قدم یازدهم

More documents

Recommendations

Info

تعادلِ‏ هیجان هایِ‏ عاطفی یکی از نتایج اولیه ی مراقبه است و تجربه ی ممارستِ‏ ما این را ثابت می کند.‏ برخی از ما فقط برای آنکه خداوند یا رستگاری را در یک نوع فرقه ی مذهبی یا نوع دیگر آن پیدا کنیم،‏ به هم ریخته و سردرگم مدتی در انجمن بودیم.‏ آسان است که با حرکت در ابری از تعصبِ‏ مذهبی بدون هدف به بیرون در برگشته و فراموش کنیم که ما معتاد هستیم و بیماری غیر قابلِ‏ علاجی داریم.‏ It is said that for meditation to be of value, the results must show in our daily lives. This fact is implicit in the Eleventh Step: “… His will for us and the power to carry it out.” For those of us who do not pray, meditation is our only way of working this step. گفته شده که برایِ‏ مراقبه ای ارزشمند نتایج آن باید در زندگیِ‏ روزانه ما ظاهر شوند.‏ این حقیقت در قدم یازدهم مطلق است : … " اراده ی او برای خودمان و قدرت اجرای آن.‏ " برای آن عده از ما که دعا نمی کنند مراقبه تنها راه در کارکرد این قدم است.‏ We find ourselves praying, because it brings us peace and restores our confidence and courage. It helps us to live a life that is free of fear and distrust. When we remove our selfish motives and pray for guidance, we find feelings of peace and serenity. We begin to experience an awareness and an empathy with other people that was not possible before working this step. ما خودمان را با دعا درمی یابیم زیرا این کار به ما آرامش داده و اعتماد به نفس و شهامت را به ما باز می گرداند.‏ دعا به ما کمک می کند که یک زندگی فارغ از وحشت و بی اعتمادی را تجربه نمائیم.‏ وقتی انگیزه های خودخواهانه را کنار می گذاریم و برای هدایت شدن دعا می کنیم آرامش و متانت را احساس می کنیم.‏ ما تجربه ی هشیاری و همدلی با سایر افراد را که قبل از کارکردن این قدم ممکن نبود آغاز می نمائیم.‏ As we seek our personal contact with God, we begin to open up as a flower in the sun. We begin to see that God’s love has been present all the time, just waiting for us to accept it. We do the footwork and accept what’s being given to us freely on a daily basis. We find relying on God becomes more comfortable for us. وقتی بدنبالِ‏ رابطه ی شخصی با خداوند هستیم مانند گلی در مقابل خورشید شکوفا می گردیم.‏ شروع به دیدن می کنیم که محبتِ‏ خداوند در همه ی اوقات آماده بوده و فقط در انتظارِ‏ باور ما می باشد.‏ ما اقدام به
حرکت می کنیم و آنچه به مقیاس یک روز و رایگان به ما داده شده را پذیرا می گردیم.‏ درمی یابیم تکیه بر خداوند برایِ‏ ما تسکینِ‏ بیشتری در بر دارد.‏ When we first come to the program, we usually ask for a lot of things that seem to be important wants and needs. As we grow spiritually and find a Power greater than ourselves, we begin to realize that as long as our spiritual needs are met, our living problems are reduced to a point of comfort. When we forget where our real strength lies, we quickly become subject to the same patterns of thinking and action that got us to the program in the first place. We eventually redefine our beliefs and understanding to the point where we see that our greatest need is for knowledge of God’s will for us and the strength to carry that out. We are able to set aside some of our personal preference, because we learn that God’s will for us consists of the very things we most value. God’s will for us becomes our own true will for ourselves. This happens in an intuitive manner that cannot be adequately explained in words. اوایل که به برنامه می آئیم معمولا چیزهای زیادی می خواهیم که ظاهرا خواسته ها و نیازهای مهمی هستند.‏ همانطور که معنویت ما رشد می کند و نیروی برتر از خودمان را پیدا می کنیم این درک را آغاز می نمائیم که تا وقتی نیازهایِ‏ معنویِ‏ ما برآورده می شوند مشکلاتِ‏ زندگی ما تا مرحله ی آسایش تقلیل پیدا می کنند.‏ وقتی فراموش می کنیم که سرچشمه ی تواناییِ‏ واقعیِ‏ ما کجا نهفته است سریعا تبدیل به موضوعی برای روش های افکار و اعمالی می شویم که در همان مرحله ی اول ما را به برنامه آورد.‏ سرانجام باورها و درک خود را در مرحله ای که نیازِ‏ عمیقِ‏ خود را برای اطلاع از اراده ی خداوند برای خودمان و قدرت اجرای آن می بینیم دوباره تعریف می کنیم.‏ قادریم بعضی چیزها را که شخصا می پسندیم کنار بگذاریم چون یاد می گیریم که خواست خداوند برای ما شامل همه ی آن چیزهایی است که بیشترین ارزش را برای ما دارد.‏ اراده ی خداوند تبدیل به خواستِ‏ حقیقی ما برای خودمان می گردد.‏ این در کرداری شهودی اتفاق می افتد که نمی توان آنرا به قدر کافی با کلمات توضیح داد.‏ We become willing to let other people be who they are without having to pass judgment on them. The urgency to take care of things isn’t there anymore. We couldn’t comprehend acceptance in the beginning; today we can.
Page 1 and 2: جذبه های ناشناخته Na
Page 3 and 4: بسیاری از ما وقتی ک
Page 5 and 6: ارزانی می گردد.‏ بی
Page 7: قبل از پیوستن به مع
Page 11 and 12: Hopefully, having learned the power

قدم یازدهم

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?