Piotr Bussold - Na Innej Ziemi Tej Samej

przede mną wiała pustka głucha,
co nie poznała żywych głosu.
ANTONYCZ:
Szumi żałośnie życia płowe żyto,
kłosy zasnuła chmura niepogody.
Kładzie do ziemi wicher ciężkie płody,
jak żyć, gdy ziarna marzeń się pozbyto.
Przesiewa niebo, jak ogromne sito,
pszenicę dążeń przez gwiezdne niewody.
Zmagania, niby perzu korowody
wzięły w objęcia planety koryto.
Śnieżne zamiecie ciągle wieją w oczy,
na drodze jednej nie odnajdziesz róży,
bo trakt nie mija niedostępnych zboczy.
Błogosławiony szlak twój pośród burzy!
Ciesz się, że żyjesz, nim cię kres omroczy,
choć padasz – wstajesz, nie kończąc podróży.
RUMEL:
A kiedy mnie z wami nie będzie
usypcie mi kurhan stepowy,
abym słyszał, jak burzan pieśń gędzie
i wiatr stepem przewalał się płowy ...
Niech tam zmierzchy siniejąc rozgarną
błękit nieba najczystszy i skromny,
abym nocą wieczyście już czarną
patrzył w wszechświat ponad mną ogromny!
ANTONYCZ:
Odpoczynek już bliski, już bliski,
nieuchronny przybliża się koniec.
Pozdrowienie od łanów ojczystych
lekkoskrzydły przyniesie ci goniec.
18