o_198n8lcsc1mdqvr4jj513ov1n3ca.pdf
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΜΑΛΕΛΗΣ<br />
ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΕΓΩ<br />
Στο λαβύρινθο της σκέψης μας παραμονεύει<br />
ο Μινόταυρος της αυτοκαταστροφής μας.<br />
www.kontasou.com
ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ<br />
Ευχαριστώ από καρδιάς<br />
Τον Κυριάκο Ντούμο<br />
Και τη Βασιλική Κεϊκίδη<br />
Για την ανεκτίμητη βοήθειά τους.<br />
Σειρά: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ<br />
Τίτλος: TO ΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΕΓΩ<br />
Συγγραφέας: ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΜΑΛΕΛΗΣ<br />
Επιμέλεια: ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΝΤΟΥΜΟΣ, ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΚΕIΚΙΔΗ<br />
Δημιουργία: e-publishing White-Space
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΜΑΛΕΛΗΣ<br />
Ο Σταμάτης Μαλέλης σπούδασε στην<br />
Α.Σ.Ο.Ε.Ε. και την Ανωτέρα Σχολή Στελεχών<br />
Επιχειρήσεων. Το 1991 μετεκπαιδεύτηκε<br />
στο CNN, στην Ατλάντα<br />
(Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής) με<br />
υποτροφία του τηλεοπτικού σταθμού<br />
ΑΝΤ1. Επίσης έχει ολοκληρώσει τις<br />
σπουδές του στον «Ελληνικό Πολιτισμό»<br />
στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο<br />
(Ε.Α.Π.).<br />
Μεταξύ 1977 και 1982 εργάστηκε ως κλητήρας και δημοσιογράφος<br />
στην εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ». Μεταξύ 1982 και 1988<br />
εργάστηκε ως Αρχισυντάκτης στην Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση<br />
(ΕΡΤ). Κατά το ίδιο χρονικό διάστημα εργαζόταν ως δημοσιογράφος<br />
στο ελεύθερο ρεπορτάζ στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ<br />
ΤΥΠΟΣ». Μεταξύ 1988 και 1991 ήταν Διευθυντής Σύνταξης στον<br />
ραδιοφωνικό καθώς και στον τηλεοπτικό σταθμό ΑΝΤ1. Μεταξύ<br />
1991 και 1993 υπήρξε Διευθυντής Σύνταξης στον τηλεοπτικό σταθμό<br />
MEGA. Μεταξύ 1993 και 2002 εργάστηκε ως Γενικός Διευθυντής<br />
Ειδήσεων, Ενημέρωσης και Ενημερωτικών Εκπομπών στον<br />
τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ και ALPHA.<br />
Από το 2002 έως το καλοκαίρι του 2013 υπήρξε Γενικός Διευθυ-
ντής Ειδήσεων και Ενημέρωσης στον τηλεοπτικό σταθμό STAR.<br />
Το 2009 ίδρυσε τη New Media Studies, τη πρώτη σχολή Δημοσιογραφίας<br />
για την Τηλεόραση και τα Digital Media. Από το 2013 έως<br />
και σήμερα είναι Γενικός Διευθυντής Ειδήσεων και Ενημέρωσης<br />
του ομίλου ΣΚΑΙ, ενώ ταυτόχρονα είναι ο εμπνευστής της πρώτης<br />
ολοκληρωμένης πλατφόρμας επικοινωνίας για την κατάθλιψη,<br />
«kontasou.com», καθώς και του «Ψυχολογικού Συμβουλευτικού<br />
Αθηνών».<br />
Ἀρθρα του συχνά δημοσιεύονται στο «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» και σε<br />
άλλες εφημερίδες και portals.
ΠΡΟΛΟΓΟΣ<br />
Η έκδοση του βιβλίου μου To Τέρας και Εγώ αγκαλιάστηκε από<br />
πολλούς συμπολίτες μας. Αυτό με έκανε να χαρώ αλλά και να λυπηθώ<br />
ταυτόχρονα.<br />
Από τη μία πλευρά είναι ιδιαιτέρως τιμητικό να αγοράζουν τόσοι<br />
πολλοί το βιβλίο σου αλλά από την άλλη είναι πολύ λυπηρό να<br />
αντιλαμβάνεσαι πόσοι πολλοί πάσχουν από τη σύγχρονη νόσο, από<br />
το τέρας όπως το ονόμασα , της σύγχρονης εποχής.<br />
Η παρουσίαση του βιβλίου με έφερε σε επαφή με εκατοντάδες ανθρώπους<br />
που μου εξομολογήθηκαν το πρόβλημα τους και εγώ ένιωσα<br />
να ξαναζώ την περιπέτεια μου.<br />
Πρώτη φορά ένιωσα τόσο ειλικρινές κύμα αγάπης. Ο λόγος ήταν<br />
απλός . Το βιβλίο μου έδωσε ελπίδα σε πολλούς ανθρώπους και<br />
όπως λένε οι ειδικοί είναι το μεγάλο παράθυρο που σε οδηγεί έξω<br />
από την κατάθλιψη.<br />
Οι επιστολές εκατοντάδες. Τα τηλεφωνήματα και τα μηνύματα στο<br />
facebook πολλά. Και όλα με πόνο. Σε όλους συνιστούσα να πάνε<br />
στον ειδικό. Εγώ απλώς τους έδινα ελπίδα μιλώντας για την δική<br />
μου περιπέτεια.<br />
Επικοινώνησα με όλα τα μέρη της Ελλάδας. Μίλησα με ανθρώπους
κάθε ηλικίας . Έγινα φίλος με αγνώστους. Ένιωσα τον πόνο τους.<br />
Όπου μπορούσα έκανα ανοιχτές εκδηλώσεις ενημέρωσης για το μεγάλο<br />
θέμα.<br />
Η παρέα μας μεγάλωνε. Όπως και η Ελπίδα. Ὀλοι αισθανόμασταν<br />
ότι μαζί αντιμετωπίζουμε καλύτερα το τέρας. Η αγκαλιά μας έγινε<br />
ασπίδα για το τέρας.<br />
Όλη αυτή η επαφή με το τον συνάνθρωπο μου με οδήγησε στο να<br />
θέλω να κάνω ότι μπορώ για να βοηθήσω.<br />
Έτσι δημιουργήθηκε το kontasou.com ένα site διαδραστικό που<br />
μπορεί ο καθένας να πάρει πληροφορίες για τη νόσο και να μάθει<br />
τα νέα από τις έρευνες που γίνονται σε όλο τον κόσμο αλλά κυρίως<br />
να επικοινωνήσει με ειδικούς ή να μιλήσουμε και μαζί.<br />
Το kontasou με οδήγησε στην δημιουργία του Ψυχολογικού Συμβουλευτικού<br />
Αθηνών το οποίο με την βοήθεια των ειδικών εξειδικεύεται<br />
στο πρόβλημα. Εδώ πια θα μπορεί ο καθένας που αντιμετωπίζει<br />
το πρόβλημα να βρεί μια βοήθεια μια συμβουλη.<br />
Το Τέρας μου κατασπάραξε πολλά χρόνια. Όμως με βοήθησε και<br />
στην αυτογνωσία μου.<br />
Κατάλαβα ότι στη φυλακή της κατάθλιψης , δεσμώτης και κρατούμενος<br />
είναι το ίδιο πρόσωπο.<br />
Σας περιμένω στο 210 7709100.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ<br />
Ήταν νομίζω άνοιξη του 2007, λίγο πριν τελειώσει η τηλεοπτική<br />
σαιζόν, όταν μου ζητήθηκε μια συνέντευξη από έναν τηλεοπτικό<br />
σταθμό, για να κάνω τον γνωστό απολογισμό της χρονιάς που πέρασε.<br />
Όπως πάντα, δεν είχα σχεδιάσει τίποτα. Έδινα μέχρι τότε μια<br />
- δυο συνεντεύξεις τη χρονιά και μιλούσα αποκλειστικά για τη δουλειά<br />
μου και γενικότερα για την τηλεόραση.<br />
Η παρουσιάστρια, συμπαθέστατη, που δούλευε σε ανταγωνιστικό<br />
κανάλι, με πήγε πολύ μαλακά με τις γνωστές ερωτήσεις. Ποιος είναι<br />
ο νικητής της σαιζόν, ποιον θα θέλατε στο κανάλι σας και διάφορα<br />
τέτοια, στα οποία είχα βαρεθεί να απαντάω.<br />
Προς το τέλος της συνέντευξης η παρουσιάστρια άρχισε να πλέκει<br />
το εγκώμιό μου.<br />
«Δημιουργήσατε τα παράθυρα, διευθύνατε όλα τα μεγάλα κανάλια<br />
και τώρα κάνετε άλλη μια επιτυχία στο STAR. Δημιουργήσατε ένα<br />
νεανικό lifestyle πρόγραμμα, το οποίο θεωρείται επιτυχημένο. Άρα,<br />
πρέπει να αισθάνεστε ευτυχισμένος».<br />
Η αυθόρμητη απάντησή μου πρέπει να τη σοκάρισε.<br />
«Όχι, αγαπητή μου, δεν αισθάνομαι ευτυχισμένος».<br />
Το κορίτσι σώπασε κι εγώ συνέχισα.<br />
«Ποτέ δεν ήμουν ευτυχισμένος! Μια ζωή οι φίλοι μου με ρωτού-
σαν τι έχω. Κι εγώ ήμουν λυπημένος. Κι όταν εσύ μου λες για τη<br />
μεγάλη επιτυχία του ΣΚΑΪ και τα παράθυρα, θέλω να σου πω ότι<br />
τότε έπασχα από βαθιά κατάθλιψη. Όταν όλοι οι άνθρωποι νόμιζαν<br />
ότι απολάμβανα τη μεγάλη μου επιτυχία, εγώ ήμουν άτομο με ειδικές<br />
ανάγκες που δεν μπορούσα να βγω ούτε από το σπίτι μου. Και<br />
πάλευα από το πρωί μέχρι το βράδυ με το τέρας της κατάθλιψης».<br />
Η παρουσιάστρια δεν μιλούσε για αρκετά δευτερόλεπτα και με κοιτούσε<br />
απορημένη. Κάτι ψέλλισε στη συνέχεια.<br />
«Ξέρετε, εμείς είχαμε άλλη άποψη για εσάς...»<br />
«Ναι, το ξέρω!» της απάντησα. «Όλοι έχουν άλλη άποψη για μένα<br />
εκτός από τους φίλους μου που έζησαν την κόλασή μου.»<br />
Το κορίτσι κόλλησε, το μόνο που πρόλαβε να πει ήταν: «Και τώρα<br />
είσαστε καλύτερα;»<br />
«Ναι, σχεδόν καλά! Αυτή την αρρώστια δεν την ξεπερνάς ποτέ ολοκληρωτικά,<br />
αλλά βελτιώνεται η ποιότητα της ζωής σου. Αρκεί να<br />
έχεις τα κότσια και να πας στον ειδικό και να του πεις ό,τι αισθάνεσαι.<br />
Αρκεί να μπορέσεις να κάνεις βουτιά στα σκουπίδια που έχεις<br />
μέσα σου. Αρκεί να αναθεωρήσεις την ίδια τη ζωή σου».<br />
Η κοπέλα με ευχαρίστησε και έφυγε. Πήγα στο γραφείο μου χωρίς<br />
να είμαι σίγουρος ότι έκανα σωστά. «Τι θα λεει ο κόσμος τώρα»,<br />
σκεφτόμουν. «Ότι είμαι ψυχασθενής. Πόσοι άραγε θα με πουν<br />
τρελό, αφού δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο άγρια είναι αυτή<br />
η αρρώστια που την άφηνα να με τρωει για περισσότερα από εφτά<br />
χρόνια γιατί δεν είχα τη δύναμη να πάω σε έναν γιατρό και να του<br />
εξηγήσω τι μου συμβαίνει. Γιατί απέφευγα να συζητήσω με τον<br />
εαυτό μου και άφηνα τις ενοχές μου να με χαστουκίζουν».
Το συζήτησα με τον αδερφικό μου φίλο, Κυριάκο Ντούμο, που<br />
-όπως θα καταλάβετε διαβάζοντας αυτό το βιβλίο- έπαιξε και παίζει<br />
σημαντικό ρόλο στη ζωή μου.<br />
«Γιατί το έκανες;» με ρώτησε.<br />
«Και για μένα, αλλά κυρίως για όλους αυτούς που υποφέρουν,<br />
περνούν τον Γολγοθά τους και δεν πηγαίνουν στον γιατρό για να<br />
αποφύγουν το στίγμα. Αλλά το έκανα και αυθόρμητα, Κυριάκο! Σιχαίνομαι<br />
να με θεωρούν ευτυχισμένο! Είναι δυνατόν να με αισθάνονται<br />
ευτυχισμένο επειδή πέτυχα στην τηλεόραση; Αυτός είμαι,<br />
Κυριάκο; Αυτή είναι η εικόνα μου;»<br />
«Ίσως να έκανες καλά» μου απάντησε ο φίλος μου και συμπλήρωσε:<br />
«πολλοί βέβαια θα το πάρουν στραβά».<br />
Δεν έδωσα συνέχεια. Την επομένη μέρα μεταδόθηκε η εκπομπή. Η<br />
γραμματέας μου μπήκε στο γραφείο μου.<br />
«Έχει μπλοκάρει το τηλεφωνικό κέντρο. Είναι πολλοί τηλεθεατές<br />
που θέλουν να σας μιλήσουν». Την κοίταξα ξαφνιασμένος. Αν και<br />
ήξερα ότι περισσότεροι από ένα εκατομμύριο Έλληνες πάσχουν<br />
από διάφορες μορφές κατάθλιψης, δεν μπορούσα να το περιμένω<br />
αυτό.<br />
«Δώσε μου μερικά τηλέφωνα» της είπα. «Έτσι για να ακούσω περίπου<br />
τι θέλουν να μου πουν».<br />
Στα λίγα τηλέφωνα ήταν απεγνωσμένοι άνθρωποι που ζητούσαν<br />
βοήθεια. Όλων των ηλικιών. Σχεδόν εκλιπαρούσαν κλαίγοντας να<br />
τους δώσω μια λύση. Τι λύση να τους δώσω εγώ που έκανα χρόνια<br />
να το πω, ακόμα και στους κολλητούς μου;
Οι περισσότερες ήταν γυναίκες που δεν είχαν το κουράγιο να σηκωθούν<br />
ούτε από το κρεβάτι τους. Άλλοι, νέοι άνθρωποι στα πρόθυρα<br />
της αυτοκτονίας με συνεχείς κρίσεις πανικού. Μια γυναίκα από τη<br />
Θεσσαλονίκη που εγκατέλειψε τα παιδιά της και γυρνούσε επί μέρες<br />
στον δρόμο. Και πολλές τέτοιες περιπτώσεις που σου σχίζουν<br />
την καρδιά.<br />
Βρέθηκα σε πολύ δύσκολη θέση. Σε όλους απαντούσα ότι πρέπει<br />
να πάνε σε γιατρό. Άλλοι μού έλεγαν ότι δεν μπορούν γιατί μένουν<br />
σε κλειστές κοινωνίες και φοβούνται το στίγμα και άλλοι ότι δεν<br />
έχουν χρήματα για τον γιατρό. Πολλοί ζήτησαν το τηλέφωνό μου.<br />
Σε μερικούς έδωσα και το κινητό. Σε κανέναν βέβαια δεν έδωσα το<br />
όνομα κάποιου γιατρού!<br />
Είπα στη γραμματέα μου να μην μου δώσει άλλα τηλέφωνα και<br />
μηχανικά άνοιξα το facebook. Είχε κατακλυσθεί από μηνύματα. Σε<br />
αρκετά μού έδιναν συγχαρητήρια για το θάρρος να μιλήσω για το<br />
πρόβλημά μου και σε άλλα μού ζητούσαν συμβουλές. Σε όσα μπόρεσα<br />
να απαντήσω έγραφα μονότονα ότι πρέπει να επισκεφθούν<br />
κάποιο γιατρό. Σε δύο γυναίκες μεγάλης ηλικίας μίλησα αρκετές<br />
ώρες για να τις ηρεμήσω. Άκουγα την απόγνωσή τους, μού έλεγαν<br />
τις ιστορίες τους. Η μία από την Καστοριά και η άλλη από τα Τρίκαλα.<br />
Δεν ήξερα τι να τους πω, κατέρρεα μαζί τους. Το επόμενο<br />
πρωί επικοινώνησα με φίλους μου στις πόλεις τους. Μου σύστησαν<br />
κάποιους γιατρούς. Τους πήρα και τους ενημέρωσα.<br />
Αυτό δεν σταμάτησε από τότε μέχρι και την ώρα που γράφω αυτές<br />
τις γραμμές. Από τότε μίλησα αρκετές φορές για την κατάθλιψη,<br />
θέλοντας να δώσω έναν τόνο αισιοδοξίας. ΠΕΡΝΑΕΙ! ΓΙΑΤΡΕΥ-<br />
ΕΤΑΙ! Πριν λίγες μέρες καλοκαίρι του 2012, κι ενώ ταξίδευα με το
πλοίο της γραμμής για τη Σκιάθο με τους φίλους μου, με πλησίασε<br />
μια ηλικιωμένη γυναίκα. Μου συστήθηκε και έσφιξε δυνατά στο<br />
χέρι μου.<br />
«Κύριε Μαλέλη, σας ευχαριστώ πολύ γιατί με βοηθήσατε να γίνω<br />
καλά. Έπασχα από κατάθλιψη. Η ζωή μου είχε γίνει κόλαση. Δεν<br />
μπορούσα να ασχοληθώ, όχι μόνο με τον εαυτό μου, αλλά και με<br />
την οικογένειά μου. Παρακολούθησα όλες τις συνεντεύξεις σας,<br />
διάβαζα τα κείμενά σας και αποφάσισα να πάω σε ειδικό. Πήρα<br />
φάρμακα πάλεψα με τον εαυτό μου και άλλαξα ζωή».<br />
Σταμάτησε, ανάσανε βαριά, συγκινημένη γύρισε πλάι και μου έδειξε<br />
δύο χαριτωμένα κορίτσια. «Αυτά είναι τα παιδιά μου!» Σηκώθηκα<br />
αυθόρμητα και πήγα και χαιρέτησα τα κορίτσια. Η γυναίκα<br />
μού έκανε την πιο ζεστή αγκαλιά που μου έχουν κάνει. Δεν θα την<br />
ξεχάσω ποτέ.<br />
Καιρό αργότερα, μετά την τηλεοπτική συνέντευξη, άρχισα να γράφω<br />
αυτό το βιβλίο. Ξεκινούσα και σταματούσα συνεχώς. Ήξερα<br />
όμως ότι αν γράψω τα όσα βίωσα θα είναι μια ολοκληρωμένη ψυχανάλυση<br />
που ίσως να με λυτρώσει.<br />
Προσπάθησα σε αυτό το βιβλίο να βάλω σε τάξη τη ζωή μου. Προσπαθούσα<br />
να συνδυάσω την πορεία της ζωής μου με τις συνεδρίες<br />
των ειδικών. Αναγκαζόμουν να γυρίζω πολύ πίσω, στα παιδικά<br />
χρόνια, για να ανιχνεύσω την προέλευση των τραυμάτων. Πολλές<br />
φορές μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου προσπαθούσα να τις<br />
επουλώσω. Από το μυαλό μου περνούσε η φλόγα της βασίλισσας<br />
Λοάνα όπου ο Ουμπέρτο Έκο προσπαθεί να ξαναβρεί τη μνήμη του<br />
μέσα από παλιά κόμικς. Έτσι κι εγώ προσπαθούσα να συνθέσω το
παζλ της ζωής μου. Μέσα από παλιά κιτρινισμένα βιβλία που βρίσκονταν<br />
στη βιβλιοθήκη μου.<br />
Όλα λοιπόν γιατρεύονται, όλα περνούν, αρκεί να έχεις τη δύναμη<br />
να κοιτάξεις βαθιά μέσα σου και να ξετυλίξεις σιγά - σιγά το κουβάρι<br />
της ζωής σου. Κι αυτό δεν μπορείς να το κάνεις μόνος σου,<br />
παρά μόνο με τη βοήθεια των ειδικών. Διαφορετικά θα χαθείς σε<br />
διάφορες ατραπούς. Ασχολούμαι πολλά χρόνια τώρα με την κατάθλιψη.<br />
Διαβάζω όσα περισσότερα βιβλία μπορώ, παρακολουθώ αρκετά<br />
συνέδρια, μιλάω με καταθλιπτικούς και κυρίως μιλάω με τους<br />
ειδικούς. Όχι βέβαια, δεν έγινα ειδικός! Αλλά μπορώ να περιγράψω<br />
τη δική μου εμπειρία, την οποία πολλοί αναγνώστες θα δουν σαν τη<br />
δική τους. Διαβάζοντας όλα αυτά έχω καταλήξει σε ένα βασικό συμπέρασμα.<br />
Δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις την κατάθλιψη σε όποιο<br />
στάδιο και αν είναι, όποια μορφή κι αν έχει, αν δεν καθαρίσεις την<br />
καμινάδα του μυαλού σου, όπως λεει ο Γιάλομ παραφράζοντας τον<br />
Φρόιντ.<br />
Με τον καιρό όλο και περισσότεροι μιλούσαν για την κατάθλιψη.<br />
Βεβαίως και επώνυμοι... Άλλοι έλεγαν αλήθεια και άλλοι όχι. Άλλοι<br />
πάλι μπέρδευαν την κατάθλιψη με τη μελαγχολία. Η μελαγχολία<br />
μπορεί να οδηγήσει στην κατάθλιψη, αλλά δεν είναι κατάθλιψη.<br />
Δεν μπορείς να έχεις κατάθλιψη και να γυρνάς σε κότερα και<br />
να κάνεις μεγάλη ζωή. Όταν έχεις αυτή την καταραμένη αρρώστια<br />
κλείνεσαι σπίτι. Δεν έχεις ζωή! Συζείς με το τέρας. Όταν κάποια site<br />
έγραφαν για τη ζωή μου σε κοσμοπολίτικα νησιά, ήταν η περίοδος<br />
που δεν μπορούσα να βγω ούτε μέχρι το περίπτερο της γειτονιάς<br />
μου.<br />
Ο πρώτος που είπε ότι έχω κατάθλιψη και ήταν κατηγορηματικός
ήταν ένας καταπληκτικός επιστήμονας και άνθρωπος, ο Απόστολος<br />
Πολύζος. Η τυχαία γνωριμία μου μαζί του, μια μέρα που η κόρη μου<br />
ήταν άρρωστη, μου άλλαξε τη ζωή.<br />
Τελευταία τον επισκέφθηκα στο ιατρείο του -είναι γενικός παθολόγος-<br />
για μία ίωση που με ταλαιπωρούσε. Συνεχίζει να ερευνά και να<br />
εξελίσσει την επιστήμη του. Με ρώτησε για την κατάθλιψη.<br />
Πολλές φορές στο παρελθόν το είχαμε συζητήσει. «Ήθελες να τα<br />
κάνεις όλα! Να μην αδικήσεις κανέναν. Και να κάνεις μια άλλη ζωή<br />
που σου υπαγόρευε το υποσυνείδητο και να συνεχίσεις τη δουλειά<br />
σου για να μην απογοητεύσεις αυτούς που αγαπούσες. Πατούσες<br />
σε πολλές βάρκες και ζούσες σε έναν φαύλο κύκλο, κι αυτό το πλήρωνες<br />
ακριβά».<br />
Πάντα στο τέλος των συζητήσεών μας μού σύστηνε έναν ψυχίατρο<br />
που εμπιστευόταν. «Αυτός είναι ειδικός, σε αυτόν θα πας. Θα τον<br />
πάρω να τον ενημερώσω».<br />
Ήταν από τις ελάχιστες φορές που δεν άκουσα αυτόν τον υπέροχο<br />
άνθρωπο και το πλήρωσα ακριβά. Δέκα χρόνια αβίωτης ζωής, από<br />
τα οποία επτά πολύ σκληρά. Άλλη μία φορά, όταν ένιωθα ότι θα<br />
λιποθυμήσω από έναν πανικό, ήρθε στο σπίτι.<br />
«Σταμάτη μου, σου το έχω πει. Πρέπει να πας στον γιατρό που σου<br />
είπα. Δεν έχεις κάτι άλλο».<br />
Δεν μπορούσα όμως. Ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου.<br />
«Θα έρθω κι εγώ μαζί σου. Πρέπει να μάθεις να ζεις, Σταμάτη, να<br />
χαίρεσαι τη ζωή. Εσύ ταλαιπωρείσαι! Θέλεις και κάνεις διαφορετικά<br />
πράγματα. Πρέπει να αποφασίσεις. Δεν μπορείς να επιλέγεις τη
Σαχάρα και να διαμαρτύρεσαι γιατί δεν βρέχει».<br />
Του είπα ότι θα το κάνω χωρίς να το εννοώ. Ήμουν σε ένα τούνελ<br />
χωρίς φως και δεν πίστευα ότι κανείς μπορούσε να με βγάλει. Την<br />
ίδια ώρα ήμουν στην κορύφωση της διευθυντικής μου καριέρας<br />
στην τηλεόραση. Φαινομενικά, η τέλεια αντίθεση! Όμως το φαίνεσθαι<br />
είναι πολύ διαφορετικό από την πραγματικότητα.<br />
Το βιβλίο δεν είναι βιογραφικό. Με την έννοια ότι δεν περιγράφω<br />
όλη τη ζωή μου, αλλά μόνο τις περιόδους που έχουν σχέση με τη<br />
μάχη μου με το τέρας ή άλλες που πιθανόν το επηρέασαν. Έμεινα<br />
περισσότερο σε αυτά που επέμεναν να μάθουν οι ειδικοί.<br />
Το βιβλίο δεν είναι επιστημονικό. Εκτίμησα ότι έπρεπε να δώσω<br />
και εικόνες από την ίδια μου τη ζωή. Ίσως ένα βιβλίο που διάβασα<br />
και ήταν καθοριστικό για μένα. Ένα ποίημα. Μια βαθιά συζήτηση.<br />
Ένα δρώμενο. Πολλοί δεν θα βρουν τον εαυτό τους. Τα αίτια είναι<br />
διαφορετικά. Το θέμα είναι ότι οι περισσότεροι μπορούν να το ξεπεράσουν.<br />
Να καθαρίσουν την καμινάδα τους, να αλλάξουν ζωή.<br />
Που είναι πολύτιμη, μοναδική!<br />
Κίνητρό μου είναι να πείσω όσους ανθρώπους μπορώ να μην εγκαταλείψουν<br />
τη ζωή τους στο έλεος της άθλιας αρρώστιας.<br />
Την ιδέα να ονομάσω την ασθένεια τέρας μού την έδωσε ένας φίλος<br />
μου, καταξιωμένος δημοσιογράφος, που υπέφερε πολύ από αυτή.<br />
Εγώ μπορούσα να τον καταλάβω, οι γύρω όχι. Μια μέρα που άργησε<br />
στη δουλειά στο MEGA τον ρώτησα αν του συνέβη κάτι.<br />
«Όχι, απλώς με κυνήγησε το τέρας και εκεί που νόμιζα ότι θα με κατασπαράξει<br />
χώθηκα σε ένα κατάστημα με παπούτσια. Η υπάλληλος<br />
με ρώτησε τι θα ήθελα και εγώ της είπα να σωθώ».
Βάλαμε τα γέλια. Έτσι γίνεται συνήθως. Όταν περάσει λίγος καιρός<br />
τα θυμάσαι και γελάς.<br />
Όταν δημοσιοποίησα το πρόβλημά μου συναντήθηκα τυχαία σε χώρους<br />
δουλειάς, ημερίδων, διαλέξεων, ποτού, με διάφορους υπεράνω<br />
υποψίας καθηγητές, καλλιτέχνες, διανοούμενους, οι οποίοι με<br />
πλησίαζαν συνωμοτικά και με ρωτούσαν τι να κάνουν. Βλέπετε η<br />
κατάθλιψη είναι υπερταξική. Έχει περάσει στο τελευταίο μαρξιστικό<br />
στάδιο. Άνθρωποι που για την κοινή γνώμη ζούσαν την απόλυτη<br />
ευτυχία υπέφεραν από την αρρώστια. Και άλλοι έπαιρναν έναν κουβά<br />
φάρμακα για να κρατηθούν στα πόδια τους. Ποια ήταν λοιπόν η<br />
λύση; Αυτό που λεει ο Σοπενάουερ, να αποφεύγουμε ό,τι προκαλεί<br />
οδύνη; Έχει αμφισβητηθεί!!! Τι να γίνεις δηλαδή, μισάνθρωπος ή<br />
μισογύνης;<br />
Είναι η ίδια η ζωή που έχει αλλάξει. Λένε ότι είναι η ασθένεια της<br />
εποχής. Από τι χαρακτηρίζεται όμως αυτή η εποχή; Από ένα συνεχές<br />
κυνήγι πλούτου και δόξας ή καλύτερα ματαιοδοξίας. Χωρίς αρχές,<br />
χωρίς αξίες. Εάν κάτι από αυτά έχει μείνει μέσα σου, την πάτησες!<br />
Αυτοί που σίγουρα ευτυχούν -και για αυτό δεν είμαι καθόλου<br />
σίγουρος- είναι οι άνθρωποι που θεωρώ τελείως άδειους. Δεν θα<br />
αδικήσω και μια μερίδα ανθρώπων που ζουν καλά γιατί ακολούθησαν<br />
αρχές. Αλλά και για αυτό δεν είμαι σίγουρος. Πώς μπορούν να<br />
είναι ευτυχισμένοι όταν ζουν σε μια κοινωνία που οι λέξεις «αρχές»<br />
και «αξίες» ακούγονται παράφωνες. Πώς ένας άνθρωπος μπορεί να<br />
είναι υγιής σε ένα άρρωστο περιβάλλον; Θυμόσαστε την πανούκλα<br />
του Καμύ; Πόσοι άραγε μπορούν να σωθούν; Λίγοι, εκτός εάν η<br />
κοινωνία, όλες οι κοινωνίες, οργανωθούν διαφορετικά. Αν ανοίξουν<br />
τα αυτιά και ακούσουν καθαρά τον Ζαρατούστρα του Νίτσε.
Η θεραπεία από την κατάθλιψη θα σε οδηγήσει σε πολύ καλύτερες<br />
μέρες πιο φυσιολογικές. Την ευτυχία θα σου τη στερήσει η ίδια η<br />
κοινωνία. Η άπληστη, η εκδικητική, η προσωποκεντρική, η χουλιγκανική,<br />
η ανάλγητη. Και οι πολίτες δεν καταλαβαίνουν ότι έτσι<br />
στρώνουν το χαλί της κατάθλιψης.<br />
Μέσα από τη μελέτη που έκανα για τη ζωή μου με την κατάθλιψη,<br />
στα χέρια μου έπεσαν και κάποια βιβλία με ανατολικές θεωρίες για<br />
την ευτυχία και τη νιρβάνα. Δεν με έπεισαν, γιατί ουσιαστικά είναι<br />
φυγή. Κι αυτό με ενοχλεί! Δεν τα παρατάω εύκολα και φεύγω.<br />
Άλλοι τα αναζήτησαν μόνο στην πίστη. Πάλι είναι απομόνωση. Το<br />
θέμα είναι να γίνεσαι καλά μέσα στην κοινωνία και μετά να παλεύεις<br />
να την αλλάξεις, χωρίς βία που δημιουργεί νέα βία και μίσος.<br />
Όπως ο Θορώ που ενέπνευσε ειρηνικές επαναστάσεις. Και ο Τόμας<br />
Μουρ που μίλησε για τις θετικές ουτοπίες.<br />
Αλλά τα κείμενα που πραγματικά με επηρέασαν σαν άνθρωπο και<br />
στην ουσία με έκαναν ενοχικό ήταν τα μαρξιστικά. Αλλά και μυθιστορήματα<br />
που με έκαναν στην εφηβική μου ηλικία να αιωρούμαι<br />
στο κενό. Το κράμα του Μαρξ και του αγαπημένου Μαρκές ήταν<br />
μολότοφ στο μυαλό μου.<br />
Ευχαριστώ όλους αυτούς τους εκατοντάδες που μου άνοιξαν την<br />
καρδιά τους και μιλήσαμε για το τέρας.<br />
Ένα λιθαράκι θέλω να βάλω στην αντιμετώπιση της άθλιας αρρώστιας.<br />
Ευχαριστώ τους αγαπημένους μου φίλους που στάθηκαν<br />
και στέκονται δίπλα μου. Εκτός από τον Κυριάκο, τον Στέλιο και<br />
τον Σωτήρη. Και φυσικά τον γιατρό μου.
ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΚΙ ΕΓΩ<br />
Πρωτοσυνάντησα το τέρας στα μέσα της δεκαετίας του ‘80. Ήταν<br />
μια βραδιά του Σεπτέμβρη σε ένα ταβερνάκι της Πατησίων. Μέχρι<br />
τότε ήμουν απλώς ένας μελαγχολικός νέος. Ξεφυλλίζοντας τα<br />
νεανικά και τα εφηβικά μου άλμπουμ έβλεπα πάντα ότι κοιτούσα<br />
τον φακό με σοβαρό βλέμμα. Ακόμη και στην κλασική φωτογραφία<br />
της πρώτης Δημοτικού κι ενώ όλα τα παιδιά χαμογελούν, εγώ<br />
μοιάζω να κλαιω. Στα πρώτα χρόνια της ζωής μου έζησα στο Παλιό<br />
Λιμάνι, στην Επάνω Σκάλα της Μυτιλήνης, δίπλα ακριβώς από το<br />
Κάστρο και στο Σκαλοχώρι, ένα πανέμορφο χωριό στη μέση της<br />
Λέσβου. Στην Επάνω Σκάλα έχω τις πρώτες μου εικόνες. Φτωχοί<br />
άνθρωποι, οι περισσότεροι πρόσφυγες από την απέναντι ακτή, αλλά<br />
γλεντζέδες. Το ρακέλι, που είναι το ούζο στη Μυτιλήνη, έρεε χύμα.<br />
Η Επάνω Σκάλα ήταν γεμάτη από τέτοια ουζάδικα. Στο ισόγειο του<br />
σπιτιού μου ήταν το Κέφι και απέναντι το Γλέντι, που είχαν το καλύτερο<br />
ούζο του νησιού.<br />
Στα κατοπινά εφηβικά μου χρόνια, διαβάζοντας ημερολόγια που<br />
σκόρπια κρατούσα, έβλεπα τα κείμενά μου να τα διαπερνά η μελαγχολία.<br />
Κυρίως στις τρεις τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου που<br />
τελείωσα στο Αιγάλεω. Ακόμη και σε κάποια ποιήματα που προσπαθούσα<br />
να σκαρώσω η θλίψη ήταν διάχυτη! Συνήθως, και όταν<br />
το συνειδητοποιούσα, το απέδιδα στην κοινωνική ευαισθησία που
με είχε καταλάβει και στην ένταξή μου στις Αριστερές οργανώσεις<br />
της εποχής. Αλλά και οι συμμαθητές μου, ο Γιώργος Μαρκατσέλης,<br />
ο Μιχάλης Γκούμας και άλλοι βρίσκονταν στον ίδιο παρανομαστή<br />
με εμένα χωρίς όμως να τους κατακλύζει η θλίψη που είχε γίνει ένα<br />
με την προσωπικότητά μου. Οι γονείς μου ήταν φτωχοί άνθρωποι<br />
αλλά όχι μίζεροι. Ακόμη και σήμερα αστειεύονται και γελούν. Τα<br />
πρώτα μου χρόνια στο 5 ο Δημοτικό της Μυτιλήνης, αλλά και σε ένα<br />
καταπληκτικό σχολείο στο Σκαλοχώρι που έχτισε ο Γεώργιος Παπανδρέου,<br />
σημάδεψαν την προσωπικότητά μου. Δημιούργησαν τη<br />
μήτρα που, όπως θα μου εξηγούσαν οι ψυχολόγοι, θα αναζητούσα<br />
σε όλη μου τη ζωή. Πέρα από το σόι μου που ήταν όλοι βιοπαλαιστές<br />
και κλασικοί λιμανίσιοι άνθρωποι, θεωρώ ότι καθοριστικό<br />
ρόλο στη διαμόρφωση του ψυχισμού μου έπαιξε ένας σπουδαίος<br />
άνθρωπος. Ένας γιατρός, ο οποίος έμενε απέναντι από το σχολείο<br />
μου. Μου άνοιξε ένα άλλο παράθυρο στη ζωή. Στην πέμπτη Δημοτικού<br />
μετακομίσαμε στο Αιγάλεω. Το μόνο κοινό με την Επάνω<br />
Σκάλα, η φτώχεια.<br />
Οι δικοί μου αν και φτωχοί άνθρωποι φρόντιζαν να μην μου λείπει<br />
τίποτα. Τουλάχιστον από τα βασικά. Εξάλλου εκεί που μεγάλωνα<br />
όλοι στο ίδιο καζάνι βράζαμε. Όλοι βιοπαλαιστές με πάνω κάτω<br />
τον ίδιο μισθό. Ξέγνοιαστα χρόνια, πολύ χαρούμενα. Όπως όλα τα<br />
παιδιά, παίζαμε στις γειτονιές και στις αλάνες του Αιγάλεω. Τα ίδια<br />
και στα πρώτα χρόνια του Γυμνασίου. Εκεί προστέθηκαν η Αίγλη<br />
και ο Διόνυσος. Στο πρώτο για νες ζεστό με γάλα και πολλή συζήτηση<br />
και στο δεύτερο για τα πρώτα ηλεκτρονικά που εμφανίσθηκαν<br />
αλλά και για πολύ ποδοσφαιράκι και ping pong. Όλα πήγαιναν ήσυχα,<br />
απολύτως συνηθισμένα, μέχρι τη μεταπολίτευση που με βρήκε<br />
στη Θεσσαλονίκη και στο Καραμπουρνάκι, αφού ο πατέρας μου
που δούλευε μπουλντόζα είχε βρει δουλειά στη συμπρωτεύουσα. Οι<br />
σαρωτικές αλλαγές που γίνονταν είχαν πάνω μου άμεση επίδραση.<br />
Πολιτικοποιήθηκα γρήγορα. Σαν να ήμουν έτοιμος από καιρό. Κι<br />
αυτό έγινε πιο έντονο όταν γυρίσαμε το φθινόπωρο στην Αθήνα.<br />
Ένιωθα Αριστερός μέσα σε ένα γενικότερο αίτημα ισότητας που<br />
ηγεμόνευε την εποχή. Τα γυμνασιακά μου ημερολόγια ήταν γεμάτα<br />
συνθήματα, όπως «Ζήτω η ισότητα των ανθρώπων» και άφθονα<br />
άλλα που είχαν σχέση με τον μετασχηματισμό της κοινωνίας. Μέσα<br />
σε ένα καλοκαίρι και πριν κλείσω τα 15 μου το όραμα ενός νέου<br />
και πιο δίκαιου κόσμου γεννήθηκε μέσα μου. Στις αρχές του φθινοπώρου<br />
εντάχθηκα στη ΜΟΔΝΕ που σήμαινε Μαθητική Οργάνωση<br />
Δημοκρατικής Νεολαίας Ελλάδας και ήταν το μετωπικό σχήμα της<br />
ΚΝΕ στον μαθητικό χώρο. Όμως στα ημερολόγιά μου δεν υπήρχαν<br />
μόνο σφυροδρέπανα αλλά και πολλή θλίψη. Στεναχωριόμουν με το<br />
παραμικρό. Τίποτα δεν άφηνα να πέσει κάτω. Και πίστευα ότι όλα<br />
θα λυθούν όταν θα αλλάξει ο κόσμος. Όσο όμως δεν αλλάζει δεν<br />
δικαιούμαστε να είμαστε χαρούμενοι, αλλά αγανακτισμένοι για τις<br />
ανισότητες της κοινωνίας. Η ΚΝΕ ήταν ένα περίφημο σχολείο για<br />
μένα. Με μεγάλωσε πολύ γρήγορα. Με έβαλε στα δύσκολα, στα<br />
βαθιά. Στα 15 και στα 16 ήμουν πολύ σοβαρότερος από ό,τι έπρεπε<br />
για την ηλικία μου. Στην ίδια ηλικία αντί να πηγαίνω σε discotheque,<br />
τις οποίες μισούσα γιατί αναπαρήγαγαν τον καπιταλιστικό<br />
τρόπο ζωής, πήγαινα και στριμωχνόμουν στις μπουάτ της Πλάκας,<br />
το Ταμπούρι και το Λημέρι, για να ακούσω αντάρτικα τραγούδια.<br />
Με το «Βροντάει ο Όλυμπος και αστράφτει η Γκιώνα» διασκέδαζα<br />
με τους φίλους τα βράδια του Σαββάτου. Και πολλές φορές δακρύζαμε<br />
όταν λέγαμε το «Αντάρτες παλικάρια». Στο 2 ο Γυμνάσιο του<br />
Αιγάλεω, αρρένων ακόμη, βγήκα πρόεδρος στις πρώτες εκλογές.
Αλλά η θλίψη θλίψη. Κι όταν στην πέμπτη και στην έκτη Γυμνασίου<br />
ανακαλύψαμε τα κουτουκάκια του Αιγάλεω, τραγουδούσαμε<br />
Θεοδωράκη και μερακλώναμε με ρεμπέτικα που μιλούσαν κυρίως<br />
για τον πόνο της ξενιτιάς. Τα βιβλία του Μαρξ και του Λένιν τα είχαμε<br />
ξεσκονίσει. Το κομμουνιστικό μανιφέστο των Μαρξ – Έγκελς<br />
είχε γίνει το ευαγγέλιό μου. Λίγο αργότερα στα 16 μου εντάχθηκα<br />
στην ΚΝΕ. Η θεωρητική άμιλλα στο απόγειο της. H θλίψη όμως<br />
θλίψη. Δεν έλεγε να ξεκολλήσει από το πρόσωπό μου.<br />
Είχα βαρεθεί σε όλη τη διάρκεια της μαθητικής, αλλά και φοιτητικής<br />
μου ζωής, να με ρωτάνε τι έχω και εγώ να πρέπει να απαντήσω<br />
«τίποτα».<br />
Ας γυρίσουμε όμως στο ταβερνάκι της Πατησίων που είχα την πρώτη<br />
συνάντηση με το τέρας.<br />
Στο ταβερνάκι τα πάντα ήταν ήσυχα. Ίσως όμως λίγο μίζερα. Με<br />
την πρώην σύζυγό μου, τη Μαρία, και δυο φίλους. Λίγο η ζέστη,<br />
κάτι η υγρασία, άρχισα να νιώθω δυσφορία. Δεν ήθελα να πω σε<br />
κανέναν πώς ένιωθα και αυτοί συνέχισαν τη φλυαρία τους. Η κατάσταση<br />
όμως άρχισε να χειροτερεύει. Ανέπνεα με δυσκολία και<br />
άρχισε να με λούζει κρύος ιδρώτας. Ξαφνικά έκανε την εμφάνισή<br />
του ο πανικός.<br />
Πετάχτηκα από την καρέκλα και φώναξα: «Πεθαίνω!». Έτρεξα<br />
προς την έξοδο του μαγαζιού και από πίσω μου η Μαρία και ο ένας<br />
από τους φίλους μου. Ο άλλος έμεινε για να πληρώσει! Βρήκαμε<br />
αμέσως ταξί και κάθισα στο πίσω κάθισμα. Άνοιξα το παράθυρο και<br />
προσπαθούσα να πάρω αναπνοές. «Στο Πρώτων Βοηθειών!» είπε
η Μαρία και ο ταξιτζής αρκετά ανήσυχος γκάζωσε το αυτοκίνητο.<br />
Φτάσαμε σε πολύ λίγα λεπτά στο Πρώτων Βοηθειών που ήταν τότε<br />
στις αρχές της Γ’ Σεπτεμβρίου. Κατεβήκαμε και κατευθυνθήκαμε<br />
στην είσοδο. Πέρασαν λίγα λεπτά και μας επισκέφτηκε μια νοσοκόμα.<br />
«Τι έχει;» ρώτησε. Απάντησα εγώ ότι πεθαίνω και δεν μπορώ<br />
να αναπνεύσω. Με κοίταξε αδιάφορα, ρώτησε αν πήρα τίποτα,<br />
της απαντήσαμε αρνητικά και έβγαλε από την τσέπη της άσπρης<br />
μπλούζας της ένα χάπι, το έκοψε στη μέση και μου το έδωσε να το<br />
πιω. Σηκώθηκα, πήγα στον ψύκτη και ήπια το πρώτο ηρεμιστικό<br />
της ζωής μου! Από εκεί και πέρα δεν μου έδωσαν καμία σημασία.<br />
Ούτε εξετάσεις, ούτε τίποτα. Παρέμεινα εκεί στην αίθουσα αναμονής<br />
και μετά από μισή ώρα άρχισα να νιώθω καλύτερα. Φωνάξαμε<br />
τη νοσοκόμα για να της το πούμε αλλά ήταν άφαντη. Πήραμε πάλι<br />
ένα ταξί γυρίσαμε στα Πατήσια και κοιμήθηκα αμέσως. Αυτή ήταν<br />
και η πρώτη κρίση πανικού που έπαθα. Σχεδόν την ξέχασα, αλλά<br />
όχι τι είχε συμβεί και τις προηγούμενες μέρες στον χώρο δουλειάς<br />
μου στην ΕΡΤ.<br />
Δούλεψα στα χρόνια που η ΕΡΤ ήταν πλήρως υποδουλωμένη στην<br />
κυβέρνηση. Ήταν τέτοιο το δέσιμο της κυβέρνησης με την κρατική<br />
τηλεόραση που κάθε που άλλαζε όχι η κυβέρνηση αλλά ο κυβερνητικός<br />
εκπρόσωπος, άλλαζαν τα πάντα.<br />
Σε μια τέτοια αλλαγή έπεσε θύμα και ο τότε Διευθυντής της ΕΤ-2,<br />
Χριστόφορος Κονταξής, που αντικαταστάθηκε από τον δημοσιογράφο<br />
Γιώργο Δουατζή. Στα πλαίσια των καθηκόντων του, ο Δουατζής<br />
θεώρησε υποχρέωσή του να καθαρίσει τους ανθρώπους του<br />
Κονταξή. Δεν ήμουν άνθρωπος κανενός, αλλά είχα την ατυχία να<br />
είμαι κουμπάρος του Κονταξή, τον οποίο εκεί γνώρισα αλλά και σε
πολύ μικρή ηλικία να γίνω πολιτικός συντάκτης λόγω της… εξάσκησης<br />
που έκανα στα αμφιθέατρα της Α.Σ.Ο.Ε.Ε.<br />
Την πρώτη μέρα που ο Δουατζής έπιασε δουλειά. Ενημερώθηκε<br />
από τους χαφιέδες, που είναι πάντα πρόθυμοι στις Δημόσιες υπηρεσίες,<br />
και με φώναξε στο γραφείο του.<br />
Μπήκα και χωρίς να γυρίσει καν να με κοιτάξει, με εντελώς απαξιωτικό<br />
τρόπο, με ρώτησε.<br />
«Τι ρεπορτάζ κάνεις;»<br />
«Πολιτικό» του απάντησα.<br />
«Από αυτή τη στιγμή κάνεις ρεπορτάζ Υγείας.»<br />
Έπρεπε να τον φτύσω αλλά φοβήθηκα. Άνοιξα την πόρτα, έφυγα,<br />
καβάλησα το παπάκι μου, πήγα σε ένα μπαράκι στα Εξάρχεια και<br />
εκτονώθηκα. Ήταν το πρώτο πλήγμα που είχε δεχθεί η μέχρι τότε<br />
μικρή αλλά συνεχώς ανοδική καριέρα μου. Ταυτόχρονα ένιωσα για<br />
πρώτη φορά ένα έντονο συναίσθημα ανασφάλειας που το βιώνουμε<br />
όλοι όσοι προερχόμαστε από φτωχές οικογένειες. Και πολλές φορές<br />
κάνουμε λάθη.<br />
Προσπάθησα να μην το συζητήσω με τη Μαρία γιατί δεν συζητούσα<br />
πράγματα που με στεναχωρούσαν. Εξάλλου δεν της έκανε<br />
και ιδιαίτερη εντύπωση αφού τις περισσότερες φορές ήμουν μελαγχολικός.<br />
Τρεις μέρες μετά έπαθα την πρώτη κρίση πανικού. Κάπου<br />
έπαιξε ρόλο η καρατόμησή μου, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ίσως να<br />
επίσπευσε τη συνάντησή μου με το τέρας που θα με κυνηγούσε την<br />
υπόλοιπη ζωή μου. Βέβαια ουδέν κακόν αμιγές καλού, αφού η υποβάθμισή<br />
μου με έστειλε στο υπουργείο Υγείας και κοντά στον Γιώργο<br />
Γεννηματά. Με τον Δουατζή, και για το μικρό χρονικό διάστημα
που δουλεύαμε μαζί, είχαμε τυπικές σχέσεις και ξαναμιλήσαμε τη<br />
δεκαετία του ‘90 όταν με πήρε τηλέφωνο στον ΣΚΑΪ που ήμουν πια<br />
Διευθυντής και με παρακάλεσε να τον βγάλω σε κάποια εκπομπή<br />
γιατί θα ήταν υποψήφιος με το ΠΑΣΟΚ. Το έκανα γιατί η κατάθλιψη<br />
δεν αφήνει περιθώρια για κακίες που τις θεωρώ και ανόητες.<br />
Από τότε τον βλέπω που και που στην Άνδρο, αλλά δεν αλλάζουμε<br />
ούτε κουβέντα. Να είναι καλά, δεν κρατάω κακία. Αναφέρω τα<br />
γεγονότα που πιθανόν έπαιξαν ρόλο στους πρώτους πανικούς που<br />
σιγά-σιγά εξελίχθηκαν στο τέρας της κατάθλιψης, το οποίο άφησα<br />
να μου φαει πολλά χρόνια ενώ αποδείχθηκε ότι θα μπορούσα να<br />
αποφύγω πολλά αν μιλούσα για το πρόβλημα που είχα.