Duchacz nr 38

Duchacz – Nr 38/2014
Apostolat – altruizm,
obowiązek czy zaangażowanie w duchu Miłosierdzia Bożego?
Coroczną praktyką podczas formacji
w seminarium jest tzw. apostolat. Klerycy
podejmują się w konkretnym dniu, ale
dwa razy w miesiącu, systematycznego
uczęszczania do wybranej przez siebie
instytucji społecznej, grupy osób czy
choćby jednej, w celu niesienia pomocy
w obowiązkach, pracy czy wspólnego
spędzenia czasu. Chcemy, żeby nikt nie
czuł się samotny ani opuszczony.
Dla każdego z nas, kleryków, jest to
niejako obowiązek wynikający z planu
i regulaminu naszego Zgromadzenia,
jednak miejsce i sposób realizacji zależny
jest w dużej mierze od nas samych,
ponieważ przełożeni przychylają się do
naszych wyborów, czyli gdzie i jak podejmujemy
apostolat.
Poniekąd obowiązek, ale jak wcześniej
wspomniałem, wynika on tylko
z założenia i planu naszego seminarium,
ponieważ charakter i specyfika duchackiego
charyzmatu sprawia, że dla każdego
z nas apostolat to jedna z form
przygotowywania się do pracy misyjnej
wśród potrzebujących.
Można by w perspektywie Roku Miłosierdzia
pokusić się o stwierdzenie,
iż taki rodzaj wychodzenia do ludzi
jest jakby uczynkiem miłosierdzia lub
wzniosłą postawą altruistyczną, jednak
to czym się zajmujemy, jest dla nas
z jednej strony nowym doświadczeniem,
a z drugiej wejściem w otaczającą
nas rzeczywistość. Oznacza to dla mnie
osobiście, że choć nigdy wcześniej nie
pomagałem wydawać posiłków w jadłodajniach
dla ubogich, co jest dla mnie
nowym przeżyciem, moim apostolatem,
to właśnie z drugiej strony ubóstwo
i głód to rzeczywistości, które dostrzegam
i doświadczam, może nieznacznie,
ale praktycznie codziennie, choćby
w drodze na uczelnię, gdy na ulicy spotykam
osoby żebrzące, głodne czy bez-