fra angelico da fiesole

( - )
Drzwi się odmykają: wchodzi pleban, człowiek lat pięć-
dziesięciu, wzrostu średniego z ożywioną cerą, błękitnemi
oczyma; w regularnych rysach jego odbija się szczerość i
uprzejmość; chód żwawy, poruszenia zgrabne jak cała postać;
sutana z ciemnego sukna spadająca prawie do kostek, kołnie-
rzyk czarny zbiałemi wypustkami, w ręku trzcina i kapelusz.
Przywitawszy kobietę i uderzywszy po ramieniu wieśniaka,
który go w rękę pocałował, postawił w kąt laskę i kapelusz,
a otarłszy czoło białą chustką, zbliżył się do kobiety mówiąc:
Wybacz mi Pani Baronowo, za chwilę
jestem na jéj usîugi. Czego zadasz kochany
Marku? Mozę chcesz mówić zemna bez świada
ków, przejdźmy więc do drugiego pokoju.
MAREK.
Nie, dobrodzieju, niema w tćm tajemnicy;
rzecz okropna, niesłychana; trzeba bydź takim
chyba łotrem jak Leroux, ażeby do tego
stopnia mnie skrzywdzić
PLEBAN.
Uspokój się mój synu ; niech siada Pani
Baronowa, proszę bardzo.
MAREK.
Oto było tak. Niegodziwy ten pijak Leroux
wracaï z karczmy, gdzie codzień się upija,
przechodząc koîo mego domu, rzecze tak do
mnie: «gfupcze ukłoń misie az do ziemi, inaczej
dostaniesz po grzbiecie/' Spróbuj odpowiedziałem
; a on niedługo czekając zrzuca
http://rcin.org.pl