wersja do druku - Wittchen

warto zobaczyć
W Zamku Nimf urodził się Ludwik II Bawarski.
osiedlają się także artyści. Obcokrajowców
przyciągają tu uczelnie wyższe, słynne ogródki
piwne i liczne zabytki. Jedną z największych
atrakcji jest z pewnością zespół parkowo-pałacowy
Nymphenburg. Barokowy Zamek Nimf niegdyś
służył za letnią rezydencję władcom z dynastii
Wittelsbachów. Jego budowę – rozpoczętą w 1664
roku – ostatecznie ukończono dopiero w XIX wieku.
Pięciu kolejnych władców Bawarii (Ferdynand Maria,
Max Emanuel, Karl Albrecht, Max III Joseph i Max IV
Joseph) przebudowywało zamek i upiększało go
zgodnie z własnymi upodobaniami i duchem
epoki, zatrudniając w tym celu najznakomitszych
architektów i dekoratorów wnętrz. Zamek
otacza ogromy park i liczne budowle – uznawany
za arcydzieło rokoka domek myśliwski Amalienburg,
kąpielowy Badenburg, wyposażony w stylu
chińskim Pagodenburg... Wydaje się nawet, że
są one co najmniej tak atrakcyjne jak główny
budynek Nymphenburga, w którym w sierpniu
1845 roku urodził się Ludwik II Bawarski.
OSTATNI ROMANTYK
Miał kilka przydomków. Paul Verlaine nazywał
go „jedynym prawdziwym królem XIX wieku”,
bawarscy ministrowie: „szalonym” albo „obłąkanym”.
Na stałe przylgnęło jednak do niego
miano Bajkowego Króla – ze względu na
marzycielską naturę i wyjątkową spuściznę,
jaką po sobie pozostawił.
Na tron wstąpił po śmierci ojca, jako niespełna
dziewiętnastolatek. Nie był władcą praktycznym,
nie był też z pewnością człowiekiem rozsądnym.
38 WITTCHEN
Nie miał zamiłowania ani do rządzenia, ani do
wojen. Zmuszono go do udziału w jednej – z Prusami
– którą Bawaria przegrała w 1866 roku. Przed
kolejną – tym razem u boku Prus, a przeciwko
Francji – król po prostu uciekł z Monachium w Alpy.
Polityka i podboje go nie interesowały. Wolał
przebywać w świecie marzeń i odgrywać baśniowe
postacie. Jeszcze w rezydencji w Monachium kazał
na jednym z pięter zbudować sobie ogród zimowy,
pełen egzotycznych roślin i ptaków, ze sztucznym
jeziorem w centrum. Lubił pływać po nim złotą gondolą.
Lubił też jeździć konno, wędrować po górach,
a nade wszystko słuchać muzyki. Jego uwielbienie
dla Wagnera – romantycznego twórcy, przywracającego
do życia legendarne postaci z germańskiej
historii – było tak wielkie, że sprowadził kompozytora
do Monachium, planował nawet wybudować dla
niego operę. Wagner okazał się jednak zbyt kosztownym
gościem, a w dodatku awanturnikiem.
Ministrowie namówili króla, by się go pozbył, na
co Ludwik – choć z niechęcią – musiał przystać.
Nie przeszkodziło mu to jednak w realizacji innych
ekscentrycznych pomysłów. Najważniejszym z nich
było właśnie budowanie imponujących, baśniowych
zamków. By spełniać swoje marzenia, pełnymi
garściami czerpał z bawarskiego skarbca.
Zdawać by się mogło, że władca państwa
nie może popaść w ruinę. Ludwik miał do
dyspozycji 5 milionów marek w złocie rocznie
i nieograniczony kredyt w kasie państwowej.
Do czasu. Gdy zadłużył kraj na 14 milionów marek
w złocie, ministrowie przestraszyli się, że jego
fanaberie zrujnują Królestwo Bawarii. Ludwik został
więc odsunięty od władzy. Najsłynniejszy bawarski
lekarz (zaocznie, bo nie przeprowadzono żadnych
badań) wydał opinię o niepoczytalności
króla. Władcę przetransportowano do zamku
Berg – spędził tam zaledwie kilka dni. 13 czerwca
1886 roku Ludwik II Bawarski utopił się
w wodach jeziora Starnberg. Nigdy nie wyjaśniono,
czy uległ wypadkowi, został zamordowany, czy
popełnił samobójstwo.
Z ŁABĘDZIEM W NAZWIE
Ludwik dorastał w bawarskim Hohenschwangau,
zamku swego ojca, Maksymiliana II. Czteropiętrowy,
wznoszący się na stromej górze, na średniowiecznych
fundamentach, z kanciastymi wieżyczkami,
żółty Hohenschwangau to pierwszy w życiu
Ludwika zamek z łabędziem (Schwan) w nazwie.
Nie był wprawdzie jego dziełem, niewątpliwie
jednak odcisnął ślad na psychice młodego władcy.
I trudno się temu dziwić. Wszak Hohenschwangau
to budowla imponująca, o średniowiecznych
korzeniach. Na jego miejscu stała niegdyś XII-wieczna
warownia Schwanstein, należąca do rycerskiego
rodu Schwangau, chlubiącego się łabędziem
w herbie. Przebudowana w latach 1538–1547,
dwadzieścia lat później stała się własnością
rodu Wittelsbachów. W latach 1832–1836 książę
(a późniejszy król) Maksymilian II – ojciec Ludwika
– odbudował twierdzę w stylu neogotyckim.
Zamek zyskał nową nazwę i wystrój w stylu
romantycznej epoki Goethego i Wagnera. Urządzone
z ogromnym przepychem wnętrza zdobią motywy
inspirowane dziejami mitycznego Lohengrina,