Ludwig Kroner - Evangelischer Stadtkirchenverband Köln

Ludwig Kroner
Polizeiseelsorge in Köln
Predigt auf Kölsch 2002
Als isch en dr letzte Woch im INTERNET op die Sick vum SKV ( Dat hees:
Stadtkirchenverband oder och „Söns kei Verjnöje“) jeklick han, loos isch do,
wie ene Mann aus Düssldorf jeschrivven hät, dat he erstaunt wo üvver die
Enladunge zo Joddesdeenste em Kostüm un zom Danz en dr Kirsch. Dann
schrevv hä: Wenn dat Tradition wör, dann künnt mer dat jo noch verstonn,
ävver et süch doch och ziemlisch no Aschkrufferei (Entschuldijung, ävver su sat
mer dat bei uns in Kölle) en Bezoch op dat sog. „Hellije Kölle“, sprich op die
katholische Sick an.
Noch mie bass erstaunt wor isch üvver dat, wat hä jeschrivven hät. Isch ben in
Kölle jebore, uns janz Familisch kütt von he. Mir sin Kölsche bes op de
Knoche. Mingem Papp kom für Johre die Idee, dat mer och ens op Kösch
prädije künnt. Huhdeutsch jillt traditionell in unserer Famillisch als ezte
Frempsproch. Isch han dat domols jedonn. Dat wor en Stommele, wohin sich
minge Papp, ne eschte Jung us däm Vringsveedel, op singe Aldedeil
zorückjetrocke hat. Nit öm nix mie ze dunn, hä hät do noch ens rischtig
lossjelaat. Su wor er och Senatpräsident vun de „Stommeler Buure“, däm
Karnevalsverein. Mir Kölsche han uns immer em Fateloovend angajeet, och en
dä letze 200 Joor die Protestante. Un jeder, dä no Kölle kom, woot schnell
enjekölsch un hät metjemaat.
En dr Preussezick han se janz schnell och dä preussische Komiß mitmaache
loose. Die han sujar die Kapeele jestallt und all die Päd, die gebruch woode.
Ohne uns Protestante wör dat all janit jejange. Sujar künnigliche Prinze han
domet jemaat. Su hät, wie mer verzällt, dä Friedrisch-Willem als Kronprinz de
kölsche Karnevalsmötz erfunge, dat es dä, dä hück in Bronze mem Päd om
Hümaat steht, ävver do wo hä schon Kaiser Friederisch, dä Dritte, un dä wor
doch wirklisch ene Protestant. Dat all kammer en däm Booch vun däm Klaus
Schlegel üvver de Preussezick in Kölle nohlesse.
Worüm ben isch eijendlisch Protestant? Weil isch jläuve wat jeschrivve steht,
wat unser Här jesaat hät. Un nit wat Minsche dozo jemaat han. Isch ben ene
kölsche Aachunsechzijer. Isch bruch en Kirsch die mie Jeföhl für Demokratie
un Minschlischkeit metläv un och dä Fastelovend, wie isch in verstonn. Denn
dä es demokratisch, es jäjen Usjrenzung un für Toleranz. Fastelovend es für
misch protestantisch, kölsch-protestantisch.
Kaum ener weß hück noch, dat Karneval e chreslisch Fess es. In Kölle sät mer
nit Karneval, sondern Fastelovend, Fastelovend, dat heeß dä Ovend vürm Faste.
Et wet noch ens jefiert, befür dä Jödel enger jeschnallt wet.
1

Jo fiere sulle mer ruhisch. Em aale Testament steht:“Eßt un drinkt un fiert, denn
och dat kütt vum Här“. Dat höt sisch jot an: Esse, Drinke un Fiere. Ävver do es
noch e Wötsche: Dat Wötsche „och“. Denn och wat do noh kütt, kütt vum Här.
Mer kann in Rouh fiere, do hät keiner jet dojäje. Ävver et jitt och andere
Saache. Noh däm Fiere kütt et Faste. Alles bruch sing Zick.
De Dagszich för zum Waache, de Naakszick för ze Schlofe. De
Fastelovendszich för sisch Jux un Freud ze maache. Avver no dä
Fastelovendszick jeht et wigger. Dann müsse alles widder zorückschruwe.
Dat Faste hät och singe Senn. Et jeht nit doröm en Zick lang kei Fleisch zo esse.
Et jeht doröm widder klor zo wede. Wenn mer en Zick lang jet nit jehat hät,
dann weiß mer dat widder zo schätze. Dat kann en Zijarett sin oder e
Stöckelsche Schokolad oder jät, wo mer halt dran hängk.
Hück kütt dozo, wemer uns öm sinn, dat sich öm uns eröm allerhand jeändert
hät. Uns Welt hät ene Knacks jekräge. Et es nit alles esu jot, wie mer
blauäugisch jedaach han. In Nju-Jork han se dausende von Minsche ümgebraat.
Dä Terrorismus hät e janz neu Jeseesch kräje. Wat mer für en krankhafte Idee
vun enem Rejisör halte kunnt, es Wirklischkeit jewoode. De janze
Katastrovefilmerei bruch mer sich nit mie anzluure. De Wirklischkeit es vill
schlemmer jewoode. Minsche verfolje sich jäjensiggisch nur weil se dä Här
anders verihre un jät anderes üvver in jläuve. Un dat nit nur zwesche Chreste
und Muslime, Jüdde un Muslime un Chreste un Jüdde. Nä och zwesche Chreste
und Chreste. Luurt op die jröne Insel, noh Irland, do kammer sich doch
schamme, wann mer sage muss, dat mer dozo jehüürt.
In Somalia verhungere widder de Minsche, us Affjanistan kome jede Daach
neue Schreckensnohrischte. Bei uns wede plötzlisch widder Minsche
drangsaleet, jo sujar ömjebraht, nur weil se anders sinn. Isch selver stund zoletz
nochenz in Worringen vür däm Hus, dat se für e paar Joore avvjebrannt hatte,
nur weil Minsche drin jewohnt han, die nit he jebore sin, die nit esu spresche
wie mir. Un dat usjereschnet in Worringen, dämm Dörp wo 1288 dä Jrundstein
für de Freiheit in Kölle jelat wot. Domols hatten se dä Föschbischoff verdrivve,
un esu Platz jemaat für de ezte Verfassung in Kölle. Un och hück hürt mer
plötzlsch jät vum Hass op Fremde, nur weil se fremb sin. Un jrad in Kölle dürf
et sujät nit jevve. Uns Altfüdere wore Ubier, selbst die kome ansisch nit vun he,
sondere vum Westerwald, jenaujenomme aus däm Neuwiederbecken, dann
kome de Römer, e paar Hundert Johr später de Franke. Mansch Volk es dann he
dursch jetrokke, un immer sin e paar he jeblevve: Schwede, Franzuse, Preusse.
Dä Kölsche es dä jeborene Usländer. Denn am Engk sin mer all ens zojereis.
Och deshalb prädije isch hück op Kölsch. Kölsch es für misch die Sproch, die
mer signaliseet, dat he für Hass kene Plaz es.
Jo mer künne fiere, denn och dat kütt vum Här. Fiere, dat heiß dä Alldaach
verjesse, ens jet anderes maache. Jo wie et em Epheser Breef vun däm Apostel
steht: „Dä ahle Minsch avstrieve un dä neue Minsch antrecke“. Do es zwar net
et Kostümeere met jement, ävver mer künnt et fas dorop betrecke. Köstümeere
2

em Fastelovend, endlisch dä Alldaach verjesse un dat ens sin künne wat schon
immer ens sin wullt. Dä ärme Düvel, dä jeht als Prinz, de Prominenz kann sisch
als Pluutekopp unerkannt unger de Lück wage. Dä Klein kann ens groß sin, dä
brave Familijevatter jeht als Räuber un dä sons esu fresche Panz kütt singer
Mutter strohlend als Engelsche entjäje. Esu kann jeder ens für e paar Daach esu
sin, wie hä jän sin will.
Nur mer fiert nit immer. En Fier jeht zo Engk. Noh Fastelovend kütt
Aschermettwoch. Dann kütt widder dä Alldaach. Mer sin widder die, die mer
wore. Wemmer wirklich anders wäde will, kütt dat nit vun dä Pluute, die mer
antrick. Wemmer wirklisch sich oder üvverhop jät ändere will, dann muß dat
vun inne, vun uns erus kumme. Ändere künnte mer schon jät an däm ahle
Minsch. Un dat öm uns eröm künne mer nur ändere, wemmer bei uns anfange.
Och dat es Fastezick. Wat ze ändere es, muß jeder mit sich selvs avmaache. Et
jitt jenoch, wat mer dunn kann. Wer Uhre hät zo hüre, dä hüre, wer Ooge hät
zom Sinn, dä sull se opmaache.
Eßt und drinkt und fiert, denn och dat kütt vum Här.
Doch sullte mer nit verjesse, dat et donoh noch wiggerjeht. Dä Kater kann nit
nur vum Kölsch oder Schabau kumme. Am Aschermettwoch muß mer och noch
en dä Spejel loore künne. Deshalb well isch üsch hück kei Sprüschelsche us dä
Biebel met op dä Wääsch jevve, sondern jät wat ming Groß uns immer jesaat
hat:
“Nur nit üvverdrieve!“
Un met enem schöne Groß noh Düsseldorf:
„Jeck, loß Jeck elans!“
Mer luure op dä Minsch un nit op sing Jebettboch!
zurück zur Startseite von www.kirche-koeln.de
3