o_198n8lcsc1mdqvr4jj513ov1n3ca.pdf

που δούλευε μπουλντόζα είχε βρει δουλειά στη συμπρωτεύουσα. Οι
σαρωτικές αλλαγές που γίνονταν είχαν πάνω μου άμεση επίδραση.
Πολιτικοποιήθηκα γρήγορα. Σαν να ήμουν έτοιμος από καιρό. Κι
αυτό έγινε πιο έντονο όταν γυρίσαμε το φθινόπωρο στην Αθήνα.
Ένιωθα Αριστερός μέσα σε ένα γενικότερο αίτημα ισότητας που
ηγεμόνευε την εποχή. Τα γυμνασιακά μου ημερολόγια ήταν γεμάτα
συνθήματα, όπως «Ζήτω η ισότητα των ανθρώπων» και άφθονα
άλλα που είχαν σχέση με τον μετασχηματισμό της κοινωνίας. Μέσα
σε ένα καλοκαίρι και πριν κλείσω τα 15 μου το όραμα ενός νέου
και πιο δίκαιου κόσμου γεννήθηκε μέσα μου. Στις αρχές του φθινοπώρου
εντάχθηκα στη ΜΟΔΝΕ που σήμαινε Μαθητική Οργάνωση
Δημοκρατικής Νεολαίας Ελλάδας και ήταν το μετωπικό σχήμα της
ΚΝΕ στον μαθητικό χώρο. Όμως στα ημερολόγιά μου δεν υπήρχαν
μόνο σφυροδρέπανα αλλά και πολλή θλίψη. Στεναχωριόμουν με το
παραμικρό. Τίποτα δεν άφηνα να πέσει κάτω. Και πίστευα ότι όλα
θα λυθούν όταν θα αλλάξει ο κόσμος. Όσο όμως δεν αλλάζει δεν
δικαιούμαστε να είμαστε χαρούμενοι, αλλά αγανακτισμένοι για τις
ανισότητες της κοινωνίας. Η ΚΝΕ ήταν ένα περίφημο σχολείο για
μένα. Με μεγάλωσε πολύ γρήγορα. Με έβαλε στα δύσκολα, στα
βαθιά. Στα 15 και στα 16 ήμουν πολύ σοβαρότερος από ό,τι έπρεπε
για την ηλικία μου. Στην ίδια ηλικία αντί να πηγαίνω σε discotheque,
τις οποίες μισούσα γιατί αναπαρήγαγαν τον καπιταλιστικό
τρόπο ζωής, πήγαινα και στριμωχνόμουν στις μπουάτ της Πλάκας,
το Ταμπούρι και το Λημέρι, για να ακούσω αντάρτικα τραγούδια.
Με το «Βροντάει ο Όλυμπος και αστράφτει η Γκιώνα» διασκέδαζα
με τους φίλους τα βράδια του Σαββάτου. Και πολλές φορές δακρύζαμε
όταν λέγαμε το «Αντάρτες παλικάρια». Στο 2 ο Γυμνάσιο του
Αιγάλεω, αρρένων ακόμη, βγήκα πρόεδρος στις πρώτες εκλογές.