8 T H E R I D G E
9 T H E R I D G E Wikang Nais Mahalin S NI ARNOLD DOMINIC A. BARZAGA “Ang ‘di marunong magmahal sa sariling wika, ay higit ang amoy sa malansang isda.” -Jose Rizal Inaasahan na magiging mapagmahal ang mga Pilipino sa kanilang wikang pambansa na nagbibigay ng pagkakakilanlan sa kanila bilang isang lahi. Ang mga Pilipino ay walang ibang wikang dapat mahalin kundi ang wikang ginamit at minahal ng kanilang mga ninuno. Kung kaya’t sa Paaralang Southridge, hindi nagkukulang ang kagustuhang palakasin ang Wikang Filipino sa buhay ng mga estudyante. Sa gayon, nailagay ang mga estudyante sa isang posisyon na naipapakita nila ipinakita ang kanilang mga kakayahan sa paggawa ng mga proyektong nagpapakita ng kapakinabangan ng wikang Filipino bilang isang mabisang midyum ng komunikasyon. Ang pagdiriwang ng Buwan ng Wika sa paaralan ay isang hakbang na tinatahak ng mga guro sa Southridge upang gawing mahalaga ang wikang Filipino sa buhay ng mga mag-aaral na karamihan ay lumaki sa mundong naiimpluwensyahan ng mga dayuhan. Sa harap ng nosyon na ang mga estudyante sa Southridge ay mga Inglisero at hubad sa pagmamahal sa sariling wika, ipinakita ng mga mag-aaral na hindi pa patay ang Wikang Filipino sa paaralan. Mula elementarya hanggang sa hayskul ay nagkaroon ng iba’t ibang gawain para sa pagdiriwang ng Buwan ng Wika. Naipamalas na kahit na ang mga estudyante sa Southridge ay mahina sa Filipino, nagkaroon pa rin ng kaunting pagsisikap na unawain ang tunay na halaga ng wikang ito sa buhay ng mga Pilipino. Bilang mga mag-aaral ng Southridge, naramdaman ng karamihan ang pagpapakita ng kaunti, ngunit malama, na pagpapahalaga sa Wikang Filipino; maging ito ay sa panig ng mga exhibit, sa salu-salo, o sa okasyonal na pagbati sa isa’t isa ng ‘mag<strong>and</strong>ang umaga’. Ang pangunahing kontribusyon ng hayskul sa pagdiriwang ng Buwan ng Wika sa Southridge ay ang mga exhibit na nagpapakita ng mga natutunan ng mga estudyante sa loob ng klasrum. Bilang bahagi ng hakbang ng paaralan, inilagay sa exhibit ang mga gawa ng mga estudyante na nagpapakita ng kanilang pagkaunawa sa pagka-Pilipino. Sa pamamagitan ng teknolohiya, nakagawa ang mga estudyante ng mga kahanga-hangang produktong ipinakita sa exhibit. Ang exhibit ng Unang Taon na pinamagatang ‘Gamit ng Sinauna’ ay nagpakita ng antigong kasangkapang ginamit ng mga ninunong Pilipino. Sa Ikalawang Taon, ang ‘Tayutay ng Kilig’ ang kanilang inilahok sa exhibit na isang uri ng pagbubulalas ng damdamin para sa isang taong espesyal sa puso ng estudyanteng sumulat. Ang exhibit ng Ikatlong Taon ay ang ‘Liriko ng Haraya’ na nagpapakita ng galing ng mga estudyante sa paggawa ng mga orihinal na liriko ng mga tradisyunal na literaturang inaawit. Inilahok naman ng Ikaapat na Taon ang mga ‘Poster ng Pagdanas’ na nagpapakita ng mga pang-araw-araw na produktong maaaring magbigay ng mensahe patungkol sa mainam na pag-iral ng mga Pilipino. Bukod pa sa exhibit, nagdaos din ng isang pista sa tulong ng mga guro ng Department ng Filipino. Refleksyon ito ng kulturang Pilipino na nagpapakita ng pagiging masayahin ng mga Pilipino. Habang abala ang lahat sa pakikibahagi sa masasarap na h<strong>and</strong>a, maraming natatanging bilang ang mga estudyante. Isa itong paraan ng pagpapamalas ng angking galing at husay ng mga estudyante tulad ng ipinamalas na husay sa musika at pag-awit ng mga estudyante ng Ikatlong Taon. Ang pista ay naging isang pagtitipong dinayo ng mga magulang at mga estudyante upang magpakasaya sa araw na inialay sa Filipino—ang pambansang wika. At ayon sa tradisyon ng mga pista sa Southridge, sina G. Megs Arevalo at G. Norman Charvet ang umakyong mga guro ng palatuntunan. Ang kalahating araw ng selebrasyon ay inulan ng saya at ligayang nagmula sa kapaligiran ng buong paaralan. Sa katotohanan, nakatatawang isipin na ang lahat ng pinakitang bagay sa exhibit ay malalim na bahagi ng pag-unawa sa Wikang Filipino, o kaya naman ay isang oportunidad lamang para huwag pumasok sa klase. Kung ang huling tinurin ang totoo, maaaring hindi talagang nauunawaan ng mga estudyante ang kanilang mga pinaggagawa. Kung ganoon, karapat-dapat lamang na linawin ang mga pangyayaring naganap. Ang mga bagay na nangyari patungkol sa pagdiriwang ng Buwan ng Wika ay nagsilbi bilang isang pagbabad sa kultura ng Pilipinas. Ang mga nakita sa exhibit ay mga halimbawa ng talino at galing ng mga mag-aaral na ginagamit sa Ingles na maaaring iaply sa Filipino; at ang pista ay ang tanging pagpapasayang natatagpuan lamang sa mga Pilipino. Ang pagbabad na ito ay isang manipestasyon ng bagong programang pang-edukasyon na sinusundan ng mga guro sa paaralan. Ngunit kung papaano nauunawan ng mga estudyante ang kanilang ginagawa (kahit sa pinakamaliit na paraan), ito nakabatay sa Department ng Filipino. Sila ang katawan at simbolo ng debelopment ng pag-aaral ng wikang pambansa sa paaralan at sa ganon, inih<strong>and</strong>og nila sa masayang okasyon na pinagdiwang noong nakaraang Ika-27 ng Agosto ang bagong kurikulum sa kinatawan ng Academics Office na si G. Abet Dakila at sa kinatawan ng Management Committee na si G. Leo Calderon. Ang paghah<strong>and</strong>og ay pinamunuan ni G. Gab Bernido, bagong guro sa Filipino sa tulong ni G. Rod Langit, ang bagong puno ng department. Ang naging pagh<strong>and</strong>og ay ang pinaka-puso ng pagdiriwang sapagkat sa kurikulum nagsisimula ang pag-aaral ng mga estudyante ng mga bagay na mahalaga sa Wikang Filipino. Sa mahigit na tatlumpung taong pananatili ng Southridge, maya’t-mayang sumisigaw para sa hustisya ang Wikang Filipino sapagkat ito ay tila inaapi: inaapi sa palaisipan na siya’y itinataboy, binabaliwala , at kung minsan ay itinatakwil. Ang wikang Filipino ay mabuting ilarawan bilang isang sanggol na hindi pinapansin ng kanyang mga magulang at mga kapatid. Kaawa-awang wika! Kaya’t sa pagkakataong ibinigay sa mga estudyante upang ipagdiwang ang wikang pambansa, ipinakita ang lahat para sa kaniya kahit na ang ‘lahat’ ay di pa sapat. Ngunit hindi pa huli ang lahat, sa pamamagitan ng mga maliliit na hakbang tulad ng nakaraang selebrasyon, makararating din ang Southridge sa pinatutunguan ng pambansang wika hanggang umiral at mabuhay ito sa puso’t damdamin ng lahat ng tao sa paaralan, maging bata man o mat<strong>and</strong>a.
Change language