Dzieci jednak są biedne, parafie nasze także. Wycieczkataka to wynik wielkich wysiłków finansowych i wieluofiar. Aby zniżyć choć nieco koszta, zwróciliśmy się doDyrekcji Kolei w Katowicach z prośbą o przyznanie małejulgi dla wycieczki. Odpowiedziano nam, że organizacjomreligijnym przyznaje się ulgi tylko na pielgrzymki. Namich odmówiono. Poradzono nam jednak zwrócić się doMinisterstwa Komunikacji, co też zrobiliśmy. Po przeszło3 tygodniach otrzymaliśmy kopertę, zaadresowaną: „DoPolskiej Partii Ewangelickiej w Zabrzu”. Wewnątrz znaleźliśmypismo z nagłówkiem: Ministerstwo Komunikacji.Gabinet Ministra Nr G. 1-2/64/86/48 skierowane także doPolskiej Partii Ewangelickiej w Zabrzu. Pismo podpisaneprzez kierownika referatu biletowego zawierało odmowęna naszą prośbę bez podania motywów.W tych okolicznościach zapytujemy publicznie ob. Ministra,czy dla Państwa naszego udostępnienie 200 dzieciomautochtonów odetchnięcia atmosferą polskości niejest przynajmniej równie ważne, jak udział w pielgrzymce?Czy ewangelicy wobec tego, że nie mają cudownychobrazów i świętych miejsc, nie mają też prawa do ulg kolejowychprzy organizowaniu Zjazdów, uroczystości religijnychi t. p. A w końcu: czyż kierownikowi referatuw Ministerstwie nie powinno być wiadomym, jakie partieistnieją w Polsce i że ewangelicyzm nie jest partią politycznąa wyznaniem?ks. Alfred Hauptmann – Zabrzeks. Henryk Wegener-Wojnowski – BytomNr 11/12, 1 lipca 1948 r.Czy jesteś już ewangelikiem?Nie zdziwcie się i nie obraźcie się, że was, MłodzieżyEwangelicką, zapytuję, czy jesteś już ewangelikiem i czyjesteś ewangeliczką. Nie mam tu bowiem na myśli tylkoświadectwa chrztu, gdyż być ewangelikiem tylko wedł.metryki, to nie znaczy być nim z duszy i z serca! A takimwłaśnie powinien być każdy ewangelicki młodzienieci każda ewangelicka panna, z duszy i z serca!1) Być ewangelikiem to znaczy przede wszystkim odważniei śmiało przyznać się do Ewangelii. Przyznać siędo Ewangelii, to znaczy mieć ją w życiu za coś najważniejszego,a więc znać ją i według niej żyć i dla sprawy KrólestwaBożego pracować. (…)Prawdziwy ewangelik pracuje, ale w doczesnych dobrachnie widzi swej największej wartości, tylko w walorachducha i dlatego nie idzie tylko tam, gdzie ma z tegokorzyść doczesną, ale tam, gdzie skarbi skarby swej duszy.Nie pyta się, czy mu z tego co przyjdzie, czy to warto dlatakich rzeczy czas marnować, ale pracuje dla Pana. Bo to,co człowiek, choćby z uszczerbkiem dla własnej korzyści,zrobi dla Pana, Pan mu serdecznie nagrodzi tysiąckrotnie.Wiem z własnego doświadczenia, jak to ciężko wśród młodzieżynaszej zyskać pracownika dla sprawy Bożej, jaknieraz z różnych powodów wymawiają i wycofują z pracy,myśląc, że już dość zdziałali. Widzimy, jak mało jeszczemłodzież nasza poświęca swój czas sprawie Bożej. Dlategopytam się: Czy jesteś już ewangelikiem?ks. Jan Karpecki,Nr 19/20, 31 października 1948 r.W tekstach zachowano oryginalną pisownię.

Cytaty na jubileuszZwiastunrocznik 1961Do czytelnikówStrażnica Ewangeliczna nawiązuje z dniem 1 stycznia1961 roku do tradycyjnej nazwy „Zwiastun”.Obok nowej nazwy czasopisma pozostaje róża Lutra, jakosymbol ewangelicyzmu. Symbol ten używany na całymświecie w Kościołach luterańskich, jak również przezŚwiatową Federację Luterańską podkreśla luterański charakternaszego czasopisma.W wyniku ogłoszonego konkursu na nazwę czasopismaotrzymaliśmy od Czytelników wiele listów. Dziękujemyserdecznie wszystkim tym, którzy nadesłali nam swojepropozycje i w ten sposób dali dowód, że pismo nasze jestim bliskie i nim się interesują.Redakcja, konwent seniorów i jako ostatnia instancjaNaczelna Rada Kościoła wybrały nazwę tradycyjną, znanądużej części społeczeństwa ewangelickiego, a zwłaszczaspołeczeństwu warszawskiemu. Z dniem 1 stycznia 1961 r.Strażnica Ewangeliczna otrzymuje nazwę „Zwiastun”. Maon zwiastować przede wszystkim Dobrą Nowinę, głosićchwałę Zmartwychwstałego Pana Kościoła, dawać świadectwoo przedziwnej mocy żywej wiary w Niego i opowiadaćo tym, jak się ta wiara objawia w codziennym życiuwiernych, zborów i całego Kościoła na ziemi.Nr 1, 1 stycznia 1961Moc i słabość tradycjiW życiu kościelnym tradycja odgrywa znaczna rolę.I choć Kościół ewangelicki nie uznaje tradycji jako probierzanauki, jednak życie kościelne jest mocno ujęte w ramytradycji. Kościół ewangelicki w Polsce jest – na skutek warunkówhistorycznych – zestawieniem czterech różnychczłonów, z których każdy ma inną przeszłość. Widomymtego znakiem była do niedawna, a miejscami pozostałai dotychczas odmienna forma nabożeństwa – inna na Mazurach,a inna na Śląsku Cieszyńskim. I przekonanie luduo pożytku porzucenia dotychczasowych odrębności przyjęciujednolitej formy wymaga pewnego wysiłku. Każdyz tych członów jest przywiązany do swego i mimo praktycznychniedogodności, trudno mu porzucić tę formę, doktórej przywykł i w której się wychował. Tradycja kościelnawyraża się w pieśni. Każda z tych dzielnic ma swoje pieśnii chce właśnie w nich wyśpiewać Panu chwałę, skruchę,ufność czy dziękczynienie. A choć niekiedy pieśni tesą językowo nieporadne, chropowate, a czasem trochę naiwne,jednak siła tradycji nie pozwala na zarzucenie ich.ks. Tadeusz WojakNr 14/15, 16 lipca-15 sierpnia 1961Luteranizm we WłoszechCudzoziemcy przybywający do naszego kraju, zwłaszczaz dalszych stron, zdumieni są wielce, gdy dowiadująsię, że w Polsce mieszka dość spora grupa luteran. Podobniejest zresztą i u nas. Na ogół prawie każdy ewangelik słyszałcoś o Waldensach we Włoszech, ale niewielu tylko jestznany fakt, że w ojczyźnie papieża działa Kościół Luterański,który liczy około 6.000 wyznawców.Kto we Włoszech ma na myśli Reformację, ten mówi poprostu Lutero. Nie Calvino, ani Zwingli czy Valdese, a jużwcale nie Metodisti czy Battisti. Reformator wittenberskiuchodzi w słonecznej Italii jeszcze stale za arcyheretykadla jednych, a za pośrednika czystej Ewangelii dla drugich.I w tym też widzi młody Kościół Luterański swoją najważniejsząrację bytu. Dla Włocha, który z głębokiego przekonaniaodszedł od Kościoła katolickiego najpewniejsza droga– to zostać Luterano, tym bardziej, że właśnie ten kierunekjest mu znacznie bliższy, aniżeli np. trochę chłodnykalwinizm.ks. Jerzy GryniakowNr 20, 16-31 października 1961Nasza ewangelicka godnośćJesteśmy ewangelikami z pokolenia w pokolenie. Przodkowienasi przyjęli bowiem przed wiekami Reformację Lutra.Nie znali oni teologicznych i dogmatycznych subtelnościdefinicji nauki Reformacji, nie znali politycznego i społecznegotła tego potężnego ruchu, ale wiedzieli, co im dałaReformacja. Umiłowali skarb Pisma Św., który im dałaReformacja do ręki, rozmiłowali się w prawej, ewangelicznejwierze przywróconej im przez dzieło Lutra, w czystym,prostym, nowotestamentowym nabożeństwie, w tych cudownychi potężnych pieśniach ewangelickich, na którychskrzydłach Reformacja przenosiła się nieraz jak wielkipożar z miasta do miasta i które nieraz ruch reformacyjnywyprzedzały; uważali za drogocenny skarb ewangelickąwolność od ziemskich panów Kościoła i to wszystko cenilisobie nade wszystko. Świadomi skarbu, jaki posiadali,znosili ucisk i poniewierkę, stawiali mężnie czoło prześladowaniomprzez Kościół rzymski i władze państwowe,chronili Biblię i swoje księgi święte, postylle, kancjonałyi modlitewniki przed spaleniem, nieraz uchodzili z krajudo kraju, zabierając swoje świętości, gotowi wszystko opuścić,wszystkiego się wyrzec, tylko nie swojej wiary. Tawiara była ich chlubą, świadomość wiary ich godnością.Tak przechodziła wiara ewangelicka – mimo wszystkie zakusywrogów, mimo wszystkie prześladowania i wszystkieprzemiany polityczne i społeczne – z pokolenia w pokoleniei dotarła w wielu rodzinach bez przerwy aż do czasówdzisiejszych jako święta i droga spuścizna ojców.ks. Karol KotulaNr 21, 1-15 listopada 1961W tekstach zachowano oryginalną pisownię.