o_198n8lcsc1mdqvr4jj513ov1n3ca.pdf
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΚΙ ΕΓΩ<br />
Πρωτοσυνάντησα το τέρας στα μέσα της δεκαετίας του ‘80. Ήταν<br />
μια βραδιά του Σεπτέμβρη σε ένα ταβερνάκι της Πατησίων. Μέχρι<br />
τότε ήμουν απλώς ένας μελαγχολικός νέος. Ξεφυλλίζοντας τα<br />
νεανικά και τα εφηβικά μου άλμπουμ έβλεπα πάντα ότι κοιτούσα<br />
τον φακό με σοβαρό βλέμμα. Ακόμη και στην κλασική φωτογραφία<br />
της πρώτης Δημοτικού κι ενώ όλα τα παιδιά χαμογελούν, εγώ<br />
μοιάζω να κλαιω. Στα πρώτα χρόνια της ζωής μου έζησα στο Παλιό<br />
Λιμάνι, στην Επάνω Σκάλα της Μυτιλήνης, δίπλα ακριβώς από το<br />
Κάστρο και στο Σκαλοχώρι, ένα πανέμορφο χωριό στη μέση της<br />
Λέσβου. Στην Επάνω Σκάλα έχω τις πρώτες μου εικόνες. Φτωχοί<br />
άνθρωποι, οι περισσότεροι πρόσφυγες από την απέναντι ακτή, αλλά<br />
γλεντζέδες. Το ρακέλι, που είναι το ούζο στη Μυτιλήνη, έρεε χύμα.<br />
Η Επάνω Σκάλα ήταν γεμάτη από τέτοια ουζάδικα. Στο ισόγειο του<br />
σπιτιού μου ήταν το Κέφι και απέναντι το Γλέντι, που είχαν το καλύτερο<br />
ούζο του νησιού.<br />
Στα κατοπινά εφηβικά μου χρόνια, διαβάζοντας ημερολόγια που<br />
σκόρπια κρατούσα, έβλεπα τα κείμενά μου να τα διαπερνά η μελαγχολία.<br />
Κυρίως στις τρεις τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου που<br />
τελείωσα στο Αιγάλεω. Ακόμη και σε κάποια ποιήματα που προσπαθούσα<br />
να σκαρώσω η θλίψη ήταν διάχυτη! Συνήθως, και όταν<br />
το συνειδητοποιούσα, το απέδιδα στην κοινωνική ευαισθησία που
Change language