1276

ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ
Θέματα
27 Οκτωβρίου 2022 19
> Κείμενα του Χαρ. Δ. Ασημακόπουλου για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821
Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης (1765-1848)
Με αφορμή τα 200 χρόνια από την έναρξη
της Επανάστασης του 1821,
ο «Σ.Ε» δημοσιεύει περιοδικά «κείμενα συμβολής
στην Εθνική αυτογνωσία» του συγγραφέα
Χαράλαμπου Δ. Ασημακόπουλου.
Στόχος τους η ευρύτερη γνώση
των πολιτικοστρατιωτικών γεγονότων
και προσώπων που συνέβαλαν στη δημιουργία του
νέου ελεύθερου ελληνικού κράτους.
Ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης
ήταν Έλληνας οπλαρχηγός του
1821, αναδειχθείς «αρχιστράτηγος
των Σπαρτιατικών δυνάμεων»
και πρωθυπουργός της
Ελλάδας από τη θέση του Προέδρου
του Εκτελεστικού Σώματος
του Ελληνικού Κράτους.
Σχεδόν πενήντα από τα μέλη
της πολυάριθμης και μεγάλης
επιρροής οικογένειάς του, έπεσαν
στον Αγώνα για την ανεξαρτησία
της Ελλάδας.
Γεννήθηκε στην Τσίμοβα σημερινή
Αρεόπολη πρωτεύουσα
τότε της Μάνης και ήταν γιός
του Πιέρρου Μαυρομιχάλη.
Μητέρα του ήταν η Κατερίνη,
θυγατέρα του ιατρού και ηγεμόνα
της Λακωνίας Κουτσογρηγοράκου.
Κατά την περίοδο του διωγμού
των κλεφτών, φυγάδευσε πολλούς
προς τα Γαλλοκρατούμενα
Επτάνησα. Συνδέθηκε συναισθηματικά
με τη Γαλλία με τον
πόθο να βοηθήσει τους σκλαβωμένους
Έλληνες να ξεσηκωθούν.
Γι’ αυτό το λόγο σύναψε
φιλικές σχέσεις με τον Ναπολέοντα
Α΄, χωρίς όμως να καταφέρει
το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Το 1814 διορίστηκε από την
Υψηλή Πύλη Μπέης της Μάνης.
Στις 2 Αυγούστου 1818 μυήθηκε
στη Φιλική Εταιρεία και
ο Φιλικός Σέκερης Παναγιώτης
παρέχει πληροφορία ότι ο Πετρόμπεης
εκτός της αρχικής οικονομικής
εισφοράς του «υπόσχεται
έτι 5.000 γρόσια και
20.000 οπλοφόρους πρόθυμους
πλην πτωχούς».
Στην 1η Οκτωβρίου του 1819
συνυπογράφει το Σύμφωνο
των Κιτριών μετά από παρότρυνση
του Χ. Περραιβού, διατηρώντας
τον τίτλο του Μπέη
κατά τους τύπους θέτοντας όλη
τη Μάνη σε προετοιμασία πολέμου.
Στις 17 Μαρτίου του
1821 υψώνοντας το Λάβαρο
του Αγώνα στην Αρεόπολη τεθείς
επικεφαλής πέντε χιλιάδων
Μανιατών, προχώρησε
μαζί με άλλους οπλαρχηγούς
στην απελευθέρωση της Καλαμάτας.
Στις 23 Μαρτίου ο Πετρόμπεης
συγκρότησε τη Μεσσηνιακή
Γερουσία, με πρόεδρο τον ίδιο
όπου και εκδίδει την ιστορική
διακήρυξη (προειδοποίηση)
προς τις Ευρωπαϊκές Αυλές,
την οποία υπέγραψαν ο ίδιος
ως αρχιστράτηγος και όλα τα
μέλη της Γερουσίας. Δύο μήνες
αργότερα στη συνέλευση των
Καλτεζών εκλέχτηκε πρόεδρος
της Πελοποννησιακής Γεορυσίας,
στην οποία προσπάθησε
να συμφιλιώσει τις αντιμαχόμενες
πλευρές, χωρίς ωστόσο να
αποφύγει τις κατηγορίες για ιδιοτέλεια
και προδοσία.
Στη Α΄ Εθνοσυνέλευση της
Επιδαύρου εκλέχτηκε αντιπρόεδρος
του Βουλευτικού, ενώ
κατά τη διάρκεια της Επανάστασης
διετέλεσε πρόεδρος της Β΄
Εθνοσυνέλευσης (1823), πρόεδρος
του Βουλευτικού (1823),
πρόεδρος του Εκτελεστικού
(1823), μέλος της Διοικητικής
Επιτροπής της Ελλάδας και μέλος
του Νομοτελεστικού στην
Εθνοσυνέλευση του Άστρους.
Στο στρατιωτικό τομέα η δράση
του ήταν αξιόλογη. Πήρε
μέρος στην Άλωση της Τριπολιτσάς,
της Καλαμάτας και του
Άργους, καθώς και στην άμυνα
του Μεσολογγίου. Επίσης, σημαντικό
ρόλο διαδραμάτισε και
στην άμυνα της Μάνης από την
επίθεση των Τουρκοαιγυπτίων
και συγκεκριμένα του Ιμπραήμ.
Κατά τη διάρκεια του Απελευθερωτικού
Αγώνα δύο γιοί του
Πετρόμπεη σκοτώθηκαν σε μάχες,
Ηλίας και Ιωάννης Μαυρομιχάλης.
Στην Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας
ο Πετρόμπεης αποδέχτηκε
την εκλογή του Καποδίστρια
ως κυβερνήτη της Ελλάδας.
Η κόντρα δεν άργησε να ξεσπάσει.
Το Πάσχα του 1830 ο
αδελφός του Πετρόμπεη Τζανής,
ξεσηκώνει όλη τη Μάνη
σε στάση και κατά του Καποδίστρια.
Ο Πετρόμπεης προσπάθησε
να διαφύγει στην Ζάκυνθο,
αλλά συνελήφθη και
φυλακίστηκε για εννέα μήνες
στην Ακροναυπλία. Αποκορύφωμα
της σύγκρουσης του Καποδίστρια
με την οικογένεια
Μαυρομιχάλη, ήταν η δολοφονία
του Καποδίστρια, το 1831
όπου ο γιός του Γεώργιος Μαυρομιχάλης
και ο αδελφός του
Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης
τον δολοφόνησαν (27 Σεπτεμβρίου
1831).
Τον επόμενο χρόνο, ύστερα
από διαταγή του Αυγουστίνου
Καποδίστρια, ο Πετρόμπεης
αποφυλακίστηκε.
Στην τελευταία περίοδο της ζωής
του, ο Πετρόμπεης τιμήθηκε
ιδιαίτερα από την Αντιβασιλεία
Όθωνα. Διορίστηκε αντιπρόεδρος
του νεοσύστατου Συμβουλίου
της Επικρατείας και
μετά την αντιπολίτευση γερουσιαστής.
Επίσης τιμήθηκε με
το βαθμό του Αντιστρατήγου.
Ως ευγνωμοσύνη του Έθνους,
δωρίστηκε στην οικογένειά του
ένα κτήμα στην Πελοπόννησο,
το ονομαζόμενο «Λυκοβούνιο»,
που βρίσκεται στο Δαφνί Λακωνίας.
Πέθανε στην Αθήνα στις 17 Ιανουαρίου
1848. Στην κηδεία
του εκφώνησαν λόγους ο Σπυρίδων
Τρικούπης και ο Παναγιώτης
Σούτσος.
Πήγες: Βικιπαίδεια
αφιέρωμα
Αριστοτέλης Βαλαωρίτης (1824 - 1879)
Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης
ήταν επικός ποιητής του αρματολισμού
του 1821, ένας από
τους πιο διακεκριμένους Επτανήσιους
ποιητές του 19ου αιώνα
και πολιτικός. Βουλευτής
της παράταξης των Ριζοσπαστών.
Αγωνίστηκε για την
Ένωση των Επτανήσων με την
Ελλάδα.
Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης
γεννήθηκε στην Αγία Μαύρα
Λευκάδας τον Ιούνιο του
1824, γιός του Ηπειρωτικής
καταγωγής Ιωάννη Βαλαωρίτη
πολιτευτή των Επτανήσων, η
μητέρα του Αναστασία Τυπάλδου
από ευγενή οικογένεια της
Κεφαλονιάς. Τα πρώτα γράμματα
τα έμαθε στη Λευκάδα και
στην Κέρκυρα. Φοίτησε (1838
– 1841) στην Ιόνιο Ακαδημία
και ακολούθως ταξίδεψε στο
Ελεύθερο Ελληνικό κράτος και
στην Ιταλία. Ύστερα πήγε στο
Ελβετικό κολλέγιο στη Γενεύη
(1842 - 1844), με κηδεμόνα
τον Εϋνάρδο. Το 1844 έλαβε
το Baccalauréat ès Lettres et ès
Sciences. Μετά πήγε στο Παρίσι,
όπου γράφτηκε στη νομική
(1844-1846), αλλά για λόγους
υγείας μετέβη στην Πίζα στην
Ιταλία και σπούδασε νομικά.
Το 1848 αναγορεύθηκε διδάκτωρ
του Δικαίου.
Το επάγγελμα του δικηγόρου
όμως δεν το εξάσκησε ποτέ.
Αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά
στην ποίηση. Η ποίησή
του επηρεασμένη από το
δημοτικό τραγούδι, εμπνέεται
από τα πατριωτικά θέματα
που αντλούνται από την επαναστατική
και προεπαναστατική
εποχή, την Λατινοκρατία,
τους αγώνες των κλεφτών,
των αμαρτωλών και εκφράζεται
με τη ρητορεία του Αθηναϊκού
ρομαντισμού (Κυρά
Φροσύνη, Αθανάσιος Διάκος,
Αστραπόγιαννος). Το ημιτελές
έργο του «Φωτεινός» (1879)
διακρίνεται για την ισορροπημένη
αφηγηματική δομή και
τον πειθαρχημένο δεκαπεντασύλλαβο
στίχο.
Μετά από συχνά ταξίδια που
πραγματοποιούσε στη Βενετία
γνωρίστηκε με τον Αιμίλιο
Τυπάλδο την κόρη του οποίου
παντρεύτηκε τον Ιούνιο 1852.
Απέκτησε επτά παιδιά εκ των
οποίων τα τρία πέθαναν νέα.
Ασχολήθηκε με την πολιτική
και το 1857 εξελέγη στην Ιόνιο
Βουλή, τασσόμενος με το κόμμα
των Ριζοσπαστών, αγωνιζόμενος
για την ένωση των Επτανήσων
με την Ελλάδα, που έμελλε
να επιτευχθεί επί βασιλείας Γεωργίου
Α΄ με τον οποίο ο Βαλαωρίτης
είχε καλές δημόσιες
σχέσεις. Λέγεται ότι η Ένωση
ήταν προίκα του Βασιλιά Γεωργίου
Α΄της Ελλάδας.
Απογοητευμένος από τα πολιτικά
πράγματα της Ελλάδας αποσύρθηκε
στο νησί Μαδουρή,
όπου ασχολήθηκε με την συγγραφή
ποιημάτων και ιστορικών
μελετών.
Πέθανε 24 Ιουλίου 1879 λόγω
καρδιακής προσβολής.
Πηγές: Βικιπαίδεια