o_198n8lcsc1mdqvr4jj513ov1n3ca.pdf

Το συζήτησα με τον αδερφικό μου φίλο, Κυριάκο Ντούμο, που
-όπως θα καταλάβετε διαβάζοντας αυτό το βιβλίο- έπαιξε και παίζει
σημαντικό ρόλο στη ζωή μου.
«Γιατί το έκανες;» με ρώτησε.
«Και για μένα, αλλά κυρίως για όλους αυτούς που υποφέρουν,
περνούν τον Γολγοθά τους και δεν πηγαίνουν στον γιατρό για να
αποφύγουν το στίγμα. Αλλά το έκανα και αυθόρμητα, Κυριάκο! Σιχαίνομαι
να με θεωρούν ευτυχισμένο! Είναι δυνατόν να με αισθάνονται
ευτυχισμένο επειδή πέτυχα στην τηλεόραση; Αυτός είμαι,
Κυριάκο; Αυτή είναι η εικόνα μου;»
«Ίσως να έκανες καλά» μου απάντησε ο φίλος μου και συμπλήρωσε:
«πολλοί βέβαια θα το πάρουν στραβά».
Δεν έδωσα συνέχεια. Την επομένη μέρα μεταδόθηκε η εκπομπή. Η
γραμματέας μου μπήκε στο γραφείο μου.
«Έχει μπλοκάρει το τηλεφωνικό κέντρο. Είναι πολλοί τηλεθεατές
που θέλουν να σας μιλήσουν». Την κοίταξα ξαφνιασμένος. Αν και
ήξερα ότι περισσότεροι από ένα εκατομμύριο Έλληνες πάσχουν
από διάφορες μορφές κατάθλιψης, δεν μπορούσα να το περιμένω
αυτό.
«Δώσε μου μερικά τηλέφωνα» της είπα. «Έτσι για να ακούσω περίπου
τι θέλουν να μου πουν».
Στα λίγα τηλέφωνα ήταν απεγνωσμένοι άνθρωποι που ζητούσαν
βοήθεια. Όλων των ηλικιών. Σχεδόν εκλιπαρούσαν κλαίγοντας να
τους δώσω μια λύση. Τι λύση να τους δώσω εγώ που έκανα χρόνια
να το πω, ακόμα και στους κολλητούς μου;