Max Bilski "Zła krew"

MAX BILSKI
ZŁA
KREW
VIDEOGRAF

Redakcja
Anna Seweryn-Sakiewicz
Projekt okładki
Dariusz Kocurek
Redakcja techniczna, skład i łamanie
Damian Walasek
Korekta
Urszula Bańcerek
Wydanie I, Chorzów 2016
Wydawca: Wydawnictwa Videograf SA
41-500 Chorzów, Aleja Harcerska 3c
tel. 32-348-31-33, 32-348-31-35
fax 32-348-31-25
office@videograf.pl
www.videograf.pl
Dystrybucja: DICTUM Sp. z o.o.
01-942 Warszawa, ul. Kabaretowa 21
tel. 22-663-98-13, fax 22-663-98-12
dystrybucja@dictum.pl
www.dictum.pl
© Wydawnictwa Videograf SA, Chorzów 2015
ISBN 978-83-7835-469-7
Printed in EU

Dla mojej córki Anny
„Życie jest fair. Wszys cy trzęsiemy się w brzuchu przez
dziewięć miesięcy, a po tem kości zos tają rzu cone.
Niektórym wy padają dwie szóstki, in nym, nies te ty,
dwie je dyn ki. Tak właśnie dzieje się na świecie”.
Stephen King

Prolog
–R
zeźnia, cholera… — mruknął pod nosem policjant.
— Prawdziwa rzeźnia… Biedaczka musiała poprzecinać
sobie tętnice… Matko święta!
Rzeczywiście. Pokój wyglądał, jakby na jego środku pękł
balon wypełniony czerwoną farbą. Krew była wszędzie. Podobnie
jak jej nieprzyjemny mdły zapach.
Aspirant Adam Zieliński miał pecha. To był jego pierwszy
dzień po urlopie. Mocno spóźnionym, bo niemal dwa miesiące
po zakończeniu wakacji. Ale i tak się cieszył. Spędził
z żoną dwa tygodnie za półdarmo (bo po sezonie) w Chorwacji.
Opalił się, popływał, odpoczął i na chwilę zapomniał
o codziennych problemach. A parę ich miał, w tym jeden poważny
— kryzys małżeński, którego źródłem były, jak uważał
Zieliński, rozbuchane ambicje jego żony. Nie mógł zrozumieć,
dlaczego miała mu za złe pracę w policji. On ją lubił,
ona się go wstydziła, a na dodatek ciągle marudziła o przeprowadzce.
Uważała, że mieszkają w dziurze na końcu świata.
Urlop złagodził jednak emocje i Zieliński był, przynajmniej
obecnie, wewnętrznie spokojny o dalsze losy wspólnego życia.
A teraz taka cholerna jatka. Akurat w dzień, kiedy po dyżurze
mieli iść razem do kina i przypieczętować zgodę. Wydawało
się to wręcz nierealne.
7

Nagie ciało kobiety leżało tymczasem na środku pokoju,
a właściwie salonu połączonego z kuchnią. Wyglądało niczym
pomalowana na czerwono kukła z rozrzuconymi na boki, posklejanymi
pasmami włosów. Mruczący coś pod nosem technik
śledczy rozglądał się bezradnie po podłodze. Żadnych
widocznych śladów nie było, mimo iż niemal cała podłoga
zalana była krzepnącą jeszcze krwią i gdyby ktoś po niej chodził,
musiałby zostawić odciski podeszew.
— Na sto procent to samobój — orzekł w końcu, zwracając
się do Zielińskiego.
— Też tak myślę, ale to już problem prokuratora.
— Nie ma wątpliwości. — Technik ponownie kucnął.
— Drzwi były zamknięte od wewnątrz, okna pozamykane,
żadnych śladów włamania. Laska postanowiła ze sobą skończyć.
Cudów nie ma.
— Ale żeby tak?! — Zieliński wciąż nie mógł uwierzyć
w to, co widział. — Żeby się tak pochlastać…? Chryste!
Kobiety z reguły łykają jakieś prochy! Nie słyszałem,
żeby sobie podrzynały gardła… Na litość boską! Co w nią
wstąpiło?!
— Na tym parszywym świecie nie ma rzeczy niemożliwych
— stwierdził filozoficznie technik. — Zresztą… widziałem
już coś całkiem podobnego. Ty nie będziesz tego
kojarzył, bo pracujesz dopiero od niedawna. Ale jakieś pięć,
a może sześć lat temu, nie pamiętam dokładnie, jakoś tak, byłem
na podobnym zdarzeniu… Taaa… Cholernie przykra sprawa,
bo to żona jednego z nas tak samo się pocięła. — Spojrzał
gdzieś przed siebie szklanym wzrokiem, a po chwili dodał:
— No dobra, kończę. Nic tu więcej po mnie.
Było kilka minut przed godziną dwudziestą trzecią. Zgłoszenie
o zwłokach w mieszkaniu na Starym Osiedlu w Kuźni
dotarło do miejscowego komisariatu policji równo godzinę
wcześniej. Dzwoniła rozhisteryzowana siostra nieboszczki.
Pod chwilową nieobecność męża denatki mieszkała razem
8

z nią. Do domu wróciła kilkanaście minut po dwudziestej
pierwszej, po skończonej pracy w jednym z hipermarketów
w sąsiednim mieście, Raciborzu. Otworzyła drzwi własnym
kluczem, a chwilę później niemal zemdlała z wrażenia. Wciąż
powtarzała, że to nie może być prawda, że siostra — „moja
kochana Kasia” — była taka pełna życia, miała plany, kochającego
męża.
— To jakiś koszmarny absurd! — krzyczała do policjantów,
kiedy prawda uderzyła już w nią z całą mocą.
Absurd czy nie, Katarzyna Dunaj, młoda i piękna brunetka,
była martwa. Zieliński nie miał wątpliwości, że kobieta
sama odebrała sobie życie. Oczywiście o dalszych
losach sprawy zadecydować miał prokurator (w żadnym wypadku
on, zwykły aspirant, który na miejscu tragedii znalazł
się tylko dlatego, że akurat był w pobliżu), ale z faktami
się przecież nie dyskutuje — gołym okiem widać było,
co tu się stało. Kiedy więc w mieszkaniu pojawił się wreszcie
przedstawiciel prokuratury (przyjechał z Raciborza, podobnie
jak technik śledczy) i wykonał swoją robotę, Zieliński
mógł wreszcie opuścić mieszkanie. Okleił drzwi taśmą,
zapieczętował i wyszedł z bloku, w którym mimo późnej
pory w niemal wszystkich oknach wciąż było jasno. Zaczerpnął
świeżego powietrza, aż mu się na moment zakręciło
w głowie. Już miał wsiąść do radiowozu, kiedy za plecami
usłyszał wołanie:
— Adaś! Co tam się naprawdę stało!? Morderstwo?!
W tak małej miejscowości jak Kuźnia, raptem kilka tysięcy
mieszkańców, większość ludzi się znała. Jeśli nie osobiście,
to z widzenia. Policjantów było w mieścinie kilku i wszyscy
mieszkańcy wiedzieli kim są. Zieliński odwrócił się i odparł:
— Zaraz wypadniesz z okna! Tragedia się zdarzyła, tyle
się stało!
Nie miał ochoty na rozmowy z gapiami i ciekawskimi.
Marzył jedynie o porządnym prysznicu i spaniu. Ale czy zdo-
9

ła w ogóle zasnąć? Wciąż miał przed oczyma widok obryzganej
krwią kobiety i rozciętego gardła. Z oddali wyglądało
niczym rozdziawione, drapieżne usta potwora z sennych
koszmarów.