lkel 2. Sayı

Mustafa Kemal ATATÜRK
Ey Türk Gençliği!
Birinci vazifen, Türk istiklâlini, Türk Cumhuriyeti'ni, ilelebet
muhafaza ve müdafaa etmektir.
Mevcudiyetinin ve istikbalinin yegâne temeli budur. Bu temel
senin en kıymetli hazinendir. İstikbalde dahi seni bu hazineden
mahrum etmek isteyecek, dahili ve harici bedhahların olacaktır. Bir
gün, istiklâl ve cumhuriyeti müdafaa mecburiyetine düşersen,
vazifeye atılmak için, içinde bulunacağın vaziyetin imkân ve şeraitini
düşünmeyeceksin! Bu imkân ve şerait, çok namüsait bir mahiyette
tezahür edebilir. İstiklâl ve cumhuriyetine kasdedecek düşmanlar,
bütün dünyada emsali görülmemiş bir galibiyetin mümessili
olabilirler. Cebren ve hile ile aziz vatanın kaleleri zaptedilmiş, bütün
tersanelerine girilmiş, bütün orduları dağıtılmış ve memleketin her
köşesi bilfiil işgal edilmiş olabilir. Bütün bu şeraitten daha elim ve
daha vahim olmak üzere, memleketin dahilinde, iktidara sahip
olanlar gaflet ve dalâlet ve hatta hıyanet içinde bulunabilirler. Hatta
bu iktidar sahipleri şahsi menfaatlerini, müstevlilerin siyasi
emelleriyle tevhit edebilirler. Millet, fakr-ü zaruret içinde harap ve
bitap düşmüş olabilir.
Ey Türk istikbalinin evladı! İşte, bu ahval ve şerait içinde dahi
vazifen, Türk İstiklâl ve Cumhuriyeti'ni kurtarmaktır! Muhtaç
olduğun kudret, damarlarındaki asil kanda mevcuttur!

Bir Adın Kalmalı Geriye
Ahmet Hamdi Tanpınar
Ve ben seni sevdiğim zaman
Bu şehre yağmurlar yağdı
Yani ben seni sevdiğim zaman
Ayrılık kurşun kadar ağır
Gülüşün kadar felaketiydi yaşamanın
Yine de bir adın kalmalı geriye
Bütün kırılmış şeylerin nihayetinde
Aynaların ardında sır
Yalnızlığın peşinde kuvvet
Evet nihayet
Bir adın kalmalı geriye
Bir de o kahreden gurbet
Beni affet
Kaybetmek için erken, sevmek için çok geç

TEFRİKA
Kerim KARAYEL
Kitap: Fail-i Robin
H
er sabah lanet ederek
uyanıyorum güne. Şairane bir
üslupla topluyorum yatağımı
ve bakıyorum doğan güne. Bir kez
üzülüyorum sadece. Sonra gerçekten
uyanıyorum hayata. Güne değil
yaşama tutunuyorum.
“Benim bu dünyada bir izim
kalmayacaksa hayvandan ne farkım
var ki?” diyorum içten ve samimi bir
sesle. Tekrar çalışmaya tutunuyorum.
Hiçbir kadına tutsak kalmadan
ilerliyorum. İki çocuk yetiştiriyorum
bu arada. Ömürleri uzun biliyorum.
Kesmezlerse -onlar ağaç- benden
yüzlerce yıl sonra ölecekler. En
azından hiçbir şeyim olmasa da bu
hayatta göçmen kuşlar için bir yuva,
terlemiş deniz için bir gölge
bırakıyorum. Üşürse çocuklar diye,
kuru odun bırakıyorum geleceğe.
“Tamam.” diyorum sonra “Çalışmaya
ne gerek var? Bıraktım izimi.”
diyorum ve koşmaya başlıyorum
yarına. Ne var ki akrep yelkovanı
kovalıyor ben ise ölümümü kovalıyorum.
Ama ölmeye niyetim yok.
Bencilim ben. Sen olmadığın için
böyle, yaşayamadığım için böyle.
Gülerek tatmin ediyorum bencil
ruhumu ve sen gör diye süslüyorum
yazılarımı. Bak gör diye muhtaçlığımı,
her sabah ilaç içiyorum. Fotoğrafın
görüyor odamı diye küfre bile
kalkışmıyorum artık. Kırılmış ruhum
sızlıyor, acıyor, nefessiz bırakıyor.

Karfalinka
Bay Muan
Uzayıp giden yollar var
Hava güneşli, ellerim soğuk
Bir felaket var içimde
Öyle bir felaketti
Ufuklar kapalı
Yürüyoruz seninle
Uzayıp uzanan
Ve uzadıkça yılanlaşan
Parlak ve tehlikeli yolların yanındaki
Köhne kaldırımın kuytusunda
Bir başkaldırı gösteriyoruz hayata
Sanki el ele ihtilal yapıyoruz
Başkalarına görse
Yürüyoruz, el ele tutuşmuşuz
Etrafta bembeyaz papatya örtüsü
Sultanımın tacı eksik
Papatyadan taç örüyorum, öpüyorum

Geç Kalınmışlığın Nihayetinde
Begüm Atik
ç
ok da yaşlı sayılmazdın. Ayna da
gördüğün 40 yaşlarında
gözüken kendine baktın.
Küçükken kendine has kumral renkli
saçların artık eskisi kadar canlı değildi.
Saçlarında tek tük beyazlarını da
görüyordun. Göz altlarında hep torba
vardı ama sanki biraz daha belirgindi
bu sefer gördüklerin. Kendine
bakmayı es geçmiştin. Şimdilik
kendini görmesen de olurdu. Hep
oturmayı çok sevdiğin koltuğuna
yerleştin yine. Düşündün. Kendini,
yaptıklarını… Hayat ne kısaydı oysa.
Sen hiçbir zaman yaşlanacağını
düşünmezdin.
İlkokulda sınıfın en yaramazlarındandın.
Hocan seninle baş
edemezdi. En çok sen konuşurdun en
çok sen zıplardın. O zamanlar hep
büyümek isterdin. Büyümek, genç
olmak... Yaşını büyük söylediğin bile
olurdu. Liseye başladığında ise
durulmuştun. Sana sunulan hayatı
yaşıyordun. Ailenin sözünden
çıkmayan, dersleri iyi bir genç kız
olmuştun. Öğretmenlerin seninle hep
ilgilenirdi. O zamanlar da hep 18
yaşında olmayı isterdin. Özgür
olacağım safsataları her genç gibi seni
de heyecanlandırırdı. Sonra… Sonra
reşit olmuştun işte! Doğum gününü
kutlamamıştın bile. Oysa hayallerin
daha başkaydı. Müthiş bir parti
yapacaktın. Sense evde oturup film
izlemeyi seçtin o gün. Hatta biraz da
ağladın. Neden bilmiyordun, istediğin
yerde olmadığından yakınıyordun
hep. Üniversiteye geçmiş yine
derslerle bitirmiştin dört seneyi.
Sonra iş hayatına başlamıştın. İş
hayatı çok zordu. Kendine bile vakit
ayıramıyordun.

Küçükken sürekli sevdiğin, beraber
oyunlar oynadığın annen seni
aradığında her seferinde o aramayı
reddetmek zorunda kalıyordun.
''Kızım, bu hafta gel bari seni çok
özledim. ''
En son telefonda annen bunu
demişti. Senin yine bir bahanen vardı.
Yetiştirmen gereken dosyaların vardı.
Anneni kibar bir dille reddetmiş ve en
yakın zamanda geleceğini söylemiştin.
O en yakın zaman bir türlü gelememişti.
Zaman geçerken annen vefat etmişti.
Kendini suçlayacak bir zaman bile
bulamamıştın. Çünkü işlerin yoğundu.
Evlenmek için doğru adamı bir türlü
seçemiyordun. En sonunda kalbini hızlı
attıramasa da güvendiğin bir adam çıktı
karşına. Onunla evlendin. İki tane de
çocuğun oldu. Onlara vakit ayıracağım
derken yine işlerin girmişti araya.
Çocukların büyürken sen de bakıcı
tutmakta bulmuştun çareyi. Emindin,
çocuklarına iyi bakardı. Çalışıyordun.
Çocukların çoktan ilk dişini çıkarmış,
yürümeye başlamıştı. Bahanen hazırdı.
Sizin iyiliğiniz için, güzel bir gelecek için
yavrularım. O güzel gelecek bir türlü
gelmedi. Çünkü sen artık işe çok
bağlanmıştın. Çocukların şimdi sekizinci
sınıfa gidiyordu durumunuz oldukça iyi
sayılırdı ama sen yine de bu işi
bırakamıyordun. Çokça kez kocanla da
vakit geçirememiştin zaten. Sen kimle
vakit geçirebilirdin ki?
Senin önceliklerin vardı, işlerin
vardı. Kendine bile vakit ayırmamıştın ki
bunca sene. Giyinmek, süslenmek...
Bunların hepsi para demekti. Sen para
kazanmayı seviyordun, harcamayı değil.
Hep ertelediğin şeyler aklına geldikçe
korkmaya başladın. Bu bir son muydu?
Belki. Yarın ölürdün? Korkuyla kafanı
salladın. Hayır, yarın ölmeyecektin. Çok
erkendi. Daha yapacakların vardı. Bu
doğru olamazdı. Ama bu korku sana
yetecekti. Her an ölürüm korkusuyla
yapmayı reddettiğin her şey ve
kaybolan yılların, seni her zaman
rahatsız edecek ve şimdi olduğu gibi
kalbini sıkıştıracaktı.
Keşke dedin, keşke... Zamanı biraz
geriye alabilseydim.

Gel Ey Sevgili
Kıymet Kurt
Gözpınarlarımı kurutan sevgili, gelmeyişinden öperim.
Gittiğin yolların ardından saygıyla eğilirim.
Hasret rüzgarları kasırgalara dönüşmüş durumda buralarda.
Saçlarım kökünden sökülecek az kaldı sevgili.
Fotoğrafın nasıl gülümsüyor
Kalbimi her saniye delip geçtiğinden habersiz.
Küçük bir sızıyken okyanus oldun içimde.
Gururum dedirtmez gel diyemem.
Ama zaman kavramını delirtecek bir bekleyiş var yüreğimde.
Gel sevgili, asırlar geçmiş olsa da gel.
İçini kemirmesin şüpheler.
Ben asırlık çınarlardan daha inatçıyım,
Sen gelmeden gideceğim yok benim sevgili.

Sarkaç
S
arkaç solda. Damlalar göz
kapaklarından süzülüyor.
Öyle bir söylenişi var ki şu
cümlenin, sanırsın güzel
kürelerden akıyor sular. Oysaki
kimse bilmiyor. Artık verimsiz o
topraklar. Susuz, kurak.
Betül Kalafat
Kulağımda beni yaşadığım çağa
ait yapan tek şey var. Minik müzik
kutuları. Beni bulunduğum
sokaktan öteye taşıyacak birkaç
melodi mırıldanıyorlar. Aklım
bambaşka ülkelerin sokaklarında
dolanırken bedenim fakirhanemin
yolunu tutmuş. Bir bardak çay
içmişiz arkadaşlarla. Çok
almamışız sarhoş olur da evi
bulamayız diye. Sessiz adamlar
böyle sarhoş olur çünkü. Çok çay
içerek veya hiç içmeyerek.
İçmiyorsak aşktan içmiyorsak
çaydan. Ben bu sefer hangisiyim
şaşırmış durumdayım. Tek
yaptığım eve yalpalamak. Belki
biraz dengesiz yürüyor olabilir. Bir
bardak içmiştim halbuki.

Sarkaç sağda. Kara bulutlar
üzerimizden sularını çekmiş.
Gölgeleri ile hüzne boğuyor bizi.
Güzel keman sesleri eşliğinde
arşınlıyorum yolu. Kaldırımlar artık
çok tanıdık. Bu sokak bile ev gibi
sanki. Gerçi kaç gecenin sabahını bu
kaldırımlarda gördüm bilinmez.
Sayısızdır çay sarhoşu olup
buralarda ağladığım. Evet sarhoşlar
güler. Ama istisnalar kaideyi
bozmaz değil mi? Teneke kutudan
değil cam bardaklardan aldık biz
baş dönmelerimizi. Kasetlerden,
CD’lerden değil plaklardan aldık
hayata tutunmamızı sağlayan
melodileri. Belki de en çok ben
öyleydim. Aşkı içine hapsetmiş,
dışarıdan baksan normal sıfatının
beden bulmuş hali olan bir zaman
kaçkını. Birkaç yüzyıl geriden
geliyorum ben. İnsanların
duygularını derinden yaşadığı,
radyasyon girmemiş evlerin yer
aldığı ; komşuluk , kardeşlik , yardım
kavramlarının anlam bulduğu
yıllardan geliyorum.
Sarkaç solda. Aklımdan bunlar
geçerken iki kez taşa takılmış zavallı
ayaklarım. Zaman kaçkını bu
bedenin arabalara takındığı nefret
yüzünden yıllardır her yere
yürümüşler. Gözlerimle kıyaslarsak
şanslılar tatbikî. Onca güzel gülüşü
ardından terkedilişi, onca dostu
veya düşmanı gören gözlerim
olmadıkları için şanslılar. Bir adamın
gözü olup ağlamadıkları için.
Sarkaç sağda. Belki zamana bu
kadar düşman bir olmasam
kaybetmezdim onu. Bu kadar içten
olmasam. Özel olmasam. Kolay
kelimelermiş gibi seni seviyorum
desem herkese. Diğer erkekler gibi
olsam belki gitmezdi. Akşam
kollarımı keseceğimi bilmeden
sarılırdım her kıza. Ama olmazdı.
Beni onlarca kez ağlatan bu tutkulu
aşktı. Ve vücudum başka kollarda
bu aşkı yitiremezdi. Dili yanardı
çaydan, gözleri yanardı ağlamaktan
ama hayır, yüreğini yakmazdı. O
zaten kül olmuştu. Onun yüzünden

Sarkaç solda. Eve bir kaç adım
kalmış. Kısa yolculuğum bitmek
üzere. Diğer yolculuklar ise yarım
kalmış. Keşke karşımda olsa şu an.
Mutluluğa yolculuk sana idi derdim.
Ve ders bileyim kesilmişti. Güzel
yüzü aydınlanırdı heyecandan. Sarı
saçları ve kahverengi gözleri ile
bana bakardı. Mırıldanırdı utançla.
"Yine şair oldun be adam !"
Sarkaç sağda. Düşünceler
denizinden boğulmadan kurtulmak
için çıkarırım müzik kutularımı
kulaklarımdan. Onun hediyesiydi
bir zamanlar. O yüzden hemen
cebine koyarım. Kapının önüne
geldiğim zaman ne bulacağımı
bilmeden yavaş yavaş çıkarım
merdivenleri. Hayatın anlamsız
oluşu genel bir problemken bir de
hayatım diye sevdiği kadını
kaybetmiş bir adamımdır ben. Her
gün yanınızdan geçen onca erkek
gibi. Fark etmezsiniz ama büyük
adamlarız biz. Sesimiz çok çıkmaz,
her kıza bakmayız. Bu yüzden fark
etmezsiniz zaten.
Sarkaç solda. Eve girince bir çay
daha içerim belki. Bağımlı olduğum
için kusura bakma. Ama çok
sevdiğim bir şairin sözüdür; "İşte
yalnızlık böyle bir şey/ Yalnızlık
yaşarken ölmek." Bu yüzden çay
gerek bana. Yaşamam için bir
bağlantı hayatla.
Sarkaç sağda. Kapının önünde bir
mektup bulurum. Cümleler doğru
ise, odur bana yollayan. Bana
yazdığı bu cümleler doğru mu yoksa
sarhoşluk mı bendeki?
"Sen böyle seversin bilirim. E-posta
değil mektup istersin benden. Seni
özlediğimi söylemek istedim
sadece. Bir bardak da çay içmek.
Müsaitken gel bana. Ama taksiyle
gel. Yürüme! " Sarkaç solda.
Kulağımda evin içinden gelen saat
sesleri. Ne ayıptır ki birazda üşümüş
ellerim. Sarkacın hareketlerini
duyuyor kulaklarım. Zamanı daha
da yavaşlatıyor bu sesler. Kendime
çay koyuyorum.

Sarkacın sesi hala evdeki tek ses.
Seviniyorum o saati aldığıma.
Mutluluk sarhoşu olmuşum biraz.
Düşünüyorum. Ben yokken, o
mektup kapıdayken, hareket etmiş
o sarkaçlar. Her adımımda daha da
yaklaşırken bir sağa bir sola kaymış.
Beni beklemiş. O zaman daha
manalı gözüküyor gözüme saat.
Mutlu bir kahkaha eşliğinde
koyduğum çayı içmeden
döküyorum. Sarkacın hareketini
izliyorum saatin karşısına geçip.
Sarkaç sağda. Sana geleceğim.
Sarkaç solda. Ama çay içmeyeceğiz.
Sarkaç sağda. Aşk sarhoşu
olmuşum çünkü. Sarkaç solda.
Hayatımın anlamını bulmuşum.
Sarkaç sağda. Zaman kaçkını ben
artık zamana aşık olmuşum.
Ne İçindeyim Zamanın
Ne içindeyim zamanın,
Ne de büsbütün dışında;
Yekpare, geniş bir anın
Parçalanmaz akışında.
Bir garip rüya rengiyle
Uyuşmuş gibi her şekil,
Rüzgârda uçan tüy bile
Benim kadar hafif değil.
Ahmet Hamdi Tanpınar
Başım sükutu öğüten
Uçsuz bucaksız değirmen;
İçim muradına ermiş
Abasız, postsuz bir derviş.
Kökü bende bir sarmaşık
Olmuş dünya sezmekteyim,
Mavi, masmavi bir ışık
Ortasında yüzmekteyim.

Bir İhtimal Daha Var
İlayda İğci
D
üşünmek, her tarafı
denizlerle çevrili bir ada,
öyle uçsuz bucaksız sınırı
olmayan bir ülke, bazen de yukarı
baktığımızda sadece bulutları ve
gökyüzünü gördüğümüz bir dünya.
İçinde dünya gibi birçok gök
cisimlerini gezegenleri ve daha
bilmediğimiz şeyleri bulunduran
bir uzay boşluğu. Düşünmek,
istemsizce yararlı. Düşünürken
elinde bir bardak huzur olduğunu
düşün. Ey düşünmek! Sen ne kadar
keyiflisin. Ne çok düşünecek şey
var bilmediğim uçsuz bucaksız.
Çalan şarkı da tam benlik, beni aldı
götürdü sanki yetmişlere. Tabi
bilmem o zamanları ama az çok
duymuşluğum, okumuşluğum,
izlemişliğim var. Bir yaşamadığım
kalmış, evet. Evin en güzel köşesi
ve radyo açık. Radyodaki kadın,
sıradaki şarkıyı açıklıyor; bende
etrafı izliyorum. Gözüme takılan
bir resim var -tükenmez kalemle
çizilmiş annemle babamın resmive
hafifçe gülümsüyorum. Yaz
tatilimin bir kısmını çalışarak
geçirmiştim o sırada dünyanın
birçok yerinden insanlar
rastlaşıyordum.

Yine o insanlardan biri -Japon
tatlı bir kadın- kafemize geldi ve
oturdu. Siparişler alındı. Farklı bir
kadındı, yanında fotoğraf
makinesi, elinde tükenmez bir
kalem, önünde telefonu açık,
kâğıda bir şeyler çiziyor. Siparişini
vermeye gittiğimde gördüm ne
çizdiğini, erkek arkadaşı ile
fotoğrafını çiziyordu ama her
detayını telefondakinden de
güzel duruyordu. Çok hoş
göründüğünü söyleyip tezgâha
koştum, tezgahtakilere gördüğümü
anlattım. Babamda hemen
kadının yanına gidip ondan
annemle resimlerini çizmelerini
istemişti. Ama aynı zamanda bir
çalışanımız Semih ağabey de
nişanlısıyla resmini çizdirmek
istiyordu.
Kadında iki tanesini yapacak
vakti olmadığını anlattı ve birisini
seçmelerini istedi. Babam ilk
geldiği için o yaptırdı işte bugün
gözüme çarpan bu resmin anısı
buydu ama bu anının aklımda
kalmasını sağlayan asıl olay Semih
ağabeyin nişanlısından o akşam
ayrılmasıydı. Bu üzünç durumun
altında Semih ağabeyin nişanlısına
yeterince zaman ayırmayıp,
değer göstermemesiymiş.
Belki o gün, o kadın
resimlerini çizseydi şu an her şey
bambaşka olabilirdi. Ya da on beş
yıllık evli olan babam resmini
çizdirmeseydi olanlar bambaşka
olabilirdi. Hayatın bir kez daha
çok ilginç olduğunu düşünüp bir
yudum daha aldım. Çoktan bitmiş
İkinci kadehim. Üçüncü kadehte
ağzım hafif uyuşmaya başlar,
kendi kendime konuşurum. O
uyuşmuşlukla konuşmak o kadar
rahat ki birde şu koltukta oturup
istediğini düşünebilmek.
Zihnimizde özgür olduğumuzu
biliyorum. Ama düşüncelerimi
bugün hiç toparlayamıyorum.
Aklım başka yerdeydi ve sürekli
bu olur. Kalbim bir yerlere gider
aklım gider kafam takılır bir
yerlerde bir şeyler sürekli kalırdı.

Gizli Bahçe
Maide Pak
B
u hayatın elle tutulacak bir yanı
yoktu. Ben de vazgeçmeyi
dileyenler arasında yerimi
aldım. Bu kendime göre veya başkasına
göre bir vazgeçişti. Belki bir semtin
sokaklarından, belki de bir caminin
kapısından...Dilediğim bir bahçede
buldum kendimi. Elimde duran
sımsıcak çay ve çay bardağımın
üstünde dolanan o eşsiz dumanı...
Birden firar ettiyse ruhum bu bahçeye,
diyeceği vardır elbette, dedim. Birden
çayımın dumanından hem kara
bulutlar hem güz yağmurları hem de
gün yüzü belirdi. Hatalarımı yüzüme
tokat gibi vurdu. Canım biraz acıyınca
ağlamaya başladım. Sabır diye nidâ
ettim. Yine de dayanamadım. Geceyi
yine bu bahçede geçirdim. Bahçe bana
zindan, ömrüme dert olmuştu. Birden
güz yağmurları yağdı. Sonbaharın en
güzel tonunu ilk defa seyretmiştim.
Kollarımı açıp, yaratandan bir ferahlık
istedim.
O esnada bahçemden ayak sesleri
duyulmaya başladı. Benden kimse
yoktu oysa, yoksa delirmişmiydim.
Olamazdı hayır hayır kesinlikle. Birden
sırtımı döndü. Bana zindan olan
bahçem artık hürriyeti karşımda duran
ise derdimin dermanı olmuştu. Bu artık
bahis olmuştu. Ya kazanacaksın ya da
kaybedeceksin, diyordu. Sahi ya ben
kaybeden olmaya alışıktım. Herkes
şansın bende olduğunu söylerdi, ben
ise başkalarında olduğunu söylerdim.
İçimden kaybetmeye dayanabilecek
misin diye söylenirken, bela buldu
beni.
Tekrar ve tekrar aynı bahçe zindan
olmaya hazırlanıyordu. Sanki gün yüzü
çehremden düşmeye yeminliydi.
Bense ne zaman bitecek bu bahis diye
söyledim. "Kırk kere söylersen olur"
sözünü, doğrulamak ister miydim?
Bilmiyorum. Zira çayımın dumanı
bulutlara karışmıştı. Ve bu hikâyenin
sonunu ne kahve falından ne de sakız
dalından öğrenebilirdim. Ve şu bir
gerçek ki tüm gerçekleri, hayat denen
filmin perdesini kendi ellerimle
kapatırken öğrenecektim...

Allah ve Şiir
Doğancan Kaya
Beni duyunca şiir ;
sevilir, eskilerin ne kadar
sandık içi ,yastık altı
varsa
bir bir.
Beni duyunca iner gökten
bir çocuk,
akranlarına ıslık çalar ve
der : "Burası ne kadar soğuk!"
Sevecenliği yine üstünde olur
tartıştığın, tanıştığın, oynaştığın
kim varsa.
O kız, o sözü söylemez
meselâ
diyelim ki söyledi,
ruhun onu iplemez
seni duyunca şiir.

Beni duyunca Allah
emrimdedir yazılmış tüm metinler.
Seçerim içinden binaenaleyh
benimle beraber yürür melekler.
Yürürüm
yürürüm ama yetişme arzumu yok ederek.
Yürümek yalnızca bana
hoş bir güven tahsis eder.
Yolda gördüğüm her güzele
güzelleme yapmam fakat
onu görmeyecek kadar da kör değilim.
Yüzüstü kapaklanıp saklanacağım sanma.
Sen güzelsen, elbet
biri çıkar ve sana bunu söyler.
Aramızdakini sağda solda anlatma.
Ben buraya yazmışım.
Elimde resmin.
Çekindiğin resme bakarken
aklımdan geçenleri
çekinerek te olsa söyledim.
Baktım
yazgımı hesaba katmamışım.
Avunup, tutuşup
yakınıp, yanmam.

Kar
Emine Şahin
İ
ki gün oldu. Kar durmadan ama
farklı telaşlarla kâh koşuyor dünya
denen fani fanusa kâh kederliymişçesine
yavaşça aheste aheste
arzı endam ediyor. Bazen de
gökyüzünden, bulutlardan birer
parçaymışçasına kocaman kocaman
süzülüyor yeryüzüne. Bazen çok
öfkeli, asi... Savuruyor kendini oradan
oraya... Birbirlerine karılmıyorlar
ama. Herkes kendi halinde düşüyor
toprağa, çatılara, ağaçlara,
çocuklara...
Şehrin karmaşasında binaların
arasına sıkışmış azcık ötesinde başka
bir hayatın yer aldığı taş duvarlar,
binalar kapatıyor önümü. Bu haksızlık
diyorum göremiyorum... Kar yağıyor
ve ben insanoğlunun bana verdiği
kadarını görebiliyorum. Binalar
acımasız. İzin vermiyor iki metre öteyi
görmeme. Kıyıdan köşeden bazen
camdan sarkarak izlemeye
çalışıyorum karın misafirliğini. Evet
kar misafir. Çok kalmaz yağmurla da
pek anlaşamazlar. O gelince kaybolup
gider. Güneşle de arası yoktur.
Tahammül edemez sızar derinliklere
kaybolur.

Küçükken kar yağınca içimizi bir
sevinç kaplardı. Telaşlı, mutlu,
paçalar dizlere kadar ıslak... Kış
demek kar demekti. Kardan adamlar
demekti. Adamlar çünkü her gün
yenisi ve en büyüğü yapılırdı. Geceye
kadar kartopu savaşı demekti. Bazen
mahallenin büyüklerinin de katıldığı.
Bir güzel ıslanırdık. Eyvah evde anne
bekler bir de güzel dayak atar şimdi
ıslandık diye. Sanki sızlayan parmak
uçlarının acısı yetmezmiş gibi. Bir de
yokuş varsa o mahalle de demeyin
kışın keyfine. Kızak yoksa leğen ya da
poşet elbet vardır. Geceden su
dökerdik sabaha buz olsun kayalım
diye. Şimdi burun kıvırıyoruz
kızıyoruz düşüp de bir yerimiz
acımasın aman.
Benim küçüklüğüm de Bayramlar
kışa denk geldi. Karda kapı kapı gezip
şeker toplardık üç beş arkadaş
toplanıp. O zamanlar korkmazdık
çocuk kaçırmaları duymazdık şimdi
çoğaldı dünya çekilmez oldu. Sonra
babamlı kış günlerim vardır benim bir
de. Karda yuvarlanıp kartopu savaşı
yaptığımız. Lisedeyim ama küçük
sayılmam. Yine de aksatmazdı dışarı
çıkarır çocukluğumu verirdi bana
birkaç saatliğine de olsa. Benim
çocukluğumda kar oyun demekti,
düşsen de canın acımayacak
demekti, ıslansan da ev sıcak
demekti, hasta olsan da annen bakar
demekti...
Şimdi yine kar yağıyor. Bu kez 25
yaşımdayım. Çeyrek asırdır bu
hayattayım. Öyle büyükmüşüm gibi
kallavi laflara gerek yok. Ama şimdi
kar farklı yağıyor bana ve bi çok
kişiye. Bana hissettirdikleri farklı.
Şimdi kar oyun gelmiyor. Soğuk
geliyor. Acımasız. Üşüyen eller
geliyor aklıma ısıtacak sobaları
olmayan. Sahi onları da anneleri
dövüyor mudur ıslandılar diye ?
Çaresizliklerine mi öfkeliler yoksa...
Bir de sokakta yaşayan hayvanlar
var. Susuyorlar ama konuşamıyorlar.
Acıkıyorlar ama yemek bulamıyorlar.
Her yer kar kaplı.
Demem o ki Kar herkese eşit
mesafede yağmıyor. Kış herkesi aynı
üşütmüyor...

Soluk
B
ir akşamüstü ikindisi,
metrodan yeni çıktım. Her
yer ekmek kırıntısı görmüş
karınca misali. Hava buz, vakit güz.
Ellerim ceplerimde, yürüyorum
kestirmelerden. Nefes alıyorum,
verdiğimde havaya duman
yolluyorum. Gökyüzüyle ancak
böyle haberleşiyoruz. Eee tabii,
gökyüzü hâlâ bize aitse.
Yürüyorum kestirmelerden, nasırlı
ellerim hâlâ ceplerimde. Karşı
kaldırımdan insanlar üzerime göç
ediyor. Kaçıyorum. Dönüp geriye
bakıyorum, her tarafta insan, her
tarafta dilini bilmediğim bağırış
çağırış, her tarafta semânın
Sena Kaymak
varlığından habersiz suratlar.
Kaçmaya çalışıyorum bu
gürültüden. Tek aradığım
sessizliğin sesi. Dilini bilmediğim
sesler peşimi bırakmıyor.
Kaçıyorum,
kaçıyorum,
soluklarımla cebelleşiyorum.
Gökyüzüne bakıyorum, nereden
göç ettiğini kestiremediğim sarı bir
yaprak düşüyor ayak ucuma. Eğilip
kaldırıyorum, en az benim kadar
bitkin olan bu yaprağı. İnceliyorum
gökyüzüne tutarak. Ardımdan
sessizliğin o naif sesi. Oturuyorum
bir banka, yaprak da yanımda. Güz
giyinmişim de, yaprak mı
döküyorum adeta?"

Vals
Akis Hülya Atalar
E
ski ahşap pencerenin
çatlaklarından sızan yağmur
damlaları göz kapakları henüz
düşmüş genç kadının yüzünde
gezinerek irkilmesine yol açtı.
Refleksle açtığı gözlerini, hemen yanı
başındaki komodinin üzerinde duran,
söndürmeyi unuttuğu gaz lambasının
keskin ışığı nedeniyle kapamak, bir
süre bekledikten sonra ise kısmak
zorunda kaldı. Hem uykunun hem de
bu tür uyandırılmanın verdiği şaşkınlık
ve merakla etrafına bakındıktan sonra
duyduğu rahatlama ile hiç
doğrulmadan gaz lambasının
kenarındaki çıkıntıyı çevirerek
bölünen uykusuna dönmek için
hazırlandı -ki bu imkansızdı. Bir defa
gözlerini araladıktan sonra tekrar
uyumaya çalışmak yorucuydu onun
için. Üzerindeki pikeyi isteksizce
kenara doğru iteleyerek doğruldu.
Bacaklarını büküp karnına doğru
çektikten sonra dirsekleri dizlerinde,
başını iki avucuna kapayarak bir süre
öylece bekledi. Bomboş… Haftanın bir
önceki haftayı sildiği bir silsilede, var
olan, kendisi için çizilen labirentte
rutine uyan bir eskiz kuklasına vücut
vermekten ibaretti. Belleği,
benliğinde müphem duygular
uyandırmanın ilk kıvılcımlarını
akşamın gecede erimeye başlamasıyla
vermişti. -Yağmur- İlk çisenin çatıdaki

çıtıltısı, acı bir haz ifadesinin çehrede
korku ile griftleşmesine, bellekteki
görüntüsüzlük duyumsanan
yoğunluğa verdiği anlamsızlıkla bir
sinir krizinin ucundan dönülmesine
kaynak olmuştu. Jöle kıvamındaydı
yatakta uzun süre. -Yağmur- Aniden
nefes alamadığını hissederek
pencereye yöneldi, kilidi büyük bir
hızla çevirerek eski yazılar ile oyulmuş
kanatları birbirlerine zıt yönlere doğru
savurdu. Vücudunu öne doğru
sürükledi. Kısa kısa soluklarla içini
hava ile doldurmaya başladıktan
birkaç dakika sonra, uzun ve derin bir
nefes alışla soluk alışverişi düzene
girdi. Pencere pervazını sıkarak sarkan
bedenini geri çekmek için destek aldı.
Yan dönüp kanatlardan birine sırtını
vererek dizlerinin üzerine oturdu. Bir
sancısı varmış gibi kollarıyla karnını
sarmalayıp sıkıyor, ıslak saçlarından
sızan suların göğsüne doğru
süzülmesine imkân tanımamak için
arada, bir eliyle engel oluşturuyordu.
Karanlığa saplanan gözlerini bazen
sokağa çeviriyor, etrafı şöyle bir süzüp
tekrar eski halini alıyordu. Tüm evler
karanlık, bütün sokak fenerlerinin
ışıkları çekilmiş ve tüm ruhlar
kendilerini rüyanın efsununa
kaptırmış. Birkaç serserinin
bağrışmalarından ve hemen evin
etrafındaki çöp tenekelerinden yemek
bulma umuduyla gezinen kedilerden
başka ses de çıkmıyordu. Yana doğru
kayarak dizlerini yataktan sarkıttı ve
ufak ayakları terliklerini buldu.
Komodinin çekmecesini karıştırarak -
hatta içindekileri dışarı boşaltarak- el
fenerini buldu. Sarsak adımlarla,
mutfağa ulaşan dar koridorda
ilerleyerek kapı koluna hafifçe
dokundu. Feneri masaya koyarak
tahmini olarak dolabın olduğu tarafa
yöneldi, eli kapağı buldu, kendine
doğru çekti. Sürahiyi seçerek kapağı
itti ve masanın üzerinde onu her
zaman hazır bekleyen bardağını aldı.
Tekrar tekrar sahnelenen bir oyun,
tekrar tekrar sergileyen bir oyuncu.
Hareketlerinin intizamı, mekanikliği,
duyduğu tat… Bir tanışıklık sorunsalı.
Vücudu yaşıyor, son buluyor ve
yeniden diriliyor. Dirilirken farklı bir
çizgide değil. Mevcudiyeti için çizilen
sınırlar hükmoluyor. Bardağı yarısına
kadar doldurarak dudaklarına götürüp
suyu yudumladı. Birkaç saat önce
dolaba koyduğu içi buz dolu suyun
soğukluğunu dudaklarında,
damağında, boğazında hatta tüm
vücudunda hissettikten sonra bir
sandalye çekerek kendini ona attı.
Dirseklerini masaya dayayıp çenesini
avuçlarının içine alarak havı dökülmüş

tavandan önündeki meyve tabağına
düşen damlaları takip etmeye başladı.
Tavanda tutunamayıp tabağa kayan
damlaları takip eden bakışlar donuk,
hissiz ve sakin; bu bakışlara sahip olan
gözkapakları uykusuzluktan biraz da
ağlamaktan olsa gerek şişmiş,
kararmış. Gözlerinin içi kırmızılıklarla
sarmalanmıştı. Gözlerinin altında
birkaç kırışıklık da kendini belli
ediyordu. Her geçen saniye her düşen
damla ile bedeni kasılıyor; düşen
gevşek omuzları dikleşerek
katılaşıyor, dişleri birbirini itiyor; ufak
sivri çenesi kilitleniyor; elleri yüzünü
sıkıyor; tırnakları yanağına geçiyordu.
Kısa ince kaşları sinirden çatılmış, ufak
bir mandal ile tutturduğu siyah saçları
mandalın esaretinden kurtularak
kırmızı geceliğinin açıkta bıraktığı
omuzlarına doğru dökülmüştü.
Dokunulmasa asırlar boyu böylece
kalacağı düşünülen genç kadının,
yatak odasından gelen büyük bir
patırtıyla dikkati dağılmış, sandalyesi
zeminde tiz bir inilti çıkarmış, kadının
elleri masanın kenarlarını bulurken
kendisi de ayağa kalkmış; bunun
sonucunda tavan-masa arasında
bakışların oluşturduğu hayali düz çizgi
de eriyip kaybolmuştu. Ürkek,
tökezleyen adımlarla dar koridoru
geçip odaya vardığında açık bıraktığı
pencere kanatlarının dinen yağmurun
sonunda doğan rüzgâr tarafından
hareketlendiğine vakıf olup hep
yaptığı gibi başını sola doğru eğerek
zayıflığına dudak büktü. Ne acınasılık!
Birkaç adım attıktan sonra patırtının
sadece hareketlenen, birbirine ya da
duvara çarpan kanatlardan
kaynaklanmadığını; önce karanlık
zeminde göze çarpan ışıltılar
sayesinde sonra başını pencere
tarafına yönelttiğinde sağ kanatta
oluşan çatlakların ve boşluğun kendini
ele vermesiyle anlamış bulunuyordu.
Dikkatli bir şekilde, adeta sekerek
pencereye ilerleyip tüm camı yere
boşalttıktan sonra kilidi üzerine vurdu
ve yatağın kenarına oturdu. Rutin
döngüsünü yalanlıyor bu gece diye
geçirdi zihninden. Bir döngünün
içerisinde var olduğunu bilmesine, en
çok da döngüyü sezebilecek bir algıya
sahip oluşuna şaşırdı. Rutin! Çıplak
kalan kanattan içeriye sokulan rüzgâr,
genç kadının odasında geziniyor; -
yatağın çaprazında- masanın
üzerindeki kağıtları karıştırarak
havaya uçurduktan sonra odaya
serpiştiriyor, kadının tuzdan çatlamış
dudağını sızlatıyordu. Dudağını ısırdı.
Gözlerini kapadı ve kollarını iki yana
doğru açarak rüzgarın bedenine
işlemesine, geceliğine yön vermesine

izin verdi. Zihnini serbest, hür bıraktı
bu sürece. Su sesinin oluşturduğu
ahengin rüzgârın uğultusu ile beraber
kulağına fısıldadığı melodiyi dinledi.
İçinde tuhaf bir istek uyandı, gözleri
parıldadı. Hemen yataktan sıyrılarak
dolabından uzun gri hırkasını eline
geçirip evin giriş kapısına doğru
koşturdu. Kapının üzerindeki anahtarı
aldıktan sonra hırkayı üzerine atıp
terlikleriyle beraber kendisini dışarı
attı ve kapıyı üzerine vurdu.
Merdivenleri koşar adım inip kaldırım
taşlarına adım attı ve durdu. İçinde
uyanan tuhaf istek? Etrafına bakındı.
Şimdi ne serserilerden ne de
kedilerden eser vardı. Sokak ıssızdı,
karanlıktı, ıslaktı ve… Ve onundu.
Dudağında hafif bir gülümsüme belirir
gibi oldu. Çapraz adımlarla ilerlemeye
başladı. Kendini esintiye bıraktı.
Yağmur, toprak kokusunu içine çekti.
Arada bir kollarını evdeki gibi havaya
kaldırıyor, kontrolü rüzgâra bırakıp
dans eder gibi dönüyordu. Bazen
kendini yere bırakıyor, yanındaki su
birikintilerinden kendi yansımasını
seyrediyor bazen de başını geceye,
kaybolmamış birkaç yıldıza çeviriyor,
ardından tekrar rüzgarla dans
ediyordu. Sarı, kırmızı, turuncu kısaca
sonbahar renklerini emmiş önceden
kurumuş fakat; şimdi ıslak olan
yaprakların üzerinden geçerek ufak
ağaç topluluğunun arasındaki banka
oturdu. Yorgundu, uykusuzdu.
Tükenmek… Yorgunluğun kekremsi
tadının dudaklarına bulanmasına her
geçen an biraz daha alışıyordu.
Kendisine mi öyle geliyordu -ki- bu tat
zamanla mevcudiyet alanını
genişletiyordu. Terliklerini çıkararak
ayaklarını bankın üzerine aldı ve
kıvrılarak başını kollarına bıraktı. Zihni
dağınık, bulanık; davranışları
pervasızdı. Karmakarışıktı. Boğazı
düğümlendi. Yutkunmak istiyor,
başaramıyor, kıvranıyordu. Acımsı,
tuzlu bir tat diline yayılıyordu.
Gözlerini sımsıkı kapatıyor, elleriyle
kulaklarına engel oluşturuyor; hiçbir
şey duymak, görmek, hissetmek
istemiyordu. Midesi, tüm vücudu,
parmak uçlarına kadar her yanı
bulanıyor, tiksiniyordu. Ruhu
daralıyor, sıkışıyor, eziliyordu. Erimek,
kaybolmak, tükenmek istiyordu.
Uyuşmak ve hissizleşmek… Bir saate
kadar aynı sahneyi tekrar tekrar
yaşayıp aynı hislerle boğularak
çırpındıktan sonra gözyaşları dinmiş,
sakinleşmiş ve beraberinde
durgunlaşmış bir şekilde
dudaklarından dökülen hafif bir
melodinin rüzgar uğultusuna
karışmasını ve uğultunun sarı, kırmızı,

turuncu cesetleri valse davet etmesini
izledi. Minik minik adımlar. Sağ ve sol.
Minik minik…Sol…Şimdi! Naif bir
biçimde dönüyorlar, dönerlerken de
zemin kayganlaşıyor, görüntüler
çekiliyordu. Tüm bunlar olurken genç
kadın fark etti. Gözleri! Artık mavi
değillerdi. Motif viran olurken melodi
biçim değiştiriyor, bir ses diğer sesle
perçinleşiyor,
Görüntüler silik. Göz önünde ama
sanki gerideler. Zemin derinleşiyor,
derinleştikçe de şekiller uzakta
kalıyor. Uzakta kalan anlamından
sıyrılıyor. Çıplaklaşıyor hareketler.
Notalar süzülüyor kutudan.
Derinlerdeki hareketleri daha iyi
seziyor olacak ki melodi ahengini
şekilden alarak kayıyor, dağılıyor,
derinliği kuşatıyor, her köşeye sızıyor,
notalar duruyor ve ses, görüntü,
hareket -şekil- belirginleşiyor. Öne
doğru yayılıyor zemin. Notalar havada
asılı kalıyor. Eski bir konakta asılı kalan
tozlu örümcek ağları misali. Hemen
sonra dağılıp yere düştükçe toz halini
alıyorlar. Ve erir gibi yok oluyorlar.
Yeni bir melodi itmeye başlıyor
zemini. Gözler var olanı istemiyor
olacak. Zemin uzaklaştığında hemen
arzu edilen ya da korkulan bir tanesi
inşa ediliyor. Melodi parçacıkları ile
birlikte. Tebessüm bazen de devrik
gözler veya sarkık bir yüz inşa edilene
atmosfer oluveriyor. Fakat gerçek
olan kuvvetli ki fazla dayanmıyor
yapay olan. Dökülüveriyor. Ne kadar
da hassas. Yenisini oluşturmak ise güç.
Her nota başka bir zemine hizmet
etmekte zira. Bazen koşuyorsa notalar
bazen süzülmeyi yeğliyorlar.
Yayılıyorlar, sürünüyorlar, sıçrıyorlar,
yapışıyorlar, Yapışıyorlar. Tene.
Nesnelere. Zaman ve zemin hatta
şekil seçmeden. Sokuluyorlar.
Saçlara. Saçların arasına. Hüküm
sürebildikleri ana dek. Bazen zemin
ilerlemeden şekil rahatsız etmekte.
Göz kırpmaktan ziyade derine
yapışmakta, soymakta. Notanın
kokusu sönüyor kendisi ise kırılıp
saçılıyor. Diğer bir melodi de
hakimiyeti yeniden kurmaya
yetmiyor. Ayrışıyordu. Başka bir
zemin, başka bir mekanda yeni bir
melodiye ulaşıyordu.

Salıncaktan Düşmüş Bir Çocuk Gibi
Kerim Karayel
Düşüyorum gecenin düş maviliğine
Gözümün gördüğünce ortalık siyah
Güller öksürüyor veremli ayrılıkta
Salıncak düşen bir çocuk gibi gözlerim
Evvelsi günlerin takviminin arasında
Kurumuş bir mürekkep ilintisini buldum
Baktım gök, yüzü gibi buz mavisine kesmiş
Salıncaktan düşen bir çocuk gibi gözlerim
Yürüdüğün yollara gölgen düşmüş uzunca
Boyundan çok sevdiğim doğrudur
Ama şimdi uzunca biri var yanında
Salıncaktan düşmüş bir çocuk gibi gözlerim
Üşüyorum sanki ölüyorum gibi
Ellerimin ta içine işlemiş soğuk
Tenin tenimden düşüyor
Gözlerim salıncaktan düşmüş bir çocuk gibi
İmkansızdı varlığın bir sevgilinin gününde
Artık yokluğunda beliriyor gökyüzünde
Ben seni tam gün yüreğimde seviyorum
Sevdamız salıncaktan düşmüş bir çocuk gibi

ve -da
ayrı yazılır bazen