Fifanarahana Iraisam-Pirenena

Fifanarahana Iraisam-Pirenena
ary tsy hita izay anton’ izany na dia kely aza. Ny fitondran’ Andriamanitra be famindrampo
anefa no nandamina ny toe-javatra hahasoa ny vahoakany. Nomena ny famantarana
nampanantenaina ireo kristiana efa niandry, ary tamin’ izay dia nisy fotoana nety
nandosirana natolotra izay rehetra ta-hanao izany ka hankatò ny hafatra nomen’ ny
Mpamonjy. Tsara indrindra ny nandaharana ny toe-javatra ka na ny Jiosy na ny Romana dia
tsy nanakana ny fandosiran’ ny kristiana. Rehefa niala i Sestiosy, dia nivoaka an’ i
Jerosalema ny Jiosy ka nanenjika ny tafika nihemotra ; ary raha mbola rafitra niady tsara ny
roa tonta dia afaka nivoaka ny tanàna ny kristiana. Tamin’ izay fotoana izay dia nadio tsy
nisy fahavalo izay nety niezaka ny hanakana azy koa, ny tany manodidina. Tamin’ ny
fotoan’ ny fahirano dia tafavory tao Jerosalema ny Jiosy mba hankalaza ny fetin’ ny
Tabernakely, ary noho izany, ny kristiana eran’ ny tany rehetra dia afaka nandositra tsy nisy
nanabataba. Tsy nangatak’ andro izy fa nandositra nankany amin’ ny toerana azo antoka, dia
ny tanànan’ i Pela, tany Perea ankoatran’ i Jordana.
Ireo miaramila Jiosy izay nanenjika an’ i Sestiosy sy ny tafiny, dia namely mafy ny
hazany tamin’ ny hatezerana mivaivay ka saiky nandevona azy tanteraka. Sahirana mafy ny
Romana vao afaka niala. Saiky tsy nisy fahavoazana ny Jiosy, ka niverina tamimpandresena
tao Jerosalema nitondra babo. Tsy nitondra afa-tsy zava-doza ho azy anefa io toa
fandresena io. Nahatonga toe-tsaina nanohitra ny Romana an-ditra izany, izay vetivety dia
nahatonga loza tsy hay lazaina tamin’ ilay tanàna voaheloka.
Nahatsiravina ny antambo nianjady tamin’ i Jerosalema rehefa namerina ny fahirano i
Titosy. Tamin’ ny fotoan’ ny Paska no notafihiny ny tanàna ; an-tapitrisa ny Jiosy tao
anatin’ ny manda tamin’ izay. Ny tahirin-kanina izay narovany fatratra, dia nety ho ampy ny
mponina an-taona maro, nefa efa nosimban’ ireo antoko mpanohitra talohan’ izao noho ny
fialonana sy ny valifaty, ary ankehitriny dia nanao fanandramana ny amin’ ny zava-doza
rehetra ateraky ny tsy fisian-kanina izy. Namidy talenta iray ny vary iray famarana. Mafy
loatra ny fahoriana noho ny hanoanana ka notsakotsakoin’ ny olona ny hoditra amin’ ny
fehin-kibony sy ny kapany ary ny fonon’ ny sabany. Betsaka ny olona nangalatra
nitsimpona zava-maniry ho azy teny ivelan’ ny mandan’ ny tanàna amin’ ny alina, na dia
maro aza no tratra ka novonoina tamin’ ny fampijaliana mahatsiravina, ary matetika ireo
izay tafaverina soa amantsara no nangalarina izay notsimponiny tamin’ ny nisedrany lozabe
toy izany. Nampiharin’ ireo manam-pahefana ny fampijaliana tsy zakan’ ny olombelona
indrindra mba hakany an-keriny amin’ ny vahoaka tratry ny tsy fisian-kanina ny hanina kely
farany mety nafeniny. Ary matetika no olona tsara sakafo izay naniry fotsiny ny hanangona
tahiry amin’ ny ho avy no manao ireny habibiana ireny.
An’ arivony no matin’ ny mosary sy ny areti-mandringana. Toa maty ny fitiavana voajanahary.
Ny lahy nangalatra ny an’ ny vavy ary ny vavy nangalatra ny an’ ny lahy.
Rombahin’ ny ankizy eny am-bavan’ ny ray aman-dreny antitra ny sakafo. Nahazo valiny
ilay fanontanian’ ny mpaminany manao hoe : «Mety manadino ny zanany minono ve ny
vehivavy ?» 38 tao anatin’ ny mandan’ ilay tanàna voaheloka. «Ny tànan’ ny vehivavy
malemy fanahy aza dia nahandro ny zanany ; eny, izany no nohaniny tamin’ ny