lkel 2. Sayı

Küçükken kar yağınca içimizi bir
sevinç kaplardı. Telaşlı, mutlu,
paçalar dizlere kadar ıslak... Kış
demek kar demekti. Kardan adamlar
demekti. Adamlar çünkü her gün
yenisi ve en büyüğü yapılırdı. Geceye
kadar kartopu savaşı demekti. Bazen
mahallenin büyüklerinin de katıldığı.
Bir güzel ıslanırdık. Eyvah evde anne
bekler bir de güzel dayak atar şimdi
ıslandık diye. Sanki sızlayan parmak
uçlarının acısı yetmezmiş gibi. Bir de
yokuş varsa o mahalle de demeyin
kışın keyfine. Kızak yoksa leğen ya da
poşet elbet vardır. Geceden su
dökerdik sabaha buz olsun kayalım
diye. Şimdi burun kıvırıyoruz
kızıyoruz düşüp de bir yerimiz
acımasın aman.
Benim küçüklüğüm de Bayramlar
kışa denk geldi. Karda kapı kapı gezip
şeker toplardık üç beş arkadaş
toplanıp. O zamanlar korkmazdık
çocuk kaçırmaları duymazdık şimdi
çoğaldı dünya çekilmez oldu. Sonra
babamlı kış günlerim vardır benim bir
de. Karda yuvarlanıp kartopu savaşı
yaptığımız. Lisedeyim ama küçük
sayılmam. Yine de aksatmazdı dışarı
çıkarır çocukluğumu verirdi bana
birkaç saatliğine de olsa. Benim
çocukluğumda kar oyun demekti,
düşsen de canın acımayacak
demekti, ıslansan da ev sıcak
demekti, hasta olsan da annen bakar
demekti...
Şimdi yine kar yağıyor. Bu kez 25
yaşımdayım. Çeyrek asırdır bu
hayattayım. Öyle büyükmüşüm gibi
kallavi laflara gerek yok. Ama şimdi
kar farklı yağıyor bana ve bi çok
kişiye. Bana hissettirdikleri farklı.
Şimdi kar oyun gelmiyor. Soğuk
geliyor. Acımasız. Üşüyen eller
geliyor aklıma ısıtacak sobaları
olmayan. Sahi onları da anneleri
dövüyor mudur ıslandılar diye ?
Çaresizliklerine mi öfkeliler yoksa...
Bir de sokakta yaşayan hayvanlar
var. Susuyorlar ama konuşamıyorlar.
Acıkıyorlar ama yemek bulamıyorlar.
Her yer kar kaplı.
Demem o ki Kar herkese eşit
mesafede yağmıyor. Kış herkesi aynı
üşütmüyor...