Ο Αλέκος σε Αποστολή
Ο Αλέκος είναι ο Πελεκάνος που ερχόμενος στην Ελλάδα για τους θερινούς μήνες, συναντά την αδελφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η οποία του αναθέτει μια αποστολή. Ανάμεσα σε ξεκαρδιστικές περιπέτειες και υπερφυσικές καταστάσεις ο Αλέκος προσπαθεί να φέρει σε πέρας την αποστολή του. Θα τα καταφέρει άραγε;
Ο Αλέκος είναι ο Πελεκάνος που ερχόμενος στην Ελλάδα για τους θερινούς μήνες, συναντά την αδελφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η οποία του αναθέτει μια αποστολή. Ανάμεσα σε ξεκαρδιστικές περιπέτειες και υπερφυσικές καταστάσεις ο Αλέκος προσπαθεί να φέρει σε πέρας την αποστολή του. Θα τα καταφέρει άραγε;
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Oikopen: Ώρα για Παραμύθι<br />
Κείμενα & Μοντάζ: Θεοδώρα Μπιμπίλα
Τίτλος: <strong>Ο</strong> <strong>Αλέκος</strong> <strong>σε</strong> <strong>Αποστολή</strong><br />
Είδος: Παραμύθι<br />
Ηλικία: 6+<br />
Σειρά: Oikopen - Ώρα για Παραμύθι<br />
Κείμενα & Μονταζ: Θεοδώρα Μπιμπίλα<br />
Διάθεση: Online<br />
Oikopen: Κατασκευή, Εισαγωγή & Εμπορία Παιχνιδιών<br />
ο<br />
2 km Συμμαχικής <strong>Ο</strong>δού ΒΙΠΕ Ωραιοκάστρου, ΤΘ 1061,<br />
570 13 Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης<br />
Τ 2310 685030 & 853907/9 F 2310853909 E oikopen@gmail.com<br />
Βρείτε μας στο Facebook Oikopen
Για την επιτυχία ενός στόχου, άνθρωποι του πνεύματος έχουν πει:<br />
<strong>Ο</strong> κόσμος είναι γεμάτος από μαγικά πράγματα που περιμένουν υπομονετικά<br />
το πνεύμα μας να γίνει πιο οξύ "- Bertrand Russell<br />
«Όταν πιστεύουμε στον εαυτό μας, μπορούμε να διακινδυνεύσουμε την περιέργεια,<br />
το θαύμα, την αυθόρμητη απόλαυση ή οποιαδήποτε εμπειρία<br />
που αποκαλύπτει το ανθρώπινο πνεύμα». - Ε.Ε. Cummings<br />
"Πιστεύω ότι αν κάποιος πάντα κοίταζε τον ουρανό,<br />
θα καταλήξει με φτερά" - Gustave Flaubert
Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας, προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Ελληνικού Νόμου (Ν. 2121/1993<br />
όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβά<strong>σε</strong>ις περί πνευματικής ιδιοκτησίας.<br />
Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής αδείας του εκδότη κατά οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή,<br />
εκτύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό<br />
<strong>σε</strong> οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του<br />
έργου.
Ξεκινήσαμε το ταξίδι μας, από τη Λίμνη Νακούρου της<br />
Κένυας για Ελλάδα, ένα πρωί του Μαΐου. Από νωρίς<br />
φάνηκε ότι η πτήση θα ήταν επίπονη και με πολλές<br />
δυσκολίες. Το αποχαιρετιστήριο γλέντι της προηγούμενης<br />
βραδιάς, μας βγήκε ξινό. Και σαν να μην<br />
έφτανε αυτό, <strong>σε</strong> μια από τις στά<strong>σε</strong>ις, έχασα και τους<br />
συντρόφους μου. Ξέκοψα για λίγο μόνον από το σμήνος,<br />
ίσα να ξαποστάσω στο κατάρτι της Αραμπέλας - μιας<br />
πειρατικής φρεγάτας - που αρμένιζε στη Μεσόγειο, αλλά<br />
αυτό ήταν αρκετό για να τους χάσω. Όταν έστρεψα το<br />
βλέμμα μου στον ουρανό, το σμήνος φαίνονταν σαν ένα<br />
μικροσκοπικό λευκό βελάκι στο απέραντο γαλάζιο.<br />
Αδύνατον να τους φτάσω… Η αλήθεια είναι ότι έπιασα<br />
και κουβεντούλα με τον πειρατή που είχε σκαρφαλώ<strong>σε</strong>ι<br />
στην κόφα, ακριβώς από κάτω μου και γάζωνε με το<br />
βλέμμα του μέσα από το τηλεσκόπιο τα πέλαγα.<br />
Τι τα θες τώρα… ότι έγινε, έγινε.<br />
Το θέμα είναι ότι το να πετάξω μόνος μέχρι την<br />
Ελλάδα είναι 24 φορές πιο κουραστικό από την πτήση <strong>σε</strong><br />
σχηματισμό με το κοπάδι. Όταν πετάμε όλοι μαζί,<br />
χρειάζεται να κτυπήσουμε τις φτερούγες μας στον αέρα,<br />
μερικές φορές ή και καθόλου κάθε 24 χιλιόμετρα! Ενώ<br />
μόνος, θα ξεπατωθώ στο φτερούγισμα…<br />
Τέλος πάντων, ξέμεινα στο κατάρτι τραμπαλιζόμενος<br />
μέχρι ναυτίας, όλη τη νύκτα και λίγο πριν χαράξει άνοιξα<br />
τις φτερούγες διάπλατα και ξεκίνησα το συναρπαστικό<br />
ταξίδι για την νέα μου ζωή. Για να είμαι ειλικρινής μπήκα<br />
στον πειρασμό να μείνω για πάντα <strong>σε</strong> τούτο το<br />
πανέμορφο σκαρί, συντροφιά με τον πειρατή, αλλά<br />
τέτοιο κούνημα αδελφέ μου δεν το αντέχει ούτε το<br />
εκκρεμές του Φουκώ. Γι αυτό την έκανα.<br />
Το ταξίδι ήταν εξαντλητικό, αλλά και τρομερά<br />
ενδιαφέρον, με πολλές εκπλήξεις. Τις πρώτες επτά ώρες<br />
άρχισα να στοιχηματίζω με τον εαυτό μου, αν θα τα<br />
καταφέρω να φτάσω στη Ελλάδα, εκεί που γεννήθηκα ή<br />
θα χαθώ στο κενό για να νιώσω την αιώνια ξεκούραση<br />
μια ώρα αρχύτερα. Κάτι τέτοιες στιγμές που με έπαιρνε<br />
από κάτω, έβλεπα τον εαυτό μου να πετά δίπλα μου και<br />
να μου δίνει κουράγιο να συνεχίσω. Σιγά μην κερδί<strong>σε</strong>ι το<br />
κενό… Μια πλεύση όμως επάνω στα ήρεμα κύματα για
να ξεκουραστώ ήταν απαραίτητη.<br />
Δεν ξέρω πό<strong>σε</strong>ς ώρες μετά, προσθαλασσώθηκα<br />
μαλακά στην επιφάνεια της Μεσογείου, κατάπια το<br />
πρώτο κεφαλόπουλο που πέρα<strong>σε</strong> από μπροστά μου,<br />
γεμίζοντας το σάκο του ράμφους μου με θαλασσινό νερό<br />
και πάνω που προσπαθούσα να με πείσω ότι δεν<br />
κινδυνεύω από κανέναν πεινασμένο καρχαρία, έγινε το<br />
εξής απίστευτο.<br />
Η θάλασσα γύρω μου άρχι<strong>σε</strong> να φουσκώνει. Σε<br />
απόσταση λιγότερη από εκατό μέτρα εμφανίστηκε μια<br />
γιγάντια ουρά ψαριού, στα χρώματα του σμαραγδένιου<br />
πελάγους και κτύπη<strong>σε</strong> με δύναμη το νερό, σηκώνοντας<br />
ένα τσουνάμι γύρω μου. Από τη μια το σοκ, από την<br />
άλλη η κούραση της πτήσης ήρθα και παρέλυσα. Δεν<br />
έκανα καμιά προσπάθεια να πετάξω να σωθώ. Μόνον<br />
μια σκέψη πέρα<strong>σε</strong> από το μυαλό μου… ότι… ήρθε το<br />
τέλος μου…<br />
Η ουρά χάθηκε στα βάθη σχηματίζοντας μια τεράστια<br />
δίνη κι εγώ έμεινα να κτυπιέμαι πάνω στα κύματα σαν<br />
μουσκεμένο κούτσουρο. Πριν προλάβω να συνέλθω<br />
από την σοκαριστική έκπληξη, τα νερά φούσκωσαν ξανά<br />
και η υπερφυσική ουρά εμφανίστηκε και εξαφανίστηκε<br />
κάνα δυο – τρεις φορές, ώσπου <strong>σε</strong> απόσταση αναπνοής<br />
ξεφύτρω<strong>σε</strong> μέσα από τη θάλασσα μια γυναίκα. Μια<br />
γυναίκα, μισή ψάρι. Γιγάντια και πανέμορφη. Με μαλλιά<br />
στο χρώμα του ωκεανού και πράσινα μάτια.<br />
- Ζει ο Μέγας Αλέξανδρος; με ρώτη<strong>σε</strong> αγριεμένη.<br />
- Δεν είμαι από αυτά τα μέρη Κυρά μου, δεν ξέρω τι<br />
μου λες… κατάφερα να ψελλίσω…<br />
Ύψω<strong>σε</strong> τα χέρια της προς τον ουρανό και κτύπη<strong>σε</strong> με<br />
δύναμη τη θάλασσα. Σηκώθηκε σαν δελφίνι στην<br />
επιφάνεια και βούτηξε μαινόμενη στα άπατα νερά. Τα<br />
κύματα με κτυπούσαν ανελέητα και πάνω που βρήκα το<br />
κουράγιο να ανοίξω τα φτερά μου και να την κάνω με<br />
ψηλά φτερουγισματάκια, ακούστηκε πίσω μου η<br />
αυστηρή φωνή της.<br />
- Μην τολμή<strong>σε</strong>ις!<br />
Έκανα στροφή 180 μοιρών έντρομος και αντίκρισα το<br />
σκοτεινιασμένο βλέμμα της…<br />
- Ξεμούδιαζα Κυρά μου… δεν είχα σκοπό να
φύγω…<br />
- Το καλό που σου θέλω Αλέκο…<br />
- Ακίλι … Ακίλι με λένε. Στη γλώσσα μας σημαίνει<br />
γενναίος…<br />
- Κανένας Αχιλλέας δεν υπήρξε πιο γενναίος από<br />
τον Μέγα Αλέξανδρο… απάντη<strong>σε</strong> αφρίζοντας όλη<br />
τη θάλασσα.<br />
- Ακίλι μαντάμ… Ακίλι… όχι Αχιλλέας…<br />
Που να ξέρω ο δύστυχος τι με περίμενε. Τέτοια<br />
θαλασσοταραχή δεν έχω ματαδεί ούτε κι έχω ματακού<strong>σε</strong>ι…<br />
<strong>Ο</strong>υρανός και Γη έγιναν ένα. Αδύνατον να<br />
ξεκολλήσω από το νερό. Μου 'πε<strong>σε</strong> βαρύς κι ο<br />
μεριδιάρικος κέφαλος που κατάπια…<br />
- Εδώ είμαι… ακούστηκε η φωνή της πάλι πίσω<br />
μου. Φωνή σαν άνεμος 8 μποφόρ. Ξανά 180<br />
μοίρες στροφή – ίλιγγος μ' έπια<strong>σε</strong> από τις<br />
στροφές – και να 'μαι πάλι μπρος στο ακόμη<br />
σκοτεινότερο βλέμμα της.<br />
- Λοιπόν Αλέκο, για να τα πάμε καλά άκου<strong>σε</strong><br />
προ<strong>σε</strong>κτικά τι θα σου πω.<br />
- Ναι Κυρά μου… ακούω…<br />
- Θεσσαλονίκη με λένε…. <strong>Ο</strong>ύρλιαξε και χτύπη<strong>σε</strong><br />
την ουρά της με δύναμη στην επιφάνεια της<br />
θάλασσας.<br />
Τι μένος ήταν αυτό Θεέ μου; Το κεφαλόπουλο πήδηξε<br />
ζωντανό από το στομάχι μου και χάθηκε στα φουρτουνιασμένα<br />
νερά. Ξεπεράσαμε τα 9 μποφόρ…<br />
- Ααααααα … Άκου να σου πω Κυρά μου…<br />
Θεσσαλονίκη μου, ήθελα να πω… (ξεροκατάπια<br />
έντρομος, αλλά συνέχισα αγανακτισμένος). Και η<br />
υπομονή έχει τα όρια της. Μια ζωή χρωστώ, αν<br />
είναι να μου την πάρεις εσύ, χαλάλι σου. Κάθε<br />
λευκός πελεκάνος της τάξης μου, θα ήταν<br />
υπερήφανος να θυσιαστεί για τα σμαραγδένια<br />
μάτια σου. Για τα μάτια σου μόνον, γιατί αν<br />
μαθευτεί ότι μ' έφαγε ψάρι…, θα γίνω ρεζίλι… θα<br />
γελά<strong>σε</strong>ι κάθε πικραμένος. Ηρέμη<strong>σε</strong> λοιπόν και<br />
πες μου τι θέλεις.<br />
- Γοργόνα είμαι, όχι ψάρι…(λίγο έλειψε να τα πάρει<br />
στο κρανίο πάλι, αλλά κρατήθηκε).Το όνομά μου<br />
3
είναι Θεσσαλονίκη, επανέλαβε ξαφνικά εντελώς<br />
ήρεμη. Η αδελφή του Μέγα Αλέξανδρου… τον<br />
ξέρεις είμαι σίγουρη…<br />
- Κάτι έχω ακουστά… Αλεξάνδρεια… Αίγυπτος…,<br />
απάντησα μηχανικά σαν κάποιος να μου ψιθύρι<strong>σε</strong><br />
στο αυτί τούτες τις δύο μαγικές λέξεις…<br />
- Ακριβώς! Για τον ίδιο μιλάμε. Η χώρα που πας, η<br />
Ελλάδα, είναι η γενέτειρα μας. Συγκεκριμένα<br />
γεννηθήκαμε στην Πέλλα, όπου σώζεται μέχρι και<br />
σήμερα το ανάκτορο του πατέρα μας, του<br />
Φιλίππου. Εκεί που θα προσγειωθείς όμως είναι η<br />
πόλη Θεσσαλονίκη. Επειδή λοιπόν ούτε εγώ<br />
γνωρίζω αν ο Μέγας Αλέξανδρος ζει, σου<br />
αναθέτω να ερευνή<strong>σε</strong>ις το θέμα και να με<br />
ενημερώ<strong>σε</strong>ις.<br />
- Μα που θα <strong>σε</strong> βρω; Ποιον θα ρωτήσω;<br />
- Θα έρθω να <strong>σε</strong> βρω εγώ… Ξεκίνα από τον<br />
Άρχοντα του τόπου. Αυτός θα ξέρει τι απέγινε ο<br />
αδελφός μου… Άντε καλό ταξίδι… κοντεύεις…<br />
κοντά είσαι…<br />
Αυτά ήταν τα τελευταία της λόγια και εξαφανίστηκε<br />
ήσυχα αυτή τη φορά στην αγκαλιά του Αιγαίου. Άνοιξα<br />
τα φτερά μου και ξεκόλλησα με κόπο από το νερό για<br />
να συνεχίσω το ταξίδι μου. Ήμουν βρεγμένος μέχρι το<br />
κόκαλο.<br />
4
Δυο μέρες μετά…<br />
Προσγειώθηκα ανώμαλα, κουτρουβαλώντας από<br />
την κούραση <strong>σε</strong> μια ξύλινη “ακρογιαλιά”. Σταμάτησα<br />
φρεναριστός μπροστά στα πόδια μιας κυρίας, που<br />
κρατού<strong>σε</strong> στα χέρια της μια φωτογραφική μηχανή. Αναξε-πουπουλιασμένος,<br />
αγανακτισμένος και κυρίως<br />
απελπισμένος σήκωσα το βλέμμα μου προς την κυρία<br />
και κατάρρευσα. Δεν είχα χά<strong>σε</strong>ι τις αισθή<strong>σε</strong>ις μου, όμως<br />
δεν είχα κουράγιο να πάρω τα φτερά μου.<br />
- Κτύπη<strong>σε</strong>ς; με ρώτη<strong>σε</strong> ανήσυχα…<br />
- Μπαααααααααα, ψιλοπράγματα... της απάντησα…<br />
αλλά δεν φάνηκε να εντυπωσιάζεται.<br />
Με πήρε αγκαλιά και πήγαμε στη βρύση. Γέμι<strong>σε</strong> το<br />
ράμφος μου με νερό και σήκω<strong>σε</strong> το κεφάλι μου ψηλά.<br />
Να ' ναι καλά η γυναίκα με έσω<strong>σε</strong>. Με μετέφερε <strong>σε</strong> μια<br />
μεγάλη τσιμεντένια γλάστρα, γεμάτη μαλακό χώμα και με<br />
ακούμπη<strong>σε</strong> προ<strong>σε</strong>κτικά. Με χάιδεψε, στρώνοντας τα<br />
πούπουλα μου <strong>σε</strong> όλο μου το σώμα και κατευθύνθηκε<br />
στον ψαρά που ψάρευε μπροστά μας.<br />
- Καλησπέρα… του είπε ευγενικά. Πιάσατε κάτι;<br />
- Ναι, απάντη<strong>σε</strong> υπερήφανα εκείνος και της έδειξε<br />
την ολοζώντανη τσιπούρα στο καλάθι του.<br />
- Την αγοράζω, είπε αποφασιστικά.<br />
- Μαααααα…<br />
- 20 ευρώ… σας δίνω 20 ευρώ, ο Πελεκάνος είναι<br />
εξαντλημένος πρέπει να φάει… συμπλήρω<strong>σε</strong><br />
ικετευτικά.<br />
Τελικά, ο καλοκάγαθος ψαράς της έδω<strong>σε</strong> το ψάρι,<br />
χωρίς να πάρει χρήματα και εκείνη, γύρι<strong>σε</strong> πίσω με την<br />
τσιπούρα να σπαρταράει στα χέρια της. Ωωωω, το<br />
χρειαζόμουν… τι μεζές! Η κυρία χάθηκε για λίγο και όταν<br />
επέστρεψε κρατού<strong>σε</strong> ένα μπουκάλι νερό. Γέμι<strong>σε</strong> τον<br />
σάκο του ράμφους μου με δαύτο και το κατάπια σαν μια<br />
γουλιά. Μετά μου χάιδεψε το κεφάλι και μου είπε.<br />
- Θα είσαι καλά εδώ. Εγώ μένω απέναντι θα έρθω<br />
πάλι το πρωί να δω τι κάνεις… Αλέκο… Ναι,<br />
νομίζω ότι αυτό το όνομα σου πάει υπέροχα.<br />
Τι κόλλημα έχουν οι γυναίκες με το συγκεκριμένο όνομα<br />
6
απορώ. Άντε η άλλη, η μισή ψάρι… χωρίς πόδια και<br />
βρεγμένη όλη μέρα… μες τα νεύρα της… μπορώ να την<br />
καταλάβω… αλλά και τούτη 'δω σήμερα; Να με πει κι<br />
αυτή Αλέκο;<br />
Την ώρα της Δύσης, βρήκα το κουράγιο να μεταφερθώ<br />
<strong>σε</strong> ένα φαρδύ κολωνάκι απ' όπου μπορούσα να<br />
βλέπω την παραλία, το λιμάνι, τον ορίζοντα. Από τον<br />
κόσμο που περνού<strong>σε</strong> δίπλα μου, είχα ακού<strong>σε</strong>ι διάφορες<br />
αναφορές για τα σημεία της Πόλης. “Να εκεί στο Λευκό<br />
Πύργο” είπε μια κοπελιά και έδειξε προς το λιμάνι. “Στις<br />
<strong>Ο</strong>μπρέλες του Ζογγολόπουλου” είπε μια άλλη. Μα το<br />
σχόλιο που τράβηξε την προσοχή μου περισσότερο απ'<br />
όλα, ήταν εκείνο που άκουσα από μια παρέα<br />
πιτσιρικάδων skaters που δήλωσαν ότι πηγαίνουν στα<br />
μάρμαρα του “Αλέκου”, στην καλύτερη πίστα ever…<br />
Υπάρχει κι άλλος <strong>Αλέκος</strong> σκέφτηκα… και εστίασα το<br />
βλέμμα μου πάνω στην παρέα για να δω που θα<br />
καταλήξουν. Ναι, επεσήμανα τις ομπρέλες, είδα τον<br />
Λευκό Πύργο … αλλά Αλέκο δεν βλέπω. <strong>Ο</strong>ι πιτσιρικάδες<br />
σταμάτησαν στο μεγαλειώδες άγαλμα ενός έφιππου<br />
Στρατηλάτη. <strong>Ο</strong> <strong>Αλέκος</strong> που είναι;<br />
Η απάντηση ήρθε από μόνη της την άλλη μέρα, όταν<br />
ένας πατέρας με τα τρία του παιδιά στάθηκαν δίπλα μου<br />
να φωτογραφηθούν μαζί μου. <strong>Ο</strong> μικρότερος γιός άπλω<strong>σε</strong><br />
το χεράκι του και μου έδω<strong>σε</strong> μερικά σπόρια, ενώ οι άλλοι<br />
δύο με κοιτούσαν με έκσταση. <strong>Ο</strong> πατέρας απαντού<strong>σε</strong> <strong>σε</strong><br />
όλες τις ερωτή<strong>σε</strong>ις τους και τους ενημέρω<strong>σε</strong> ότι δεν είμαι<br />
μεγάλη πάπια, αλλά πελεκάνος.<br />
- Πελεκάνος και μάλιστα με όνομα…. μου ήρθε να<br />
φωνάξω, αλλά ευτυχώς το απέφυγα.<br />
<strong>Ο</strong> πατέρας αυτός που λέτε έφερε τα παιδιά του στην<br />
παραλία και τους είχε ξεναγή<strong>σε</strong>ι <strong>σε</strong> όλα τα αξιοθέατα.<br />
Κάθισαν κοντά μου, πάνω στον ξύλινο διάδρομο, με τα<br />
πόδια κρεμασμένα στη θάλασσα και τους έλυ<strong>σε</strong> κάθε<br />
απορία που είχαν. Έτσι έμαθα για τον Όλυμπο απέναντι<br />
και για το Δωδεκάθεο, για το Μέγαρο Μουσικής, το οποίο<br />
βρίσκονταν ακριβώς πίσω μου, για την ιστορία του<br />
Λευκού Πύργου, για τις <strong>Ο</strong>μπρέλες του Ζογγολόπουλου<br />
και το κυριότερο όλων, έμαθα επιτέλους ποιος είναι ο<br />
<strong>Αλέκος</strong>!<br />
7
<strong>Αλέκος</strong> είναι το χαϊδευτικό του Αλέξανδρος φίλοι μου.<br />
<strong>Ο</strong> έφιππος Στρατηλάτης είναι ο Μέγας Αλέξανδρος… ο<br />
αδελφός της οργισμένης γοργόνας που με λαχτάρη<strong>σε</strong><br />
πριν μερικές μέρες ανοικτά στα πέλαγα; Αυτός! Αυτόν<br />
αποκαλούν Αλέκο, οι νεαροί skaters. Το μυστήριο<br />
λύθηκε… Α! ξέχασα να σας πω ότι το άλογο είναι ο<br />
Βουκεφάλας, αλλά υποθέτω ότι όλα αυτά ε<strong>σε</strong>ίς τα<br />
γνωρίζετε ήδη.<br />
<strong>Ο</strong> Κάσσανδρος λοιπόν ονόμα<strong>σε</strong> την πόλη αυτή<br />
Θεσσαλονίκη προς τιμήν της συζύγου του η οποία<br />
ήταν… είναι, ήθελα να πω … η αδελφή του Αλέκου… του<br />
Μεγάλου Αλεξάνδρου… συγνώμη.<br />
<strong>Ο</strong> πατέρας συνέχι<strong>σε</strong> την εξιστόρηση του Θρύλου του<br />
Μακεδόνα Βασιλιά, αναφερόμενος στον μύθο για την<br />
γοργόνα Θεσσαλονίκη, που ήπιε κατά λάθος το αθάνατο<br />
νερό, το οποίο προοριζόταν για τον Αλέξανδρο. <strong>Ο</strong>ι Θεοί<br />
του <strong>Ο</strong>λύμπου την μεταμόρφωσαν <strong>σε</strong> γοργόνα για να<br />
αποφύγει το μένος του. Από τότε η γοργόνα Θεσσαλονίκη,<br />
αγωνιά για την τύχη του αδελφού της και ρωτά<br />
απεγνωσμένα να μάθει αν τελικά ζει ο αδελφός της ή<br />
όχι… κι αλλοίμονο <strong>σε</strong> όποιον απαντή<strong>σε</strong>ι αρνητικά… Το<br />
“δεν ξέρω” που είπα εγώ, φάνηκε μια καλή επιλογή<br />
τελικά, αν και ήταν εντελώς τυχαία!<br />
Εκείνο που με συγκλόνι<strong>σε</strong> όμως είναι ότι ο Μέγας<br />
Αλέξανδρος πέθανε το 323π.Χ., <strong>σε</strong> ηλικία μόλις 33 ετών,<br />
στην Βαβυλώνα μετά από αρρώστια που κράτη<strong>σε</strong> δέκα<br />
μέρες. Η σωρός του τοποθετήθηκε <strong>σε</strong> ένα γυάλινο<br />
φέρετρο γεμάτο μέλι και χάθηκε δύο χρόνια μετά,<br />
επιστρέφοντας στην Μακεδονία, για να ταφεί στα πάτρια<br />
εδάφη. Από τότε, όλος ο πλανήτης ψάχνει τον τάφο του…<br />
Άντε να πεις τέτοια μαντάτα στην Κυρά Θεσσαλονίκη…<br />
Δεν θα μείνει λιμάνι για λιμάνι όρθιο!<br />
Πάντως οι άνθρωποι, πρέπει να μάθουν ότι η ιστορία<br />
της γοργόνας δεν είναι μύθος … ίσως μάλιστα να<br />
αποκαλύψω κι ότι κάποιες φορές, στο χάραμα της<br />
ημέρας η Θεσσαλονίκη μπαίνει στον Θερμαϊκό κόλπο,<br />
στέκεται μπρος στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου<br />
και τον φωνάζει. Σπάραξε η ψυχή μου ακούγοντας την<br />
και επειδή με γοήτευ<strong>σε</strong> η ιστορία του Μακεδόνα Βασιλιά,<br />
αποφάσισα να κάνω την έρευνα για πάρτη της. Θα<br />
8
αναλάβω την αποστολή, και θα συναντήσω κάποια<br />
στιγμή τον Άρχοντα του Τόπου, όπως με συμβούλευ<strong>σε</strong> η<br />
γοργόνα, για να βεβαιωθώ ότι είναι αλήθεια τα όσα<br />
άκουσα για τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου.<br />
Έμπλεξα για τα καλά, αλλά ας όψεται η ευαίσθητη καρδιά<br />
μου. Αν κι εδώ που τα λέμε πό<strong>σε</strong>ς πιθανότητες υπάρχουν<br />
να ζει μετά από 2500 χρόνια. Όμως θα μου πεις η<br />
Θεσσαλονίκη πως ζει; Πλάκα – πλάκα τα 'χει τα<br />
χρονάκια της η Κυρά και ούτε που της φαίνεται…<br />
9
Ταξίδι στην Πέλλα …<br />
<strong>Ο</strong>ι πτή<strong>σε</strong>ις <strong>σε</strong> τούτο τον τόπο είναι άκρως απολαυστικές!<br />
Σε λίγα μόλις λεπτά βρίσκομαι στη κορυφή<br />
του <strong>Ο</strong>λύμπου. Εκεί να δεις θέα και μεγαλείο. Άλλοτε<br />
αγναντεύω τον ορίζοντα χαλαρώνοντας πάνω στις<br />
<strong>Ο</strong>μπρέλες κι άλλοτε κάθομαι απέναντι από τον Μέγα<br />
Αλέξανδρο και τον ρωτώ αν ζει… αν πέθανε και αν ναι,<br />
που είναι ο τάφος του. Του μιλάω για την αδελφή του και<br />
καμιά φορά που νοσταλγώ τους φίλους μου, του<br />
διηγούμαι πως περνούσα στη Λίμνη Νακούρου… Τώρα<br />
τελευταία μάλιστα που έμαθα για το Μακεδονικό… τον<br />
ενημέρωσα πλήρως. Χαρτί και καλαμάρι του τα 'πα, αλλά<br />
ούτε αυτό φάνηκε να τον εντυπωσιάζει. Παρέμεινε<br />
σιωπηλός. Είχα την ελπίδα ότι το πνεύμα του κρύβεται<br />
μέσα στο άγαλμα και πίστευα ότι αν του έλεγα κάτι<br />
συγκλονιστικό θα αντιδρού<strong>σε</strong>… αλλά τίποτα. Μετά<br />
σκέφτηκα, γιατί να είναι εδώ <strong>σε</strong> αυτήν την πόλη και να<br />
μην είναι στην Πέλλα, εκεί που γεννήθηκε.<br />
Έτσι σηκώθηκα μια μέρα πρωί – πρωί κι αφού<br />
βούτηξα στον Θερμαϊκό για τις πρωινές ψαρούκλες μου,<br />
πέταξα για Πέλλα. Ξεκινώντας είδα πως η Αραμπέλα<br />
έπια<strong>σε</strong> λιμάνι… στα μέρη μας. Κατέβηκα και βρήκα τον<br />
φίλο μου τον πειρατή. Με γνώρι<strong>σε</strong> αμέσως και με<br />
υποδέχθηκε εγκάρδια. Αφού τραβήξαμε και μερικές<br />
selfie … τον χαιρέτησα και συνέχισα το ταξίδι μου.<br />
Σε δέκα λεπτά ήμουν κιόλας εκεί. Το αλάνθαστο<br />
ένστικτο πλοήγησης, με οδήγη<strong>σε</strong> ακριβώς. Έκανα<br />
μερικούς κύκλους και εντόπισα το ανάκτορο που<br />
γεννήθηκε ο Βασιλιάς. Θαμπώθηκα από την πολυτέλεια<br />
και το μέγεθος. Σάλες συμποσίων, κοιτώνες, παλαίστρα,<br />
πισίνα με σύστημα παροχής νερού και αποχέτευσης,<br />
λουτρά, εστιατόρια, ψηφιδωτά δάπεδα… 70 ολόκληρα<br />
στρέμματα αριστουργηματικής αρχιτεκτονικής!<br />
Προσγειώθηκα στο κέντρο ενός υπέροχου ψηφιδωτού<br />
και έμεινα κάμποση ώρα αποσβολωμένος από το<br />
υπέροχο θέαμα. Προσπάθησα να φέρω στο μυαλό μου,<br />
τον Αλέξανδρο στη παιδική του ηλικία να περιφέρεται<br />
πάνω στα πολυτελή δάπεδα, να παίζει με τους φίλους<br />
10
του και μπήκα στον πειρασμό να φωνάξω το όνομά του,<br />
όπως κάνει η αδελφή του.<br />
- Αλέξανδρε… Αλέξανδρε είσαι εδώ;<br />
Αφουγκράστηκα τον αέρα, περίμενα κάμποσο<br />
κοιτάζοντας προ<strong>σε</strong>κτικά γύρω μου αλλά τίποτα. Ένιωσα<br />
μόνον μια ανεπαίσθητη <strong>σε</strong>ισμική δόνηση, αλλά τέτοιες<br />
δονή<strong>σε</strong>ις είναι σύνηθες φαινόμενο για την περιοχή. Ένα<br />
ελαφρύ αεράκι σήκω<strong>σε</strong> τα ξερά χορταράκια πάνω απ' το<br />
ψηφιδωτό και τα ακούμπη<strong>σε</strong> στο χώμα. Ήρθε η ώρα να<br />
φύγω… δεν ωφελεί να περιμένω περισσότερο.<br />
Πριν επιστρέψω στη Θεσσαλονίκη, πέρασα κι από<br />
την Βεργίνα. Επίσκεψη – φόρος τιμής στον τάφο του<br />
Φιλίππου, πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Φώναξα<br />
ακόμη μια φορά το όνομα του Αλέξανδρου, καθώς<br />
πετούσα, αλλά και πάλι καμιά απόκριση. Τελικά η μόνη<br />
λύση που μου απομένει είναι να ζητήσω ακρόαση από<br />
τον Άρχοντα του Τόπου.<br />
11
<strong>Ο</strong> Άρχοντας του τόπου…<br />
Εκεί που είχα αποφασί<strong>σε</strong>ι να μιλήσω στην κυρία που<br />
με υποδέχθηκε την πρώτη μου μέρα στη Θεσσαλονίκη, η<br />
κυρία εξαφανίστηκε, χωρίς εξηγή<strong>σε</strong>ις. <strong>Ο</strong>ι κάτοικοι της<br />
πόλης στο μεταξύ με έχουν συνηθί<strong>σε</strong>ι και δεν τους κάνει<br />
πια και μεγάλη εντύπωση ούτε το που βρίσκομαι κάθε<br />
φορά, ούτε το πώς συμπεριφέρομαι. Τους αρέ<strong>σε</strong>ι<br />
ιδιαίτερα να με φωτογραφίζουν και να τραβούν selfies<br />
δίπλα μου. <strong>Ο</strong>ι Έλληνες έχουν περισσότερες κάμερες και<br />
από τους Ιάπωνες…<br />
Εκμεταλλεύτηκα τελικά το γεγονός της εξοικείωσής<br />
μου με τους ανθρώπους και πήρα τη μεγάλη απόφαση<br />
να πάω μόνος μου στο ανάκτορο του Άρχοντα.<br />
Έχει μέρες που ανακάλυψα που βρίσκεται, καθώς<br />
προσγειώθηκα τυχαία στο προαύλιο του και άκουσα<br />
τους ανθρώπους να μιλούν για τον Δήμο… Δήμο τον λένε<br />
τον Άρχοντα.<br />
Πέρασα περπατώντας την μεγάλη είσοδο του<br />
παλατιού, χαιρέτησα καλημερίζοντας τον θυρωρό ο<br />
οποίος μου απάντη<strong>σε</strong> το ίδιο εγκάρδια, χωρίς να<br />
σηκώ<strong>σε</strong>ι το βλέμμα του από την εφημερίδα.<br />
Κατευθύνθηκα χωρίς δισταγμό στο πρώτο γραφείο<br />
που ήταν ανοικτό και με ένα απαλό φτερούγισμα<br />
ανέβηκα στην καρέκλα επισκεπτών για να είμαι στο ίδιο<br />
ύψος με την γραμματέα του Άρχοντα. Η ηλικιωμένη<br />
κυρία, έφτιαξε τα γυαλιά πάνω στη μύτη της. Ήταν<br />
αφοσιωμένη στα χαρτιά της και απάντη<strong>σε</strong> στον<br />
χαιρετισμό μου, χωρίς να γυρί<strong>σε</strong>ι να με κοιτάξει…<br />
- Θα ήθελα να σας παρακαλέσω, είπα με σταθερή<br />
φωνή, να μου κλεί<strong>σε</strong>τε ένα ραντεβού με τον<br />
Άρχοντα του Τόπου…<br />
- Της Πόλης εννοείται…<br />
- Ναι, της Πόλης…<br />
- Για να δούμε … σήμερα είναι Δευτέρα, αδύνατον!<br />
Τρίτη έχει ραντεβού για piercing, Τετάρτη θα<br />
ξαναπατή<strong>σε</strong>ι τα τατουάζ του, Πέμπτη έχει<br />
ραντεβού για φωτογράφηση με μαγιό, … α… να!<br />
Την Παρασκευή… ναι, ναι την Παρασκευή είναι<br />
12
ελεύθερος… αχ… Όχι! <strong>Ο</strong>ύτε και την Παρασκευή<br />
γίνεται. Την Παρασκευή φεύγει για διακοπές….<br />
Παρακαλώ, να έρθετε πάλι αρχές Σεπτεμβρίου…<br />
<strong>Ο</strong> επόμενος παρακαλώ….<br />
- Ζει ο Μέγας Αλέξανδρος; Την ρώτησα αυθόρμητα<br />
- Ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει… τρίτη<br />
πόρτα αριστερά…<br />
- Τι δουλεύει εδώ; Φώναξα γεμάτος χαρά.<br />
- Όχι κύριε… πληροφορίες για τη ζωή και τον<br />
θάνατο του Μεγάλου Αλέξανδρου στο γραφείο 3,<br />
εκεί αριστερά…<br />
- Ααα πέθανε… ψέλλισα..<br />
- Εμ… ε<strong>σε</strong>ίς τι νομίσατε; είπε και επιτέλους σήκω<strong>σε</strong><br />
το βλέμμα της να με δει.<br />
Ένα αχνό “Α” ακούστηκε από το στόμα της και<br />
σωριάστηκε λιπόθυμη στην πολυθρόνα της…. χωρίς να<br />
την πάρει είδηση κανείς. Πήδηξα από την καρέκλα και<br />
διέσχισα την τεράστια σάλα προς την έξοδο ανενόχλητος.<br />
- Πολύ εκκεντρικός είναι ο Άρχοντάς σας, είπα στο<br />
θυρωρό… και σιγά το ανάκτορο… ούτε ένα<br />
ψηφιδωτό… μια πισίνα … άντε έστω ένα graffiti ρε<br />
αδερφέ…<br />
- Τιιιιιιι; <strong>Ο</strong> πελεκάνος μιλάει … φώναξε με τα μάτια<br />
γουρλωμένα… <strong>Ο</strong> πελεκάνος μιλάει… επανέλαβε<br />
- Αλέκο με λένε …. του απάντησα πριν ανοίξω τα<br />
φτερά μου και εξαφανιστώ.<br />
- <strong>Ο</strong> <strong>Αλέκος</strong> μιλάει… ούρλιαξε…<br />
13
Στο μονοπάτι της αλήθειας …<br />
Για αρκετές μέρες μετά το συμβάν της αποκάλυψης<br />
των ικανοτήτων μου στην ανθρώπινη ομιλία, ο κόσμος<br />
μαζευόταν γύρω μου και με προκαλού<strong>σε</strong> να μιλήσω<br />
έχοντας έτοιμες τις κάμερες για να αποθανατίσουν τη<br />
στιγμή που θα έλεγα έστω και μια λέξη. Μέχρι και<br />
δημοσιογράφοι έφτασαν με τα συνεργεία των τηλεοπτικών<br />
καναλιών, αλλά εγώ κράτησα σιγή ιχθύος.<br />
Σε μια τελευταία προσπάθεια να με κάνει να μιλήσω<br />
ένας δημοσιογράφος της τοπικής τηλεόρασης, έβαλε το<br />
μικρόφωνο μπροστά στο ράμφος μου και είπε.<br />
- Είναι πλέον γνωστό ότι ονομάζεσαι <strong>Αλέκος</strong> και ότι<br />
μπορείς να μιλάς σαν άνθρωπος. Θα ήθελα<br />
λοιπόν να μου πεις γιατί ήθελες να συναντή<strong>σε</strong>ις<br />
τον Άρχοντα αυτής της πόλης.<br />
Άνοιξα διάπλατα το ράμφος μου και ενώ είχε γίνει<br />
απόλυτη ησυχία για να ακούσουν την απάντησή μου,<br />
ξεφώνησα με όση δύναμη είχα, ένα πελεκανίσιο<br />
κρώξιμο… πριν αρπάξω το μικρόφωνο και το χέρι του<br />
δημοσιογράφου μέσα στο στόμα μου. <strong>Ο</strong> δημοσιογράφος<br />
πανικοβλήθηκε κι εγώ τον άφησα να φύγει. <strong>Ο</strong> κόσμος<br />
που είχε μαζευτεί γύρω μας, γέλα<strong>σε</strong> με την ψυχή του.<br />
Όταν πια όλα ηρέμησαν και με άφησαν στην ησυχία<br />
μου, επέστρεψα στις παλιές μου συνήθειες. Ώσπου ένα<br />
πρωί, ενώ καθόμουν απέναντι από το άγαλμα του<br />
Αλέξανδρου, είδα την Θεσσαλονίκη να μπαίνει στον<br />
Θερμαϊκό κόλπο. Από τον τρόπο που κολυμπού<strong>σε</strong><br />
κατάλαβα ότι ήταν ήρεμη. Πλησία<strong>σε</strong> τα μπλόκια,<br />
σταμάτη<strong>σε</strong> μπροστά στο άγαλμα και φώναξε:<br />
- Που είσαι Αλέξανδρε;<br />
Πέταξα προς το μέρος της και κάθισα στη μαρμάρινη<br />
βάση <strong>σε</strong> απόσταση ασφαλείας. Ήρθε η ώρα να μάθει την<br />
αλήθεια.<br />
- Θα σου πω εγώ που είναι ο Αλέξανδρος Κυρά<br />
μου, όμως θα μου υποσχεθείς ότι θα είσαι<br />
ψύχραιμη.<br />
- Τον βρήκες; Ρώτη<strong>σε</strong> με λαχτάρα<br />
- <strong>Ο</strong> Μέγας Αλέξανδρος Πριγκίπισσά μου, έχει…<br />
14
Πριν προλάβω να τελειώσω τη φράση μου ένιωσα τη<br />
γη να <strong>σε</strong>ίεται όπως στην Πέλλα. Το ίδιο αεράκι φύσηξε<br />
από τη θάλασσα ενώ εκείνη τη στιγμή ακούστηκε ένας<br />
υπόκωφος καλπασμός που όλο και πιο έντονος<br />
γινόταν… σαν να μας πλησίαζε…<br />
- <strong>Ο</strong> Βουκεφάλας… φώναξε η Θεσσαλονίκη. <strong>Ο</strong><br />
αδελφός μου έρχεται!!!!<br />
Γύρισα το βλέμμα μου προς τη μεριά της Πέλλας κι<br />
είδα τους ουρανούς να ανοίγουν. <strong>Ο</strong> Μέγας Αλέξανδρος<br />
έφιππος κάλπαζε προς το μέρος μας, πάνω στο<br />
μονοπάτι των αιθαίρων, μέχρι που πάτη<strong>σε</strong> στο<br />
πλακόστρωτο της παραλίας. <strong>Ο</strong>ι οπλές του Βουκεφάλα<br />
κτυπούσαν με ρυθμό στις πλάκες και ακούγονταν <strong>σε</strong> όλη<br />
την πόλη. Έκανε μια απότομη στροφή μπροστά στη<br />
γοργόνα που έκλαιγε από χαρά και άπλω<strong>σε</strong> το χέρι της<br />
στο χέρι του αδελφού της. Εκείνος την τράβηξε με<br />
δύναμη και την ακούμπη<strong>σε</strong> μαλακά στα καπούλια του<br />
αλόγου. Κοπέλα τώρα και όχι γοργόνα, αγκάλια<strong>σε</strong> τον<br />
Αλέξανδρο από τη μέση κι ακούμπη<strong>σε</strong> το κεφάλι της στην<br />
πλάτη του στοργικά. <strong>Ο</strong> Μακεδόνας Βασιλιάς χάθηκε<br />
μέσα στον ανατέλλοντα ήλιο.<br />
Τελικά, δίκιο είχε η κυρία Γραμματέας. <strong>Ο</strong> Μέγας<br />
Αλέξανδρος ζει και θα ζει για πάντα!<br />
16
Change language