Nierozdzielne

Mijając staruszki, dyskretnie im się przyjrzała. Również
one podniosły jednocześnie swe białe jak mleko głowy. Były
identyczne! Nawet zmarszczki, gęsto pokrywające ich wyblakłe
policzki, znajdowały się dokładnie w tych samych miejscach.
Jedyną różnicę w wyglądzie obu kobiet stanowił ich
wyraz twarzy. Podczas gdy jedna zdawała się łagodna, wręcz
ospała, druga emanowała dziwną, prawie nadludzką energią.
Sabina weszła do ławki, uklękła na klęczniku i dyskretnie
podniosła rękawiczki, a następnie zastygła w bezruchu,
odurzona unoszącą się dookoła ciężką wonią kadzidła. Wolne,
świszczące oddechy starych dam, przywodzące na myśl
tajemnicze zaklęcia szeptane przez czarownice w noc Walpurgii,
odbijały się wątłym echem od drewnianego pulpitu.
W końcu jednak ośmieliła się odwrócić głowę. Uczyniła to
powoli, trwożliwie. Serce biło jej niespokojnie, krew zaś pulsowała
w uszach, skroniach i pod powiekami ze zdwojoną
siłą, tak jakby wszystkie żyły miały lada moment eksplodować,
zalewając całą posadzkę strugami krwi.
Gdy wreszcie dosięgła wzrokiem celu, to, co zobaczyła,
wprawiło ją w zupełne osłupienie: zamiast dwóch kobiet
w czerni w ławce siedziała już tylko jedna! Jak to możliwe?
Przecież jeszcze przed chwilą były dwie, niemal identyczne!
Która została na miejscu, a która zniknęła? I w jaki sposób?
Jak zdołała opuścić kościół, nie wydając przy tym żadnego
odgłosu?
Nagle z tyłu dały się słyszeć czyjeś kroki. Jeden, dwa, trzy,
cztery. Stop. Jeden, dwa… Zdecydowany, męski chód odbijał
się echem od kamiennych murów i misternie zdobionego
sklepienia świątyni. Sabina natychmiast oprzytomniała, jakby
wybudziła się z trwającego w nieskończoność letargu. Ściskając
w spoconej dłoni rękawiczki, wyszła z ławki, a następnie
obiema rękoma oparła się o jej brzeg.
18