Duchacz nr 38

Duchacz – Nr 38/2014
Boże Miłosierdzie jako dar powołania...
Bóg jest miłosierny, o czym każdy wierzący
wiedzieć powinien. Dla większości
oznacza to, że Ojciec nam przebacza. Miłosierdzie
Boże to coś więcej – to zachęta
do zainteresowania się najmniejszymi i najuboższymi.
Księdzem chciałem być od najmłodszych
lat. Bardzo imponował mi proboszcz mojej
rodzinnej, wiejskiej parafii. Człowiek ten
cieszył się zawsze dużym szacunkiem, często
się śmiał i potrafił bawić towarzystwo.
Miał bardzo dobry kontakt z dziećmi i młodzieżą,
a jego oczkiem w głowie byli ministranci.
Pragnąłem być takim, jakim był on
– według mnie – idealnym kapłanem.
Przez kilka ostatnich lat często rozmawiałem
z Panem Bogiem o moich planach,
podkreślając przy tym, że to On decyduje,
że nie moja, ale Jego wola jest istotna.
Parę dni po maturze uczestniczyłem
w rekolekcjach Odnowy w Duchu Świętym.
Stałem wtedy na rozdrożach życiowych
decyzji. Trzeba było określić, co dalej,
jakie studia, a ponieważ uchodziłem za
osobę niezdecydowaną, to też pomysłów
na siebie miałem wiele, ale dominowało
kapłaństwo. Odpowiedź przyszła sama
i to w ciągu dwóch dni. Pierwszego Duch
Święty uświadomił mi, że Pan chce, bym
podjął posługę kapłańską. Drugiego dnia
uświadomiłem sobie, iż Ziemia ma tak wielu
mieszkańców, a tak mały procent ludzkości
zna Chrystusa. Te myśli poruszyły mną
do głębi, zrozumiałem, że moje powołanie
to zakonna wspólnota misyjna.
Podobno w życiu pewne są tylko dwie
rzeczy – podatki i śmierć. Ja dodałbym
jeszcze powołanie. Kiedy odnajdujesz
Boży dar, który jest przypisany właśnie tobie,
wtedy nie ma i nie było w twojej historii
nic pewniejszego. Kiedy wiesz, co robić,
gdzie iść, czujesz spokój. Znam kapłanów,
którzy walczyli ze swoim przeznaczeniem
z różnych powodów i w różny sposób. Walkę
kończyli w seminariach diecezjalnych
czy zakonnych. Co ciekawe, nie przegrali
jej, ale się poddali woli Bożej, dostępując
przez to ogromnej łaski dawania Chrystusa
swoim kapłaństwem. Wcześniej uważali,
że są szczęśliwi, jednak takimi stali się
dopiero, gdy przyjęli wolę Ojca. Gdybym
miał wyrazić w dwóch słowach, czym jest
moje powołanie, powiedziałbym: szczęście
i pewność.
Na początku swojej drogi wiedziałem
o duchaczach tylko tyle, że głoszą Ewangelię
tam, gdzie Chrystus jest czymś obcym.
Poczułem wtedy ogromne pragnienie
wstąpienia do Zgromadzenia Ducha Świętego.
Moja rodzina i znajomi dziwili się, że
nie wybrałem oblatów, salwatorianów czy
kombonianów, ponieważ na Śląsku mało
kto zna duchaczy. Wtedy zawsze odpowiadałem:
to nie ja wybrałem. To Duch Święty,
to On mnie wybrał.
Powołanie to znak Boży!
18