Amikeco Norde-Sude Amitié nord-sud

Nia reveno al la ĉefurbo kaj familio Hernández-
Pridybailo similis al reveno hejmen. Estis festo.
Fakte, estis la 8a de marto, tago de la virinoj.
Galina preparis bongustan kukon kaj, manĝante,
trinkante teon, babilante, ni pasigis la vesperon.
Nian lastan tagon ni pasigis en la urbo-centro kaj
en belega muzeo pri jado kaj historio de Kostariko.
La sekvan tagon ni reiris Montrealon, kaj
Normando aliĝis al grupo de birdŝatantoj el
Kebekio kaj plu vojaĝis dum du pliaj semajnoj.
Veninte hejmen, mi bone memoras Kostarikon kaj
proksimigas ĝin al familianoj kaj geamikoj per tipaj
manĝoj, kiujn ni ŝatis : fazeolo kun rizo laŭ
kostarika maniero nomata gallo pinto, kuirbanano,
kun aldono de ovaĵo, fiŝaĵo aŭ kokaĵo.
Kompreneble, koriandro nepre necesas, por ke la
gusto estu tipa. Tia kutima manĝo sur telero
nomiĝas casado. Post la manĝo mi servas ruĝan
teon el « floro de Jamajko », kiun donacis al mi
Galina ; ĝi estas trinkaĵo acideta, saniga kaj
vitaminplena.
Estas certe, ke, dum ni manĝas ĉi tie kaj rakontas
pri niaj spertoj en Kostariko al nordanoj, niaj
pensoj kaj dankemaj sentoj ĉiam reiras suden al
niaj geamikoj. Adiaŭante niajn geamikojn, niajn
gastigantojn, ni promesis unuj al la aliaj, ke ni
denove renkontiĝos. Kompreneble, ni ne scias nun
kiam kaj kie…
Vere, nia amikeco norde-sude havas sian ĉarmon.
23