fra angelico da fiesole

( ao6 )
Dodawszy do tego świeżość i czystość kolorytu,
poprawny rysunek bez anatomicznej
przesady, zgrabnie ułożone draperye, wyraz
twarzy prawdziwie Boski, otrzymamy słabe
wyobrażenie Sadu ostatecznego. Kto go widział
i zrozumiał, ten będzie obojętnym na
obraz Michała Anioła.
Nie mogąc dostatecznie wystawić licznych
tworów Fiesole, przytaczamy ogólne zdanie
0 nim pisarza, który dotychczas najlepiej oceniał
utwory malarstwa chrześcijańskiego.
«Skrucha serca , powiada P. Rio , wzniesienie
się do Boga , zachwycenie, przeczucie szczęśliwości
niebieskiej, cały ten szereg wzniosłych
1 głębokich uczuć, których żaden artysta oddać
nic zdoła skoro sain nie doświadczał »
były jakby tajemniczem kołem, które geniusz
Fiesole chętnie przebiegał i z zamiłowaniem
powtarzał tę drogę. W tym rodzaju zdaje się
wyczerpał wszystkie stosunki i odcienia, przynajmniej
co do siły i własności każdego zarysu;
dosyć jest przypatrzyć się obrazom, w których
zdaje się przykra jednostajność panować»
aby dostrzedz nadzwyczajną rozmaitość obejmującą
wszystkie stopnie poezyi, jakiej twarz
ludzka zbiorem bydź może. Czyto w koronowaniu
Najświętszej Panny, otoczonej aniołami
i hierarchiją niebieską, czy w przedstawieniu
http://rcin.org.pl