fra angelico da fiesole

( 225 )
kiedy śmierć położy koniec naszej krótkiej
pielgrzymce.
Ale to wszystko, może bydź na by tern tylko
przez wielkie usiłowania, poświecenie sie całkowite:
ale wspaniała ta przyszłość, o której
myśl sama rodzi pewne drżenie, jest tylko nagrodą
zwycięztwa. Aby przywdziać nowego
człowieka z całą jego chwałą, trzeba ażeby
umarł wprzód stary człowiek ze wszystkiemi
swemi pożądliwościami. Zmartwychwstanie
Jezusa Chrystusa podając nam wprawdzie
wzniosłe nadzieje, nakłada zarazem wielkie i
ciężkie powinności, pierwej bowiem nim zasiadł
na prawicy swego Ojca król nasz, przebył
Kalwaryą i nikt korony z nim nieodbierze
jeśli nie walczył i nie zwyciężał jak On. Zostawił
on w swym grobie płótno śmiertelne i odzież,
godła występnej i grubej natury, owej
cielesnej powłoki grzechowćj, którą też zrzucić
powinniśmy. Zmartwychwstały Baranek
zaprze się w oczekiwany dzień wielkiego wypadku
tych zaślepionych, którzy ten padół
płaczu obrali sobie za jedyne mieszkanie, i dla
przemijających uciech zapominają na szczęście
wiekuiste, i tych dusz nikczemnych i ostygłego
serca które wahając Się pomiędzy przyrodzeniem
a łaską niemiały odwagi wyzuć się całkowicie
z jarzma grzechów.
http://rcin.org.pl