Nr 3/2013 (LVII) ISSN 2083-7321 - Bibliotekarz Opolski

Bibliotekarz Opolski, www.bibliotekarzopolski.plNr 3/2013 (LVII)Na początek trochę teoriiInstruktor Zbigniew Jankowski przedstawił historię i działalność Fundacji Aktywnej RehabilitacjiIdea powstania Fundacji Aktywnej Rehabilitacji w Polsce ma swój początek 1988 roku, odbył się wówczas pierwszyw Polsce obóz wprowadzający, prowadzony przez instruktorów szwedzkich. Uczestniczyło w nim 30 Polaków,dobranych tak, by w przyszłości sami mogli zostać instruktorami.Osoby obecne na tym obozie były inicjatorami utworzenia Grupy Aktywnej Rehabilitacji w Polsce. W tym samymroku powstała też Fundacja Aktywnej Rehabilitacji FAR z siedzibą w Warszawie.W latach osiemdziesiątych do Polski dotarła myśl, że powrót do społeczeństwa jest kwestią woli osobyniepełnosprawnej i że ludziom z uszkodzonym rdzeniem kręgowym trzeba stworzyć warunki do samodzielnegodecydowania o sobie 1 .Działania Fundacji na przestrzeni lat spowodowały przełom w krajowym modelu rehabilitacji osób po urazachrdzenia kręgowego (URK). Poza prowadzeniem regularnego usprawniania osób po URK w ramachspecjalistycznych obozów aktywnej rehabilitacji, Fundacja poszerzyła swoją działalność o aspekty rehabilitacjizawodowej, propagowanie nowych dyscyplin sportu, inicjowanie produkcji aktywnych wózków inwalidzkich itd 2 .Podczas szkolenia omówiono różnice między wózkiem klasycznym (tzw. ortopedycznym, pasywnym),a wózkiem aktywnym.Wózek aktywny – dopasowany indywidualnie do użytkownika, lekki, zwiększa mobilność i samodzielność;Wózek pasywny – wygodne siedzenie, wymusza stabilność użytkownika, przy pokonywaniu najmniejszychprzeszkód potrzebna jest pomoc osoby asystującej, może być w pełni wyposażony, co zwiększa jego ciężar.Wybrane ćwiczenie praktyczne demonstrowane na szkoleniuInstruktor wraz z wolontariuszkami demonstrują, w jaki sposób asekurować osobę, która chce się przesiąśćz wózka na krzesło.Technika „jeden na jednego” wykorzystywana jest w sytuacjach, gdy osoba przenosząca nie może liczyć na pomoci musi wykonać przenoszenie osoby po urazie rdzenia kręgowego (URK) samodzielnie. Osoba przenosząca ustawiasię na wprost osoby przenoszonej, następnie umieszcza jej stopy na podłożu, ściągając je z podnóżka wózkai pomaga osobie przenoszonej wysunąć się na brzeg siedzenia. Następnie osoba przenosząca obejmuje swoimistopami złączone stopy osoby przenoszonej, ustawiając swoje stopy w pozycji równoległej. Podobny kontakt mająkolana obydwu osób, stykając się ze sobą. Następnie osoba przenosząca pochyla w swoją stronę osobęprzenoszoną, sama również się pochylając, obejmuje jej tułów swoimi rękoma na wysokości klatki piersiowej,a osoba przenoszona umieszcza swoje ręce na biodrach osoby przenoszonej, starając się objąć ją na wysokościpasa. Głowa osoby przenoszonej powinna znajdować się po przeciwnej stronie do kierunku przenoszenia.Kluczowym momentem podczas stosowania tej techniki jest ten, w którym osoba przenosząca, odchylając się dotyłu, przenosi ciężar osoby przenoszonej na siebie. Istotna jest stabilna pozycja, podparcie się na całych stopach,zarówno osoby przenoszącej, jak i przenoszonej.1 http://www.far.org.pl/o-fundacji/historia.html [dostęp 24.06.2013 r.]2 T. Tasiemski, Aktywna rehabilitacja. Zwiększenie samodzielności i niezależności życiowej osób po urazie rdzenia kręgowe,Warszawa 2012, str. 9.71