pobierz jako PDF - Biuletyn Informacyjny Studentów AGH

społeczeństwo
społeczeństwo społeczeństwo
Dymek
zakazany
Większość Polaków opowiada się za wprowadzeniem zakazu palenia papierosów w miejscach
publicznych. Mówi się też o tym, że mamy aktualnie „modę na niepalenie”. Kiedy jednak bliżej
przyjrzymy się naszemu otoczeniu, bez trudu zobaczymy, że nie brakuje studentów wychodzących
między zajęciami „na dymka”, a w akademikach na parapetach można znaleźć litrowe słoje pełne
petów. Głosy w dyskusji są podzielone.
Ewelina Czechowicz
Ustawa, która nic nie zmienia
W marcu Senat odrzucił poprawkę
ustawy o zakazie palenia w miejscach
publicznych. Debata dotycząca palenia,
która pojawiła się w mediach, bardzo
mocno spolaryzowała społeczeństwo.
Sondaże pokazały, że ponad 76% Polaków
opowiada się za wprowadzeniem
zakazu palenia papierosów w miejscach
publicznych. To sporo, wystarczająco
dużo, żeby ustawodawcy zajęli się tym
problemem jak najszybciej. Komisja
sejmowa w pierwszej wersji projektu
tzw. ustawy antynikotynowej przygotowała
bardzo radykalne zmiany – zakaz
palenia miał obejmować wszystkie
miejsca publiczne. W ostatnim czasie
przepisy były stopniowo złagodzone
przez Sejm, a w rezultacie zupełnie
zmienione przez Senat. Zgodnie z obecnymi
zapisami, właściciele lokali gastronomicznych,
które mają co najmniej
dwie sale konsumpcyjne, będą
mogli wydzielić miejsce dla osób palą-
cych. Pomieszczenie takie musi być zamykane
i posiadać dobrą wentylację,
by dym nie przedostawał się do innych
sal. Przepisy wprowadzają również zakaz
palenia w środkach transportu publicznego
– taksówkach, samochodach
służbowych, na przystankach komunikacji
miejskiej oraz w publicznych
miejscach przeznaczonych do wypoczynku
i zabawy dzieci. Aż tak poważne
złagodzenie ustawy senatorowie tłumaczą
brakiem poparcia na drodze legislacyjnej.
Wszystko jednak odbywa
się wbrew opinii publicznej, bowiem
większość społeczeństwa jest za radykalnym
wprowadzeniem zakazu palenia
w miejscach publicznych.
Wolność do palenia czy wolność
do czystego powietrza?
Projekt nowelizacji ustawy o ochronie
zdrowia przed następstwami używania
tytoniu i wyrobów tytoniowych
wzbudził wśród palaczy protesty, jako-
by ograniczał wolność palenia. Każdy
dorosły Polak ma prawo palić i nie palić
(także biernie). Tymczasem ustawa
nie miałaby zabraniać palenia, ale
uwolnić określone przestrzenie od dymu
tytoniowego. Chodzi tu głównie o
miejsca, w których przebywają najmłodsi,
takie jak place zabaw czy parki.
Dlatego też Senat wprowadził poprawki,
dzięki którym w szkołach, zakładach
opieki zdrowotnej i placówkach
oświaty nie będzie można wydzielać
pomieszczeń na palarnie. Możliwe jednak
będzie utworzenie palarni w hotelach,
domach pomocy społecznej i
obiektach służących obsłudze podróżnych.
Z drugiej strony, warto zwrócić
uwagę, że w szkołach, szpitalach i innych
miejscach pracują ludzie, którym
powinno się zapewnić realizację swoich
osobistych potrzeb. Osoby palące
nałogowo często nie są w stanie wytrzymać
bez papierosa kilku godzin.
Uniemożliwiając tworzenie palarni na-
wet dla pracowników, ustawodawcy
automatycznie skazują ten zapis na porażkę.
Kiedy zlikwidują palarnie, pracownicy
będą ukradkiem palić w łazienkach,
bądź za przysłowiowym
„winklem”. Podobne sytuacje można
spotkać w akademikach, w których teoretycznie
obowiązuje zakaz palenia, a
mimo to studenci palą w kuchniach czy
na korytarzach, narażając tym samym
zdrowie innych współmieszkańców.
Wszystko dlatego, że brakuje tam
miejsc wydzielonych do palenia.
Wprawdzie specjalnie traktowanie
palaczy i tworzenie dla nich osobnych
pomieszczeń też jest pewnym przywilejem
dla tej grupy, jednak chyba takie
pośrednie formy są lepsze niż restrykcyjne
zakazywanie i udawanie, że problem
nie istnieje. Stworzenie stref dla
palących umożliwi wyeliminowanie
biernego palenia. Za granicą istnieją
tzw. kabiny dla palących – specjalne
pomieszczenia, które można znaleźć w
zakładach pracy, bądź w miejscach publicznych,
na ulicach czy lotniskach. W
Polsce takie kabiny są również produkowane
i dostępne, jednak mało popularne.
Pracodawcy wolą ustawiać popielniczki
na klatkach schodowych albo
w toaletach, wydzielając prowizoryczne
palarnie, które notabene są niezgodne
z prawem. W świetle prawa
obowiązkiem każdego pracodawcy, zatrudniającego
powyżej 20 pracowników,
jest udostępnienie osobom palącym
palarni w miejscu pracy. Badania
jednak jednoznacznie pokazują, że wydajność
palących pracowników jest
mniejsza niż tych, którzy nie palą, co
więcej żadne przepisy nie upoważniają
pracownika do opuszczania stanowiska
i palenia tytoniu w czasie pracy – taką
możliwość ma on jedynie na przerwach.
W ramach społecznej odpowiedzialności
biznesu część pracodawców,
w trosce o zdrowie swoich pracowników,
„pomaga” im w rzuceniu palenia.
Można spotkać się z seminariami antynikotynowymi
organizowanymi dla
pracowników, finansowaniem kosztów
farmakoterapii rzucania palenia, a nawet
motywacyjnymi premiami pieniężnymi
dla tych, którzy dotychczas palili
nałogowo i podjęli decyzję o walce z
nałogiem.
Gdy dziś oglądamy filmy z „zamierzchłych
czasów PRL-u”, szokują
nas zdjęcia osób palących w urzędach,
środkach transportu czy nawet w gabinetach
lekarskich. Tak samo jak dziwi
przyjeżdżających dziś do Polski Anglików,
Francuzów czy Irlandczyków widok
ludzi palących w pubach czy restauracjach.
W wielu krajach Europy
zakazy wprowadzono już kilka lat temu.
Są to dość świeże zapisy, które zostały
przyjęte przez tamte społeczeństwa
z aprobatą. Stało się tak nawet we
Francji, która słynie z dość liberalnego
podejścia do palenia tytoniu (gdzie
prawie 70% społeczeństwa pali papierosy).
Istotną sprawą jest panująca w
danym społeczeństwie „kultura palenia”,
która w naszym kraju pozostawia
wiele do życzenia. Polacy palą w miejscach,
w których przebywają dzieci,
osoby starsze oraz niepalące, w parkach,
na przystankach, klatkach schodowych
albo w toaletach. Przeszkodami
w uchwaleniu ustawy są bardzo wy-
sokie wpływy do budżetu państwa, a
także lobby dwóch środowisk o przeciwnych
sobie interesach – czyli koncernów
tytoniowych i firm farmaceutycznych,
produkujących środki wspomagające
rzucenie palenia, których
sprzedaż wzrośnie po wprowadzeniu
zakazów. Miejmy jednak nadzieję, że
politycy znajdą kiedyś odpowiednie
rozwiązanie i stworzą optymalne warunki
koegzystencji osób palących i
niepalących, tak by mogli się dobrze
czuć we wzajemnym towarzystwie.
Zdaniem internautów
Gdyby projekt ustawy proponowany
pierwotnie wszedł w życie, okazałoby
się, że jest to jedna z najbardziej restrykcyjnych
ustaw jakie powstały na świecie,
traktująca palaczy jak ludzi drugiej kategorii.
W końcu z ustawy wyszło to, co
wyszło – wylano dziecko z kąpielą.
Użytkownik: karl.luna
Wiele lat temu byłem barmanem.
Praca w knajpie, gdzie ludzie dymią to
koszmar dla niepalącego. Po jednym
dniu ciuchy są żółte, a skóra śmierdzi
tak, że jak się kładziesz to nie można zasnąć.
Dzięki wprowadzeniu zakazu,
pracownicy takich miejsc na pewno odetchnęliby
z ulgą. A właściciele niewiele
by stracili, bo ruch w pubach jest duży,
dopóki jest tam alkohol. Jeśli w żadnej
knajpie nie będzie wolno palić, ludzie i
tak będą do nich chodzić, no bo gdzie
pójdą, skoro w parku już pić nie wolno?
Ustawa nie zakazywałaby palenia, tylko
zasmradzania miejsc publicznych.
Użytkownik: Spokojny
Problem polega na tym, ze wielu Polaków
chciałoby wprowadzić pewne
„słuszne” rozwiązania na skróty. Na zachodzie
do takich rzeczy dochodzono
drobnymi krokami. Tam też najpierw
wprowadzono osobne lokale z wentylacją,
ale okazało się, że były one puste, bo
żaden palacz nie lubi wdychać cudzego
dymu. Dziś te śmieszne pomieszczenia
zginęły, a palacze wychodzą grzecznie
przed drzwi restauracji i zatruwają powietrze
przechodniom. Ale do grzeczności
też trzeba dorosnąć. Polak po prostu
pójdzie do toalety i tam nasmrodzi, podwójnie.
Użytkownik: Jantur
26 BIS - kwiecień BIS - kwiecień 27
fot. KSAF AGH, Piotr Nosek