ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Χρήστος Μάλαμας Το τελευταίο Παιχνίδι
κεφάλαιο πρώτο
Ε
γώ ο Ζαν Μπερνάρ ήξερα πως δεν είχα πολλά περιθώρια. Ο χρόνος
μου ήταν λίγος. Το ψηφιακό ρολόι στο επάνω δεξί τεταρτημόριο
της οθόνης προβάλλονταν στα μάτια μου μέσα από τα ειδικά γυαλιά
που φορούσα και έκανε την αντίστροφη μέτρηση των τελευταίων τριάντα
δευτερολέπτων χτυπώντας τα δευτερόλεπτα όπως εκείνα τα τεράστια
ρολόγια- έπιπλο του παλιού καιρού. Νταν, Νταν, Νταν....
Δεν το άφησα να επηρεάσει την κρίση μου και με μια γρήγορη κίνηση
στράφηκα αστραπιαία στα αριστερά μου, είδα τον μάγο που ετοιμαζόταν
να μου ρίξει μια γαλάζια σφαίρα που φωσφόριζε, κυλίστηκα
στο έδαφος και από κάτω χαμηλά όπως ήμουν του έριξα με το ακτινοπίστολο
την θανατηφόρα ακτίνα ανάμεσα στα μάτια.
Ταυτόχρονα το αριστερό μου χέρι βγήκε από την τσέπη και εκσφενδόνισε
μια κόκκινη μικρή ενεργειακή σφαίρα στο άβαταρ του αντιπάλου
μου που είχε την μορφή ενός μινώταυρου.
Εκείνος προσπάθησε να την πιάσει στον αέρα μα εκείνη προφανώς
εφοδιασμένη με κάποιο αισθητήρα απέφυγε το τερατώδες χέρι του κάνοντας
μια αστραπιαία αλλαγή τροχιάς και πήγε κι' έσκασε πάνω στο
ταυρίσιο μουσούδι του.
Μια εκκωφαντική έκρηξη αντήχησε, τον κάλυψε ολόκληρο με μια
κατακόκκινη λάμψη και τον έκανε να εκραγεί σε εκατοντάδες μικρά
σάρκινα κομμάτια.
Είχα γίνει πολύ καλός! Δεν το έλεγα μόνο εγώ αλλά και η εξάμηνη
επιθεώρηση των παιχνιδιών δράσης της εταιρίας που προτιμούσα.
Η Tricomex με ανακήρυξε τον καλύτερο παίχτη ανάμεσα σε 7.000
παίχτες για αυτό το εξάμηνο.
Έβγαλα τα ειδικά γυαλιά αφήνοντας τις σαμπάνιες που άνοιγαν, τα
πυροτεχνήματα και την νικητήρια μουσική να κάνουν ένα πάρτι από
μόνα τους. Όχι ότι δεν με κούραζαν τα παιχνίδια αλλά να, ήταν η μόνη
μου αναψυχή την ώρα της ημέρας που αφού είχα σχολάσει από την
δουλειά μου είχα πλυθεί και είχα φάει στα πεταχτά ένα έτοιμο γεύμα,
εξαργύρωνα ένα μέρος των μονάδων μου παίζοντας. Και η ικανοποίηση

μου βέβαια ήταν μεγάλη όταν κέρδιζα και μου επιστρέφονταν διπλάσιες.
Έτσι ζούσαμε εμείς οι προνομιούχοι στην Γαλλία του 2040 που μετά
από μία πραγματικά χρυσή οικονομική εποχή μαζί με όλη την Ευρώπη
είχε αρχίσει να κατρακυλάει και πάλι στην ύφεση.
Πολλοί ήταν εκείνοι που πήγαν να ζήσουν στην εξοχή προσπαθώντας
να γλιτώσουν από την πείνα που είχε αρχίσει να απλώνει τα μαύρα
χέρια της πάνω από τις πόλεις.
Η Κίνα ήταν η μόνη χώρα που άντεχε ακόμη αλλά είχε πλέον κλείσει
τα σύνορα της για πάντα.
Τα "φοβερά" προνόμια μου δεν ήταν άλλα από μια σχεδόν σίγουρη
δουλειά και μια στέγη που την είχα όσο κατάφερνα να κρατήσω την
δουλειά. Θα με ρωτήσετε, τι δουλειά είναι αυτή; Και πια ήταν αυτά τα
φοβερά προσόντα μου;
Η ευχέρεια που είχα από μικρός στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές
ήταν το ένα και μοναδικό μου προσόν.
Βέβαια και η τεράστια αντοχή και ανοχή στην πολύωρη διαδραστική
εργασία πίσω από τα ειδικά γυαλιά με τα χέρια στα ευαίσθητα
χειριστήρια του τελευταίου τύπου ηλεκτρονικού υπολογιστή που τα έ-
κανε σχεδόν όλα, έπαιζαν και αυτές το ρόλο τους.
Άλλοι έλεγαν πως φορτώναμε δεδομένα και άλλοι πως κρατούσαμε
αυτόν τον κόσμο ζωντανό.
Εγώ είχα φτάσει να κάνω μηχανικά την δουλειά μου καθώς σκεφτόμουν
τις ταχτικές που θα εφάρμοζα για να κερδίσω στα παιχνίδια που
έπαιζα ζωντανά με άλλους παίχτες από διάφορα μέρη της γης και να
αποκτώ έτσι τους πολυπόθητους πόντους, το νέο νόμισμα μιας πραγματικά
μίζερης εποχής.
ΤΕΛΟΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ
Α
ντικρύσαμε την πόλη των προνομιούχων από ψηλά καθώς πλησιάζαμε
στο κεντρικό της πάρκο. Η Ιταλίδα άφηνε μικρά επιφωνήματα
θαυμασμού. Ο Αυστραλός με την χαρακτηριστική προφορά

Χρήστος Μάλαμας Το τελευταίο Παιχνίδι
του έκανε την Κάρεν να αφήνει μικρά χαριτωμένα γελάκια που έκαναν
την καρδιά μου να λιώνει.
Ωραία περνούσαμε δε λέω, αλλά έπρεπε να βρούμε τον σταθμό ό-
που μαζευόταν η ενέργεια που ερχόταν από τον κόσμο μας.
Έκανα νόημα στην Κάρεν δείχνοντας της έναν αγωγό με καλώδια.
Έγνεψε πως κατάλαβε έπιασε από το μανίκι την Πάολα και την τράβηξε
προς τα εκεί. Καλά το φιλαράκι μου ήταν τόσο εκπαιδευμένο στις πτήσεις
σούπερ ηρώων στα παιχνίδια που χωρίς να του πω το παραμικρό
ακολούθησε τα κορίτσια. Ε, αφού έριξα μια τελευταία ξένοιαστη τουριστική
ματιά τριγύρω έκανα εφόρμηση κι’ εγώ ακολουθώντας τα παιδιά
και τα καλώδια.
Φτάσαμε στο κτίριο που είχαμε βρει με την Κάρεν την προηγούμενη
φορά. Ήταν όπως το ξέραμε. Κατεβήκαμε όλοι μαζί ανάλαφρα στην ταράτσα.
Φτάσαμε στον χώρο με τα κουτιά. Ελάχιστα ήταν τα ανδροειδή
τώρα, μάλλον θα πέσαμε σε κανένα διάλειμμα που έκαναν ιδέα δεν
είχα.
Αφού εγκλιματίστηκαν και οι άλλοι και κατανόησαν τι έβλεπαν παρατηρήσαμε
την αθρόα είσοδο ανδροειδών.
Προσεχτικά και διακριτικά ανεβήκαμε ένας-ένας στον επάνω ό-
ροφο και καταλήξαμε στην ταράτσα. Πετάξαμε ψηλότερα και είδαμε
μια ουρά ανδροειδών να σχηματίζεται από κάποια άλλα μικρότερα κτίρια
στην κεντρική είσοδο του κτιρίου που είμασταν.
Κατευθυνθήκαμε προς αυτά. Πραγματικά από όλα έβγαιναν ανδροειδή
που ενώνονταν με την κύρια ροή που σωστό ποτάμι έφτανε μέχρι
το κτίριο της ενέργειας.
Τι ήταν αυτά τα μικρότερα κτίρια; Με τον ίδιο τρόπο μπήκαμε και
σ’ ένα από αυτά. Πάλι τα καλώδια και ελάχιστα ανδροειδή που είχαν
απομείνει συνδεδεμένα μέσω καλωδίων με τεράστια μηχανήματα που
μου θύμισαν -δεν ξέρω γιατί- ρούτερ.
Το είπα χαμηλόφωνα στους άλλους και η απορία μου λύθηκε.
«Ακριβώς έτσι δουλεύουν αγόρι μου μόνο που μαζί με τα δεδομένα
διαμοιράζουν και ενέργεια ή το ανάποδο, όπως προτιμάς».
Να η Κάρεν μου ο φωστήρας. Μου άρεσε αυτό.
«Δηλαδή από εδώ παίρνει ολόκληρη η πόλη ενέργεια χωρίς αγωγούς,
ασύρματα μαζί με τα δεδομένα. Δυνατό!» Συμπέρανα.

«Μήπως θα έπρεπε να τους κάνουμε κανένα σαμποτάζ ώστε να
τους την στερήσουμε και να τους εκβιάσουμε μετά;» ρώτησε ο Ρίκυ.
«Το ρωτάς; Αλλά πως;» ξεψάρωσε και η Πάολα.
Δυστυχώς η εμπειρία που είχαμε ήταν μόνο από τα παιχνίδια που
παίζαμε σ’ όλη την μίζερη μέχρι τότε ζωή μας.
Αλλά για στάσου αυτός εδώ ο κόσμος δεν ήταν ένα μείγμα δεδομένων
και ενέργειας; Σαν παιχνίδι στο διαδίκτυο λοιπόν.
«Όπως στα παιχνίδια παιδιά!» Αποφάνθηκα.
«Δηλαδή;» ρώτησε η Πάολα.
«Θα χρησιμοποιήσουμε τα όπλα μας». Πετάχτηκε η Κάρεν.
Τραβήξαμε τα λέιζερ. Τι είχαμε να χάσουμε; Και ω του θαύματος
γαλαζωπές ακτίνες ξεχύθηκαν από τα μουσούδια τους και έσκασαν σαν
κεραυνοί πάνω στα μηχανήματα.
Για λίγο δεν έγινε τίποτα. Μετά κιτρινωπές λάμψεις με μαύρους καπνούς
πετάχτηκαν από τα σωθικά τους και μεγάλα ανοίγματα σαν τραύματα
ξεπρόβαλαν στα σημεία που τους πέτυχαν οι ακτίνες.
Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Στραφήκαμε και στα υπόλοιπα και
κάναμε το ίδιο. Πήγαμε και στα άλλα κτίρια με τα ίδια καταστροφικά
αποτελέσματα. Στο τελευταίο μας περίμενε και μια έκπληξη.
Διαφορετικού τύπου ανδροειδή μας περίμεναν εκεί. Ήταν δυνάμεις
καταστολής. Οπλισμένα! Η εκπαίδευση που είχαμε αποκτήσει δεν πήγε
χαμένη. Η αντίδρασή μας ήταν άμεση. Τα δυο από αυτά κείτονταν στο
πάτωμα εντελώς κατεστραμμένα. Το τρίτο είχε κοπεί στα δύο και με ένα
σάλτο έφτασα πάνω από το κεφάλι του κάνοντας το να εκραγεί μήπως
και δεν πρόλαβε να ειδοποιήσει την βάση του.
Έκανα νόημα στους άλλους, ευτυχώς και εδώ τα παιχνίδια έδειξαν
την αξία τους η γλώσσα τον νοημάτων ήταν γνωστή σε όλους μας.
Πετάξαμε μακριά πριν μας εγκλωβίσουν στα κτίρια που τώρα έ-
μοιαζαν με φουγάρα έτσι όπως έβγαιναν πυκνοί καπνοί από αυτά.
Αναγκαστήκαμε να δώσουμε μάχη στον αέρα όμως με μερικά ανδροειδή
που μας ακολούθησαν. Δεν ήταν καθόλου εύκολη. Αν και είχαμε
μειώσει τους αισθητήρες μας στο ελάχιστο για να μην νοιώθουμε τον
πόνο εντούτοις μυρίζαμε έως και την καμένη σάρκα μας.
Κοιτάξαμε την πόλη τους από ψηλά. Η μισή και παραπάνω ήταν
σκοτεινή. Κάναμε καλή δουλειά!
Τώρα έπρεπε να γυρίσουμε πίσω. Κοίταξα μια γύρω-γύρω. Τι ήταν
αυτό που έλαμπε; Μα τι άλλο; Η σφαίρα!

Χρήστος Μάλαμας Το τελευταίο Παιχνίδι
«Ακολουθήστε με!» Πρόσταξα τους άλλους. Πετάξαμε προς τα εκεί.
Στο μεταξύ στο κεντρικό γραφείο διοίκησης στην Γη μας γύρω από
ένα μεγάλο δρύινο τραπέζι εξελισσόταν η πιο ταραχώδης συνεδρίαση
του συμβουλίου των Προνομιούχων που κυβερνούσε την γη.
«ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΡΕΙΤΕ ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ!» γκάριζε κατακόκκινος ο α-
σπρομάλλης που είχε εμφανιστεί ολογραφικά σ’ όλον τον κόσμο όταν
έγινε η πρώτη διακοπή.
«Είμαστε στα ίχνη τους εξοχότατε». Είπε ένας νεότερος άνδρας που
φορούσε μια περίεργη στολή κάτι μεταξύ στρατιωτικού και τεχνικού.
Στο χέρι του κρατούσε μια ταμπλέτα και πληκτρολογούσε μανιωδώς.
«ΕΥΡΗΚΑ!» Φώναξε ξαφνικά. Κάρεν Γουέντλοου, Λος Άντζελες Χόλυγουντ
Καλιφόρνια, όχι στην Πασαντίνα είναι οδός…
«Τσακιστείτε! Θα πάτε παντού!»
«Μάλιστα!»
Έτσι και έγινε. Τους βρήκαν όλους, παρόλα τα προγράμματα κάλυψης
και ψευδών τοποθεσιών που είχαν να τρέχουν στους υπολογιστές
τους τα παιδιά.
Πρώτη η Κάρεν τους κατάλαβε και έστειλε το μέιλ αστραπή σε ό-
λους ταυτόχρονα.
{Εξαφανιστείτε μας βρήκαν!}
Πανικός! Τους πέτυχαν ενώ περνούσαν μέσα από τις σκουληκότρυπες.
Ευτυχώς πάνω που έβγαιναν στην Γη τους.
Έκλεισαν τους υπολογιστές τους αλλά το κακό είχε γίνει.
ΤΕΛΟΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ
Τ
ην ίδια ώρα η Κάρεν στην Καλιφόρνια και συγκεκριμένα στην
Ανατολική Πασαντίνα και ενώ ήταν στον υπολογιστή της είδε
στις κάμερες που είχε εγκαταστήσει στην είσοδο και την πίσω αυλή ά-
ντρες και γυναίκες των δυνάμεων καταστολής να βγαίνουν φουριόζοι
μέσα από τα ειδικά κατάμαυρα οχήματά τους.
Δεν της έκαναν εντύπωση ούτε οι μαύρες στολές τους ούτε τα όπλα
τους. Πάτησε με το χέρι της ένα κουμπί στον αέρα και ο υπολογιστής

της έκλεισε καταρρέοντας σαν τρισδιάστατος πύργος από τραπουλόχαρτα
σβήνοντας ταυτόχρονα με ταχύτατους ρυθμούς και όλα τα αρχεία
στοιχεία που είχε μέσα του.
Δεν έκατσε να θαυμάσει το έργο της η Κάρεν που είχε προνοήσει
να το τελειώσει πριν δυο χρόνια αλλά όσο πιο γρήγορα μπορούσε άρπαξε
ένα σκονισμένο σακίδιο που ήταν πετάμενο σε μια γωνιά άνοιξε
μια καταπακτή και ξεκίνησε να κατεβαίνει τα ξύλινα σκαλιά που οδηγούσαν
στο υπόγειο του σπιτιού της.
Εκεί κρυμμένη πίσω από μια στοίβα παλιά ρούχα την περίμενε μια
πόρτα που οδηγούσε σ’ ένα μικρό τούνελ που έβγαζε σε μια εγκαταλειμμένη
Χασιέντα. Ήταν ζήτημα χρόνου να τα βρουν όλα αυτά οι Ασφαλίτες
-έτσι τους έλεγαν στην Αμερική- αλλά η Κάρεν δεν θα τους έδινε
τον χρόνο να την προλάβουν.
Μια υπερσύγχρονη μηχανή που κινούταν με μεγάλη ταχύτητα μερικά
εκατοστά πάνω από το έδαφος την περίμενε εκεί. Την καβάλησε
και ακολούθησε μια πορεία που την είχε σχεδιάσει και αυτήν πριν από
δυο χρόνια αλλά την ακολουθούσε ταχτικά χρονομετρώντας τον εαυτό
της στην διαδρομή. Όλα πήγαν σύμφωνα με το σχέδιο και έφτασε χωρίς
προβλήματα στην Αρκάντια και από εκεί στο Τεμπλ Σίτυ.
Εκεί στην Καμέλια Άβενιου μπήκε με την μηχανή της να δουλεύει
στο αθόρυβο σ’ ένα μικρό άσπρο σπιτάκι με πράσινα παντζούρια που
ήταν δίπλα από το επίσης μικρό καφέ σπιτάκι στην άκρη της Γούντρούφ
Άβενιου.
Το νοίκιαζε με άλλο όνομα εδώ και δυο χρόνια. Άνοιξε ένα χάρτινο
κουτάκι με χυμό και τον ήπιε μονορούφι.
Μετά άνοιξε το σκονισμένο της σακίδιο έβγαλε ένα παλιο λάπτοπ το έ-
θεσε σε λειτουργία και έκατσε σ’ έναν παλιό καφέ δερμάτινο καναπέ με
το αρχαίο αυτό μωρό στην αγκαλιά της.
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ EASYWRITER

Χρήστος Μάλαμας Το τελευταίο Παιχνίδι