Spis Treści

Robert Kowalczyk 

Spis Treści 

I. Biedny chłopiec w grobie .............................................................................................. 3 

A. Wprowadzenie .......................................................................................................................... 3 

B. Rozwinięcie ............................................................................................................................... 3 

C. Zakończenie .............................................................................................................................. 5 

II. Chłop i Diabeł................................................................................................................ 6 


B. Rozwinięcie ............................................................................................................................... 6 

C. Zakończenie .............................................................................................................................. 7 

III. Czerwony Kapturek ....................................................................................................... 8 


B. Rozwinięcie ............................................................................................................................... 8 

C. Zakończenie ............................................................................................................................ 10 

2


I. Biedny chłopiec w grobie 1 

A. Wprowadzenie 

D 

awno temu żył sobie pewien ubogi pastuszek, któremu zmarł ojciec i matka. 

Władze oddały go do domu pewnego bogatego człowieka, który miał go karmić 

i wychować. Człowiek ten i jego żona zło mieli w swych sercach, przy całym 

swym bogactwie byli chciwi i zawistni, złościli się, gdy ktoś kęs z ich chleba do ust włożył. 

Cokolwiek biedny chłopczyk nie robił, dostawał mało do jedzenia, razów jeno dostawał 

więcej 

B. Rozwinięcie 

Pewnego dnia miła paść kwokę z jej kurczętami. Polazła jednak ze swymi młodymi 

między krzewy żywopłotu, w tym samy momencie jastrząb wystrzelił w dół i porwał ją 

w powietrze. Chłopak krzyczał co sił "Złodziej, złodziej, łotr." Ale na cóż się to zdało? 

Jastrząb nie oddał swego łupu. Chłop usłyszał hałas, przybiegł, a gdy zrozumiał, że stracił 

kurę. wpadł we wściekłość i tak złoił chłopcu skórę, że nie mógł się ruszyć przez parę dni. 

Musiał teraz paść kurczęta bez kury, ale bieda z tym była jeszcze większa, bo jedno lazło tam 

inne znów tam. Pomyślał sobie więc, że mądrze by było, gdyby je sznurkiem związał, bo 

wtedy jastrząb nie mógłby ukraść żadnego. Był jednak w wielkim błędzie. Po paru dniach, gdy 

od tej bieganiny i głodu zasnął, przyleciał ów drapieżnik i złapał jedno z kurcząt, a ponieważ 

wszystkie były do niego przywiązane, porwał w dal i te, usiadł na drzewie i je połknął. Chłop 

właśnie wrócił do domu, a gdy zobaczył nieszczęście, wygarbował chłopcu skórę tak 

bezlitośnie, że musiał leżeć w łóżku przez wiele dnie. 

Rysunek 1 „Chłop” 

Kiedy znów stanął na nogi, rzekł chłop do niego: "Jesteś dla mnie za głupi jak na 

pastucha. Będziesz więc służył jako posłaniec." Wysłał go wnet do sędziego, by zaniósł mu 

1 http://jababox.w.interia.pl/InteriaSent/ 

3


kosz pełen winogron, dał mu jeszcze list. Po drodze chłopaka dręczył głód i pragnienie tak 

okrutnie, że zjadł dwa grona. Sędziemu zaniósł kosz, lecz gdy ten przeczytał list i policzył 

grona, rzekł: "Brakuje dwóch!" Chłopiec wyznał szczerze, że zjadł brakujące trapiony głodem 

i pragnieniem. Sędzia napisał list do chłopa i zażądał jeszcze raz tyle winogron. Także tym 

razem chłopiec je zanieść wraz z listem. Gdy znowu poczuł okropny głód i pragnienie, nie 

mógł zrobić nic innego jak tylko znowu zjeść dwa grona. Tym razem jednak wyjął z kosza list, 

położył go pod kamieniem i usiadł na nim by listu nie można było dostrzec i nie mógł go 

zdradzić. Sędzia mimo tego postawił go z powodu dwóch brakujących sztuk na baczność. 

"Ach," rzekł chłopiec, "Skąd o tym wiecie? List nie mógł nic zdradzić, bo go przedtem pod 

kamień położyłem." Sędzia uśmiał się z jego prostoty i wysłał chłopu list, w którym go 

upomniał, aby biednemu chłopcu dawał więcej jadła i picia, by go nauczył co dobre, a co złe. 

"Zaraz ci pokażę różnicę," rzekł zatwardziały człowiek, "Chcesz jeść, to musisz 

pracować, a jak zrobisz coś złego, będą uczyć cię baty." Następnego ranka zagonił go do 

ciężkiej roboty. Miał naciąć parę snopów słomy na żarcie dla koni. Chłop zagroził mu: "Za 

pięć godzin, " rzekł, "wracam. Jeśli ze słomy nie natniesz sieczki, zerżnę ci skórę tak, że się nie 

ruszysz." Chłop pojechał ze swoją żoną, parobkiem i dziewką na jarmark i nie zostawił 

chłopcu nic prócz malutkiego kawałka chleba. Chłopiec stanął przed sieczkarnią i zaczął 

pracować z całych sił. Zrobiło mu się gorąco, zdjął więc surdut i rzucił na słomę. W strachu, 

że nie zdąży, ciął i ciął aż w zapale pociął niechcący razem ze słomą swój surdut. Zbyt późno 

dostrzegł nieszczęście by dało się jeszcze naprawić. "Ach, " zawołał, "teraz to już koniec ze 

mną. Zły chłop nie groził mi na darmo. Jak wróci i zobaczy, co zrobiłem, zerżnie mi skórę na 

śmierć. Lepiej sam wezmę sobie życie. 

Chłopiec słyszał raz, jak żona chłopa mówiła: "Pod łóżkiem mam garnek z trucizną." 

Rzekła tak jednak, by łakomczuchów trzymać z daleka, bo w środku był miód. Chłopiec wlazł 

pod łóżko, wyciągnął garnek i zjadł wszystko. "Nie wiem, " rzekł, "ludzie mówią, że śmierć 

jest gorzka, a mi smakuje słodko. Nie dziw, że żona chłopa tak często życzy sobie śmierci." 

Usiadł na stołeczku i gotów był umrzeć. Lecz zamiast słabnąć wzmocnił się od pożywnej 

strawy. "To chyba nie była trucizna," powiedział, "ale chłop raz powiedział, że w skrzyni na 

ciuchy leży flaszka z trutką na muchy. To na pewno prawdziwa trucizna i przyniesie mi 

śmierć." Lecz to nie była trutka na muchy a węgierskie wino. Chłopiec wyciągnął flaszkę i ją 

opróżnił. "Ta śmierć też jest słodka, " rzekł, lecz wkrótce wino poczęło uderzać mu do głowy 

i go oszołamiać. Myślał, że zbliża się koniec. "Czuję, że umrę, "powiedział, "Pójdę pod kościół 

szukać sobie grobu." Zataczając się odszedł Gdy doszedł już do kościoła, położył się do 

świeżo wykopanego grobu. Wciąż tracił zmysły. W pobliżu stała gospoda, gdzie świętowano 

4


wesele. Gdy usłyszał muzykę, myślał, że jest już w raju, aż wreszcie stracił wszystkie zmysły. 

Chłopiec już się nie obudził. żar gorącego wina i zimna rosa nocy odebrały mu życie. Pozostał 

w grobie, który sam sobie wyszukał. 

C. Zakończenie 

Gdy chłop dowiedział się o śmierci chłopca, wystraszył się. Bał się, że stanie przed 

sądem. Strach ogarnął go okrutny, że nieprzytomny padł na ziemię. Przed piecem stała żona 

z patelnią pełną smalcu. Pobiegła mu z pomocą, lecz ogień uderzył w patelnię i obiął cały 

dom. Po paru godzinach leżał już w popiele. Lata, które pozostały im do śmierci, spędzili 

udręczeni wyrzutami sumienia w biedzie i nędzy. Więcej o bajkach dowiesz się na [1]. 

5


II. Chłop i Diabeł 2 


B 

ył sobie raz mądry a szelmowski chłopek, o którego psotach można by wiele prawić. 

Najpiękniejsza zaś historia opowiada jak z diabła zrobił błazna. 


Chłopek uprawiał raz pole i już szykował się do domu, gdy zapadł zmierzch. Na środku 

swego pola zobaczył wtem kopiec ognistych węglików. Podszedł do niego galancie 

zadziwiony, a tam na górce żaru siedzi mały czarny diabeł. "Siedzisz pewnie na skarbie, " rzekł 

chłopek. "A jakże," odrzekł diabeł, "na skarbie, w którym jest więcej złota i srebra, niż 

widziałeś w życiu." - "Skarb leży na moim polu i należy do mnie, " rzekł chłopek. "Będzie 

twój", powiedział diabeł, "jak mi oddasz połowę tego, co przez dwa lata to pole z siebie wyda: 

złota mam dosyć, pragnę zaś owoców tej ziemi." Chłopek zgodził się na ten handel. "Abyśmy 

się nie kłócili przy podziale," rzekł, "do ciebie będzie należało to, co jest nad ziemią." 

Rysunek 2 „Diabeł 

Diabłu się to spodobało, lecz chytry chłopek zasiał buraki. Gdy nadszedł czas żniw, pojawił 

się diabeł. Przyszedł po swoją dolę, lecz nie znalazł nic prócz żółtych suchych liści, a chłopek, 

zupełnie zadowolony, wykopywał swoje buraki. 

"Tym razem ty miałeś korzyść", rzekł diabeł, "ale następnym razem tak nie będzie. Twoje jest 

to, co rośnie nad ziemią, a moje co jest pod." - "Zgoda," odpowiedział chłopek. 

Gdy naszedł czas siewu, chłopek nie zasiał buraków, lecz pszenicę. Kiedy ziarno było już 

dojrzałe, chłopek poszedł na pole i ścinał pełne kłosy aż do samej ziemi. Gdy przyszedł 

diabeł, nie znalazł nic prócz ścierniska i zapadł się wściekły w swej skalnej otchłani. 


6



"Tak trzeba robić lisa na szaro," rzekł chłopek i poszedł po swój skarb. Więcej o 

bajkach dowiesz się na [2]. 

7


III. Czerwony Kapturek 3 


B 

yła sobie raz mała słodka dzieweczka, którą każdy pokochał, kto ją tylko zobaczył, 

a najbardziej kochała ją babcia, która nie wiedziała wprost, co jeszcze jej dać. 

Pewnego razu podarowała jej kapturek z czerwonego aksamitu, a ponieważ bardzo 

ładnie jej leżał, nie chciała nosić niczego innego. Odtąd nazywano ją więc Czerwonym 

Kapturkiem. Pewnego dnia matka rzekła do dziewczynki. “Chodź, Czerwony Kapturku, masz 

tu kawałek placka i butelkę wina. Zanieś to babci, bo słaba jest i niedomaga. Babcia bardzo się 

ucieszy. Ruszaj w drogę nim nastanie upał, a idź ładnie i nie zbaczaj z drogi, bo inaczej sobie 

kark utrącisz i babcia niczego nie dostanie. A gdy wejdziesz do izby, nie zapomnij powiedzieć 

Dzień Dobry i nie rozglądaj się po wszystkich kątach.” 


“Wszystko będzie dobrze”, powiedział Czerwony Kapturek z ręką na sercu. Babcia 

mieszkała w lesie, jakieś pół godzinki od wioski. Gdy dziewczynka szła przez las, spotkała 

wilka, a ponieważ nie wiedziała, że to takie złe zwierze, wcale się go nie bała. “Dobrego Dnia, 

Czerwony Kapturku”, powiedział. “Piękne dzięki”, odrzekł Czerwony Kapturek. – “A gdzież 

to tak wcześnie, Czerwony Kapturku?” – “Do babci.” – “A co niesiesz pod fartuchem?” – 

“Placek i wino. Wczoraj go piekłyśmy i na pewno chorej babci dobrze zrobi, a wino ją 

wzmocni.” – “Czerwony Kapturku, a gdzie mieszka twoja babcia?” – “Mieszka w lesie, pod 

trzema wielkimi dębami, w domku otoczonym leszczynowym żywopłotem, jakiś kwadrans 

stąd, na pewno wiesz gdzie.”, powiedział Czerwony Kapturek, a wilk pomyślał sobie: 

“To młode delikatne stworzenie, ten tłuściutki kąsek będzie jeszcze lepiej smakował niż 

starucha. Musisz je sprytnie podejść, żeby obie zjeść.” Wilk szedł przez chwilę z Czerwonym 

Kapturkiem, poczym powiedział: “Popatrz, jakie piękne kwiaty rosną wokół nas... 

Czemu się nie rozejrzysz... Widzę, że nie słyszysz, jak ptaszki słodko śpiewają. Idziesz 

tak, jakbyś szła do szkoły, a przecież w lesie jest tak wesoło.” 

Czerwony Kapturek otworzył oczy i zobaczył, jak promienie słońca tańczą poprzez 

liście drzew i że wszystko pełne jest pięknych kwiatów. Pomyślał wtedy: “Babci będzie miło, 

jak jej przyniosę świeży bukiet. Jest jeszcze tak wcześnie, że na pewno przyjdę na czas”, 

i wtedy zboczył z drogi, ruszył w las i szukał kwiatków. A gdy zerwał jednego, pomyślał zaraz 


8


sobie, że troszkę dalej rośnie jeszcze piękniejszy i biegł w jego kierunku zapuszczając się coraz 

to głębiej w las. A wilk szedł prosto do domu babci. Zapukał do drzwi. “Kto tam?” – 

“Czerwony kapturek z plackiem i winem. Otwórz.” - “Naciśnij tylko na klamkę”, zawołała 

babcia, “Jestem tak słaba, że nie mogę wstać.” Wilk nacisnął na klamkę, a drzwi stanęły 

otworem. Nie mówiąc słowa podszedł prosto do łóżka babci i połknął ją. Potem włożył jej 

ubrania, włożył czepek, położył się do jej łóżka i zasunął zasłony. 

Rysunek 3 „Czerwony Kapturek” 

A Czerwony Kapturek biegał za kwiatkami. Gdy zaś już miał ich tyle, że więcej nie 

mógłby unieść, przypomniała mu się babcia. Ruszył więc w drogę do niej. Zdziwił się, że 

drzwi były otwarte, a gdy wszedł do izby, zrobiło mu się jakoś dziwnie i pomyślał: “O mój 

Boże, jakoś mi tu dziś strasznie, a zawsze tak chętnie chodzę do babci.” – poczym zawołał: 

“Dzień Dobry”, lecz nie usłyszał odpowiedzi. Podszedł więc do łóżka i odsunął zasłony. 

Leżała tam babcia z czepkiem głęboko nasuniętym na twarz i wyglądała jakoś dziwnie. “Och, 

babciu, dlaczego masz takie wielkie oczy?” – “Abym cię lepiej mogła widzieć.” – “Och, 

babciu, dlaczego masz takie wielkie ręce?” – “Abym cię lepiej mogła trzymać” – “Ale dlaczego 

masz tak strasznie wielki pysk?” – “Abym cię lepiej mogła zjeść!” – Ledwo to powiedział, 

wyskoczył z łóżka i połknął biednego Czerwonego Kapturka. 

Gdy wilk zaspokoił już swoje łaknienie, z powrotem położył się do łóżka, zasnął i zaczął 

strasznie głośno chrapać. Koło domu przechodził właśnie myśliwy i pomyślał sobie: “Ależ 

ta stara kobieta chrapie. Muszę zobaczyć, czy coś jej nie dolega.” Wszedł więc do izby, a kiedy 

stanął przed łóżkiem, zobaczył w nim wilka. 

“Tu cię mam, stary grzeszniku.”, powiedział, “Długo cię szukałem.”, i już chciał chwycić za 

swoją flintą, gdy przyszło mu do głowy, że przecież wilk mógł pożreć babcię i może dałoby 

się ją jeszcze uratować. Dlatego nie strzelił, lecz wziął nożyce i zaczął rozcinać śpiącemu 

wilkowi brzuch. Kiedy zrobił już parę cięć, zobaczył jak wyziera z niego czerwony kapturek. 

Jeszcze parę cięć i wyskoczyła dzieweczka wołając: “Ach, jak się bałam. Tak ciemno było w 

brzuchu wilka!”, a potem wyszła babcia , żywa, choć nie mogła jeszcze złapać oddechu. 

Czerwony Kapturek szybko przyniósł kamienie i wypełnili nimi brzuch wilka. Kiedy się 

9


obudził, chciał wyskoczyć z domu, lecz kamienie były tak ciężkie, że zaraz martwy padł na 

ziemię. 

I wszyscy byli zadowoleni. Myśliwy ściągnął z wilka skórę i poszedł z nią do domu, 

babcia zjadła placek i wypiła wino, które je Czerwony Kapturek przyniósł, i wyzdrowiała, a 

Czerwony Kapturek pomyślał sobie: “Do końca życia nie zboczysz sama z drogi i nie 

pobiegniesz w las, gdy ci mama zabroni. 

Powiadają też, że kiedyś, gdy Czerwony Kapturek znowu niósł babci wypieki, zagadnął 

go inny wilk i próbował go sprowadzić z drogi. Czerwony Kapturek miał się jednak 

na baczności, poszedł prosto do babci i powiedział jej, że spotkał wilka, co to mu dobrego 

dnia życzył, ale mu źle z oczu patrzyło: “Gdyby to nie było na środku drogi, to by mnie 

pożarł.” – “Chodź”,, powiedziała babcia, “Zamkniemy drzwi, żeby nie mógł wejść.” Wkrótce 

potem zapukał wilk i zawołał: “Otwórz, babciu, to ja, Czerwony Kapturek, przynoszę ci 

ciasto.” Lecz one były cicho i nie otwierały drzwi. Wtedy wilk obszedł cichaczem parę razy 

dom, by w końcu wskoczyć na dach. Chciał tam czekać do wieczora, gdy Czerwony Kapturek 

będzie wracał do domu, skradać się za nim i ciemności go pożreć. Ale babcia odgadła jego 

plany. Przed domem stało wielkie kamienne koryto. Babcia powiedziała do dziecka: “Weź 

wiadro, Czerwony Kapturku. Wczoraj gotowałam kiełbasę w tej wodzie, Zanieś ją do koryta.” 

Czerwony Kapturek nosił wodę tak długo, aż koryto było pełne. Wtedy zapach kiełbasy 

zaczął unosić się do góry wilkowi przed nosem. Zaczął węszyć i łypać oczami w dół, wreszcie 

tak wyciągnął szyją,, że dach zaczął usuwać mu się spod nóg, spadł z dachu, dokładnie 

do wielkiego koryta z wodą i utopił się. 


Czerwony Kapturek zaś wesoło poszedł do domu, nikt więcej nie czynił mu nic złego. 

Więcej o bajkach dowiesz się na [3]. 

10


Bibliografia 

[1] http://jababox.w.interia.pl/InteriaSent/ 



11


Spis Rysunków 

Rysunek 1 „Chłop”................................................................................................................ 3 

Rysunek 2 „Diabeł................................................................................................................. 6 

Rysunek 3 „Czerwony Kapturek” ......................................................................................... 9 

12

Spis Treści

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?