URBANSTYLEMAG #27 "Tabula Rasa"

PAUSE
ΙΜΑΝΥ – SHAPE OF A BROKEN HEART
( WARNER UK/ZOOM )
Μια φρέσκια –από κάθε άποψη- δισκογραφική εργασία που
σημειώνει μεγάλη επιτυχία είναι το «Shape of a Broken Heart» που
μάλιστα έχει ταξιδέψει ευρέως σε ολόκληρο τον πλανήτη μιας και
η καλλιτέχνιδα στην οποία ανήκει τυγχάνει εξαιρετικά δημοφιλής
(καθόλου κακό αυτό όταν η μουσική που παράγεται είναι του ίδιου
βεληνεκούς και χρήζει της ίδιας προσοχής). Ο λόγος για την Imany
που για πάρτη της έχουν χυθεί τόνοι από μελάνι ενώ η ίδια έχει
ταξιδέψει αρκετά για να γνωστοποιήσει και να παρουσιάσει με τη
μπάντα της από κοινού στο …κοινό τη δουλειά της επί σκηνής (η
τελευταία της επίσκεψη στην πατρίδα μας ήταν πολύ πρόσφατα
και είχε διάφορους προορισμούς, μια εξ αυτών και η Τεχνόπολις
του Δήμου Αθηναίων στο Γκάζι στις 2 Σεπτέμβρη (με support τους
δικούς μας Imam Baildi, Penny & the Swingin’ Cats, Μαριέττα
Φαφούτη).
Η Γαλλίδα τραγουδίστρια (κατά κόσμον Nadia Mladjao) με
καταγωγή από τις νήσους Κομόρες της Αφρικής εδώ παρουσιάζει
το « Shape of a Broken Heart» το οποίο ξετυλίγεται και ξεδιπλώνεται
μέσα από 12 συνθέσεις στις οποίες θα βρείτε κομμάτια που
αμέσως κέρδισαν τη προσοχή του κοινού : «Slow Down», «You will
never know» και φυσικά το ομώνυμο «Shape of a Broken Heart»
με τα soul-funk φωνητικά της ίδιας να κλέβουν τις εντυπώσεις…ή
καλύτερα για να είμαστε πλήρως καλυμμένοι στην τοποθέτηση
μας για τη συγκεκριμένη δημιουργό και το συγκεκριμένο άλμπουμ
τα φωνητικά έρχονται να κλέψουν τις εντυπώσεις σε συνδυασμό
με την παρουσία της Imany πάνω στην σκηνή άρα σε συνδυασμό
με το ρυθμό που βγάζει στα λάιβ αλλά και με την σπάνια ομορφιά
της (άλλωστε πριν ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική ήταν
μοντέλο στην Νέα Υόρκη).Εν κατακλείδι για να γίνετε κοινωνοί του
μουσικού της κόσμου ακούστε όχι μόνο το το «Shape of a Broken
Heart» αλλά και την ίδια με τους μουσικούς της σε κάποιο λάιβ
καθώς το πρώτο υποστηρίζει το δεύτερο και το ανάποδο.Καλή
ακρόαση.
αλέξανδρος γερασίμου
16 URBANSTYLEMAG
ΜΑΡΙΕΤΤΑ ΦΑΦΟΥΤΗ – HOMEMADE JOY
( INNER EAR )
Θα ξεκινήσω γράφοντας κάπως ανορθόδοξα για αυτή τη δουλειά
και θα πω ή μάλλον θα γράψω πως η ελληνική δισκογραφία από
καταβολής δεν είναι και τόσο …γενναιόδωρη σε κάθε τι πραγματικά
καινούργιο. Είναι λίγες οι δημιουργίες που σου βγάζουν από τη μια
το οικείο και από την άλλη το απλό όχι απαραίτητα στη δομή ή
στη σύνθεση αλλά σαν φιλοσοφία και τρόπο σκέψης. Επίσης είναι
δύσκολο να βρεις πράγματα που να σου δείχνουν ξεκάθαρα την
ταυτότητα τους και να σε κερδίζουν για αυτό που είναι και όχι
για κάτι άλλο, να μην είναι μια απομίμηση ή καρικατούρα… Το
τελευταίο μοιάζει και το στοιχείο που κατακλύζει τις περισσότερες
κυκλοφορίες που φέρουν την ταμπέλα «ποπ» ή «ποπ-ροκ» μια έννοια
κάπως παρεξηγημένη και χιλιοφορεμένη στην Ελλάδα κατά την
ταπεινή μας γνώμη. Η προσέγγιση από μεγάλη μερίδα καλλιτεχνών
είναι απλοική προσδoκώντας στο εφήμερο, στο σουξέ και όχι στην
άποψη για το υλικό ή στην καλώς εννοούμενη δυναμική του.
Αν όμως η προσέγγιση είναι διαφορετική από τον καλλιτέχνη/
δημιουργό τότε αυτόματα αυτός έχει βρει το –χαμένο για
πολλούς- κλειδί του είδους αυτού και της όλης ιστορίας για
να ανοίξει την «πόρτα» και να περάσει σε αυτό το είδος της
μουσικής και εν συνεχεία να μπορεί να το τροφοδοτήσει, να το
υποστηρίξει. Εδώ τα συστατικά μοιάζουν ιδανικά : Εξωστρεφής
και όχι εσωστρεφής και χαλασμένη διάθεση και αισθητική κόντρα
στο επίσης χαλασμένο και σμπαραλιασμένο πνεύμα της κοινωνίας
και των –δύσκολων όντως- ημερών που ζούμε… Μα ακριβώς αυτό
είναι και το ζητούμενο για να ανακάμψουμε : Να κερδίσουμε τη
χαμένη μας ψυχολογία αφού θέλουν να μας πάρουν και αυτή
εκτός από το πορτοφόλι. Ευτυχώς η Φαφούτη δεν ζει σε γυάλα,
ούτε σε ένα ευτελές και ανούσιο κόσμο. Παραθέτει τα δικά της
χαρούμενα και ζωηρά χρώματα που στην προκειμένη περίπτωση
βρίσκονται διάσπαρτα στο δεύτερο αξιόλογο προσωπικό της
άλμπουμ που φέρει τον τίτλο «Homemade Joy» και επίσης τη
δική της σφραγίδα, τον δικό της τόνο, τη δική της άποψη… αν
συνυπολογίσουμε και το ότι η ποπ στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται ως
μια καλή πρόφαση, μια καλή ευκαιρία για να κάνει κανείς επιτυχία
–η οποία συνήθως διαρκεί και «συντηρείται» κάποιους μήνες- ε
τότε αυτή η δουλειά δίκαια συγκαταλέγεται στις καλύτερες που
έχουν βγει για το συγκεκριμένο είδος από καταβολής ελληνικής
δισκογραφίας.Αναμένουμε και ευχόμαστε τα καλύτερα
αλέξανδρος γερασίμου