Magazyn Echo Szczecina - maj 2021

Opera na Zamku kontynuuje cykl teatralnych humoresek pt. „Ups, zdarzyło
się! Teatralne humoreski Opery na Zamku w Szczecinie”.
Dzielimy się z Państwem anegdotkami, facecjami i pełnymi dowcipu
wspomnieniami artystów, którzy pracowali bądź wciąż pracują
w szczecińskim teatrze muzycznym.
Przedstawiamy część trzecią – zabawne sytuacje na scenie i te za kulisami
wspomina Mirosław Kosiński, solista związany z operą od 1979 roku.
Szczecińska premiera „Carmen” odbywa się w lipcu 1993 roku, a kilka miesięcy
później śpiewamy tę wspaniałą operę, ale tym razem… po polsku. Niby nic, ale
trudno się przestawić, dlatego Ewa Filipowicz – nasza tytułowa bohaterka
spektaklu prosi mnie, abym podpowiedział jej początek drugiej zwrotki
„Habanery”, bo po prostu jej jakoś „nie wchodzi”. Jako Escamillo mam pierwszy
akt wolny, więc oczywiście się zgadzam. Rozpoczyna się próba generalna, na
widowni dziennikarze, fotoreporterzy i inni zaproszeni widzowie, czyli pełno
ludzi. Zajmuję miejsce na widowni, „idzie” pierwsza zwrotka i nagle nasza
Carmen przestaje śpiewać! Wraz z nią oczywiście milknie także cały chór.
Przepraszam dyrektora za całe zamieszanie, biorę winę na siebie. Bo moja
podpowiedź nie była werbalna. Była wyrażona… gestem. Bo gestem akurat tu
jest łatwiej. Zwrotka zaczyna się bowiem frazą „Ptaszka mocno w swej trzymam
dłoni”.
Po kolejnym przedstawieniu „Madamy Butterfly” podchodzi do mnie dyrygent
i prosi o zdecydowanie wolniejsze tempo we fragmencie śpiewanym przez
Sharplessa do Suzuki w trzecim akcie. Motywuje to tym, że śpiewam te frazy
a capella, a on musi mieć czas, żeby wytrzeć spocone czoło. Oczywiście stosuję
się do tej prośby i na następnym spektaklu rozwlekam, rozwlekam, rozwlekam te
Fot.: T. Czarny, materiał archiwalny Opery na Zamku