MIASTOGRA-2.pdf

ISSN 2449-5484 Nr 2 / SIErPIEŃ 2015 

MagazyN bEzPłatNy 

magia zaklęta 

w tkaninie s. 12 

7 pomysłów 

na sesję ślubną s. 14 

Handel nerkami 

to moja specjalność s. 17 

nie tylko 

lekarz i pies s. 6 

D o p o c z y ta n i a n a m i e j s c u

2 

DySTRyBuCJA 

MIASTO GRA sierpień 2015 redakcja@miastogra.com 

aero-Sun Fitness Club 

ul. Burschego 3, Tychy 

tel. 32 327 00 28 

www.aero-sun.com 

JJ Kosmetyka 

ul. Wejchertów 6, Tychy 

tel. 502 102 125 

www.jjkosmetyka.pl 

Gabinet Stomatologiczny 

JaNuSz SłomKa 

ul. Korczaka 5a, Tychy 

tel. 32 227 36 25 

www.stomatologtychy.pl 

ul. Zwierzyniecka 53, Tychy 

tel. 32 329 80 38 

www.zwierzyniec-tychy.pl 

ul. Darwina 25, Tychy 

tel. 533 766 088 

www.bistrolesept.pl 

ul. Hlonda 1, Tychy 

tel. 32 227 20 67 

www.teatrmaly.tychy.pl 

Nzoz opieka Rodziny 

ul. Barona 33 A, Tychy 

tel. 32 780 52 52 

www.opiekarodzinna.pl 

ul. Boczna 4, Tychy 

tel. 32 219 27 69 

www.joker.tyski.pl 

veRoNa CaFe 

ul. Batorego 15, Tychy 

tel. 604 507 999 

www.verona.tychy.pl 

Laboratorium Sztuki 

Pasaż Kultury 

aNdRomeda 

Pl. Baczyńskiego 2, Tychy 

ul. Batorego 24, Tychy 

tel. 32 327 73 73 

www.avanticaffe.pl 

tYSKie BRoWaRium 

ul. Katowicka 9, Tychy 

tel. 32 327 84 30 

www.tyskiebrowarium.pl 

ul. Batorego 22, 

Tychy 

tel. 721 360 246 

Studio Fryzjerskie 

KaPRYS 

ul. Dołowa 104, Tychy 

tel. 32 216 11 55 

www.kaprys.tychy.pl 

ul. Kościuszki 19, Tychy 

tel. 534 281 638 

www.wmiedzyczasie.tychy.pl 

ul. Kościuszki 24, Tychy 

tel. 32 324 27 00 

www.stara-poczta.pl 

Studio fryzjerskie 

aGa 

ul. de Gaulle'a 8, Tychy 

tel. 605 675 686 

ul. Barona 30, Tychy 

tel. 500 634 005 

www.cosmobelle.pl 

Solarium 

SuN FLoWeR 

ul. Bacha 2c, 

Tychy 

Pl. Korfantego 1, Tychy 

tel. 660 614 537 

www.undergroundpub.com.pl 

Al. Jana Pawła II 10, 

Tychy 

tel. 888 560 772 

Pl. Baczyńskiego 2, 

Tychy 

tel. 784 844 630 

ul. Dmowskiego 4, Tychy 

tel. 32 217 17 37 

www.avangardaclub.com 

ul. Sienkiewicza 19, Tychy 

tel. 570 438 373 

www.centrumeduco.pl 

CYNamoN 

Klubokawiarnia 

Al. Jana Pawła II 20, Tychy 

tel. 885 303 121 


tel. 32 782 76 79 

www.zielonysmok.tyski.pl 

aRt optyk 

ul. Damrota 64, Tychy 

tel. 32 217 07 73 

www.artoptyk.pl 

Salon Kosmetyczny 

eveLiN 

ul.Zapolskiej 63 A, Tychy 

tel. 508 115 997 

www.salon-evelin.pl 

ul. Mikołowska 66, Tychy 

tel. 32 494 71 10 

www.kogut.tyski.pl 

ul. Damrota 66, Tychy 

tel. 32 327 73 73 

www.swiatsolny.pl 

ul. Grota Roweckiego 68, 

Tychy, tel. 512 550 809 

www.kolorowytalerz.pl 

Pl. Świętej Anny 4, Tychy 

tel. 790 603 222 

www.titodancestudio.pl 

ul. Owczarska 9, Tychy 

tel. 32 205 31 47 

www.medicus-estetic.pl 

Fryzjer maRiuSz 

ul. Wyszyńskiego 20, 

Tychy, tel. 32 327 67 55 

www.mariusz.tychy.pl 

ul. Cienista 1, Tychy 

tel. 32 227 94 15 

www.naturhouse-polska.pl 

Solarium eRGoLiNe 

ul. Budowlanych, Tychy 

tel. 32 227 94 15 

www.ergoline.pl 

ul. Armii Krajowej 101, Tychy 

tel. 32 227 34 31 

www.viscardi.com.pl 

Salon fryzjerski GRaża 

Al. Bielska 94, Tychy 

tel. 32 217 78 80 

FoLWaRK Restauracja 

ul. Sienkiewicza 15, Tychy 

tel. 32 780 28 06 

www.folwark.tychy.pl 

ul. Darwina 25, Tychy 

tel. 512 979 011 

www.lipsmackingcafe.com 

Studio tatuażu „LuCKY” 

ul. Harcerska 30, Tychy 

tel. 502 028 369 

www.tattoolucky.pl 


tel. 32 782 75 00 

www.hoteltychy.pl 

ul. Dmowskiego 4, 

Tychy 

tel. 511 313 512 

ul. Armii Krajowej 71, Tychy 

tel. 513 745 044 

ul. Edukacji 42/3, Tychy 

tel. 889 106 869 

www.lekcjakawy.pl

miAsto grA sierpień 2015 redakcja@miastogra.com 

ZAprAsZAmY 

3 

AMElIA spYRA 

szTukAsTudIO.pl MATERIAŁY WIANO 

4 

wIAnO 

Przysięgli wierność 

starosłowiańskim pieśniom 

20 19 

Tu warunki 

dyktuje mężczyzna 

Strzygą wyłącznie panów 

„m” jak moc 

Gratka dla miłośników 

sportowych samochodów 

PAnIe I PAnOwIe w numerze 

Puśćcie wodze fantazji! Cywilną niepodległość 

można utracić już poza murami 

Urzędu Stanu Cywilnego, w okolicznościach 

wskazanych przez młodą parę. 

W tym numerze przedstawiamy kilka pomysłów 

na sesję ślubną w Tychach i okolicy. 

Jeżeli uznacie, że któryś z plenerów nadaje 

się jednocześnie na ślubne „tak”, wraz z fotografem 

zaproście tam urzędnika. 

Skoro o ślubach mowa, zapraszam do zapoznania 

się z tekstem Marty Ochman o tyskim 

zespole muzycznym WIANO. Od początku 

lata Ewelina Ferenc wyśpiewuje w naszym mieście 

starosłowiańskie pieśni o zamążpójściu, 

a wtóruje jej m.in. średniowieczna lira korbowa. 

Na sierpniowych stronach nieco więcej 

rękodzieła: Ewa Kulczyk opowie, dlaczego 

porzuciła pracę w korporacji, żeby szyć 

dekoracje, a Monika Wiśniewska zaprezentuje 

torebki-nerki, które dzięki nowoczesnym 

wzorom stanowią poważną propozycję dla 

osób pragnących zachować styl w każdych 

okolicznościach. 

Panów zainteresuje być może tekst o salonie 

fryzjerskim w Tychach obsługującym wyłącznie 

mężczyzn i chłopców. Na specjalnym fotelu do 

golenia zarostu można się zrelaksować i pomarzyć 

o BMW M, bo tuż za miedzą otworzył się 

właśnie salon tych sportowych aut. 

Wreszcie, wszystkim opiekunom zwierząt 

z całego serca polecam rozmowę z lek. wet. 

Sławomirem Szymańskim, który zwróci uwagę 

na rolę właściciela w procesie leczenia. Przedstawi 

też pytania z pogranicza etyki i prawa, 

przed którymi codziennie staje weterynarz. 

Zapraszam do lektury! g 

AleksAndrA spAłA 

6 

11 

12 

14 

Nie tylko lekarz i pies 

Weterynarz o roli właściciela 

w procesie leczenia 

Zaadoptuj przyjaciela 

Schronisko dla zwierząt 

Magia zaklęta 

w tkaninie 

Ubrania dla mieszkania 

7 pomysłów na sesję 

ślubną w Tychach 

Miejsca zwykłe i mniej zwykłe 

Wydawca / Redaktor Naczelna: Aleksandra spała, 

ul. strusia 15, 43-100 Tychy 

Grafik: dorota Falarowska, sklad@miastogra.com 

Współpracują: Marta Ochman, katarzyna Warzocha, 

Robert Żurawski 

Druk: drukarnia kolumb, 

ul. Budowlana 15, 41-100 siemianowice Śląskie 

Materiały sponsorowane na stronach: 12, 17, 19, 20 

Kontakt: redakcja@miastogra.com, tel.: 888 718 278 

www.miastogra.com Facebook: Miasto Gra - Tychy 

17 


to moja specjalność 

Torebki tyskiej projektantki 

23 Rozrywka 

Pokoloruj szare komórki 

Konsument w sieci 

24 Bezpieczne zakupy 

okiem prawnika 

26 

Redakcja magazynu nie odpowiada za poglądy prezentowane w publikowanych 

tekstach. zamieszczane materiały odzwierciedlają opinie i postawy wyłącznie ich 

autorów lub rozmówców. zespół pisma nie odpowiada za treści nadesłanych 

reklam i ogłoszeń, jednocześnie zastrzegając sobie prawo do odmowy opublikowania 

reklamy lub ogłoszenia, jeżeli ich treść jest sprzeczna z przepisami prawa 

lub profilem pisma. Redakcja zastrzega sobie prawo do skracania i redagowania 

tekstów. produkty na zdjęciach mogą różnić się od ich rzeczywistego wizerunku, 

a treści w magazynie nie stanowią oferty w rozumieniu przepisów prawa. Niniejszy 

utwór chroniony jest postanowieniami ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim 

i prawach pokrewnych. 

Miasto Gra jest czasopismem zarejestrowanym w sądzie Okręgowym w katowicach. 

Czasopismo bezpłatne, nie do sprzedaży. 

Zdrowe koktajl party 

Czym zastąpić mleko 

w mlecznych napojach? 

Nr 2 / sierpień 2015 

Na okładce: 

Ewa Kulczyk, Qusidła 

fot. Dorota Ziętek

4 

MUZYKA 


WIANO: Młode do 

MATERIAŁY wIAno 

Marta Ochman 

W czasach, kiedy ożenek miał charakter 

kontraktu, wartość kandydatki na żonę 

oceniano po wysokości jej wiana, czyli majątku, 

jaki rodzina kobiety była gotowa przekazać na 

poczet nowożeńców. Tyski zespół WIANO w 

symboliczny sposób kontynuuje tę tradycję. 

Grupa powstała na bazie męsko-damskiej 

umowy, gdzie oni odpowiadają za warstwę 

muzyczną, ona natomiast wnosi nie tylko 

znakomity wokal, ale przede wszystkim 

przesiąkniętą folklorem duszę. 

Nie byłoby WIANO, gdyby nie Grzegorz 

Krzysztofik - ojciec chrzestny zespołu. To on 

wyszedł z inicjatywą i skompletował skład. 

- Postanowiłem zebrać kapelę grającą bliską 

mi muzykę w klimatach chillout, soul… takie 

bardziej akustyczne granie - opowiada 

Krzysztofik. Dałem ogłoszenie o treści 

„perkusista lubiący ciche granie szuka składu”. 

Odpowiedziało kilka osób i tak udało się 

zmontować ekipę z osób zupełnie sobie obcych. 

Tylko Przemka, basistę, znałem wcześniej 

- dodaje. Miało to miejsce pod koniec ubiegłego 

roku, co nie przeszkodziło grupie w tym, by 

kilka tygodni później wystąpić przed 

publicznością podczas Wielkiej Orkiestry 

Świątecznej Pomocy w tyskim klubie 

Underground. - Ryzyko się opłaciło, bo koncert 

sprawił wszystkim sporo radości i naprawdę 

dodał nam skrzydeł - tłumaczy Grzegorz 

Krzysztofik. Na kolejne występy WIANO 

przyszło jednak poczekać, początkowy 

hurraoptymizm ekipy zderzył się bowiem z 

twardą rzeczywistością. Każdy z członków 

prowadzi przecież życie pozazespołowe (także 

w sferze artystycznej), trudno więc tak zgrać 

terminy, żeby wszystkich zadowolić. Suma 

indywidualności wyśmienicie przekłada się za 

to na twórczość grupy. 

– Ewelina, Jakub, Przemek, Arek, ja - każdy 

z nas ma inne muzyczne korzenie - opowiada 

„ojciec chrzestny”. W warstwie muzycznej 

największy wpływ na naszą twórczość ma 

Arek, który swoją subtelną gitarą tworzy 

podstawy kompozycji. Następnie Przemek, 

bo buduje swoim basem olbrzymią melodykę 

utworów - tłumaczy. W ten sposób powstaje 

muzyka zespołu WIANO, która stanowi 

udaną synergię pomiędzy dźwiękami z 

pogranicza chillout, soul, funky a folkowym 

zaśpiewem Eweliny Ferenc. Specyficznego 

brzmienia nadaje ich twórczości lira korbowa, 

obsługiwana przez Jakuba Kabusa. Nie gorzej 

komponuje się warstwa liryczna. Jako teksty


MUZYKA 

5 

re małżeństwo 

grupa wykorzystuje starosłowiańskie pieśni 

ludowe, traktujące głownie o zamążpójściu. 

Warto zaznaczyć, że Ewelina Ferenc, 

odpowiedzialna za treść piosenek, sięga nie 

tylko do polskiego folkloru, ale rozszerza obszar 

poszukiwań również na wschód i południe. 

Dzięki temu w repertuarze zespołu WIANO 

znajdują się też utwory w językach: ukraińskim, 

serbskim i bułgarskim. Skąd zainteresowanie 

tematyką ślubną? – Ja świętuję w tym roku 

dwudziestą rocznicę ślubu, więc na temat 

małżeństwa mam wyrobione zdanie. 

Pozytywne oczywiście! – puszcza oko Grzegorz 

Krzysztofik. - A zupełnie na serio: to, że 

skupiamy się na tematyce ślubów, dodaje nam 

pewnej spójności artystycznej. Ostatnio w 

luźnej rozmowie padła propozycja, aby 

kolejna płyta opowiadała o motywach śmierci 

w przekładach ludowych. Ale… jeszcze nie 

nagraliśmy pierwszej płyty – kończy z 

refleksją. 

Na razie za pośrednictwem serwisu You 

Tube można zapoznać się z trzema utworami 

grupy: „Wiano”, „Racibórz” i „Czepiec”. 

Kwietniowa premiera „Czepca” została 

zarejestrowana w Lipiński Studio dzięki 

uprzejmości przyjaciela WIANO, Michała 

Lipińskiego. Wkrótce WIANO zacznie częściej 

pojawiać się na tyskich scenach. To z Tychów 

pochodzi 3/5 składu. - Dla każdego z nas Tychy 

mają inne znaczenie - mówi Grzegorz 

Krzysztofik. - Jakub jest bardzo mocno 

związany z miastem w sferze artystycznej. 

Zawodowo wspiera Teatr Mały w Tychach, 

jest częścią kultury naszego miasta. Przemek 

(basista), przyjechał do Tychów za miłością, 

nie za pracą - taka jest oficjalna wersja. (śmieje 

się) Ja zostałem wychowany w muzycznym 

tyskim świecie, gdzie od najmłodszych lat tyscy 

muzycy kształtowali moją wrażliwość 

muzyczną - dodaje. - Jako zespół chcemy 

jednak odwrócić role…. To nie miasto ma 

mieć znaczenie dla WIANO. Chcemy, aby 

WIANO miało znaczenie dla Tychów! 

Wcześniej muszą się 

jednak wkupić w łaski 

lokalnych słuchaczy. 

Koncerty zespołu, które 

ruszyły latem, wydają się 

ku temu świetną okazją. g 

Marta ochman to mistrzyni zabijania nudy, 

kiedy czyta, słucha i ogląda (często jednocześnie). 

Marzy, aby robić to na pełen etat 

i otrzymywać wysokie wynagrodzenie 

za poniesione ryzyko.

6 

WETERYNARIA 

MIASTO GRA sierpień 2015 

redakcja@miastogra.com 

Nie tylko lekarz i pies 

O roli właściciela w procesie leczenia, odpowiedzialnych decyzjach i etyce weterynarza 

– z lek. wet. Sławomirem Szymańskim rozmawia Aleksandra Spała 

Kto decyduje się na zwierzę? 

Wyróżniam trzy podstawowe kategorie takich 

osób. Są to po pierwsze starsze osoby, które 

dysponują większą ilością wolnego czasu i chętnie 

dzielą go ze zwierzęciem. Z drugiej strony 

mamy ludzi, którzy kupują zwierzę trochę 

w charakterze zabawki: sobie lub, co gorsza, 

komuś na prezent. W tym miejscu chciałbym 

podkreślić, że pies jest pewnym dobrem, które 

nie każdy powinien i może „posiadać”. Przede 

wszystkim, musimy umieć się nim zaopiekować, 

ale także musi nas być stać na zapewnienie 

mu właściwego żywienia i profilaktyki. Nie 

wszyscy dopuszczają do siebie, że opieka nad 

zwierzęciem to swego rodzaju hobby i – jak 

każde hobby – kosztuje. 

Trzecia grupa decydujących się na zwierzę 

wykazuje najbardziej kontrowersyjną motywację. 

Kupują określoną rasę psa, która będzie 

pasować do ich wizerunku lub którą aktualnie 

w dobrym tonie jest mieć – bo faktycznie obserwujemy 

trendy w zakresie wyboru rasy psa. 

Przez pewien czas był duży popyt na goldeny 

i labradory, jednak zapewnienie przedstawicielom 

tych ras jedynie porannego i wieczornego 

spaceru to zdecydowanie za mało. Te psy 

muszą biegać. 

Mówi pan o wyborze psa jako elementu 

dekoracji, a nie z uwzględnieniem interesów 

samego psa. 

Zgadza się. Mówię o sytuacjach, w których 

psa nie dobiera się pod kątem swojego stylu 

życia, ale np. do kanapy, bo „biszkoptowy będzie 

na niej ładnie wyglądał”. Albo kupujemy 

ofutrzonego leonbergera i dwa razy w roku 

wieziemy go na wakacje w Chorwacji. 

Czy jest rasa, która „wyszła z mody”? 

Pracuję w zawodzie ponad 10 lat i nigdy 

nie zdarzył mi się pudel-szczeniak. Czasem się 

zastanawiam, co czeka tę rasę, gdy dorosłe 

osobniki wyginą. (śmieje się) 

Kto wykazuje się największą gorliwością 

w zakresie opieki nad pupilem? 

Powiedziałbym, że nie ma to związku z majętnością 

opiekuna, a bywa, że jest nawet odwrotnie 

proporcjonalne. Często osoby starsze, 

o mniej zasobnych portfelach, są w stanie przeznaczyć 

większą kwotę na poprawę komfortu 

życia swojego psa, niż ktoś, kto finansowo byłby 

na to w większym stopniu gotowy. 

Obserwuję za to optymistyczne przemiany, 

jeśli chodzi o świadomość opiekunów w zakresie 

potrzeb ich zwierząt. Coraz częściej 

zwracają oni uwagę, że nie wystarczy zadbać 

o pełną miskę, spacer i posłanie. Żeby zwierzę 

żyło w komforcie, liczy się też czynnik emocjonalny. 

Ma Pan na myśli usługi psychologów 

zwierzęcych? 

Dokładnie tak. Kiedyś o psie mówiło się, 

że jest szczekliwy i nieznośny – dzisiaj szuka 

się przyczyn tego problemu. I co się okazuje? 

Że większość tkwi w osobie właściciela. Zwykle 

w kontakcie z czworonogiem jest albo nadgorliwy 

albo zbyt wycofany i za mało czasu mu 

poświęca. Psia psychologia rozwinęła się na 

tyle, że w sytuacji, gdy opiekun zwierzęcia 

zgłasza nam określony problem, my kierujemy 

go już bezpośrednio do zwierzęcego psychologa 

albo do behawiorysty. Behawiorysta, poza 

dotarciem do przyczyn, wskazuje też środki 

naprawcze. 

Na ile istotne jest, aby z pacjentem u 

specjalisty zjawił się też jego opiekun? 

Poruszyła Pani bardzo istotny problem. 

Bywa, że jako weterynarz zwracam uwagę na 

określone niewłaściwe zachowanie zwierzęcia, 

a w odpowiedzi słyszę, że pies już przecież 

był na szkoleniu. Tymczasem na szkolenie 

powinien chodzić zarówno pies, jak i właściciel. 

To, że trener nauczy zwierzę określonych 

zachowań, zda się na niewiele, jeżeli 

właściciel wciąż kieruje ku niemu wadliwe 

sygnały. 

Co istotne, my możemy nawet nie zdawać 

sobie sprawy, że dajemy zwierzęciu sygnały, 

które wywołują u niego reakcję odwrotną do 

zamierzonej. W świecie biologii ogromną rolę 

odgrywają już minimalne ruchy. Najlepiej zilustrowane 

zostało to w książce „Człowiek, 

który słucha koni”, w której M. Roberts opisuje 

spostrzeżenia z obserwacji stada dzikich mustangów. 

Dla przeciętnego człowieka mikroruchy, 

którymi konie porozumiewają się ze sobą, 

pozostają niezauważalne. Tymczasem ruch 

oka, przystrzyżenie uchem, odwrócenie się zadem 

– te wszystkie gesty z punktu widzenia 

komunikacji między osobnikami w stadzie 

mają niebagatelne znaczenie. 

Odbycie wspólnego szkolenia z psem pozwala 

nam uzmysłowić sobie bogactwo sygnałów, 

jakie do niego wysyłamy. Opiekunowi 

może wydawać się, że mówi tylko cicho albo 

głośno, a tymczasem znaczenie mają także 

tony pośrednie i gesty, które wykonujemy, 

a których nie jesteśmy nawet świadomi. 

Jakie błędy popełniamy w komunikacji 

z pupilem? 

Czasem robimy przeciwstawne rzeczy: mówimy 

„nie wolno”, a jednocześnie uśmiechamy 

się i kiwamy palcem. Zwierzę nie wie, czy mu 

grozimy, czy zachęcamy do zabawy. W świecie 

ludzkim gest kiwania palcem jednoznacznie 

kojarzy się z ostrzeżeniem, ale takiej konwencji 

w świecie zwierząt brak. Tu tkwi źródło nieporozumień 

i z tego powinniśmy sobie zdać sprawę. 

Weterynaria dynamicznie się rozwija, 

a ludzie zwracają większą uwagę na pielęgnację 

zwierząt. Jakie usługi pojawiły 

się w ostatnich latach, których jeszcze 

dekadę temu się nie wykonywało? 

Przede wszystkim chciałbym zwrócić uwagę, 

że wykonywania niektórych właśnie zaprzestano. 

Mam tu na myśli kopiowanie uszu 

i obcinanie ogona, które były kiedyś swego rodzaju 

zabiegiem kosmetycznym u niektórych 

ras. W tej chwili jest to zakazane, ponieważ 

wykonuje się jedynie zabiegi niezbędne dla 

ochrony zdrowia. 

Jednak z punktu widzenia kosmetyki 

zwierząt, tak jak Pani zauważyła, dba się teraz 

o zwierzę dużo bardziej. Nawet jeśli pies 

mieszka w kojcu, to zdarza się, że jest do nas 

przyprowadzany na kąpiel. Dawniej nikt nie 

pomyślałby, żeby obciąć mu pazury czy wyczyścić 

uszy. Nie jestem jednak w stanie jednoznacznie 

wskazać, z czego wynika ta troska. 

Zmienił się trochę świat. Ludzie bardziej dbają 

o to, co widać. I teraz tak - poziomu zdrowia 

psa nie widać, pod warunkiem, że pies nie 

zaczął tego okazywać, tj. nie kuleje, nie pogorszyła 

mu się okrywa włosowa. Kiedy znamiona 

zewnętrzne ujawniają się, właściciel 

zazwyczaj zaczyna coś z tym robić. Pojawia 

się tylko pytanie, czy dlatego, że zwierzę cierpi, 

czy żeby sąsiad nie skwitował, jakiego ten 

człowiek ma kiepskiego psa. 

Tym sposobem wracamy do motywacji 

związanej z posiadaniem czworonoga 

– czy mamy go ze względu na niego samego, 

czy ze względu na swój wizerunek. 

Tak, ale – jak już wspomniałem – uważam, 

że przemiany w podejściu do zwierząt domowych 

są naprawdę korzystne. Dawniej nie do 

pomyślenia byłby w Czułowie widok osoby 

spacerującej z psem. Psy siedziały w kojcach. 

Teraz taki obrazek jest już całkiem codzienny, 

chociaż psy często są nierasowe, a ich właściciele 

nie są nowymi mieszkańcami dzielnicy 

– mieszkają tutaj od dawna. Zaczęli po prostu 

w nowy sposób postrzegać i uwzględniać w 

swoim życiu obecność psa. Kupuje się preparaty 

na pchły i kleszcze, których jakiś czas temu 

jeszcze nie było. Wykonuje się coraz więcej zabiegów 

leczniczych. Opiekunowie decydują 

się na leczenie nowotworów – nie tylko na chirurgiczne 

usunięcie, ale również na radioterapię 

czy chemioterapię. Wzrasta świadomość. 

Dokończenie na s. 8 4


WETERYNARIA 

7 

DOrOtA Ziętek

8 

WETERYNARIA 



Dokończenie ze s. 6 4 

Czy zwierzę jest w stanie przekazać, co 

mu dolega? 

Czasem ludzie mówią: pan to ma ciężką 

pracę, bo przecież zwierzę nie mówi. To jest z 

jednej strony utrudnienie, ale z drugiej strony 

też szansa na postawienie właściwej diagnozy. 

W przeciwieństwie do lekarza leczącego ludzi 

lekarz weterynarii nie będzie wprowadzony w 

błąd opisem słownym, który nie zawsze kieruje 

uwagę na właściwy problem. Badany pies prawie 

zawsze zareaguje dotknięty dopiero w miejscu, 

w którym naprawdę go boli. 

Jeżeli dobrze obserwuje się swojego psa, to 

on fenomenalnie daje znać, że coś mu dolega. 

Niektórzy właściciele są tak świetnym obserwatorami, 

że czasem ja w przychodni mam 

trudność określić, na którą kończynę pies kuleje, 

bo kulawizna jest tak nieznaczna. Zwracają 

np. uwagę, że pies nie unosi ogona, ma lekko 

opuszczone ucho albo chodzi zgarbiony. 

Bezbłędnie „czytają” swojego psa. To świetnie, 

dlatego że proces leczenia – poza udziałem lekarza 

weterynarii i pacjenta – przewiduje 

ważną rolę dla właściciela. Wymaga ona od 

opiekuna uważności i rzetelności w przedstawianiu 

symptomów podczas wizyty. 

Jaką rolę odgrywa wywiad? 

Dobry wywiad to połowa sukcesu. Mam 

czasem wizytę kardiologiczną, która trwa półtorej 

godziny, z czego pół godziny zajmuje rozmowa, 

a zrobienie zastrzyku pięć sekund. Wywiad 

z opiekunem to droga po nitce do kłębka, 

jaką czynność przez te pięć sekund należy wykonać. 

Najbardziej skuteczna jest formuła pytań 

otwartych, dlatego że zmusza właścicieli do 

zastanowienia. To właściciel przebywa na co 

dzień ze zwierzęciem i to do niego należy precyzyjne 

przedstawienie problemu. Niestety 

właściciele zwierząt często nie zdają sobie sprawy 

ze swojej roli i udzielają weterynarzowi na 

szybko odpowiedzi nieprzemyślanych, co 

znacznie utrudnia postawienie właściwej diagnozy. 

Trzeba pamiętać, że leczenie psa nie zachodzi 

na linii lekarz-pies. Kompletny zespół 

to lekarz, pacjent i właściciel. Bez współpracy 

ze strony właściciela nie będzie efektów – lekarz 

może zapisać leki, lecz to właściciel będzie je 

podawał (albo nie). Nie wystarczy przyjść do 

lekarza. Do wykonania pozostaje pewna praca 

w domu. Z punktu widzenia skuteczności leczenia 

aktywny udział właściciela jest nie do 

przecenienia. 

Może, jeśli opiekun nie jest zadowolony 

z efektów leczenia, powinien po prostu 

zmienić lekarza? 

Podstawowym błędem popełnianym przez 

właścicieli są zbyt częste zmiany lekarza. Bywa, 

że daną jednostkę chorobą leczy się długo, a 

właściciel jest niecierpliwy – jedyne, co widzi, 

to że nie ma poprawy. W takiej sytuacji jest on 

skłonny podjąć decyzję, by „wypróbować” innego 

lekarza. To jednak zwykle przynosi niekorzystne 

skutki dla wszystkich trzech stron. 

Dla lekarza – bo nie ma możliwości leczenia. 

Dla psa – bo się nie leczy. Dla właściciela – bo 

wydaje bez sensu pieniądze, co chwilę rozpoczynając 

proces od nowa. Jest również prawdą, 

że częstym błędem lekarza jest niepoinformowanie 

opiekuna, że efekty leczenia będzie w 

stanie zaobserwować np. dopiero po miesiącu. 

Gdyby opiekun o tym wiedział, być może nie 

szukałby innych lekarzy. 

Czy każdy weterynarz leczy każdą przypadłość? 

Świadomość lekarzy również wzrasta i nie 

jest tak, że każdy leczy wszystko. Rozsądny lekarz, 

stając wobec jednostki chorobowej z dziedziny, 

na której się nie zna, przekierowuje pacjenta 

tam, gdzie uzyska on najbardziej fachową 

pomoc. Takich lekarzy należy szukać. W chwili 

Gdzie: 

ul. Zwierzyniecka 53, Tychy 

Kiedy: 

pon.-pt.: 9-19 

sob.: 9-12 

Kontakt: 

tel.: 32 329 80 38, 

607 787 534, 

501 637 680 

www.zwierzyniec-tychy.pl 

obecnej diagnostyka jest na tak wysokim poziomie, 

że nie sposób mieć całą aparaturę i nie 

sposób wszystko wiedzieć. Dlatego jestem zdania, 

że odpowiedzialnie jest dziedzinami się 

podzielić. Wśród lekarzy zajmujących się leczeniem 

ludzi już dziś mamy tak wąskie specjalizacje 

jak urolog i nefrolog. Całkiem prawdopodobne, 

że weterynaria będzie zmierzać 

w podobnym kierunku. Na dynamikę rozwoju 

weterynarii mają też wpływ otwarte granice 

i – będący ich rezultatem – swobodny przepływ 

informacji. Polscy lekarze mogą wyjeżdżać, a 

z kolei na nasze konferencje zapraszani są zagraniczni 

specjaliści. Dzięki kolegom z innych 

krajów mamy dostęp do wielu badań. 

Konferencje i szkolenia są obowiązkowe? 

Nie, lekarz nie ma obowiązku brać w nich 

udziału – i faktycznie nie wszyscy jeżdżą. 

Natomiast, wobec tempa rozwoju nauki, 

uczestnictwo w nich osobiście uważam za 

niezbędne. Trudno bazować na wiadomościach, 

które zdobyło się w trakcie studiów, 

skoro wiedza z zakresu diagnostyki czy dostępności 

leków dezaktualizuje się czasem już 

po dwóch latach. 

Zgadzam się z opinią, że jeśli choć jedną 

informację z danego sympozjum wykorzystam 

w interesie pacjenta, było to spotkanie udane. 

Wyjazdy tego typu bywają kosztowne, bo wiedza 

kosztuje. Dlatego jeśli lekarz się uczy, robi 

specjalizacje, to siłą rzeczy usługa w jego placówce 

będzie kosztować więcej. 

Bywa, że leki służące do diagnostyki danej 

jednostki chorobowej w Polsce są niedostępne. 

W takich przypadkach relacje międzynarodowe 

nawiązane na sympozjum mogą też 

posłużyć do sprowadzenia określonego leku. 

Przechodzimy tu jednak na grząski grunt, ponieważ 

– zgodnie z wymogami prawa – polski 

lekarz może stosować tylko leki zarejestrowane 

w Polsce. Jeśli trzymać się tej regulacji w sposób 

bezwzględny, oznacza to brak możliwości diagnozowania 

i leczenia niektórych jednostek 

chorobowych . 

I lekarz staje przed wyborem. 

Moją etyką jest pomóc zwierzęciu. Dlatego 

jeżeli państwo nie zapewnia mi właściwych 

narzędzi, to szukam ich za granicą. Sztywne 

trzymanie się litery prawa wymaga też, że 

– jeśli istnieje określony lek wyprodukowany 

dla zwierząt – weterynarz jest zobowiązany 

go przepisać. Nie ma możliwości przepisania 

tej samej substancji chemicznej w preparacie 

dla ludzi. I teraz jak ja mam powiedzieć opiekunowi 

przewlekle chorego kardiologicznego 

pacjenta, że do końca życia ma zażywać leki, 

za które opiekun będzie płacił 300 zł miesięcznie, 

w sytuacji gdy mogę mu zaproponować 

leczenie za 30 zł lekiem dla ludzi? 

Z drugiej strony, zapisując lek dla ludzi, lekarz 

może szybko podciąć gałąź, na której siedzi. 

Nawet w tej chwili w sądzie jest sprawa opiekuna 

psa przeciw weterynarzowi, który 

– zgodnie z wcześniejszą decyzją opiekuna 

– leczył psa lekiem dla ludzi. Na to wszystko 

nakłada się jeszcze aspekt następujący: jeżeli 

lekarz nie poinformuje opiekuna o możliwości 

zamiany leku, to w sytuacji, gdy otrzyma taką 

propozycję w innym gabinecie weterynaryjnym, 

o swoim dotychczasowym lekarzu pomyśli: 

zdzierca. 

Niezwykle trudną jest sytuacja, w której ja 

przedstawiam opiekunowi koszty leczenia lekiem 

weterynaryjnym, a on mówi mi, że go 

nie stać na takie leczenie. Co miałbym wówczas 

zrobić – uśpić psa czy jednak iść pod prąd i zaproponować 

dziesięciokrotnie tańszy lek dla 

ludzi, na który opiekun już się zdecyduje? Przyczyna 

tych niezdrowych regulacji ma swoje 

źródło w interesach finansowych przedsiębiorstw 

zajmujących się produkcją leków weterynaryjnych, 

a niefrasobliwość, z jaką tworzone 

jest prawo, wynika z faktu, że ustawodawca 

nie musi go w codziennej praktyce z pacjentem 

sam przestrzegać. 

Do podejmowania takich decyzji studia 

weterynaryjne z pewnością nie przygotowują… 

Uważam, że nie każdy powinien móc zostać 

lekarzem weterynarii. Człowiek dający rękojmię 

prawidłowego wykonywania tego zawodu 

powinien cechować się kilkoma cechami. Przede 

wszystkim powinien być świadomy odczuwania 

bólu przez inną istotę, wrażliwy na to – 

ale z drugiej strony zachowywać zdrowy 

rozsądek.


WETERYNARIA 

9 

W świecie ludzi, w świetle obecnej regulacji 

prawnej, nie ma pytania o właściwy moment 

na eutanazję. W przypadku zwierząt ja spotykam 

się z pytaniem właściciela, czy zwierzę już 

cierpi. My powinniśmy w pewnym sensie 

umieć pomóc właścicielowi podjąć właściwą 

decyzję. Nie może nami wówczas kierować 

chęć zysku, która prowadzi do kolejnych transfuzji, 

zmian leków, prób zaprzeczania stanowi 

agonalnemu pacjenta. Trzeba umieć przyznać, 

że zrobiło się już wszystko, nie ma szans na poprawę 

i być może warto skrócić cierpienie temu 

zwierzęciu. Z mojej praktyki wynika, że takie 

postawienie sprawy jest przez opiekuna postrzegane 

pozytywnie. Niestety do wielu ludzi 

przemawia głównie czynnik finansowy, stąd 

często bardziej skuteczna bywa argumentacja, 

że nie ma już sensu wydawać więcej pieniędzy, 

niż to, że zwierzę cierpi. 

Podobnie jak w przypadku wyboru między 

lekiem weterynaryjnym a przeznaczonym dla 

ludzi, także w sytuacji eutanazji decyzja należy 

do właściciela. On jednak nie zawsze jest w 

stanie w danej sytuacji działać zdroworozsądkowo. 

Wtedy lekarz powinien stanąć z boku i mu 

w tym pomóc. Nie może działać na tym ostatnim 

etapie emocjonalnie, ale powinien zrobić 

wszystko, aby to zwierzę umarło w komforcie. 

Czy właściciela można przygotować do 

eutanazji zwierzęcia? 

Ja staram się go w pewnym sensie na to 

przygotować. Przede wszystkim należy mu 

uświadomić, aby na tę decyzję nie patrzył w 

kategoriach robienia czegoś złego. Nie usypia 

się zwierzęcia zdrowego, dlatego, że jest „niewygodne”. 

Usypia się zwierzę w skrajnym, agonalnym 

stanie i – w moim przekonaniu 

– wykonanie eutanazji jest pewnego rodzaju 

naszą przysługą dla zwierzęcia. 

Dlatego również nie każdy może być lekarzem. 

Z jednej strony w takich sytuacjach 

mogłyby pojawić się osoby napędzane 

wyłącznie chęcią zysku – a z drugiej te działające 

emocjonalnie, co w tej sytuacji też nie jest właściwe. 

Wreszcie, informacja, jaką usłyszy opiekun, 

powinna być rzetelna. Jakie są rokowania, 

tego nigdy nie wiadomo na sto procent i nie 

jesteśmy w stanie odpowiedzieć właścicielowi 

na pytanie, jak długo to zwierzę będzie jeszcze 

żyć. Jesteśmy za to w stanie ocenić, czy to zwierzę 

będzie żyło w komforcie. 

Czy „dziedziczenie” zawodu weterynarza 

to korzystna sytuacja? 

Jestem zdania, że od działalności z pokolenia 

na pokolenie powinno się uciekać. Selekcja 

przyszłych lekarzy weterynarii powinna 

też być dużo bardziej surowa niż tylko w oparciu 

o zdane egzaminy. Oceny być może wystarczą, 

aby wskazać dobrego informatyka, 

jednak w naszym przypadku mamy do czynienia 

z żywą istotą. Weterynarz to zawód publicznego 

zaufania, ale ja uważam, że o to publiczne 

zaufanie jako lekarze powinniśmy dopiero 

zabiegać – każdy we własnym zakresie. 

Oczywiście poza weterynarią kliniczną mamy 

także weterynarię administracyjną. Kompetencje 

potrzebne, aby dobrze wykonywać 

te dwa zawody, są różne. Dlatego mój postulat 

brzmi: rozdzielmy to. Ten z nas, który pracuje 

w administracji, nie musi przecież idealnie 

znać anatomii zwierzęcia. Z drugiej strony, klinicysta 

nie musi być biegły w przepisach prawnych. 

Taki formalny rozdział sprzyjałby budowaniu 

publicznego zaufania, bo w tej chwili 

ukończenie studiów nawet z wynikiem miernym 

uprawnia do leczenia. Oczywiście, pacjenci 

i opiekunowie zweryfikują kompetencje 

takiego lekarza, ale wtedy może już być za 

późno. Dlatego jestem zdania, że w naszym 

zawodzie powinna być zdecydowanie 

mocniejsza weryfikacja, zarówno z punktu 

widzenia właściwości psychologicznych przyszłego 

klinicysty, jak i jego wiedzy. 

Nie poruszam się 

w kategoriach 

„klienta”. 

Istotą, na której 

skupiam się 

w swojej pracy, 

jest pacjent. 

Człowiek jest 

opiekunem, 

który ponosi 

odpowiedzialność 

za mojego 

pacjenta. 

Kiedy zastanawiam się, kogo bym chciał w 

przyszłości zatrudnić, to przyznam szczerze, 

że nie spotkałem jeszcze takiej osoby. Wynika 

to z moich wysokich oczekiwań wobec lekarza: 

jako lekarza i jako człowieka. Możliwości zdobywania 

wiedzy są dziś nieograniczone, zatem 

jeśli lekarz prezentuje niski jej poziom, nie wynika 

to z niedostępności odpowiednich źródeł, 

ale z faktu, iż na te studia on nie powinien był 

trafić. 

Na stronie internetowej Śląskiej 

Izby Lekarsko-Weterynaryjnej można 

przeczytać, że weterynarze zgłaszają 

zapotrzebowanie na szkolenie z zakresu 

kontaktu z trudnym klientem. Kim jest 

trudny klient? 

Trudny klient to przede wszystkim opiekun, 

który wymyśla chorobę pacjentowi. To bardzo 

ważne, aby w takiej sytuacji lekarz nie uległ 

sugestii, zlecając od razu wszystkie dostępne 

badania – jeżeli klinicznie nie ma ku temu podstaw. 

Inny typ trudnego klienta to opiekun z 

postawą roszczeniową, który wkracza do gabinetu 

na zasadzie „ja tu płacę, proszę mnie 

obsługiwać”. Taki klient nie rozumie znaczenia 

partnerskiej współpracy z lekarzem dla osiąganych 

efektów. Mamy też bardzo trudnego tzw. 

klienta z Google’a, który przychodzi do weterynarza 

z samodzielnie postawioną diagnozą 

i jedyne, czego oczekuje, to przepisania leków. 

Takiego klienta bardzo trudno do czegokolwiek 

przekonać. 

Chciałbym zwrócić uwagę, że czasem to lekarz 

generuje trudnego klienta. Jeżeli nie jest 

uprzejmy, trudno oczekiwać tego od właściciela 

zwierzęcia. Jeżeli proponuje badania mające się 

nijak do danego stanu klinicznego, trudno aby 

klient był zadowolony. Nie sztuką jest zrobić 

wszystkie dostępne badania, klienta skasować 

i dalej nic nie wiedzieć. Sztuką jest zrobić te badania, 

które są niezbędne dla danego pacjenta. 

Czym kierują się opiekunowie wybierając 

gabinet weterynaryjny? 

Fachowość oczywiście jest ważna. Bywają 

jednak lekarze, którzy są bardzo dobrymi fachowcami, 

ale kiepskimi mówcami. Tymczasem 

dzisiaj ludzie bardzo dużo już czytają i 

wiedzą – i od lekarza oczekują rzetelnie przedstawionej 

informacji, na czym konkretnie polega 

problem oraz co po kolei będziemy robić. 

Dlatego z jednej strony trzeba być dobrym klinicystą, 

a z drugiej sprostać wymaganiom profesjonalnego 

kontaktu z opiekunem. 

Generalnie przyczyny, dla których człowiek 

wiąże się z danym lekarzem, zależą od tego 

człowieka. Dla jednych najważniejsza będzie 

merytoryka, dla innych wygląd miejsca, ale – 

co zaskakujące – decydująca może okazać się 

sama nazwa placówki. Istnieje kilka ich kategorii: 

gabinet, przychodnia, lecznica i klinika. 

Przed każdą stoją wymagania, którym placówka 

musi sprostać, i określone obowiązki – np. 

klinika musi organizować szkolenia. Z drugiej 

strony trzeba pamiętać, że posiadanie na stanie 

sprzętu, którym dana placówka zgodnie ze 

swoją kategorią winna dysponować, wbrew 

pozorom nie zawsze idzie w parze z umiejętnością 

jego obsługi. 

Wybierając weterynarza, niektórzy ludzie 

będą kierować się przeciętnym czasem oczekiwania 

w poczekalni. To jednak bywa zwodnicze. 

Proszę zwrócić uwagę, że jeżeli wizyta 

trwa pięć minut, to jakość badania klinicznego 

z dużym prawdopodobieństwem też będzie 

pozostawiać wiele do życzenia. 

Bardzo chciałbym, aby długi czas trwania 

wizyty postrzegany był nie jako niedogodność, 

lecz jako atut. Niestety takie podejście, szczególnie 

wśród osób oczekujących na swoją kolej, 

to jeszcze rzadkość. Nie każdy też rozumie, 

dlaczego nie może umówić się na określoną 

godzinę i mieć pewność, że dokładnie wtedy 

zostanie przyjęty. Tymczasem my pracujemy 

z żywymi zwierzętami i dynamika zmian nie 

zawsze pozwala na precyzyjne ulokowanie wizyty 

danego zwierzęcia między dwoma biznesowymi 

spotkaniami jego opiekuna. Pragnę 

zwrócić uwagę, że w przychodni weterynaryjnej 

brak jest wyodrębnionej jednostki ambulatoryjnej 

przewidzianej do nagłych sytuacji 

– pacjenci z wypadków muszą być przyjęci poza 

kolejnością przez tego samego weterynarza, 

który wcześniej zaprosił inne zwierzę na wizytę. 

Dlatego apelowałbym o wyrozumiałość. 


10 

WETERYNARIA 




Dla wielu istotną rolę odgrywa cena 

usług. Zdarza się, że zwierzę ma stałego lekarza, 

ale gdy pojawia się konieczność przeprowadzenia 

zabiegu, opiekun obdzwania 

kilku lekarzy i idzie tam, gdzie najtaniej. 

Tymczasem zabieg związany z narkozą zawsze 

niesie zagrożenie i dla bezpieczeństwa 

pacjenta powinien go przeprowadzić lekarz, 

który go zna. 

Właściciel zwierzęcia robi „przetarg” 

na zabieg? 

Trochę tak to wygląda. Wśród lekarzy w 

takich sytuacjach istnieje tendencja do zaniżania 

ceny, ale każdy kij ma dwa końce. Jeżeli 

my zaniżamy cenę, to dochód automatycznie 

jest mniejszy, a wtedy mniej możemy przekazać 

na samokształcenie i wyposażenie. W ten sposób, 

poprzez obniżenie jakości usług, prowadzimy 

do samozagłady. 

Wracam tutaj do tego, co powiedziałem na 

początku – zwierzę powinno być traktowane 

w charakterze pewnego rarytasu. To nie jest 

rower, nie każdy musi je mieć. Jeżeli nie stać 

cię na opiekę nad psem, to go nie bierz. Jeżeli 

oczekujesz od lekarza niskich cen usług, odbędzie 

się to kosztem zwierzęcia. Jeżeli przy 

wyborze placówki, kierujesz się tylko ceną, 

miej świadomość, że wywiad przed szczepieniem 

może ograniczyć się do pytania ze strony 

lekarza, czy pies jest zdrowy. Żadnego, niezbędnego 

w takich okolicznościach, badania 

klinicznego nie będzie. 

Może, oprócz placówek prywatnych, powinna 

być też weterynaria państwowa? 

Jeszcze trzy dekady temu weterynaria kliniczna 

była państwowa. Nie mam pewności, 

czy powrót do takich rozwiązań byłby słuszny. 

Z jednej strony, z pewnością umożliwiłoby to 

posiadanie zwierzęcia osobom, które teraz nie 

mogą sobie na to pozwolić. Z drugiej – jeżeli 

w państwowych placówkach poziom opieki 

okazałby się niższy niż w prywatnych, mogłoby 

to różnicować komfort zwierząt w zależności 

od tego, na wizytę w jakiej przychodni ich 

właścicieli byłoby stać. Wyobraźmy sobie sytuację 

rodem z publicznej służby zdrowia dla 

ludzi: opiekun przychodzi z chorym psem w 

listopadzie i dowiaduje się, że musi czekać do 

sierpnia. Mam obawy, że państwowa służba 

weterynaryjna byłaby tworem tylko w 

założeniu wspierającym opiekę nad zwierzętami. 

W praktyce mogłoby to się odbyć ze 

szkodą dla zwierząt. 

Czy w mieście powinien być choć jeden 

weterynarz, który przyjmuje całodobowo? 

Z punktu widzenia niezwłocznej pomocy 

zwierzęciu oczywiście ma to głęboki sens 

i takie placówki są potrzebne. Z drugiej strony, 

świadomość społeczeństwa nie jest jeszcze 

na tyle rozwinięta, żeby ludzie skłonni byli 

zrozumieć wyższe kwoty związane z obsługą 

w nocy. Trzeba pamiętać, że to jest praca poza 

zwykłymi godzinami pracy. Co więcej, na 

nocny dyżur przyjeżdżają najcięższe przypadki 

i taki pacjent wymaga zupełnie innej 

opieki. 

Kto tak naprawdę jest klientem przychodni? 

Człowiek czy zwierzę? 

Nie poruszam się w kategoriach „klienta”. 

Istotą, na której skupiam się w swojej pracy, 

jest pacjent – czyli zwierzę. Człowiek jest opiekunem, 

który ponosi odpowiedzialność za 

mojego pacjenta. Pacjent jest w centrum. 

Komfort pacjenta podczas wizyty jest też 

coraz częściej istotny dla jego właściciela. Nie 

trzeba od razu doskakiwać do zwierzęcia ze 

stetoskopem – warto dać mu czas na oswojenie 

się z zapachami w przychodni, rozmawiając 

chwilę z opiekunem. Nie zaszkodzi zwierzę 

pogłaskać, czymś poczęstować. 

Z drugiej strony, niektórzy lekarze nadskakiwaniem 

pacjentowi mogą starać się przypodobać 

jego właścicielowi, którego czujność w 

zakresie merytoryki wizyty nie powinna zostać 

uśpiona. Zachęcam do tego, aby swojego lekarza 

oceniać bez emocji – zarówno negatywnych, 

jak i tych entuzjastycznych. 

Nawet jeśli weterynarz jest bardzo miły, 

w poczekalni czworonogi trzęsą się jak 

galareta. 

Nie wszystkie zwierzęta boją się wizyty. W 

dużej mierze informację o tym, czy sytuacja 

jest stresująca i czy należy się bać, odbierają 

od swojego właściciela. Dlatego jego spokój i 

zaufanie do danej placówki są bardzo ważne. 

Co więcej, stanowi to tylko potwierdzenie tezy 

z początku naszej rozmowy, o konieczności 

rozważnego doboru zwierzęcia. Jeżeli jesteśmy 

nerwowi, lepiej wziąć psa-flegmatyka. 

O czym każdy opiekun powinien pamiętać? 

Powinien pomyśleć nie tylko o zdrowiu 

zwierzęcia, ale także o swoim, i przywiązywać 

wagę do odrobaczeń zwierzęcia. Co jakiś czas 

powinien też odrobaczyć siebie. Warto dbać o 

higienę , bo formy przetrwalnikowe są wszędobylskie. 

Trzeba też mieć świadomość , że odrobaczanie 

nie jest profilaktyką, bo nie zapobiega 

zarażeniu się pasożytem, a jedynie usuwa 

ewentualnego obecnego pasożyta. Nawet krótko 

po odrobaczeniu zwierzę może zarazić się kolejny 

raz, chociaż są już dostępne środki, które 

jeszcze przez pewien czas po zastosowaniu wyniszczają 

nowych „pasażerów na gapę”. 

Jaki temat istotny jest latem? 

Ważne, aby nie bagatelizować kleszczy. 

Coraz więcej przenosi groźne dla zwierząt choroby: 

boreliozę, babeszjozę, anaplazmozę czy 

erlichiozę. Warto wiedzieć, że wyciągnięcie 

kleszcza po kilku dniach – nawet w całości 

– nie jest metodą na uniknięcie zachorowania. 

Chciałbym z drugiej strony podkreślić, że zaaplikowanie 

preparatu przez lekarza nie sprawi, 

że kleszcz nie wejdzie. On po prostu nie dożyje 

momentu, w którym miałby zarazić czymś 

swojego żywiciela. W przypadku każdej z jednostek 

chorobowych ten czas jest różny. Usunąć 

kleszcza można samodzielnie za pomocą specjalnych 

pęset dostępnych w sklepach zoologicznych. 

Można go też wykręcić, w dowolnym 

kierunku. Nie wolno wyrywać. 

Na co, w podsumowaniu, chciałby Pan 

zwrócić szczególną uwagę Czytelników? 

Dobrze by było, żeby właściciele potrafili 

„wejść w skórę” swojego psa, postawić się na 

jego miejscu. Ważne, aby kupno zwierzęcia 

było przemyślane – nie pod wpływem impulsu. 

Trzeba zadać sobie pytanie, czy w ogóle je kupić, 

a jeżeli tak, to jakie to ma być zwierzę. Trzeba 

być pewnym, że będziemy w stanie sprostać 

wymaganiom tego zwierzęcia – zarówno pod 

względem finansowym, jak i ilości czasu, który 

trzeba będzie mu poświęcić. To jest zobowiązanie 

na lata. 

Chciałbym też prosić, aby nie kombinować 

z leczeniem zwierzęcia na własną rękę, 

tj. bez udziału weterynarza. Niestety zdarza 

się, że lekarze leczący ludzi robią kawał złej 

roboty dla naszych pacjentów. Zakładają, 

że mogą skutecznie wyleczyć zwierzę, po 

prostu proporcjonalnie zmniejszając dawkę 

leku stosownie do jego wagi. To jednak ma 

się nijak z punktu widzenia efektu terapeutycznego. 

Inna jest biodostępność leków, a 

niektórych u zwierząt w ogóle nie wolno 

stosować. W takiej sytuacji nawet jednokrotna 

dawka może wywołać zaburzenia, 

w tym doprowadzić do krwotocznych zapaleń 

przewodu pokarmowego. Tu ponownie 

akcentuje się osoba opiekuna w procesie 

leczenia: powinien on zrozumieć, jaką rolę 

przyjąć, aby w tym procesie pomóc, a nie 

przeszkodzić. 

Zarówno diagnozę, jak i leczenie należy 

przekazać w ręce lekarza weterynarii. Żeby 

opiekun zwierzęcia był w stanie to zrobić, 

ważne jest, aby wybrał lekarza, któremu zaufa. 

Jeżeli nie ufa, taka wizyta jest spalona na samym 

początku i to są wyrzucone pieniądze. Lekarz, 

któremu się patrzy na ręce, ma bardzo niekomfortowe 

warunki pracy. W rezultacie będzie 

on raczej skupiać wysiłki na zabieganiu o 

zaufanie, zamiast koncentrować się na skutecznym 

procesie leczenia. 

Co więcej, wybór lekarza, któremu opiekun 

ufa, sprawi, że opiekun będzie skłonny 

przyjąć i zaakceptować swoją rolę w procesie 

leczenia. Z jednej strony będzie wypełniał 

swoje zadania sumiennie, a z drugiej – nie 

będzie wkraczał w rolę lekarza, np. przychodząc 

do niego z gotową diagnozą i prosząc 

tylko o leki. Zaufanie do lekarza stwarza warunki 

do partnerskiej współpracy opiekuna 

z lekarzem, a swoboda komunikacji daje opiekunowi 

możliwość przekazania informacji 

kluczowej z punktu widzenia skutecznej diagnozy 

czy podjęcia decyzji o kierunku dalszego 

leczenia. 

Zachęcam przede wszystkim do refleksji 

nad swoją rolą w złożonej relacji lekarz-zwierzę-opiekun, 

a także do zrozumienia roli lekarza. 

Następnie z tej perspektywy, w oderwaniu 

od emocji, przyjrzyjmy się swojemu lekarzowi. 

Może on wcale nie jest taki zły. g 

Lek. wet. Sławomir Szymański ukończył 

specjalizację z zakresu chorób psów i kotów. 

Do jego zainteresowań należy 

przede wszystkim kardiologia, 

choroby wewnętrzne, anestezjologia oraz 

analityka medyczna. Wspólnie z żoną, 

lek. wet Jolantą Witek-Szymańską, prowadzą 

Przychodnię Weterynaryjną Zwierzyniec.

MiASTO gRA sierpień2015 redakcja@miastogra.com 

PRO BONO 

11 

MATERIAŁY SCHRONISKA 

4902 – Bari, 11 l. 

Znaleziony na Paprocanach, został przyjęty 

do schroniska w czerwcu 2013. Bardzo 

sympatyczny pies: pomimo sędziwego wieku 

żywiołowo okazuje uczucia. Średniej 

wielkości, zgodny i niekonfliktowy. 

5425 – Dziadek, 12 l. 

Dziadziuś z ul. Sikorskiego dołączył do 

schroniskowej ekipy w październiku 2014. 

Bardzo przyjazny wobec ludzi oraz wobec 

innych psów. Chociaż lata mijają, 

on wciąż szczyci się świetnym apetytem. 

4929 – Bongo, 3 l. 

Piesek nieśmiały, przyjazny w kontaktach 

z ludźmi. Czeka na właściciela, który pomoże 

mu odzyskać pewność siebie. Do schroniska 

przybył z ul. Rodakowskiego i przebywa tu 

od lipca 2013. 

Miejskie Schronisko 

dla Zwierząt w Tychach 

Wśród czworonogów wesołych i młodych, 

cieszących oko od pierwszego wejrzenia i porywanych 

natychmiast na ręce, te najzwyklejsze w 

schronisku potrafią pozostać „niewidzialne” 

przez lata. Nie mogą pochwalić się sierścią 

wyczesaną na wysoki połysk, zdarzy się oberwane 

ucho, a bywa, że i dużo bardziej dotkliwa bruzda 

– na duszy. Przed Czytelnikami, którzy prawdziwe 

piękno dostrzegają głębiej, otwieramy kolejną 

galerię schroniskowych weteranów, których nikt 

dotychczas nie zauważył. Warto dać szansę także 

staruszkom, które chciałyby jeszcze poznać zapach 

lasu biegnąc u boku swojego człowieka. g 

5160 – Kudłaty, 5 l. 

Spokojny, niekonfliktowy, bardzo towarzyski 

pies z Al. Bielskiej. W schroniskowej 

rzeczywistości od lutego 2014 trochę się 

zagubił, ale u boku kochającego człowieka 

będzie wspaniałym towarzyszem. 

Gdzie: 

ul.Przejazdowa101, 

Tychy-Urbanowice 

Kiedy: 

pon.-pt.:10-17 

sob.,ndz.iświęta:12-16 

Kontakt: 

tel.:323239398, 

605897 607 

kontakt@schronisko.tychy.pl 

www.schronisko.tychy.pl 

Facebook: 

SchroniskoTychy 

5203 – Koka, 14 l. 

Amstaffka, w schronisku od marca 2014. 

Porzucona na ul. Filaretów. Koka dobrze 

odnajduje się w towarzystwie ludzi, 

ale przyszły właściciel powinien znać 

tę rasę i mieć silny charakter. 

5392 - Murzyn, 4 l. 

Murzyn został znaleziony pod „Azetem” 

i od września 2014 jego domem jest 

schronisko. Piesek energiczny, a przy tym 

czujny: nic nie umknie jego uwadze! 

Przyjazny wobec ludzi. 

5281 – Ciapka, 12 l. 

Średniej wielkości sunia przywieziona z 

targowiska w czerwcu 2014. Ufna, spokojna, 

dobrze odnajduje się w towarzystwie ludzi, 

a także innych psów. W schronisku 

jednak bardzo posmutniała. 

3799 – Bobik, 14 l. 

Bobika (zwanego wcześniej Maksem) oddał 

właściciel z przyczyn losowych we wrześniu 

2010. Staruszek wydaje się już całkiem 

zrezygnowany. Daje się zdominować 

innym psom, które go gonią. 

4919 – Wader, 3 l. 

Sympatyczny, żywiołowy, niewielki pies 

z charakterystycznym zgryzem. Nowego 

właściciela będzie zmuszał do aktywności. 

Ten wesoły czworonóg przyjechał 

z ul. Oświęcimskiej w czerwcu 2013.

Magia zaklęta w tk 

12 

rękodzieło 

MiASTo GrA sierpień 2015 redakcja@miastogra.com 

– Mnie to się wydaje, że w poprzednim życiu 

musiałam chyba być czarownicą – śmieje się 

Ewa, lecz szybko dodaje. – Oczywiście taką 

dobrą! 

Swej biblijnej imienniczce zawdzięcza epitet 

„kusidło”. Tak nazwał Ewę śp. dziadek męża, 

a potem w ten sposób zwracał się do niej mąż. 

Od dwóch lat Ewa tworzy w pracowni własne 

„kusidła” – wykonane z naturalnych materiałów 

rustykalne zwierzątka i niezwykłe stwory, 

które kuszą oko. Rękodzieło obejmuje 

zresztą szerszą paletę elementów dekoracji, 

w tym realizowane na indywidualne zamówienie 

wzory poduszek, zasłon oraz innych 

elementów wyposażenia wnętrz, które można 

własnoręcznie uszyć. – Jak to trafnie określiła 

moja znajoma: takie „ubrania dla mieszkania”. 

Ewa przepracowała w korporacji 17 lat, aż 

w końcu poczuła, że ani dnia dłużej. Zapisała 

się na kurs szycia na maszynie. Wcześniej nigdy 

zawodowo nie szyła, zawsze jednak 

ciągnęło ją do zajęć artystycznych – a to decoupage, 

a to hay, a to ręcznie szyte torebki 

w szkole średniej. Chciała zacząć robić coś z 

sercem. – Wiedziałam też od razu, że jeśli będę 

szyła, nie będą to ubrania, ale dekoracje do 

domu. 

Chatka na kurzej stopce 

Qusidła czają się w sielskim zakątku Tychów, 

przy ul. Sublańskiej. Przeznaczenie małego 

szarego domku, z zewnątrz całkiem niepozornego, 

zdradzają tylko ludowe akcenty na 

ganku, w tym drewniane skrzynie niczym 

z wiejskiej chaty i krzak jeżyn, z których Ewa 

przyrządza nalewkę. Dużo radości daje jej 

malowanie mebli. Na to już jednak nie ma ani 

miejsca, ani czasu. – Mąż marudzi, że chcę się 

zajmować wszystkim na raz – puszcza oko. 

Szary domek początkowo miał być miejscem 

pod działalność męża. Kiedy jednak weszli 

tu razem po raz pierwszy, Ewa poczuła, że 

to wyśmienite miejsce na pracownię dla niej. 

Nie miały wtedy znaczenia plamy oleju na 

podłodze i zużyte alternatory pozostawio-ne 

przez poprzedniego najemcę. – To miejsce od 

razu miało dla mnie klimat, więc kiedy mąż 

uznał, że dla niego jest za małe, wcale się nie 

zmartwiłam! 

Zamiłowanie Ewy do rustykalnych klimatów 

wywodzi się z jej dzieciństwa, bo czę-sto 

wyjeżdżała na wieś. Domki kryte strzechą, 

zaczarowane kredensy, płoty z desek - to 

wszystko jest Ewie bliskie i po latach wróciło 

w artystycznej formie, jaką nadaje Qusidłom. 

Dzieci patrzą sercem 

Do zaszytej na Sublach pracowni przypadkowy 

spacerowicz raczej nie trafi. Najczęstszymi 

gośćmi u Ewy są osoby, które Qusidła 

Ewa KulczyK 

widziały już u znajomych lub na Facebooku. 

Ewa zdaje sobie sprawę, że zmiana lokalizacji 

na galerię handlową zwiększyłaby ruch w 

interesie, ale też czuje, że Qusidła niekoniecznie 

pasowałyby do galerii, a galeria do 

Qusideł. 

Debiut Qusideł nastąpił parę lat temu na 

jarmarku świątecznym na Placu Baczyńskiego. 

– Bardzo się stresowałam! Nie miałam pewności, 

czy się spodobają – wspomina Ewa. – 

Jednak zainteresowanie, z jakim się spotkały, 

utwierdziło mnie w przekonaniu, że warto to 

robić. Wtedy założyłam działalność. 

Klienci pracowni, jak zauważa Ewa, należą 

do zorientowanych w temacie. Z określoną 

częstotliwością wracają osoby, które swoje 

wnętrza konsekwentnie dekorują w stylu rustykalnym. 

Pokaźną grupę klientów stanowią 

też goście na imprezach organizowanych 

z okazji chrztu dziecka - w pracowni można 

bowiem znaleźć oryginalne podarunki, a 

także złożyć indywidualne zamówienie na 

przedmiot z osobistą dedykacją. Wszystkie 

tkaniny dostępne są na miejscu. – Kropeczki, 

krateczki, gwiazdeczki… Nie wiem, ile 

dokładnie wzorów mam w tej chwili w pracowni, 

ale będzie coś koło stu. Każdy znajdzie 

coś dla siebie. 

Pewną trudność dla Ewy stanowi przeorganizowanie 

swojego myślenia na biznesowe. 

– Czasem, gdy do pracowni przychodzi mama 

z dzieckiem, któremu aż oczy się świecą na widok 

któregoś z Qusideł, a ja widzę, że mama 

akurat nie zamierza go kupić małemu, mam 

nieodpartą ochotę po prostu dać mu taką maskotkę. 

Jak to możliwe, że w dobie tabletów,

MiASTo GrA sierpień 2015 redakcja@miastogra.com 

rękodzieło 

13 

aninie 

nafaszerowanych elektroniką zabawek i klonów 

postaci z amerykańskich kreskówek dzieci 

w ogóle zwracają uwagę na starodawne i trochę 

dziwaczne Qusidła? – Mnie się wydaje, że dzieci 

czują, że one robione są z sercem – uśmiecha 

się Ewa. – Każda maskotka wykonywana jest 

ręcznie i dlatego do każdej wkrada się trochę 

duszy. Tchnąc życie w kolejną szma-cianą istotkę 

Ewa wyobraża sobie uśmiech dziecka, 

do którego trafi, i to sprawia jej radość. 

Nadmierne przywiązanie Ewy do powstających 

stworów to pewna trudność. 

– Na Wielkanoc uszyłam takiego wielkiego 

zająca, miał metr siedemdziesiąt. Znajoma 

zrobiła mu na drutach sweterek z motywem 

kurczaka. Zając stał w pracowni, ludzie pytali 

o niego, a ja zaklinałam niebiosa, żeby nikt 

go przypadkiem nie kupił! – śmieje się. 

Inspiracje 

Sublańskie rękodzieło powstaje głównie na 

bazie bawełny i lnu. Do zadań specjalnych 

Ewa wykorzystuje oryginalny, importowany 

z USA polar minky - głównie na poduszki i 

koce. 

Chociaż każdy może złożyć zamówienie 

na nowe Qusidło, nie znaczy to, że na pewno 

zostanie przyjęte „na warsztat”. – Z biegiem 

czasu musiałam nauczyć się asertywności. 

Zdarzały się bowiem takie zamówienia, których 

nie czułam. Wówczas, nie chcąc komuś 

sprawić zawodu, przyjmowałam co prawda 

zamówienie, ale potem ciągle odkładałam 

Gdzie: 

ul. Sublańska 90, Tychy 

Kiedy: 

pon.-pt.: 9-17 

Kontakt: 

tel.: 500 761 903 

www.qusidla.pl 

Facebook: 

Qusidla 

taką pracę. To nie miało sensu. Dla-tego teraz 

wykonuję już tylko takie rzeczy, do których 

jestem osobiście przekonana. – zaznacza Ewa. 

– Bardziej wnikliwie analizuję też zamówienie 

pod kątem technicznej wykonalności. Najpierw 

rysuję projekt i upewniam się, czy np. 

z samochodu w efekcie finalnym nie wyjdzie 

żółw. 

Ewa inspiracje czerpie z otoczenia. 

– W zasadzie nie mam zdolności plastycznych, 

dlatego wciąż podpatruję przyrodę: czasem 

zobaczę jakieś zwierzątko i potem je szyję. 

Wśród prac realizowanych w ludowym 

stylu zdarzają się tematy zaskakująco 

współczesne. – Szyłam już rakietę do tenisa 

i rakietę kosmiczną, a ostatnio wpadło 

zamówienie na instrumenty muzyczne 

– zdradza. 

To, co ważne 

Co się dzieje z dziełami, którym czegoś zabrakło 

i nie trafiły do klienta? Julka, 14-letnia 

córka Ewy, ma pokój pełen poduszek-prototypów 

i bawełnianych istot uznanych przez 

Ewę za nieidealne. 5-letni Szymon 

z kolei, z zapałem godnym kolekcjonera, oczekuje 

dla siebie kopii każdego z nowo 

powstających wzorów. – Cieszę się, bo kontakt 

z rękodziełem kształtuje w dzieciach 

wrażliwość – przekonuje Ewa. – Szymek 

zwraca już uwagę na piękno, docenia też sposób, 

w jaki zapakowany został prezent. W 

domu rzadko korzystamy z gotowych toreb. 

Żeby prezent miał osobisty charakter warto 

poświęcić trochę czasu i zapakować go 

wyjątkowo – np. w torbę „eko” udekorowaną 

kawałkiem materiału i serduszkiem lub drewnianym 

ptaszkiem. 

A czy Ewa ma czas dla siebie? – Mam, ale 

mam też wrażenie, że trochę za szybko biegnie! 

– uśmiecha się lekko. Od niedawna chodzi na 

fitness, trzy razy w tygodniu. – To taka chwila 

tylko dla mnie, kiedy mogę się całkiem 

wyłączyć. 

Pracownia w spokojnej dzielnicy Tychów 

stanowi wymarzone miejsce, by się w niej zaszyć 

i tworzyć cuda, którym kres kładzie tylko 

granica wyobraźni. Własna działalność 

oznacza jednak też sprawy organizacyjne, którym 

Ewa musi poświęcać uwagę, dlatego w 

przedświątecznym okresie zwiększonych zamówień 

w szyciu pomaga jej mama, a od roku 

na stałe w pracowni także Lucyna. Ewie trudno 

sobie jednak wyobrazić, żeby sama miała 

przestać szyć. – Wiadomo, inne rzeczy też 

trzeba ogarnąć, ale jeżeli długo nie szyję, to 

czegoś mi brakuje. 

Co z Qusidłami w przyszłości? Z jednej 

strony fajnie by było, gdyby sprawa okazała 

się rozwojowa. Ewa zamyśla się jednak. 

– Na pewno nie chciałabym, żeby zrobiła się 

z tego „masówka”. Założenie od początku 

było takie, żeby szyć ręcznie i wkładać w to 

kawałek siebie, spełniając czyjeś marzenia. 

Chciałabym, aby zostało w ten sposób. Być 

może Ewa poszerzy ofertę o ukochane ręcznie 

malowane meble, które wystawiałaby w 

galerii. Chętnie poprowadziłaby też kurs szycia 

dla najmłodszych, jednak warunki w sublańskiej 

pracowni Qusideł dzisiaj na to nie 

pozwalają. Póki co koncentruje się na budowie 

sklepu internetowego, bo wieść o Qusidłach 

poszybowała już daleko poza granice 

Tychów. g AS 

Qusidła to sklep z rękodziełem. Unikalne, 

ręcznie szyte dekoracje sprawiają, że przestrzeń 

w domu nabiera niepowtarzalnego charakteru. 

Pracownię prowadzi Ewa Kulczyk.

POmySłów n 

14 

fotoGALERIA 

MIASto GRA sierpień 2015 redakcja@miastogra.com 

7w Tychach i okolicy 

Stawy na Sublach 

Plac Baczyńskiego 

Para Na ZDJĘCIaCH aNNa I artur 

Browar Obywatelski 

Stawy w Czułowie

MIASto GRA sierpień 2015 redakcja@miastogra.com 

fotoGALERIA 

15 

a SeSję śluBną 

Pola jęczmienia w mikołowie-Gniotku 

jezioro Paprocany 

arkady przy Placu świętej anny

16 

styl 

MIAstO GRA sierpień 2015 redakcja@miastogra.com 

Dorota Ziętek

MIAstO GRA sierpień 2015 redakcja@miastogra.com 

styl 

17 


to moja specjalność 

rozmowa z Moniką Wiśniewską, projektantką i założycielką tasiemasie 

Czy jest szansa, żeby kobieta zmieściła 

się w czymś tak małym jak nerka? 

Telefon, portfel, klucze, kilka kosmetyków 

bez problemu zmieszczą się w Taśce. Klientkimamuśki 

potrafią w niej nawet przemycić butelkę 

dla dziecka i paczkę mokrych chusteczek. 

Każda saszetka ma co najmniej dwie komory 

zapinane na zamek: jedną dużą i jedną małą. 

A po co Taśka facetom? 

Faceci zwykle mają wypakowane kieszenie 

w spodniach. Wciskają tam wszystko: papierosy, 

portfel, dokumenty, kluczyki. Zanim facet 

wsiądzie do samochodu, musi to wszystko 

wyciągnąć i włożyć do schowka. Wysiadając, 

znowu swe skarby upycha do kieszeni. To nie 

wygląda estetycznie, a nerka jest rozwiązaniem. 

Kto dzisiaj kupuje Taśki? 

W chwili obecnej jednak głównie kobiety. 

Takie, które cenią sobie wygodę, ale nie chcą, 

żeby działo się to kosztem stylu i ich wizerunku. 

Młode mamy, w wiecznej bieganinie za pociechami. 

Kobiety, które często podróżują. Kobiety, 

które uprawiają sporty. Taśka świetnie się 

sprawdza podczas jazdy na rowerze, w trakcie 

biegania czy jazdy na rolkach. Idąc na imprezę 

nie trzeba martwić się, gdzie zostawić torebkę. 

Taśka, jak ubranie, zawsze jest z nami. 

Czy nerka może być sexy? 

Taśki są absolutnie sexy! Zdobią je cienkie 

skóropodobne paski, mają złote lub srebrne zapięcia, 

a dodatki typu breloczek czy naszywka 

z logo dodają Tasiom pazura. Pasują idealnie 

do imprezowych, a nawet bankietowych kreacji 

- zastępują kopertówki czy małe torebeczki. 

Mogą być zakładane na ramię, zapinane w pasie 

oraz w talii. Zresztą świetnie ją podkreślają. 

Nerki to chyba żadna nowość? 

To prawda. Przez lata jednak zmienił się 

styl i przeznaczenie tego typu torebek. Ja Taśki 

tworzę od czterech lat. Fakt, że chwyciły tak 

dobrze, niezbicie świadczy o tym, że idealnie 

trafiły w trendy. 

Czym Taśki różnią się między sobą? 

Głównie fasonem. Są małe, większe, z 

klapką na zamku lub bez. Różnią się też materiałem, 

z którego zostały wykonane. Są Taśki 

z ekoskóry, skaju oraz z pikowanych tkanin 

skóropodobnych. Czasem korzystamy z tkanin 

tapicerskich z recyklingu. Każda Tasia 

ma w środku podszewkę dopasowaną kolorystycznie 

do tego, co widać na zewnątrz. 

Co można indywidualnie zaprojektować, 

zamawiając Taśkę online? 

Oprócz rozmiaru saszetki można wybrać 

połączenia kolorystyczne, rodzaj paska, kolor 

okucia i zamków... czyli w sumie wszystko! 

Wkrótce pojawi się też możliwość modyfikowania 

wyglądu już zakupionej Taśki, dzięki 

wymiennym klapkom. Taśka na każde wyjście 

będzie wyglądała jak nowa! 

Sklep internetowy: 

www.tasiemasie.pl 

Kontakt: 

tasiemasie.nerki@gmail.com 

Facebook: 

tasiemasie 

Jakie Tasie znajdują się w ofercie oprócz 

nerek? 

Ostatnio wprowadziliśmy duże torby 

plażowe i torby na co dzień. W planach są 

również torby na siłownię w wersji glamour. 

Całkiem możliwe, że oferta zostanie poszerzona 

o elementy garderoby, ale to ewentualnie 

dopiero w przyszłym roku. 

Co z gwarancją na Taśki? 

Bez problemu je naprawiamy czy wymieniamy, 

chociaż wszystkie dotychczasowe reklamacje 

mogę policzyć na palcach jednej 

ręki. Materiały są dobierane starannie, a Taśki 

wykonane solidnie. 

Skąd klienci dowiadują się o Tasiach? 

Głównym źródłem informacji jest Facebook, 

a zaraz potem strony modowe typu dawanda.pl. 

Pokazujemy się na różnych imprezach 

tematycznych w Avangarda Music Club, 

Pub & Restaurant. Co roku Tasie można zobaczyć 

również na targach modowych – np. 

na SWAG SHOW, MUSTACHE czy SILESIA 

BAZAAR. Od niedawna działa sklep internetowy. 

Najbardziej niezawodna w docieraniu 

do nowych odbiorców jest jednak, jak zawsze, 

poczta pantoflowa. 

Skoro o sklepie internetowym mowa, to... 

Rozwija się stopniowo. Właśnie pojawiła 

się tam profesjonalna sesja modowa, z której 

jestem szczególnie dumna. Część Tasiek można 

już oglądać online, a nowości będziemy dodawać 

na bieżąco. Zależy mi też, aby co jakiś czas 

wprowadzać do sklepu limitowane kolekcje. 

Czy Taśki przed zakupem można zobaczyć 

„na żywo”? 

Tak, na przykład w zaprzyjaźnionym butiku 

Oh La La przy ul. Bibliotecznej 16 w Tychach. 

Dziewczyny mają tam najświeższe kolekcje 

i największy wybór. Póki co, Tasie nie 

mają swojego autorskiego sklepu stacjonarnego, 

ale uwzględniają to plany na najbliższe 

lata. Marzy mi się Kraków lub Warszawa. 

Jaka jest historia Tasiek? 

Kiedy z powodów zdrowotnych moja pasja, 

siatkówka, poszła w kąt, zaczęłam szukać 

czegoś, co da mi radość. Poprosiłam dziadka 

o pokazanie kilku sztuczek na starej maszynie 

do szycia Singer - i tak się zaczęło. W ruch 

poszły najpierw stare szmaty. Wszystko, co 

w szafie wydawało mi się zbędne, przerabiałam 

na nerki. Cieszyłam się, że ludziom 

moje torebki się podobają i że jednocześnie 

mogę na tym zarobić parę groszy. 

Czy Taśki robi Pani sama? 

Początkowo byłam sama jak palec, ale z 

roku na rok zaczęło przybywać chętnych do 

pomocy. Ja projektuję, wycinam, łączę, doszywam, 

nabijam ćwieki. W wycinaniu pomaga 

mi mama. Następnie taką "Taśkę w kawałkach" 

przekazuję Pani Eli, która zszywa ją 

na maszynie. Mąż zajmuje się logistyką i stroną 

internetową. Przyjaciółki służą opinią – bywa, 

że krytyczną. Czyli mam solidną ekipę. 

Skąd czerpie Pani inspiracje? 

Inspiracje czerpię każdego dnia, rozglądając 

się wokół. Patrzę, co ludzie noszą, 

jakimi kolorami się otaczają. Największą burzę 

pomysłów mam zwykle, kiedy kładę się do 


18 

styl 

MIAstO GRA sierpień 2015 



łóżka. Na szczęście nie zapamiętuję wszystkich 

projektów, które wtedy pojawiają się w mojej 

głowie, bo musiałabym zacząć zatrudniać na 

potęgę! 

Na ile osobiście do tego Pani podchodzi? 

Chyba pierwszy raz w życiu zaangażowałam 

się w coś bez pamięci. Każda nowa 

klientka czy klient to ogromne wyzwanie, ale 

ich uśmiech i podziękowania dają mi z niczym 

nieporównywalną radość. Kiedy widzę na 

ulicy kogoś z Tasią z pierwszych kolekcji, aż 

łezka w oku się kręci. Nad Jeziorem Paprocańskim 

w słoneczny ciepły dzień można 

oglądać prawdziwą rewię Tasiek na damskich 

bioderkach. 

Czy zapału nigdy Pani nie brakuje? 

Oczywiście - są spadki energii. Wtedy najlepiej 

działa na mnie pierwsza Tasia, jaką zrobiłam 

lata temu na wspomnianej maszynie 

od dziadka. W chwilach kryzysu mój mąż wyciąga 

ją z szafy, żebym sobie przypomniała, 

jaką drogę przemierzyłam. Czasem nie doceniamy 

tego, co mamy - nie widzimy, jak daleko 

już zaszliśmy. Z drugiej strony wiem, że przede 

mną jeszcze długi odcinek do pokonania, ale 

przynajmniej mam pewność, że zdążam we 

właściwym kierunku. 

Proszę powiedzieć coś o sobie prywatnie. 

Jestem przede wszystkim mamą energicznego, 

wesołego i poznającego świat 3-letniego 

Boryska. Jestem wspierającą i kochającą żoną 

oraz kobietą pracującą na cztery etaty. Staram 

się też znaleźć czas na drobne przyjemności 

– basen, siłownię, spotkania z przyjaciółkami 

albo po prostu na słuchanie dobrej muzyki. 

Dziękuję za rozmowę. g As 

MarCiN kLiMera 

Monika Wiśniewska projektuje Tasie, na które 

zamówienia można składać za pośrednictwem 

sklepu internetowego. Na terenie Tychów 

możliwy jest odbiór osobisty. 

Kasia Bury 

Iwona Skierś 

Ola Wojtysik 

Każda z moich Tasiek pasuje do innego 

stroju. Jedna jest elegancka, druga sportowa, 

a trzecia czarna – uniwersalna. Są wysokiej 

jakości – pierwszą kupiłam dwa lata temu 

i wciąż wygląda świetnie. Mam małe dzieci 

i Taśki idealnie sprawdzają się na hulajnodze 

czy na rolkach. Wszystko jest wtedy 

pod ręką. Tasiami zaraziłam też swoją mamę 

(50 l.). Podarowałam jej jedną i jest zachwycona, 

bo przestały ją boleć plecy. g 

Mam kilka Tasiek. Każda jest unikalna, 

robiona pod indywidualny gust. Moi 

synowie też mają Taśki. Jeden lubi misie 

- więc ma w Taśce zameczek z misiem. 

Drugi lubi samoloty - więc ma w Taśce 

zameczek z samolotem. Tasie to coś innego 

niż nerki produkowane taśmowo 

"na jedno kopyto". Na wakacje zabieram: 

jedną Tasię na plażę, żeby w niej schować 

telefon, a drugą wieczorową. g 

Taśki to u nas taki rodzinny styl – kilka 

Tasiek mam ja, mają też swoje synowie, 

a nawet mąż. Mąż wybrał sobie sportowy 

wzór i zabiera ją głównie na rower. Ja, poza 

wersją sportową, mam też bardziej elegancką, 

do sukienki. Tasie są fajne, bo eliminują 

konieczność noszenia plecaka, który 

mi osobiście przeszkadza: czasem uwiera, 

a latem grzeje. Polecam Tasie osobom 

aktywnym i mamom na plac zabaw. g

miASto grA sierpień2015 redakcja@miastogra.com 

motoryzAcjA 

19 

„M” jak moc 

sztukastudio.pl 

Miłośnicy sportowych BMW ze Śląska i z 

Podbeskidzia mają powód do radości: w kwietniu 

do grona dealerów BMW M dołączył 

Dealer BMW Sikora. – Prestiżowy status dealera 

BMW M przyznawany jest wyłącznie punktom 

o największym potencjale – zaznacza 

Przemysław Brodka, w BMW Sikora zajmujący 

się komunikacją. 

Uroczyste otwarcie salonu BMW M w 

Bielsku-Białej, połączone z premierą BMW 

X6 M, odbyło się w ostatnich dniach kwietnia 

w niemal hollywoodzkim stylu. Napięcie 

wieczoru, budowane kolejno grą świateł, 

animacją 3D na skrywanym początkowo 

przed oczami gości BMW X6 M (pokaz mappingu), 

prezentacją w pełni elektrycznego 

BMW i8, znalazło swój finał w koncercie 

Justyny Steczkowskiej. Gwiazda została ambasadorką 

nowego salonu BMW M. 

- Wybór nie był łatwy. Zależało nam na 

kimś z klasą, o dyskretnym uroku, kto niezależnie 

od trendów zachowuje swój styl - tak 

jak BMW. Justyna Steczkowska pasowała 

wyśmienicie – uzasadnia Brodka. Co równie 

ważne, celebrytka jest fanką tej marki. Sama 

jeździ czarnym BMW X3 z bielskiego salonu. 

Uzyskanie statusu dealera BMW M 

poprzedzone zostało odświeżeniem architektury 

budynku w Bielsku-Białej, którego 

powierzchnia wynosi teraz prawie 3 tys. m². 

– Rozbudowa salonu była dla mnie 

wyjątkowym przedsięwzięciem. Zależało mi, 

aby zapewnić klientom wygodną, funkcjonalną 

powierzchnię, przystosowaną do wciąż 

Dealer BMW Sikora 

Gdzie: 

ul.Warszawska56, 

Bielsko-Biała 

Kiedy: 

pon.-pt.:8-18 

sob.8-14 

Kontakt: 

tel.:33 8105106 

www.bmw-sikora.pl 

Facebook: 

bmwsikora 

poszerzającej się gamy samochodów BMW 

- teraz także BMW M – mówi Ireneusz Sikora, 

właściciel. 

Pracownicy bielskiego salonu nie są zaskoczeni 

faktem, że właśnie temu salonowi 

nadano status dealera BMW M. – BMW M 

to typowo sportowe samochody, o ponadprzeciętnej 

mocy i osiągach. Tymczasem 

powszechnie wiadomo, że nasz szef od lat 

związany jest ze sportami motorowymi, wyścigami 

– wskazuje jeden z zatrudnionych. 

– W minionym roku Ireneusz Sikora po raz 

trzeci został mistrzem Polski w Motocyklowych 

Mistrzostwach Polski w prestiżowej 

klasie Superbike. 

W salonie doszło już do kilku udanych 

transakcji sprzedażowych BMW M, w tym 

BMW X6 M i BMW M4. Przemysław Brodka 

zwraca uwagę, że o sportowe wersje samochodów 

pytają głównie ci, którzy z BMW 

związali się już wcześniej. – Nie będzie przesadą, 

jeśli powiem, że posiadacz BMW M to 

prawie zawsze zdeklarowany pasjonat tej 

marki. 

Status dealera BMW M wiąże się również 

z dostępnością pojazdów demonstracyjnych, 

a co za tym idzie – z możliwością odbycia przez 

potencjalnego nabywcę jazdy próbnej. g AS 

Dealer BMW Sikora zaprasza do salonów: 

w Bielsku-Białej – sprzedaż i serwis motocykli 

i samochodów BMW, w tym BMW M, 

a od jesieni ubiegłego roku także serwis 

samochodów MINI 

w Mikołowie – sprzedaż samochodów 

BMW Premium Selection, 

tj. aut bezwypadkowych, z potwierdzoną 

historią serwisowania, bez usterek, 

o niewielkim przebiegu i wciąż 

na gwarancji. Mikołowski salon mieści się 

przy ul. Pszczyńskiej 103, tel.: 32 226 43 46.

20 

FRYZJERSTWO 



Michał Janusiński „OBERiBa” 

Tu warunki 

dyktuj 

– Cześć, jestem Amelia – młoda brunetka z 

uśmiechem wyciąga rękę. Ze względu na płeć, 

w ścianach salonu fryzjerskiego przy Armii 

Krajowej 71 jestem raczej zjawiskiem rzadkim. 

Na co dzień przychodzą tu tylko panowie. Po 

dziesięciu latach strzyżenia w Anglii, gdzie 

forma „ty” jest jedyną właściwą, Amelia nabrała 

przekonania, że tak jest prościej. W naturalny 

sposób skraca więc dystans, jeśli widzi, że to 

odpowiada też klientowi. 

Klient pierwszej kategorii 

- Skąd pomysł, żeby z grona klientów wykluczyć 

kobiety? – pytam. – To dlatego, że mężczyzna 

jest prostszy w obsłudze! – w odpowiedzi żartuje 

Amelia, ale zaraz wyjaśnia. – Miałam pomysł, 

żeby sprofilować w ten sposób ofertę, ponieważ 

strzyżenie męskie trwa krócej niż damskie. 

Panowie często narzekają, że w salonie damskomęskim 

muszą się umawiać, bo – wchodząc z 

ulicy – trafiają na umówioną wcześniej 

strzyżoną i farbowaną panią. Z kolei, jeśli sami 

się umówią, to nie zawsze udaje im się wyjść z 

pracy na czas i wizyta przepada. 

Tymczasem panie, jak na nieszczęście, w 

salonach damsko-męskich liczebnie dominują 

nad ilością mężczyzn. Kobiety taką wizytę 

traktują jako czas dla siebie i bez zbędnego 

pośpiechu dają się dopieszczać. Mężczyzna zaś 

do kwestii strzyżenia podchodzi technicznie: 

ma być dobrze i szybko. I nie rozumie, dlaczego 

ze swoim prostym strzyżeniem miałby czekać 

godzinami. – W zeszłym tygodniu miałam 

klienta, który powiedział, że dla niego najlepiej 

by było, gdyby go ktoś strzygł w samochodzie 

w drodze do pracy. Amelia postawiła więc przed 

drzwiami „potykacz” z zaproszeniem: Nie 

umawiaj się, po prostu przyjdź! 

Klienci zwierzają się też czasem Amelii, że 

nie mają ochoty słuchać osobistych wynurzeń 

kobiet, które rzadko kiedy swoją pielęgnację 

przyjmują w milczeniu. Za to u Fryzjera 

Męskiego to oni, panowie, kształtują temat 

rozmowy – bądź też rezygnują z niej całkiem. 

Zresztą krótki czas, jaki spędzają na fotelu, 

wylewnym potokom słów nie sprzyja. 

Warzywniak u Baby Jagi 

Co zwraca uwagę już u wejścia, to że w powietrzu 

„nie wisi” chemia używana do farbowania 

i trwałej ondulacji. Jej zapach jest nieodłącznym 

elementem wizyty w salonie damsko-męskim, 

tymczasem nie dla każdego te aromaty są 

przyjemne. – Miałam ostatnio małego klienta, 

którego ojciec zasiadł na kanapie, po czym z 

ulgą oznajmił, że po raz pierwszy w salonie nie 

ma reakcji alergicznej. 

Fryzjer Męski mieści się w oddzielnym 

budynku, stylizowanym na mały biały domek 

o spadzistym dachu. Przez lata w tym miejscu 

był osiedlowy warzywniak. – Kiedy tłumaczę,


FRYZJERSTWO 

21 

e mężczyzna 

jak tu dojechać, często słyszę: Ach, to u Baby 

Jagi! – śmieje się Amelia. Żeby z gustem 

zaprojektować wnętrze, skorzystała z 

konsultacji profesjonalisty i ze swojej fantazji. 

– Z mężem przeglądaliśmy zdjęcia dawnych, 

zaprojektowanych klasycznie salonów. Tak 

trafiliśmy na inspirację, której efekt doceniają 

dziś najmłodsi klienci. Faktycznie, pod ścianką 

na podwyższeniu stoi niewielki samochodzik. 

Przed nim – fryzjerskie lustro. Pojazd bowiem 

to nie zabawka, lecz stanowisko do strzyżenia 

chłopców, którzy w tym czasie zajmują się 

swoimi „ważniejszymi sprawami” i siadają za 

kierownicą. Autko trąbi, można w nim też 

włączyć muzykę, a nawet podpiąć własną MP3. 

Pod lustrem, obok miniaturki angielskiej 

budki telefonicznej, Amelia postawiła niewielki 

szyld ze swoim imieniem, który przywiozła z 

Anglii. Tam każdy fryzjer na swoim stanowisku 

ma taką tabliczkę. Ciekawostką jest spryskiwacz 

do włosów, który wygląda jak Jack Daniels. 

– Whisky to taki męski trunek – wyjaśnia 

Amelia. – Ale teraz w środku jest tylko woda! 

Chociaż duże przedsiębiorstwa produkują 

kosmetyki głównie dla kobiet, Amelia dba o 

dostępność linii męskiej. U Fryzjera Męskiego 

można skorzystać z produktów do stylizacji 

włosów mężczyzny, ale też i brody – to 

szampon YUNSEY Professional FRESH 

YOUR MIND oraz pomada tej samej marki. 

Oba produkty mają męski klasyczny zapach, 

właściwości wzmacniające włos, a szampon 

mocno odświeża. 

Amelii zależało na tym, aby we wnętrzu 

zapanowała klasyka. Uwagę zwracają więc 

akcenty retro: na ścianie zawisł stary zegar ze 

wskazówkami, a klienci rozsiadają na skórzanej 

sofie, którą bez trudu można wyobrazić sobie 

w ekranizacji Sherlocka Holmesa. Ściany 

wyklejone zostały reprodukcją angielskiego 

dziennika. – Pewnego razu klient zapytał, czy 

na okres remontu wyłożyłam je gazetą – 

uśmiecha się Amelia. Tymczasem to cząstka 

starannie zaprojektowanej całości, podobnie 

jak olbrzymie fotele. Każdy waży 80 kg. Amelia 

wypatrzyła je w Anglii. – Takie fotele 

wykorzystuje się we fryzjerstwie męskim, 

ponieważ są przystosowane do golenia. Mają 

zagłówki, odchylają się do tyłu. Klient rozciąga 

się wygodnie, nie boli go kark, a ja mogę 

swobodnie pracować. 

Trendy kołem się toczą 

Strzyżenie brody staje się coraz bardziej 

popularne, bo wróciła moda na męski zarost. 

Amelia zwraca uwagę, że w większych miastach 

tzw. barber-shopów przybywa jak grzybów po 

deszczu. W Polsce kojarzą się z usługami 

golarzy w dawnych czasach. – To miejsca, gdzie 

– poza ułożeniem fryzury – można się ogolić. 

Obserwujemy zatem powrót do tradycji, bo 

kiedyś panowie zarostu nie usuwali w domu, 

za to raz w tygodniu udawali się do golarza. 

Tam, po nałożeniu pianki, dawali się zgolić 

brzytwą, na gorące ręczniki – opowiada Amelia. 

Mężczyźni, którzy brodę noszą od dawna, 

zwykle wiedzą jak ją przystrzyc. Jednak 

podążający za trendami, którzy dopiero teraz 

wybrali dla siebie ten styl, potrzebują czasem 

pomocy. – Broda to też włosy, więc wymaga 

pielęgnacji - podobnie jak fryzura na głowie. 

Gdzie: 

ul. armii krajowej 71, 

Tychy 

Kiedy: 

wt.-pt: 10-18 

sob.: 8-14 

Kontakt: 

tel.: 513 745 044 

Facebook: 

Fryzjer-MĘski 

Jeśli wziąć pod uwagę uczesanie, Amelia 

wyróżnia trzy typy klientów. Z jednej strony 

znajdują się panowie odporni na trendy – 

tę samą fryzurę, sprawdzoną i wygodną, 

noszą od lat. Inni chcieliby coś odświeżyć, 

ale do końca nie wiedzą co. Wreszcie, jest 

kategoria mężczyzn, którzy do salonu 

przychodzą zdecydowani, ze zdjęciem. – To 

ułatwia mi sprawę, bo nie każdy potrafi 

wyjaśnić, o jaki efekt mu chodzi. Unikamy 

wtedy m.in. wieloznaczności stwierdzenia 

„chcę na krótko”. Zdjęcie zazwyczaj 

przedstawia piłkarza albo celebrytę – wylicza 

Amelia. Nie dostrzega natomiast wpływu 

opinii partnerek na preferencje panów w 

zakresie pożądanej fryzury. A przynajmniej 

oni sami się z tym nie zdradzają. 

To nie moja głowa 

- Jestem raczej wsłuchana w klienta. Nie 

narzucam mu swojej wizji. Jeśli fryzura, którą 

klient pokazuje na zdjęciu jako wzorcową, jest 

na jego włosach niemożliwa do osiągnięcia, 

informuję go o tym uczciwie i proponuję realną 

modyfikację. Jeżeli z kolei ktoś ustnie opisze 

mi uczesanie, o jakie mu chodzi, ja wolę 

poświęcić więcej czasu, ścinając włos z długości 

stopniowo i dając klientowi czas na sygnał 

„stop!” – mówi Amelia. Robi tak nawet 

wówczas, gdy sama od razu ścięłaby więcej. 

– Zawsze pamiętam, że to decyzja klienta, nie 

moja. Fryzura w finalnym efekcie ma 

odpowiadać temu, co wyobrażał sobie klient. 

Inaczej jest oczywiście wtedy, gdy mężczyzna 

od razu mówi, że zdaje się na Amelię. – Nie 

wierzę jednak w coś takiego jak gotowy „katalog 

fryzur”, z którego można by wybierać. Trzeba 

uwzględnić indywidualne preferencje klienta 

i specyfikę włosa. 

Lata spędzone na strzyżeniu panów w 

wielokulturowym środowisku Londynu 

sprawiły, że Amelia miała okazję pracować na 

różnego rodzaju czuprynach z Europy i Azji. 

Daje sobie radę także z zabiegami na włosach 

kędzierzawych. Czy to ma szansę przydać się 

w Tychach? Okazuje się, że tak. Całkiem 

niedawno za pośrednictwem Facebooka dostała 

pytanie od partnerki Afrykańczyka, czy poradzi 

sobie z taką fryzurą. – Największym 

wyzwaniem dla fryzjera są jednak zawsze 

cienkie i proste włosy – zaznacza. – To one 

pozwalają pokazać prawdziwe umiejętności 

lub obnażyć ich brak. 

„Let’s talk about sex” 

Sex (ang. płeć) to oczywiście nieodłączny 

temat w przypadku młodej kobiety 

prowadzącej męski salon fryzjerski. Co na to 

sama Amelia? – W Polsce zawód fryzjera 

wybierany jest zwykle przez panie. Być może 

dlatego, że typowo męskich salonów jest tu 

jak na lekarstwo. Tymczasem w Anglii w 

salonie męskim byłam jedyną strzygącą 

kobietą. Kiedy Fryzjer Męski trochę się 

rozwinie, Amelia planuje kogoś zatrudnić i 

– z dużym prawdopodobieństwem – będzie 

to właśnie mężczyzna. Klienci będą mogli 

wówczas wybrać, komu powierzyć kształt 

nowej fryzury. 

Zapytana o grono znajomych Amelia 

przyznaje jednak, że więcej w nim koleżanek 

niż kolegów. – Można powiedzieć, że po pracy 

sobie „odbijam”! – śmieje się Amelia. 

Ile godzin ma tydzień 

Czwartki są najluźniejsze. Wtedy przychodzi 

najmniej klientów. Dlaczego? Amelia wzrusza 


22 

FRYZJERSTWO 


aMELia sPYRa 


ramionami. – Ci, co chcieli się obciąć w 

tygodniu, już to zdążyli zrobić. A ci, co chcą 

fryzurę na weekend, przyjdą w piątek lub w 

sobotę. W Anglii prawidłowość była taka 

sama. 

– W ciągu doby wizyty panów u Fryzjera 

Męskiego rozkładają się w sposób naturalny. 

Dzięki zniżce dla emerytów w określonych 

godzinach zjawiają się oni przed południem, 

a druga część dnia wykorzystywana jest przez 

pracujących mężczyzn – wyjaśnia mechanizm 

Amelia. Rabat przewidziany jest też dla 

chłopców w wieku do lat 12. 

Spełnione marzenia 

Amelia uchyla rąbka prywatności. – Z Anglii 

wróciliśmy z mężem na miesiąc przed 

terminem narodzin naszej córeczki, Natalki. 

Ważne było dla nas, żeby mała wychowała 

się w kompletnej rodzinie, blisko dziadków. 

Teraz dla Amelii nadszedł czas na spełnienie 

drugiego marzenia, którym od zawsze był 

własny salon fryzjerski. – W pierwszym 

miesiącu od otwarcia Fryzjera Męskiego na 

drugie cięcie zdążyło już wrócić dwóch 

klientów. Jestem szczęśliwa, bo traktuję to 

jako ocenę mojej pracy. Wszystkich 

Czytelników MIASTO GRA serdecznie 

zapraszam do skorzystania ze specjalnego 

rabatu. Do zobaczenia! g AS 

Fryzjer Męski zaprasza wyłącznie panów. 

Można tu nadać nowy kształt swojej fryzurze, 

a także wypielęgnować zarost. 

Salon prowadzi Amelia Spyra. 

Ra BaT 

dla Cie bie! 

12,99zł 

cena za strzyżenie 

(niezależnie od wieku Klienta) 

Ważny: 01.08-31.08.2015 

Na hasło: „MIASTO GRA”


ROZRYWkA 

23

24 

pRawo 

MIaSTo GRa sierpień 2015 redakcja@miastogra.com 

Konsument w sieci 

Robert Żurawski 

ARCHIWUM PRYWATNE 

Będzie Pan zadowolony! 

– taką deklarację słyszymy 

często podczas zakupów. 

Sprzedawcy sprzętu RTV, 

AGD i innych urządzeń zapewniają 

z uśmiechem na 

ustach, że sprzęt jest niezawodny 

i że z nabytku będziemy 

cieszyć się przez 

długie lata. Czy jednak w 

praktyce potem tak zawsze 

jest? Handlowcy zwykli zachwalać 

swój towar, wmawiając 

klientom cokolwiek 

ci zechcą usłyszeć, byle tylko 

wyszli ze sklepu przez 

kasę. Kiedy zaś dochodzi 

do uszkodzenia sprzętu czy 

– nie daj Boże – poważnej 

awarii, klient z problemem 

zazwyczaj zostaje sam. 

Udając się na zakupy 

warto zachować czujność i 

pamiętać o prawach, które 

nam przysługują. W niniejszym artykule zwrócę uwagę na wybrane 

uprawnienia konsumentów oraz na to, o czym podczas zakupów koniecznie 

należy pamiętać. 

Po pierwsze, do sklepu wybierajmy się mając sprecyzowane, co 

konkretnie chcemy kupić. W Internecie zweryfikujmy wcześniej 

opinie o danym produkcie i sprawdźmy cenę. Sprzedawcy często stosują 

haczyki, na które niezorientowani klienci dają się złapać: Ta cena 

jest tylko do dzisiaj! Ta promocja obowiązuje jedynie na ten model! 

Tego typu zapewnienia powinny zwiększyć naszą czujność, zdarza 

się bowiem, że sprzedawca ma nam sprzedać – a w zasadzie „wepchnąć” 

– konkretny model, dlatego że taka jest polityka sklepu czy producenta. 

Przykładowo, gdy do sprzedaży wchodzi nowa linia produktów, 

sprzedawca ma za zadanie wyprzedać najpierw stare modele 

i takie w pierwszej kolejności będzie polecał klientom. Druga ważna 

kwestia to weryfikacja ceny. Czasami „wielkie promocje” wcale nie 

są tak atrakcyjne, jak się wydają – dlatego warto porównać ceny. 

W skrajnych przypadkach różnica w cenie tego samego produktu w 

różnych sklepach może sięgać kilkudziesięciu procent. 

Sprawdźmy też wiedzę sprzedawcy o interesującym nas produkcie 

– zapytajmy o różnice między dostępnymi modelami. Nie bójmy się 

poprosić o prezentację poszczególnych funkcji w sklepie. Sprzęt pokazowy 

nie jest tylko po to, aby ładnie wyglądał, ale przede wszystkim, 

żebyśmy mogli go wypróbować jeszcze przed zakupem. 

Gdy już zdecydujemy się na transakcję, pamiętajmy o zachowaniu 

paragonu. To niezwykle ważne, gdyż w świetle prawa właśnie paragon 

lub faktura stanowią dowód zakupu. Warto pamiętać, że także konsument 

niebędący przedsiębiorcą jest uprawniony, aby domagać się 

faktury za zakupiony towar. 

Jeśli kupujemy coś przez Internet, na pokazie, a także w domu podczas 

wizyty przedstawiciela, to przysługuje nam czternaście dni na 

odstąpienie od umowy i to bez podania przyczyny, a sprzedawca ma 

bezwzględny obowiązek przyjęcia towaru i zwrotu pieniędzy. W takim 

wypadku musimy tylko wypełnić formularz i po prostu oddać towar. 

Co ciekawe, jeżeli sprzedawca nie poinformuje nas o naszym prawie, 

czas na odstąpienie od 

umowy wydłuża się do 

dwunastu miesięcy. 

Warto także pamiętać 

o przysługujących nam 

uprawnieniach z tytułu rękojmi 

oraz gwarancji. To 

dwa różne pojęcia. Rękojmia 

jest odpowiedzialnością 

sprzedawcy za wady rzeczy 

sprzedanej. Gwarancji natomiast 

z reguły udziela producent 

danego produktu. 

Warto sprawdzić warunki 

gwarancji, gdyż producent 

może je dowolnie kształtować. 

To, że produkt objęty 

jest gwarancją, to jedna sprawa, 

a druga – znacznie 

ważniejsza – jaki jest zakres 

gwarancji. Jeśli producent 

nie określił warunków gwarancji, 

wówczas zastosowanie 

mają przepisy kodeksu 

cywilnego. 

Korzystając z rękojmi 

możemy żądać usunięcia 

wady (czyli naprawy), wymiany towaru na nowy, obniżenia ceny lub 

– gdy wada jest istotna – zwrotu pieniędzy. Jeśli sprzedawca nie zgodzi 

się z naszym wyborem, może zaproponować inne rozwiązanie, lecz w 

sytuacji gdy towar już był naprawiany, a wciąż ma wadę, albo też nie 

został naprawiony, mamy prawo domagać się obniżenia ceny lub zwrotu 

pieniędzy. W takim przypadku sprzedawca nie może odmówić spełnienia 

tych żądań. Pragnę również zwrócić uwagę, że jeżeli produkt ma 

bardzo długi termin przydatności (np. 2025 r.), to nasze uprawnienia 

wynikające z rękojmi możemy realizować przez cały ten okres. 

Nowe przepisy wywołały rewolucję w reklamacji żywności. Wcześniej 

na taką reklamację były trzy dni, a obecnie dwa lata. Oczywiście trzeba 

mieć na uwadze datę przydatności produktu, jego przeznaczenie oraz 

warunki przechowywania. Ze spraw większego kalibru, na mocy 

aktualnej regulacji prawnej wydłużony został też okres rękojmi przy 

zakupie nieruchomości. Przed nowelizacją przepisów termin rękojmi 

upływał po trzech latach, a od 25 grudnia 2014 r. dopiero po pięciu. 

Co istotne, konsument ma prawo wyboru, czy skorzysta ze swoich 

uprawnień wynikających z gwarancji czy z rękojmi, dlatego przed podjęciem 

decyzji warto przeanalizować, co jest korzystniejsze w konkretnym 

przypadku. Moim zdaniem, co do zasady korzystniejsza jest dla 

konsumenta rękojmia, gdyż sprzedawca nie może zmienić wynikających 

z niej naszych uprawnień. W przypadku gwarancji – jak już wspomniałem 

– gwarant może jej warunki kształtować w zasadzie dowolnie, 

co nie zawsze jest dla nas korzystne. 

W podsumowaniu rekomenduję Czytelnikom, aby rozważnie dokonywali 

zakupów, porównywali ceny, nie wierzyli bezgranicznie w 

zapewnienia sprzedawców, zapoznawali się z opiniami o danym produkcie, 

a po zakupie pamiętali o swoich prawach. W razie pytań i wątpliwości 

na pewno też warto zasięgnąć porady prawnika. g 

Robert Żurawski jest magistrem prawa. Ukończył Uniwersytet Śląski. 

Naukowo interesuje się głównie prawem cywilnym, handlowym 

i karnym. Mieszka w Tychach.

miasto gra sierpień 2015 redakcja@miastogra.com 

rEKLama 

25

26 

ZDROWIE 


Zdrowe koktajl party 

Katarzyna Warzocha 

Niektóre mity dotyczące zdrowia są bardzo 

stare, jak choćby niezbita pewność, że aby 

pozbyć się tzw. jęczmienia na oku, najlepiej 

dać sobie do niego napluć albo rozłożyć na 

oku papkę ze zmiażdżonych much. Określone 

przekonania wdrukowane w podświadomość 

są dla nas wygodne, bo zwalniają z konieczności 

prowadzenia nużących analiz każdego dnia. 

Dzięki nim sami wiemy, co „dobre i zdrowe”, 

ale... no właśnie. Czasem możemy się mylić. 

Za oknem piękna pogoda, a zatem pora 

wydaje się wyśmienita: dziś odczaruję modne 

koktajle. Wszędzie ich pełno. Co ciekawe, 

im gorzej wyglądają, tym większe budzą 

pożądanie. Najwyraźniej kojarzą się wtedy 

z produktem naturalnym, czyli zdrowym. 

W rezultacie, najbardziej popularne są koktajle 

zielone lub w kolorze psiej kupy, a ich 

wypicie zapewnia wrażenia niczym z survivalu. 

Warto jednak zacisnąć powieki 

i przełknąć miksturę, bo przecież „koktajl 

to samo zdrowie”. Prawda?... 

No właśnie: niekoniecznie prawda. 

Znakomita większość koktajli przygotowywana 

jest na bazie mleka lub – w zdrowszej odsłonie 

– na kefirze. Niestety, z dużym prawdopodobieństwem 

żadna z tych wersji nie jest 

w pełni zdrowa. Nieustannie toczą się spory 

na temat właściwości mleka krowiego i jego 

przetworów oraz ich wpływu na organizm 

człowieka. Zgłębiając ten temat, trafiłam na 

tyle samo publikacji wychwalających właściwości 

odżywcze mleka krowiego, co dowodzących, 

że jest ono szkodliwe, a kazeina w mleku 

zawarta stanowi jedną z najbardziej niekorzystnych 

dla zdrowia substancji, jakie 

kiedykolwiek odkryto (T. Colin Campbell: 

„Widelec zamiast noża” i „Nowoczesne zasady 

odżywiania”). W takim razie, czym krowie 

mleko w koktajlu zastąpić? 

Pierwszym zamiennikiem, jaki przychodzi 

do głowy jest mleko sojowe. W 

porządku. Załóżmy, że kupiliśmy mleko sojowe 

od sprawdzonego producenta i że 

zostało wyprodukowane na bazie soi 

niemodyfikowanej genetycznie. Koktajl jest 

pyszny, ma dużo białka i witamin z grupy B, 

a deficyt wapnia da się uzupełnić dodając 

ziarna sezamu. Należy jednak pamiętać, że 

możemy przyjąć bezpiecznie co najwyżej 50 g 

soi dziennie, ponieważ zawiera tioglikozydy, 

tj. związki chemiczne, które upośledzają pracę 

tarczycy. Długotrwałe ich spożywanie może 

doprowadzić do wola tarczycy. Ponadto, koktajlem 

sojowym nie poczęstujemy dojrzewającej 

latorośli płci męskiej, gdyż soja zawiera 

fitoestrogeny, w ludzkim organizmie działające 

podobnie do estrogenów. Jeśli weźmiemy 

pod uwagę ten fakt, nie tylko młodzieńcy, 

Dorota Ziętek 

ale również dojrzali panowie soją przesadnie 

zajadać się nie powinni – nawet w dobie gender! 

Co zatem począć? Jak żyć? Przestawić się 

na koktajle robione na wodzie? Niekoniecznie 

musi być aż tak drastycznie. Doskonałą bazę, 

zdrową i bezpieczną, stanowi mleko 

migdałowe. Migdały niwelują ryzyko 

napadów głodu, łagodzą stres, a także obniżają 

poziom cholesterolu i cukru we krwi. 

Ponadto, zawierają witaminy B2, B3, E oraz 

potas i nienasycone kwasy tłuszczowe. Warto 

także pamiętać, że jedzenie migdałów stymuluje 

wzrost włosów i paznokci. 

Inną, równie dobrą alternatywą będzie 

mleko owsiane, ryżowe, z quinoa lub – moje 

ulubione – słodkie, z lekko orzechową nutą, 

mleko z prosa. Polecam. Smacznego i na 

zdrowie!g 

Katarzyna Warzocha to mistrz protetyki 

słuchu od 13 lat, ze specjalizacją 

z zakresu obiektywnych badań słuchu. 

Pomaga pacjentom w każdym wieku wrócić 

do pełnej sprawności słuchowej, 

a odpowiednie badania wykonuje 

już noworodkom. Pracuje w Tychach 

w sklepie medycznym, gdzie dopasowuje 

aparaty słuchowe. Prywatnie zainteresowana 

zdrowym żywieniem i trybem życia 

zapewniającym witalność.

MIASTOGRA-2.pdf

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?