Ludwig Kroner - Evangelischer Stadtkirchenverband Köln

Jo fiere sulle mer ruhisch. Em aale Testament steht:“Eßt un drinkt un fiert, denn
och dat kütt vum Här“. Dat höt sisch jot an: Esse, Drinke un Fiere. Ävver do es
noch e Wötsche: Dat Wötsche „och“. Denn och wat do noh kütt, kütt vum Här.
Mer kann in Rouh fiere, do hät keiner jet dojäje. Ävver et jitt och andere
Saache. Noh däm Fiere kütt et Faste. Alles bruch sing Zick.
De Dagszich för zum Waache, de Naakszick för ze Schlofe. De
Fastelovendszich för sisch Jux un Freud ze maache. Avver no dä
Fastelovendszick jeht et wigger. Dann müsse alles widder zorückschruwe.
Dat Faste hät och singe Senn. Et jeht nit doröm en Zick lang kei Fleisch zo esse.
Et jeht doröm widder klor zo wede. Wenn mer en Zick lang jet nit jehat hät,
dann weiß mer dat widder zo schätze. Dat kann en Zijarett sin oder e
Stöckelsche Schokolad oder jät, wo mer halt dran hängk.
Hück kütt dozo, wemer uns öm sinn, dat sich öm uns eröm allerhand jeändert
hät. Uns Welt hät ene Knacks jekräge. Et es nit alles esu jot, wie mer
blauäugisch jedaach han. In Nju-Jork han se dausende von Minsche ümgebraat.
Dä Terrorismus hät e janz neu Jeseesch kräje. Wat mer für en krankhafte Idee
vun enem Rejisör halte kunnt, es Wirklischkeit jewoode. De janze
Katastrovefilmerei bruch mer sich nit mie anzluure. De Wirklischkeit es vill
schlemmer jewoode. Minsche verfolje sich jäjensiggisch nur weil se dä Här
anders verihre un jät anderes üvver in jläuve. Un dat nit nur zwesche Chreste
und Muslime, Jüdde un Muslime un Chreste un Jüdde. Nä och zwesche Chreste
und Chreste. Luurt op die jröne Insel, noh Irland, do kammer sich doch
schamme, wann mer sage muss, dat mer dozo jehüürt.
In Somalia verhungere widder de Minsche, us Affjanistan kome jede Daach
neue Schreckensnohrischte. Bei uns wede plötzlisch widder Minsche
drangsaleet, jo sujar ömjebraht, nur weil se anders sinn. Isch selver stund zoletz
nochenz in Worringen vür däm Hus, dat se für e paar Joore avvjebrannt hatte,
nur weil Minsche drin jewohnt han, die nit he jebore sin, die nit esu spresche
wie mir. Un dat usjereschnet in Worringen, dämm Dörp wo 1288 dä Jrundstein
für de Freiheit in Kölle jelat wot. Domols hatten se dä Föschbischoff verdrivve,
un esu Platz jemaat für de ezte Verfassung in Kölle. Un och hück hürt mer
plötzlsch jät vum Hass op Fremde, nur weil se fremb sin. Un jrad in Kölle dürf
et sujät nit jevve. Uns Altfüdere wore Ubier, selbst die kome ansisch nit vun he,
sondere vum Westerwald, jenaujenomme aus däm Neuwiederbecken, dann
kome de Römer, e paar Hundert Johr später de Franke. Mansch Volk es dann he
dursch jetrokke, un immer sin e paar he jeblevve: Schwede, Franzuse, Preusse.
Dä Kölsche es dä jeborene Usländer. Denn am Engk sin mer all ens zojereis.
Och deshalb prädije isch hück op Kölsch. Kölsch es für misch die Sproch, die
mer signaliseet, dat he für Hass kene Plaz es.
Jo mer künne fiere, denn och dat kütt vum Här. Fiere, dat heiß dä Alldaach
verjesse, ens jet anderes maache. Jo wie et em Epheser Breef vun däm Apostel
steht: „Dä ahle Minsch avstrieve un dä neue Minsch antrecke“. Do es zwar net
et Kostümeere met jement, ävver mer künnt et fas dorop betrecke. Köstümeere
2