o_198n8lcsc1mdqvr4jj513ov1n3ca.pdf

σαν τι έχω. Κι εγώ ήμουν λυπημένος. Κι όταν εσύ μου λες για τη
μεγάλη επιτυχία του ΣΚΑΪ και τα παράθυρα, θέλω να σου πω ότι
τότε έπασχα από βαθιά κατάθλιψη. Όταν όλοι οι άνθρωποι νόμιζαν
ότι απολάμβανα τη μεγάλη μου επιτυχία, εγώ ήμουν άτομο με ειδικές
ανάγκες που δεν μπορούσα να βγω ούτε από το σπίτι μου. Και
πάλευα από το πρωί μέχρι το βράδυ με το τέρας της κατάθλιψης».
Η παρουσιάστρια δεν μιλούσε για αρκετά δευτερόλεπτα και με κοιτούσε
απορημένη. Κάτι ψέλλισε στη συνέχεια.
«Ξέρετε, εμείς είχαμε άλλη άποψη για εσάς...»
«Ναι, το ξέρω!» της απάντησα. «Όλοι έχουν άλλη άποψη για μένα
εκτός από τους φίλους μου που έζησαν την κόλασή μου.»
Το κορίτσι κόλλησε, το μόνο που πρόλαβε να πει ήταν: «Και τώρα
είσαστε καλύτερα;»
«Ναι, σχεδόν καλά! Αυτή την αρρώστια δεν την ξεπερνάς ποτέ ολοκληρωτικά,
αλλά βελτιώνεται η ποιότητα της ζωής σου. Αρκεί να
έχεις τα κότσια και να πας στον ειδικό και να του πεις ό,τι αισθάνεσαι.
Αρκεί να μπορέσεις να κάνεις βουτιά στα σκουπίδια που έχεις
μέσα σου. Αρκεί να αναθεωρήσεις την ίδια τη ζωή σου».
Η κοπέλα με ευχαρίστησε και έφυγε. Πήγα στο γραφείο μου χωρίς
να είμαι σίγουρος ότι έκανα σωστά. «Τι θα λεει ο κόσμος τώρα»,
σκεφτόμουν. «Ότι είμαι ψυχασθενής. Πόσοι άραγε θα με πουν
τρελό, αφού δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο άγρια είναι αυτή
η αρρώστια που την άφηνα να με τρωει για περισσότερα από εφτά
χρόνια γιατί δεν είχα τη δύναμη να πάω σε έναν γιατρό και να του
εξηγήσω τι μου συμβαίνει. Γιατί απέφευγα να συζητήσω με τον
εαυτό μου και άφηνα τις ενοχές μου να με χαστουκίζουν».