URBANSTYLEMAG #27 "Tabula Rasa"

ΒΙΟ
Η Κάρμεν Ζωγράφου γεννήθηκε και μεγάλωσε
στην Αθήνα μια πόλη γεμάτη αντιθέσεις, την
οποία αγαπά και πάντα την εμπνέει. Σπούδασε
επικοινωνία και ΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
και από το 2006 και για 4 χρόνια δούλευε
σε ραδιοφωνικό σταθμό ως δημοσιογράφος
και παραγωγός. Παράλληλα ασχολήθηκε με
το θέατρο και τη μουσική παρακολουθώντας
σεμινάρια στο Θέατρο των Αλλαγών. Κατά τη
διάρκεια αυτών των σεμιναρίων ανακάλυψε ότι
την ενδιαφέρει η σκηνοθεσία σε θέατρο άλλα
περισσότερο στον κινηματογράφο και έτσι άρχισε
να παράγει τα δικά της πρότζεκτ. Ολοκλήρωσε
2 ταινίες μικρού μήκους και μια θεατρική
περφόρμανς λίγο πριν αναχωρήσει για το Λονδίνο
όπου συνέχισε τις σπουδές της με μεταπτυχιακό
στην Κινηματογραφική παραγωγή στο Kingston
University. Σήμερα ζει και εργάζεται στο Λονδίνο
ώς κινηματογραφίστρια και δημοσιογράφος. Το
“Buyout” αποτελεί την πτυχιακή της εργασία για
το Μεταπτυχιακό στο Kingston University.
issue people
ας ξεκινήσουμε αυτή τη κουβέντα κάπως …ανάποδα : γιατί ένας νέος σκηνοθέτης να
καθήσει να δουλέψει εδώ, να κάνει σινεμά στην Ελλάδα ;
H Ελλάδα είναι ίσως από τα πιο ιδανικά μέρη να κάνει κανείς σινεμά. Έχει μαγευτικές
τοποθεσίες, καταπληκτικό φως και είναι γεμάτη ιστορίες και χαρακτήρες που μπορούν να
εμπνεύσουν δημιουργούς και θεατές. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχει ισχυρή βιομηχανία για
να στηρίξει τους κινηματογραφιστές -και γενικά τους καλλιτέχνες. Υπάρχει άπειρο υλικό αλλά
ελάχιστη βοήθεια και οικονομική στήριξη. Και δυστυχώς ο κινηματογράφος είναι (ακόμα) ένα
ακριβό σπορ. Γι αυτό οι νέοι δημιουργοί στρέφονται στο εξωτερικό, αν και όπως φαίνεται και
από τις ταινίες που συμμετέχουν φέτος στο Φεστιβάλ Δράμας, η Ελλάδα, και ειδικά αυτή την
περίοδο, είναι το μέρος που τους εμπνέει και για το οποίο θέλουν να μιλήσουν με τις ταινίες
τους. Άλλωστε αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή έχει αντίκτυπο παγκοσμίως
άρα δεν απευθύνονται σε ένα περιορισμένο τοπικό κοινό.
Το δικό σου ξεκίνημα πως ήταν ; Τι σε ώθησε στο να ασχοληθείς με τον
κινηματογράφο ;
Από μικρή ηλικία ξεκίνησα να ασχολούμαι με το θέατρο, τη μουσική, τη ζωγραφική και
αργότερα τη φωτογραφία. Όταν έδωσα πανελλήνιες βαθιά μέσα μου ήθελα να περάσω στη
σχολή Θεάτρου Θεσσαλονίκης (δεν υπήρχε ακόμα η σχολή κινηματογράφου) αλλά τελικά
πέρασα στα ΕΜΜΕ. Αφού ασχολήθηκα κάποιο καιρό με τη δημοσιογραφία κατάλαβα ότι
δεν είναι για μένα κι έτσι αποφάσισα να συνδυάσω όλα αυτά που μου άρεσαν όταν ήμουν
μικρή. Να λέω ιστορίες χρησιμοποιώντας τις διάφορες τέχνες και τεχνικές. Αυτό είναι για
μένα ο κινηματογράφος. Να συνδυάζεις όλα τα στοιχεία στις κατάλληλες αναλογίες και
με τον κατάλληλο τρόπο για να πεις μια ιστορία, να εκφράσεις μια ιδέα, μια άποψη ή ένα
συναίσθημά. Ακόμη, ο κινηματογράφος αποτελεί ένα πάρα πολύ ισχυρό όπλο για να πετύχεις
αυτό για το οποίο με τράβηξε στην αρχή η δημοσιογραφία : Να διαμορφώνεις απόψεις.
Επιστρέφεις με μια ολοκαίνουργια ταινία που φέρει τον τίτλο “buyout” .πες μας δυο
λόγια για αυτό το φιλμ και πως ξεκίνησε η ιδέα για την υλοποίηση του…
Ψάχνοντας θέμα για τη διπλωματική μου στο Λονδίνο αισθάνθηκα οτι αυτό για το οποίο
θέλω να μιλήσω και με αφορά είναι η Ελλάδα και μια ελληνική ιστορία που αντικατοπτρίζει
τα βιώματά μου. Έτσι κατέληξα στην ιστορία αυτής της οικογένειας όπου συνέδεσα ιστορίες
και αληθινές καταστάσεις με χαρακτήρες που με τον ένα η τον άλλο τρόπο έχω γνωρίσει.
Ο καθένας βιώνει τους προσωπικούς του προβληματισμούς αλλά έρχεται μία στιγμή όπου
πρέπει να αντιμετωπίσουν ο ένας τον άλλο και να εκτεθούν συναισθηματικά. Η οικογένεια ζει
σε μια παλιά μονοκατοικία στο κέντρο της Αθήνας έχοντας μία ζωή άμεσα συνδεδεμένη με το
σπίτι και τον κήπο, όταν έρχεται αντιμέτωπη με αλλαγές που λαμβάνουν χώρα σε προσωπικό
και σε κοινωνικό επίπεδο. Μια μητέρα που έχει μεταναστεύσει για να συντηρήσει οικονομικά
την οικογένεια της, γυρίζει έχοντας πάρει σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον όλων. Στο
παρασκήνιο μια πόλη που αλλάζει μορφή, ένας τρόπος ζωής που αντικαθίσταται από κάτι
καινούριο για κάποιους καλύτερο για άλλους όχι και τόσο.
Μίλησε μας για τους υπόλοιπους συντελεστές της ταινίας αλλά και πως βίωσες τα
γυρίσματα…
Αφού ολοκλήρωσα το σενάριο το επόμενο και πιο σημαντικό βήμα ήταν να βρω ηθοποιούς
και συνεργείο. Ο Θοδωρής Μιχόπουλος ήταν ο πρώτος που μπήκε στο παιχνίδι και οφείλω
να ομολογήσω ότι εκτός από την πολύ καλή δουλειά που έκανε στη φωτογραφία βοήθησε
πάρα πολύ και σε άλλα επίπεδα και έκανε το γύρισμα πιο εύκολο και δημιουργικό. Η Μάρια
Ρεπούση και η Ηρώ Αδρακτά είναι άτομα που έχουμε ξανασυνεργαστεί στο παρελθόν και
ήταν οι κολώνες αυτής της παραγωγής που φρόντιζαν πάντα όλα να γίνονται όπως ακριβώς
πρέπει. Όλο το συνεργείο αποτελούνταν από παιδιά πολύ δημιουργικά και συνεργάσιμα
που έκαναν το καλύτερο δυνατόν για την ταινία και σίγουρα θα ξανασυνεργαστούμε στο
μέλλον. Αυτοί όμως που έδωσαν πνοή και ψυχή σ’ αυτή την ταινία ήταν οι ηθοποιοί. Είναι
μεγάλο σχολείο και μεγάλη ευθύνη και συγκίνηση να σκηνοθετείς ηθοποιούς της κλάσης της
Μελίνας Βαμβακά και του Στέλιου Γούτη. Έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και υπήρξαν
απόλυτα επαγγελματίες προς παραδειγματισμό των νεότερων, και τους είμαι ευγνώμων και
τους εκτιμώ πολύ. Το ίδιο φυσικά συμβαίνει και με την Σοφία Κορώνη η οποία προερχόμενη
από το χώρο του θεάτρου έδωσε στο χαρακτήρα μια άλλη πτυχή, πολύ πιο αληθινή από
αυτό που είχα αρχικά στο μυαλό μου όταν το έγραφα. Οι νεότεροι Έμη Πανουριά και Φάνης
Σακελλαρίου ολοκλήρωσαν και αυτοί με το δικό τους τρόπο τους χαρακτήρες των παιδιών της
οικογένειας και ο ,δικηγόρος κατά τ άλλα, Δημήτρης Αναστασόπουλος μας εξέπληξε όλους
με τη φυσικότητα και τη συνεργασιμότητα του. Τέλος θα πρέπει να αναφέρω τον Αντρέα
Παπαπέτρου ο οποίος έντυσε μουσικά την ταινία με έναν τρόπο που προσέδωσε ένα ακόμα
συναισθηματικό επίπεδο στην ιστορία. Τους ευχαριστώ όλους και είμαι πολύ χαρούμενη που
συνεργάστηκα μαζί τους. Όπως καταλαβαίνετε στα γυρίσματα περάσαμε πολύ καλά.
USM 63